ตอนที่ 29 ไม่ใช่เรื่องของคุณ

ต๭นที่ 29 ไม่ใช่เรื่องของคุณ จู่ๆสมองของเธอก็นึกถึงกวินขึ้นมาก่อนจะกระตุกยิ้ม ในใจชื่นชมลูกรักอย่างยิ่ง สงสัยกลับไปคงต้องให้รางวัลอย่างงาม “กรี้ด!!”ใบหน้าของวาดฝันเจ็บปวดไปหมด ตาของเธอที่ถูกน้ำพวกนั้นพ่นใส่หน้าก็แสบมาก หญิงสาวรีบเปิดก๊อกน้ำล้างหน้าล้างตาเพื่อบรรเทาความเจ็บปวด หลังจากล้างหน้าไปสักพัก ดวงตาของวาดฝันก็ไม่ค่อยแสบอีกแล้ว เมื่อเงยหน้าส่องกระจก เธอก็พบว่าพวกของเหลวหลากสีสันนั่นยังอยู่บนหน้าเธอไม่หายไปแม้แต่น้อย ทำให้ใบหน้าของเธอตอนนี้ดูตลกจนนึกถึงใบหน้าเดิมไม่ออก “กรี้ด!!”หญิงสาวโมโหกระทืบเท้าไม่หยุด เธอโมโหจนอยากจะตบหน้าวรินทรให้หายแค้นใจสักครั้ง วรินทรฉวยโอกาศนี้เดินกลับเข้างานเลี้ยงทันที ในงานเริ่มจะเปิดฟลอร์เต้นรำกันแล้วทำให้เวลานี้แขกเหรื่อทั้งหลายต่างก็ควงคู่กันออกไปวาดลวดลายกันบนฟลอร์ หลังจากกวาดสายตาจนทั่ววรินทรก็พบร่างสูงของทาวัตนั่งอยู่ที่มุมหนึ่งของห้อง เธอไม่ทันรู้ตัวก็เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าของทาวัตเสียแล้ว ทาวัตตบที่นั่งข้างกายเขาเบาๆเป็นนัยให้เธอนั่งลง ไม่รู้ว่าเป็นเพราะแสงไฟในห้องจัดงานหรือเปล่าที่ทำให้ดวงตาของเขาดูอ่อนโยนลงขนาดนี้ วรินทรลังเลอยู่สักพักก่อนจะค่อยๆเดินไปนั่งข้างๆเขา เมื่อนึกถึงบทเรียนที่เธอมอบให้วาดฟันเมื่อครู่ริมฝีปากอิ่มก็ยกชึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว แต่เมื่อนึกถึงการตายของทมยันตีแล้วดวงตาของเธอก็เศร้าหมองอีกครั้ง ทาวัตสังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงของเธอแต่เขาก็ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา เขาไม่รู้ว่าควรพูดอะไรออกไปดีหรือไม่ แต่ว่าในใจของเขากลับบอกว่าอย่าเอ่ยถามมันออกไปจะดีกว่า “ริน”เสียงเรียกของชยุตทำให้วรินทรที่กำลังตกอยู่ในภวังค์รู้สึกตัว เธอปรายตามองเขาก่อนจะเอ่ยคำพูดห่างเหินออกมา“มีธุระอะไรหรือคะ?” ทาวัตส่งสายตาเตือนชยุตในที ทำให้ชายวัยกลางคนเกิดความระแวง เขาค่อยๆเอ่ยออกมาอย่างระมัดระวัง“ขอพ่อคุยเป็นการส่วนตัวได้ไหม” วรินทรเหลือบมองทาวัตเล็กน้อย เมื่อเธอไม่เห็นเขาว่าอะไรจึงเดินตามชยุตออกไป วรินทรนั่งอยู่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับชยุตในห้องรับรองแขกเล็กๆแห่งหนึ่ง เธอจ้องมองเขาด้วยสายตาว่างเปล่าเหมือนกับกำลังมองดูคนแปลกหน้าก็ไม่ปาน ชยุตไม่ได้สนใจท่าทางไร้มารยาทของวรินทรแม้แต่น้อย“ลูกออกจากบ้านไปตั้งห้าปี ทุกคนในบ้านต่างก็คิดถึงและเป็นห่วงลูกด้วยกันทั้งนั้น แต่ตอนนี้เห็นว่าลูกมีชีวิตที่ดีพ่อก็วางใจ...จริงสิ หลายปีมานี้ลูกเป็นอย่างไรบ้างล่ะ?” “ก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับคุณไม่ใช่หรือไงคะ?” “ริน กลับมาอยู่ที่บ้านเถอะ”ชยุตไม่ได้แสดงสีหน้าโมโหแต่อย่างใด เขายังคงรักษาหน้ากากผู้เป็นพ่อไว้ได้อย่างดีเยี่ยม “ฉันใช้ชีวิตอยู่ข้างนอกก็ดีอยู่แล้วจะกลับไปทำไมกัน?” “อยู่ข้างนอกจะสู้อยู่ในบ้านได้อย่างไงกัน ลูกเป็นผู้หญิงอยู่ข้างนอกคนเดียวเกิดเจออันตรายขึ้นมาจะทำอย่างไร?”