ตอนที่ 154 แพร่เชื้อใส่ฉัน เธอหายดีก็โอเค

ต๭นที่ 154 แพร่เชื้อใส่ฉัน เธอหายดีก็โอเค “แค่กแค่กแค่ก!” ฉันไออย่างหนัก แล้วเปิดเปลือกตาที่หนาหนัก ในความพร่ามัว มองเห็นใบหน้าที่คุ้นเคยอยู่ตรงหน้าฉัน… อา… ดูเหมือนว่าจะเป็นดนุนัย? ฉันผลักชายหนุ่มออก ได้ยินเขาพูดที่ข้างหูว่า “ตื่นแล้วเหรอ? ฉันจะพยุงเธอลุกขึ้นมากินน้ำนะ” ฉันส่ายหัว เขาพูดอีกว่า “หมอบอกว่าเธอมีไข้สูงอันตรายมาก ต้องกินน้ำอุ่นเยอะๆ มาเถอะ หรือว่าจะให้ฉันป้อนเธอ” คำพูดของชายหนุ่มทำให้ฉันกระวนกระวายมากยิ่งขึ้น ฉันนอนหลับตาอยู่ตรงนั้น “ไม่ต้องค่ะ ถ้าเป็นอย่างนี้จะแพร่เชื้อใส่คุณได้” “ถ้าแพร่เชื้อใส่ฉัน แล้วเธอหายดีก็โอเค” ฉันนอนหลับตาแต่ก็สามารถรู้สึกได้ว่าชายหนุ่มยิ้มในขณะที่พูด ที่จริงดนุนัยไม่เคยดูแลใครเลย ในช่วงวลาที่ฉันจะตื่นขึ้นมาสั้นๆนั้น บางครั้งก็ตื่นเต็มที่ บางครั้งก็ยังมึนงง แต่ไม่ว่าเวลาใดก็ตามฉันรู้สึกว่าเขาวนอยู่รอบเตียงของฉัน สักพักแตะหน้าผาก สักพักจับมือ สักพักก็ห่มผ้าห่มให้ สักพักก็เปลี่ยนแผ่นเจลลดไข้ แน่นอนว่ายังมีการป้อนน้ำทางปาก ต่อมา หมอถือชั้นวางเข้ามาเพื่อจะห้อยสายน้ำเกลือให้ฉัน จิตสำนึกของฉันถึงได้ตื่นเต็มที่ เมื่อลืมตา มองเห็นดนุนัยนั่งอยู่ข้างๆเตียงวางแล็บท็อปบนตักของเขา ดูเหมือนว่าจะส่งอีเมล ดวงอาทิตย์ด้านนอกส่องแสงสีทอง เหมือนจะเย็นมากแล้ว ดูเหมือนว่าฉันจะเป็นไข้หนึ่งวัน นอนหลับไปหนึ่งวัน ตอนที่ฉันมองดูเขา ชายหนุ่มกำลังหันมามองฉันพอดี ตอนที่เขาเห็นว่าฉันตื่นแล้วนั้น แววตามีความสุขอย่างชัดเจน ลุกขึ้นถามฉันว่า “ตื่นแล้วเหรอ? หิวไหม? มีตรงไหนรู้สึกไม่สบายหรือเปล่า?” “…” “เป็นอะไรไป? ไม่สบายตรงไหน ให้ฉันไปเรียกหมอไหม?” “…” “เป็นอะไร?” ฉันยังคงไม่พูดอะไร แล้วมองดนุนัย มีความกังวลเกิดขึ้นในแววตาของดนุนัย เขาเอาคอมพิวเตอร์วางไว้อีกด้าน ยอบตัวลงบนเตียงมองฉัน “หิวแล้วใช่ไหม ฉันจะให้ทางครัวเอาโจ๊กมาส่ง” พยักหน้า หิวแล้วล่ะ ไม่ได้กินอะไรมาหนึ่งวันแล้ว บวกกับไม่สบาย ตอนนี้จึงหิวจนไม่มีแม้แต่แรงจะพูด ดนุนัยโทรศัพท์ไปที่ห้องครัว ในขณะที่รอโจ๊กมาส่ง ชายหนุ่มถามฉันอยู่ตลอดว่าไม่สบายตรงไหน ร้อนหรือไม่ หนาวหรือเปล่า ฉันทั้งหิวทั้งอึดอัด ไม่มีแรงจะตอบเขา ดนุนัยเริ่มกังวลอีก พูดอย่างเสียงดึงดูดความสนใจว่าทำไมโจ๊กถึงยังไม่มา พ่อครัวที่นี่ไม่มีประสิทธิภาพเลย ฉันเห็นเขาเป็นเช่นนี้แล้วรู้สึกตะลึงนิดหน่อย ชายหนุ่มคนนี้ ใส่ใจฉันจริงๆใช่ไหม? เขาในตอนนี้เวลานี้ ดูเหมือนจะร้อนใจกับอาการเจ็บป่วยของฉัน ตอนนี้เอง มีคนเคาะประตู ดนุนัยคิดว่าเป็นคนมาส่งโจ๊ก เดินไปประตูแล้วพูดว่า “พวกคุณทำงานได้ช้ามากเลยนะ” แต่ชั่วพริบตาที่เปิดประตูออกมนั้น ฉันได้ยินเสียงเขาพูดอย่างอึดอัดใจว่า “คุณนั่นเอง?” ฉันหันไปมอง เป็นเศวยา เศวยามองเข้ามาในห้อง “ขอโทษด้วยค่ะ ประธานดนุนัย ฉันไม่รู้ว่าคุณอยู่ที่นี่ งั้นฉันขอตัวก่อนนะคะ” เดิมฉันนึกว่าดนุนัยจะยอมให้เธอไป กลับได้ยินดนุนัยพูดว่า “ไม่ต้องหรอก ผมจะไปเร่งโจ๊กที่ห้องครัวพอดี คุณมาอยู่เป็นเพื่อนเธอสักหน่อยเถอะ” พูดจบก็รีบเดินจ้ำอ้าวไปเลย ทิ้งเศวยาไว้ที่ประตู “ยังพูดว่าเขาไม่ชอบเธออีกเหรอ?” เศวยาเดินเข้ามาด้านในไปพลาง พูดไปพลาง “ฉันเห็นว่าตอนเที่ยงเธอไม่ได้ไปกินข้าว ตอนเย็นก็ไม่เจอใครเลย เลยว่าจะมาดูสักหน่อย ไม่คิดเลยว่าเธอจะเป็นไข้ ขอโทษด้วยนะ เมื่อวานเพราะฉันอาบน้ำนานเกินไป” เมื่อวานฉันให้เธออาบน้ำก่อน พูดตามตรง เธออาบน้ำนานพอควรจริงๆ แต่ฉันเองก็ไม่คิดว่าจะเป็นสาเหตุทำให้มีไข้ได้ “ไม่ใช่” ต่อหน้าเศวยา ฉันก็ละอายที่จะไม่พูด เศวยาเดินมาถึงด้านข้าง เอื้อมมือมาแตะหน้าผาก และขมวดคิ้ว “ทำไมไข้สูงขนาดนี้? ที่ห้องของฉันมียาลดไข้ ฉันจะไปเอาแล้วเดี๋ยวกลับมานะ” ฉันส่ายหัว “ฉันกินยาแล้ว ฉีดยาแล้วค่ะ” ตอนนี้เอง ประตูถุกเปิดออกอีกครั้ง ดนุนัยยืนอยู่ที่ประตู ด้านหลังมีพนักงานมาด้วย ถือกล่องอาหารแบบเก็บความร้อน พนักงานวางถาดที่มีกล่องอาหารแบบเก็บความร้อนลงบนโต๊ะ แล้วออกไปเลย ฉันเห็นดนุนัยเปิดกล่องออก แล้วหยิบโจ๊กออกมาหนึ่งถ้วย หยิบช้อนแล้วเดินทางฉัน “ประธานคะ ให้ฉันเถอะค่ะ” เศวยาลุกขึ้นทันที ตั้งท่าเริ่มจะทำเรื่องนี้ “ไม่เป็นไร ผมทำเอง” ดนุนัยส่ายหน้า พูดพลางนั่งลงข้างๆเตียงฉัน ตักโจ๊กมาหนึ่งคำ แล้วค่อยๆใช้ปากเป่าอย่างระมัดระวัง แล้วยังใช้ริมฝีปากลองวัดอุณหภูมิ ถึงจะป้อนมาที่ปากฉัน ดวงตาสีดำขลับเต็มไปด้วยแววตาอ่อนโยน แล้วพูดด้วยน้ำเสียงอบอุ่นว่า “ไม่ร้อนแล้ว กินเถอะ” คำพูดนี้ ราวกับกำลังพูดกับเด็กเล็ก ฉันค่อยๆลอบมองเขา ไม่รู้ว่าอารมณ์ที่ในตอนนั้นจะอธิบายยังไง ดนุนัยผู้สูงส่ง แต่เวลานี้กลับมาป้อนโจ๊กให้ฉัน ดูเหมือนว่าจะไม่มีที่ใส่แล้ว “เป็นอะไรเหรอ?” ดนุนัยเห็นฉันไม่ขยับปาก ก็ดึงช้อนกลับไป แล้วลองชิม “ไม่ร้อนใช่ไหม” ฉันส่ายหน้า ชายหนุ่มยื่นช้อนมาอีกครั้ง ฉันกินไปอีกหนึ่งคำ เขาก็ตักมาอีกช้อน แล้วเป่าต่อ แล้วป้อนฉันต่อ ฉันกินอย่างนี้ทีละคำๆ แล้วก็ไม่รู้ว่ากินอยู่นานแค่ไหน ในตอนที่สติฉันกลับคืนมาแล้ว ถึงรู้ว่าเศวยายังอยู่ เธอยืนอยู่ด้านหลังดนุนัย ดวงตาทั้งคู่มองมาที่พวกเรา พูดให้ถูกต้อง คือ มองดูดนุนัย เศวยานั้นอยู่ในประเภทของผู้ญิงอบอุ่น ผมสีดำยาวตรง ดูแล้วมีความสมัยเก่า ผู้หญิงแบบนี้มักจะละลายหายไปอยู่เสมอและจะไม่เปิดเผยความรู้สึกของตัวเอง แต่ทว่าในเวลานี้ตอนนี้ เศวยาที่กำลังมองดูดนุนัย ดวงตาคู่นั้นปรากฏบางสิ่งบางอย่าง ในฐานะผู้หญิง ฉันเข้าใจตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็น… แต่ว่าในขณะที่เธอมองดนุนัย ก็ไม่ได้รู้ตัวสักนิดว่าฉันมองเธออยู่ แต่ดนุนัยกลับค้นพบ เขาหันไปเห็นเศวยายังอยู่ “คุณกลับไปก่อนเถอะ เมื่อกี๊ต้องขอบคุณด้วย” “อ้า…” เศวยาถึงจะเรียกวิญญาณคืนมาได้ “ไม่เป็นไรค่ะ เรื่องง่ายๆแค่นั้นเอง” พูดจบก็หมุนตัวเดินออกไป ฉันกลับสังเกตเห็น ในตอนที่เธอพูดนั้นใบหน้าของเธอแดงเล็กน้อย ดนุนัยกลับไม่ได้สังเกตถึงสิ่งเหล่านี้ ดูเหมือนใจเขาจะอยู่ที่ฉัน หันกลับมาก็ป้อนโจ๊กฉันต่อ คราวนี้ฉันฟื้นตัวบ้างแล้ว จึงเอื้อมมือจะไปเอาถ้วยมา “ฉันทำเองได้ค่ะ” “ไม่ต้อง ฉันทำให้” ท่าทางของดนุนัยดูดื้อแพ่งอย่างมากจากน่าแปลกใจ “…ฉันหิวแล้วค่ะ ให้ฉันกินเองจะเร็วกว่า” ข้อแก้ตัวของฉัน เป็นความจริงด้วย แต่ไหนแต่ไรเป็นคนอื่นคอยดูแลดนุนัย พูดตามตรงเขาเคยดูแลคนอื่นที่ไหนกัน ที่เขาป้อนโจ๊กให้ฉันเมื่อกี้นี้ กว่าจะได้แต่ละช้อนแทบแย่ ดนุนัยเอาถ้วยมาให้ฉัน ฉันกินเองทั้งสองถ้วย แล้วก็กินน้ำอีกนิดหน่อย พอกินยาแล้ว ก็รู้สึกดีขึ้น ลงจากเตียงไปล้างหน้าล้างตา ฉันก็ถอยกลับไปนอนเพราะความเย็น บางทีอาจจะเป็นผลมาจากยา ฉันนอนหลับไปอย่างรวดเร็ว แต่เพราะพิษไข้ทำให้ตัวฉันยิ่งเย็นขึ้นเรื่อยๆ ช่วงเวลาที่สะลึมสะลือนั้น ก็มีแขนคที่แข็งแรงคู่หนึ่งกอดฉันไว้ ช่วยกระจายอุณหภูมิที่หนาวเย็นของฉันออกไป ทำให้อุณหภูมิในร่างกายฉันฟื้นตัวขึ้น ฉันสามารถรู้สึกได้ถึงอ้อมกอดอันอ่อนโยนของชายหนุ่ม ความอ่อนโยนนี้มีเพียงคนเดียวที่อยู่ในใจฉัน – “รุ่นพี่” ฉันพึมพำ