ตอนที่ 17 ห้าปีต่อมา

ต๭นที่ 17 ห้าปีต่อมา ที่ชตุตยัรับเธอกลับมาที่บ้าน ก็เป็นเพียงเพราะมองว่าเขาในฐานะลูกชาย เมื่อรู้ว่าเธอไม่ใช่ลูกชาย ก็อยากตีให้ตายไปเลย คนที่ไม่มีหัวจิตหัวใจแบบนี้ จะเป็นพ่อของเธอได้ยังไง ? วรินทรกัดฟันไม่ได้ขอร้องตั้งแต่ต้นจนจบแม้แต่ประโยคเดียว ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน ข้างนอกเริ่มมีฝนตกหนัก การลงโทษด้วยแส้ครั้งนี้ถึงจะหยุดลง ส่วนเธอที่ถูดตีจนแผลเป็นเต็มไปทั้งตัว ก็ถูกลากไปทิ้งอยู่กลางสายฝน เม็ดฝนขนาดใหญ่ตกลงบาดแผลของเธอ เลือดแลน้ำฝนผสมกันค่อยๆกระจายออกไป เดิมที่ร่างกายของวรินทรก็อ่อนแออยู่แล้ว จะทนไหวได้ยังไง ไม่นานก็หมดสติไป แสงไฟสลัวของรถส่องมาจากไกลๆไปยังตัวเธอ เจ้าของรถถือร่มลงมาจากรีบเดินมาหาเธอ อุ้มเธอไว้ในอกแล้วขึ้นรถไป …… ณ ห้องทำงานของท่านประธานบริษัทเพ็งอุดมกรุ๊ปจำกัด “ท่านประธาน นี่คือผลการตราจ... ผลการตรวจของคุณวรินทร ท่านดูหน่อยครับ”เลขาถือผลตรวจของโรงพยาบาลยื่นให้ทาวัตด้วยใบหน้าแปลกๆ ทาวัตวางเอกสารในมือลง รับในผลการตรวจมา เขาเงยหน้ามองสายตาที่แปลกๆของเลขาแล้วถามอย่างไม่เข้าใจ“ผลตรวจนี้มีปัญหาอะไรเหรอ ?” เลขาทัชสจมูกและพูดว่า“ผลตรวจบอก... บอกว่าคุณวรินทร... ท้องครับ” ทาวัตที่กำลังอ่านผลตรวจตื่นตระหนกอย่างแรง“นายพูดว่าอะไรนะ ?” เลขาไม่รู้จะอธิบายยังไง เพราะเรื่องนี้มันบ้าบอเกินไปแล้ว เมื่อหมอบอกเขาว่าวรินทรเป็นผู้หญิง เขาแทบไม่อยากจะเชื่อจนตาแทบจะถลนออกมา อย่าพูดถึงเรื่องที่วรินทรท้องเลย ทาสัตไม่ได้ให้เลขาพูดต่อ เขารีบเปิดผลตรวจในมืออย่างไว ดวงตาคำราวกับหมึกดำนั้นมืดขึ้น มือที่กำผลตรวจนั้นแน่นจนหลังมือมีเส้นเลือดดำโผล่ออกมา “สรุปแล้วนี่มันเป็นยังไงกันแน่ !”เขาโยนผลตรวจลงบนโต๊ะทำงานอย่างแรง ในหัวของทาวัตสบสันไปหมด ในผลตรวจเพศของวรินทรคือผู้หญิง และยังท้องอีก ท้องได้หนื่งเดือนพอดี ! ช่วงเวลาหลังจากคืนนั้นก็ผ่านไปแล้วหนึ่งเดือนพอดี ! ทันใดนั้น เรื่องทุกอย่างก็เข้าใจกันทั้งหมด ทำไมตอนนั้นกล้องวงจรปิดถ่ายได้ภาพที่วรินทรประคองเขาเข้าไปในห้อง แต่กลับไม่ได้ถ่ายติดเงาของผู้หญิงคนอื่น ? ทำไมหุ่นของวรินทรถึงได้อ่อนแอขนาดนั้น นิสัยก็อ่อนแอ ไม่เหมือนผู้ชายแม้แต่น้อย ? ทำไมเขาถึงใจเต้นกับคนอย่างวรินทร ? ความจริงทั้งหมดก็กระจ่างต่อหน้าเขาแล้ว วรินทรคือผู้หญิงที่เขาตามหา และผู้หญิงคนนี้ไม่เพียงแค่หลอกเขา ยังท้องลูกของเขาอีก ! ทาวัตยืนขึ้นแล้วเดินออกไปจากห้องประธาน “ท่านประธานครั้บ ท่านจะไปไหนครับ อีกเดี๋ยวยังมีประชุมนะครับ !”