ตอนที่ 128 ไม่สามารถกลับไปได้อีกแล้ว

ต๭นที่ 128 ไม่สามารถกลับไปได้อีกแล้ว คนที่แก้ไขงานของฉัน ได้วาดวงกลมไว้ตรงจุดที่แก้ไข ทำเครื่องหมายขนาดเล็ก วิธีการวาดวงกลมนั้นไม่เหมือนกับฉัน นั้นก็คือเส้นทั้งสองไม่ได้ปิดสนิท จะมีช่องว่างเล็กๆ เหมือนกับการเขียน ตัวX คนที่มีนิสัยวาดรูปแบบนี้ มีเพียงคนเดียวที่ฉันรู้จัก… นภทีป์ คิดถึงเขา หัวใจของฉันก็รัดแน่น เขาไม่ได้อยู่ที่บ้านหรอกหรือ? ครั้งสุดท้ายเขาพูดว่าอยากจะเปิดบริษัทที่บ้านเกิด ทำไมถึงมาอยู่ที่เมืองดรัล? แล้วยังช่วยฉันแก้ไขงาน? เป็นแบบนี้ได้ยังไง แต่ว่า ถ้าไม่ใช่เขาแล้ว จะเป็นใครได้? สไตล์การทำงานที่เชี่ยวชาญ เทคนิคที่แม่นยำ ไม่ใช่นภทีป์ แล้วจะเป็นใครได้อีก? ในสมองของฉันเต็มไปด้วยข้อสงสัย เลิกงานวันนั้น ฉันไปถึงโรงพยาบาลสอบถามอาการชยานีกับหมอ คุณยายยังคงอยู่ในอาการโคม่า ตามที่หมอพูดนั้น ถ้าหากชยานียังคงโคม่าต่อไป ชยานีจะถูกตัดสินว่าอยู่ในสภาพเจ้าหญิงนิทรา ฉันเข้าใจความหมายของเจ้าหญิงนิทรา ถึงแม้ว่าละครที่ฉายในโทรทัศน์จะมีปาฏิหาริย์คนที่เป็นเจ้าหญิงนิทราฟื้นขึ้นมา แต่สุดท้ายก็คือละคร ในความเป็น จริงผู้ที่เป็นเจ้าหญิงนิทราจะฟื้นขึ้นมาได้จริงๆ เปอร์เซนต์แทบจะเป็นหนึ่งในหมื่น ฉันยืนอยู่หน้าหน้ากระจกห้องผู้ป่วยICU ของชยานี ในใจเต็มไปด้วยความเจ็บปวด คิดถึงปีนั้นตอนที่ฉันมามาจากบ้านเด็กกำพร้า ชยานีดึงมือฉันไปพูดด้วยว่า“นับจากวันนี้เป็นต้นไปเราเป็น ครอบครัวเดียวกันแล้วนะจ๊ะ” แม้ว่าทุกคนจะไม่ชอบฉัน แต่ท่านยังคงดึงฉันไปพูดด้วยว่า“เธอคือหลานสาวของบ้านจันทร์” ในขณะที่ฉันมองดูชยานี โทรศัพท์ก็ดังขึ้น เป็นสายจากชยพล “ทนายชยพล สวัสดีค่ะ”ฉันรับสาย “คุณณิชาครับ ผมมีคำถามสองสามข้ออยากจะถามคุณ” ชยพลไม่คุยกับฉันมากนัก และถามคำถามฉันทันทีตรงประเด็นไม่อ้อมค้อม จุดสำคัญคือคำถามว่า บัตรของฉันหายไปตั้งแต่เมื่อไหร่ ฉันลองคิดอย่างรอบด้านแล้ว แต่คิดไม่ออกจริงๆ จากทั้งหมดฉันใช้การ์ดใบนี้น้อยมาก พอมันหายไป ฉันเองก็เลยไม่เคยสังเกตเห็น หลังจากชยพลได้ฟังก็เงียบไปสักครู่ แล้วพูดว่า“งั้นคุณลองคิดดูดีๆ หลังจากคุณยายของคุณมาอยู่ที่โรง พยาบาลแล้ว มีตอนไหนบ้างที่กระเป๋าไม่ได้อยู่กับคุณ” ฉันรับปากว่าจะลองคิดดู วางสายแล้ว ฉันกลับไปที่ห้องพักผู้ดูแล เพื่อทำภาพแบบร่างต่อ เพื่อเป็นการพิสูจน์เรื่อง“แม่นางหอยโข่ง”วาดไปสักพักเกิดความคิดจะแกล้งหลับ ฉันเหนื่อยกับงานในช่วงนี้จริงๆ เพียงแค่เอนตัวลงนอนไปสักแป๊ป ฉันก็หลับไปจริงๆ… ฉันรู้สึกว่าตัวเองยืนอยู่ในความมืดอย่างเลือนราง ในชั่วขณะนั้น ฉันกลัว ตัวสั่นไม่หยุด มันเหมือนกับว่าฉันตกอยู่ท่ามกลางความมืดมิด ในตอนที่ฉันกำลังกลัว และไม่สามารถก้าวเท้าเดินได้ ฉันเห็นบางอย่างเคลื่อนไหวอยู่ข้างหน้า พูดให้ถูกคือเห็นคนๆหนึ่ง ฉันมองดูอย่างละเอียด พบว่าเป็นชยานี! “คุณยาย!” ในขณะที่ฉันเห็นท่าน ความกลัวทั้งหมดของฉันถูกขับออกไป ฉันวิ่งไปหาท่าน แต่ไม่ว่าฉันจะวิ่งไปอย่างไร ชยานี ก็ยิ่งไกลห่างจากฉัน! “คุณยาย!” ฉันวิ่งไปด้วย ตะโกนไปด้วย แต่ชยานียืนอยู่ที่นั่นห่างจากฉันไม่กี่ก้าว บนใบหน้ายังคงมีรอยยิ้มอบอุ่น ฉันไม่รู้ว่าตัวเองวิ่งอยู่นานเท่าไหร่ ตอนที่สายตาเห็นท่านอยู่ไม่ไกล มีของที่ไม่รู้ว่าปลิวมาจากที่ไหน ทันใดนั้นมัน ก็ปักลงไปตรงหัวใจของชยานี! สีหน้าของชยานีเปลี่ยนไป แล้วหายวับไปชั่วพริบตา… “คุณยาย!” ฉันตื่นกลัว! แล้วกระพริบตา ฉันอยู่ในห้องที่มืดสนิท แสงจันทร์ที่เย็นยะเยือกจางๆส่องผ่านเข้ามาในห้อง ฉันคิดว่านี่คือห้องพักผู้ดูแล ทว่า… ขณะที่ฉันหันไปทางโต๊ะกินข้าวของตัวเองตรงหน้า ก็มองเห็นคอมพิวเตอร์ตรงหน้ายังคงหน้าจอสว่าง แสงหน้า จอที่ส่องผ่านทำให้ฉันสามารถมองเห็นว่ามีคนนั่งอยู่ตรงหน้าจอ ตอนที่ฉันมองเขา เขาก็มองฉัน… ท่าทีนั้น เหมือนกับว่าจะนึกไม่ถึงว่าฉันจะตื่น “รุ่นพี่” แม่นางหอยโข่ง คือ นภทีป์จริงๆ ได้เห็นเขา ฉันไม่ประหลาดใจเลยสักนิด มีแต่ความตื่นตัวและตื่นเต้น นภทีป์เห็นฉันตื่นขึ้นมา ไม่ได้เปิดไฟ แต่ว่าเดินตรงมาอยู่ที่หน้าเตียงของฉัน ยกมือขึ้นจัดผมที่ยุ่งเหยิงจากการ นอนของฉัน พูดอย่างอ่อนโยนว่า“นอนหลับเถอะนะ ผมจะทำภาพนั้นให้เองนะ” แสงไฟสลัวแต่ฉันกลับยังคงมองเห็นความทุกข์ใจในแววตาของเขา “ไม่ต้องหรอกค่ะ นี่เป็นงานของฉันเองจะรบกวนคุณได้อย่างไร”ฉันลุกขึ้นจากเตียง สะบัดหัว ขับไล่ความง่วง ออกไป จากนั้นจึงเปิดไฟในห้อง แล้วนั่งลงหน้าคอมพิวเตอร์ ตอนที่ฉันมองดู ภาพรวมของแบบร่างนั้นแตกต่างจากก่อนหน้านี้เป็นอย่างมาก เขายืนอยู่ข้างๆ มองดูฉันปิดภาพในคอมฯนั้นลง แล้วเริ่มวาดภาพใหม่ ฝืนยิ้มว่า“เธอนี่นะไม่เปลี่ยนไปเลยจริงๆ ฉันบันทึกภาพต้นฉบับเอาไว้ให้เธอแล้วนะ” “ขอบคุณค่ะ”ฉันไปยังตำแหน่งที่เขาบอกและพบภาพต้นฉบับ อันที่จริงถ้าหากเขาไม่บันทึกเอาไว้ แทนที่จะทำใหม่อีกครั้ง ฉันก็อาจจะยอมแพ้การแข่งขัน อย่างไรก็ไม่สามารถ เอาภาพที่เขาทำไปเข้าร่วมการแข่งขันได้ เพราะมองดูงานที่นภทีป์แก้ไขให้ และมองภาพต้นฉบับที่ตัวเองทำอีกครั้ง ช่างแตกต่างกันมากจริงๆ ฉันยิ้มอย่างขมขื่นให้กับสิ่งที่ตัวเองทำ“หรือว่าฉันควรจะลบมันทิ้งดีคะ?” นภทีป์ส่ายหน้า นั่งลงข้างๆฉันแล้วพูดว่า“มา ผมจะบอกเธอเอง ว่าปัญหาของงานเออยู่ตรงไหน” คืนนั้น นภทีป์ให้คำแนะนำกับฉันมากมาย ถึงแม้ว่าฉันจะทำการแก้ไขไม่ทัน แต่ฉันก็จดเอาไว้ทีละข้อ รอจนเขาบอกเกือบจะหมดแล้ว ฉันจึงถามเขาว่า“ทำไมเอถึงมาอยู่ที่นี่?” นภทีป์มองฉันอย่างตั้งใจ แสร้งพูดอย่างลึกซึ้งว่า“เพราะผมคิดว่าเธออาจต้องการความช่วยเหลือจากผม ดังนั้น เลยมา” “หรือว่าฉันไปเข้าฝันคุณ?” ฉันพูดจบ ก็หัวเราะออกมา นภทีป์มองดูฉันแล้วหัวเราะตาม ลองคิดดูหนึ่งเดือนกว่าก่อนหน้านี้ พวกเรายังเป็นคู่รักกันอยู่ แต่ว่าตอนนี้นั่งหน้าต่อหน้ากันแบบนี้ อยู่ใกล้กันมาก แต่เหมือนกับมีบางอย่างกั้นไว้ตรงกลางไม่สามารถเชื่อมต่อกันได้ ต่อมา นภทีป์จึงบอกฉันว่า เพราะเพื่อนคนหนึ่งของเขาล้มป่วย พักอยู่ที่นี่ เขาจึงเห็นฉันตอนมาเยี่ยมเพื่อน เดิมทีต้องการแค่แอบดูว่าฉันกำลังทำอะไร แต่สุดท้ายเห็นว่าภาพของฉันมันแย่เกินไป จึงอดไม่ไหวที่จะยื่นมือมา ช่วยฉัน พวกเราคุยกันจนหมดวัน จนถึงครึ่งค่อนคืน เกือบจะตีสี่ ฉันให้เขาพักอยู่ด้วยหนึ่งคืน ฉันนอนหลับบนเตียง เขานอนหลับบนโซฟา เช้นวันรุ่งขึ้น ในตอนที่ฉันตื่นขึ้นมา นภทีป์แต่งตัวเรียบร้อย แล้วยังซื้ออาหารเช้ามาแล้ว ในตอนที่กินข้าว ฉันถามเขาว่า“คุณจะกลับเมื่อไหร่?” นภทีป์เหลือบมองไปที่คอมพิวเตอร์ของฉัน และพูดด้วยความผิดหวัง “เดิมผมคิดจะกลับเมื่อวานนี้แล้ว แต่งานออกแบบของเธอต้องการให้ฉันช่วย เลยยังอยู่” “ไม่ต้องหรอกค่ะ เมื่อวานนี้เธอบอกในสิ่งที่ควรจะทำแล้วใช่ไหม? ฉันจดไว้หมดแล้ว ที่หลือฉันทำเองได้ค่ะ” “ไม่ได้ ผมไม่วางใจ” “ฉันทำได้จริงๆค่ะ” ฉันซาบซึ้งใจที่นภทีป์จะทำเพื่อฉัน แต่ฉันไม่ได้คาดหวังให้เขาทำอะไรเพื่อฉันอีก เพราะถ้าหากไม่มีทางที่จะเป็นไปได้ ก็ไม่ควรให้ความหวัง หลังจากกินข้าวเสร็จ พวกเราก็ออกจากโรงพยาบาลด้วยกัน เมื่อฉันเข้าไปในสถานีรถไฟใต้ดิน เขาดึงฉันไว้ และ ถามว่า“ตอนนี้เธอกับดนุนัยเป็นอะไรกัน?”