เลขารีบวิ่งตามมา “ยกเลิกตารางของวันนี้ให้หมด !” ทาวัตไปโรงพยาบาลก่อน แต่กลับได้ข่าวว่าวรินทรถูกคนบ้านพูลสวัสดิ์เอาตัวกลับบ้านไปแล้ว จึงรีบไปที่บ้านพูลสวัสดิ์ทันที เป็นเพราะฝนตกหนักมากทำให้รถแล่นไปได้ช้าๆ ท่ามกลางสายฝนนั้นมีรถสีขาวเงินแล่นผ่านรถมายบัคของเขาไป และเขากับวรินทรก็ผลัดกันในเวลาเดียวกันนั้นเอง ไม่มีใครรู้ว่าการบอกลาแบบรีบเร่งนั้นจะผ่านไปเป็นเวลาถึงห้าปี แสงแดดกำลังดี ลมพัดเบาๆเย็นสบาย ห้าปีผ่านไป ณ สวนบุปผธร ประเทศซี “ลูกรัก ไม่ต้องให้ม๊ามี๊ถืออะไรหน่อยเหรอครับ ?”เสียงอ่อนหวานชัดแจ๋วดังมาจากระเบียงทางเดินที่ไม่มีใคร เงาของผู้ใหญ่และเด็กหยุดอยู่ที่หน้าประตูบานหนึ่ง จากนั้นก็เปิดประตูแล้วเดินเข้าไป “ไม่ต้องหรอกครับ ! เรื่องพวกนี้เป็นสิ่งที่ผู้ชายควรทำ ม๊ามี๊ไม่ต้องมาแย่งครับ”กวินพูดขึ้นอีกรอบอย่างมีความอดทน ประโยคนี้ไม่รู้ว่าพูดเป็นรอบที่เท่าไหร่แล้ว ถึงแม้ว่าเสียงจะอ่อนหวานแต่ก็มีความรู้สึกเก่งกาจบางอย่าง มองไปตามเสียงก็เห็นเด็กชายคนหนึ่งผิวขาวเนียนถือถุงขนาดใหญ่และขนาดเล้กอยู่ ใบหน้าเล็กๆนั้นเท่ห์เหมือนกับผู้ใหญ่ตัวเล็กๆ ทั้งน่ารักทั้งหล่อ ดวงตากลมโตแวววาวเหมือนองุ่น ริมฝีปากชมพูที่มุ่ยขึ้น ทำให้คนที่เห็นก็อดที่จะหลงรักไม่ได้ “อิอิ หนูเพิ่งจะอายุแค่นี้เอง หนูรู้เหรอครับว่าผู้ชายแปลว่าอะไร ?”วรินทรกลั้นหัวเราะไว้ไม่ได้จริงๆ ตาหยี๋โค้งเหมือนกับพระจันทร์เสี้ยง เปล่งประกายความอ่อนโยนออกมา กวินปิดประตู วางกระเป๋าเดินทางลง ตอบคำถามทั้งๆที่กลังยุ่งอยู่“ผู้ชายก็เหมือนกับกวินนี่ไงครับ เลี้ยงม๊ามี้ให้ขาวๆสวยๆ ทำตัวน่ารัก เก๊กหล่อๆ และยังปกป้องม๊ามี้ได้อีกด้วย ซักผ้าทำกับข้าวเป็นทุกอย่าง” วรินทรซาบซึ้งกับความน่ารักนั้น กระโดดเข้าไปกอดคอของกวิน ขยี้หน้านิ่มๆของเขา“มีลูกชายอยู่นี่มันดีจริงๆ ม๊ามี๊ที่มีลูกชายถือว่าถือว่ามีครบทุกอย่าง” “ม๊ามี๊ คือลูกชายที่มีม๊ามี๊ถือว่าถือว่ามีครบทุกอย่างครับ”กวินแก้คำผิดของม๊ามี๊ตัวเองอย่างจนใจ แล้วเรียงของในกระเป๋าให้เป็นหมวดหมู่ “งั้นก็ดีเลย หนูทำข้าวเย็นวันนี้นะครับ”วรินทรกดดันกวินอย่างไม่เกรงใจ แล้วจุ๊บที่แก้วนิ่มในหน้าเล็กๆนั้น กวินยังปรับเปลี่ยนเวลาที่แตกต่างไม่ได้ คิดอยู่พักหนึ่งก็นึกคิดได้ว่าวันนี้เป็นวันเสาร์ “ม๊ามี๊ เราตกลงกันแล้วนะครับว่าวันจันทร์ พุธ ศุกร์ กวินจะทำงานบ้าน ส่วนวันอังคาร พฤหัสบดี เสาร์ม๊ามี๊ต้องทำ ส่วนวันอาทิตย์ใช้วิธีการสุ่ม ไม่ใช่เหรอครับ ?” “อ่า ! มามี๊เลี้ยงดูหนูจนโตอย่างลำบาก ลำบากมามาก เหนื่อยมาเยอะเลย.. นึกถึงตอนนั้น..”วรินทรจับเสื้อที่อก ทำหน้าเศร้าโศก พูดบ่นถึงเมื่อสมัยก่อน ! “เอาล่ะ ๆ ผมรู้แล้ว ผมจะไปทำกับข้าวตอนนี้แหละครับ”กวินกระตุกมุมปากมองม๊ามี๊ของตัวเอง ทุกครั้งที่เธอไม่อยากทำงานบ้านก็จะทำแบบนี้ เขาชินซะแล้วล่ะ วรินทรได้ยินอย่างนั้นก็ลากกระเป๋าเดินทางเข้าไปในห้องอย่างดีใจ บ้านนี้ไม่เลวจริงๆ ทั้งเป็นระเบียบทั้งสะอาด แม่กระทั่งเฟอร์นิเจอร์พวกนี้คาร่าเป็นคนตกแต่งด้วยตัวเองทั้งหมด ถ้าขาดเหลืออะไรเธอสามารถออกไปซื้อกับกวินได้ แต่ของพวกนี้ไม่ได้ได้มาฟรีๆหรอกนะ คาร่าโทรมาร้องไห้คร่ำครวญเรื่องเงินในกระเป๋าของตัวเองให้เธอฟังก่อนที่เธอจะกลับมา จนกว่าเธอจะรับประกันว่าจะคืนเงินให้ คนขี้เหนียวคนนั้นถึงจะสงบลง วรินทรเอาเสื้อผ้าใส่ตู้ทีละชิ้น เมื่อหาเครื่องใช้อาบน้ำของตัวเองถึงนึกขึ้นมาได้ว่ากวินพูดว่าอยากจะซื้อใหม่ ดังนั้นเลยเอาทิ้งไปทั้งหมด เมื่อจัดของครบแล้วในห้องก็มีบรรยากาศความเป็นห้องขึ้นมา วรินทรเก็บห้องของตัวเองเสร็จก็ไปเก็บห้องของกวินอีกห้องหนึ่ง ของของกวินไม่มีอะไรมาก นอกจากเสื้อผ้าแล้วก็ยังมีโน๊ตบุคที่วรินทรซื้อให้เขาอีกหนึ่งเครื่อง พูดถึงเทคโนโลยีคอมพิวเตอร์ของกวินแล้ว วรินทรก็อดชมไม่ได้ แต่วรินทรก็ไม่รู้ว่าทุกวันเขา ทำอะไรกับคอมพิวเตอร์ของเขา พอนานไปก็ปล่อยเขาไปเลย วรินทรเก็บเสื้อผ้าของกวินอยู่นั้น จู่ๆก็เห็นกางเกงในซูปเปอร์แมนที่เคยซื้อให้กวินในเมื่อก่อน เลยอดหัวเราะเสียงดังออกมาไม่ได้ “ม๊ามี๊ แอบดูของส่วนตัวของคนอื่นไม่ถูดต้องนะครับ”กวินที่กำลังใส่ผ้ากันเปื้อนลายสปอนบ๊อบเดินเข้ามาทำปากมุ่ย ผ้ากันเปื้อนนั้นวรินทรตั้งใจซื้อให้เขา ขนาดใส่ได้พอดีเลย