ชยุตทำท่าทางห่วงใจเสียจนเหมือนกับว่ากำลังเป็นห่วงเธอจริงๆ วรินทรอย่างจะหัวเราะออกมาดังๆ เคยเห็นแต่คนโกหกไม่ต้องคิดผ่านแล้วก็ผ่านไป ไม่เคยเห็นคนที่โกหกแล้วมาย้อนกลับแก้ตัวให้ตัวเองอีกทีเหมือนอย่างผู้ชายคนนี้เลยสักคน “คุณไม่รู้สึกว่าตัวเองน่าขำเลยหรือคะ หลายปีก่อนที่คุณโยนฉันที่บาดเจ็บออกไปหน้าบ้านพูลสวัสดิ์คุณเคยคิดว่าฉันจะเป็นอย่างไรต่อไปหรือเปล่า พอมาตอนนี้กลับมาพูดจากลับกลอกเสแสร้ง จะว่าไปคุณก็หน้าหนาใช้ได้เลยนะ” วรินทรระบายคำพูดที่อัดอั้นอยู่ในใจเธอมาหลายปีพูดออกมาจนหมด ชยุตใบหน้าชา ดวงตาแข็งกร้าว“นั่นคือคำพูดที่สมควรพูดกับคนเป็นพ่องั้นหรือ” “ฉันพูดจาไม่น่าฟังหรือว่าคุณกล้าทำไม่กล้ารับกันแน่คะ หรือว่าถูกจี้ใจดำเลยโกรธขึ้นมากันแน่ล่ะคะ”วรินทรพูดจบก็หันกายเดินจากไปไม่แม้แต่จะเหลือมองมาที่ชยุตที่ตอนนี้ใบหน้าเขียวคล้ำไปหมดแล้ว เมื่อกลับถึงฟลอร์เต้นรำ เธอสามารถมองเห็นทาวัตได้ในทันทีที่เข้ามาเพราะตอนนี้ร่างสูงของเขามีผู้หญิงล้อมหน้าล้อมหลังอยู่ นอกจากผู้หญิงพวกนั้นก็ยังมีผู้ชายอีกสองคนที่นั่งอยู่ข้างๆเขา หน้าคุ้นมากแต่เธอก็นึกไม่ออกว่าเป็นใคร เมื่อเธอเดินเข้าก็มาใกล้จึงเห็นว่าตอนนี้มีหญิงสาวคนหนึ่งแต่งตัวเปิดเผยเสียจนเกือบจะเปลือยเปล่าเอนกายแทบจะซบอกของทาวัตอยู่แล้ว วรินทรนึกอยากจะไปกระชากร่างของผู้หญิงคนนั้นออกมาจากเขาเสียเดี๋ยวนี้! ราวกับเวลาเดินช้าลง วรินทรค่อยๆเดินเข้ามาในตอนนั้นเองที่ทาวัตก็หันมาเห็นเธอเข้า ในสายตาของทาวัต จู่ๆวรินทรที่เดินมาหาเขากลับค่อยๆทรุดลงกับพื้นมือบางของเธอกุมท้องไว้แน่นราวกับเจ็บปวดมากจนทนไม่ไหว ทาวัตตกใจรีบผุดลุกขึ้นเดินไปโดยไม่สนใจผู้หญิงที่เอนกายซบเขาเมื่อครู่แม้แต่น้อยส่งผลให้ร่างแน่งน้อยนั่นหงายหลังตกเก้าอี้ไป ทาวัตรีบช้อนร่างของวรินทรเข้ามาในอ้อมกอดก่อนเดินออกไป สายตาเคียดแค้นชิงชังที่มองตามหลังวรินทรไปของณัฐพิชาอยู่ในสายตาของธรรศมาโดยตลอด ดูท่าแล้วจากนี้ไปคงมีอะไรสนุกๆให้รอดูแล้วสินะ วรินทรคิดไม่ถึงเลยว่าการที่เธอแกล้งทำเป็นปวดท้องจะทำให้ทาวัตตกใจจริงๆ เมื่อออกมาจากห้องจัดงาน ทาวัตก็ค่อยๆวางร่างของวรินทรลงที่นั่งข้างคนขับของรถบูกัตติ เวรย์รอนคันหรู “นอนพักก่อนนะครับ”ทาวัตหยิบถุงร้อนออกมาให้เธอวางประคบท้องไว้ก่อน เพราะช่วงนี้เป็นช่วงหน้าร้อนการที่จะให้เธอนั่งเฉยๆประคบถุงร้อนแบบนี้มันยิ่งทำให้ร้อนจนน่าหงุดหงิด วรินทรย่นคิ้วก่อนจะหยิบเอาถุงร้อนโยนไปข้างๆ “เป็นอะไร”ทาวัตเลิกคิ้วถาม วรินทรกำลังจะบอกว่าเธอไม่เป็นอะไรแต่จู่ๆเธอก็ชะงักร่างกายช่วงล่างของเธอกลับมีของเหลวร้อนๆค่อยๆไหลออกมา เอ่อ...ประจำเดือนเธอมาได้ถูกจังหวะมาก วรินทรเอามือกุมท้องแน่น เธอเจ็บจนหน้านิ่วคิ้วขมวด ทาวัตคิดว่าหญิงสาวอาจไปกินของไม่สะอาดเข้า จึงรีบร้อนวิ่งไปฝั่งขนขับเพื่อที่จะสตาร์ทรถ “ผมจะพาคุณไปโรงพยาบาล” “อย่าค่ะ”วรินทรปวดท้องจนใบหน้าซีดเซียวไปหมดแต่เธอก็ยังเอื้อมมือไปหยุดเขาไว้ “ฉันไม่เป็นไรค่ะ” ทาวัตก้มหน้าลงมามองดูสีหน้าเธออย่างใกล้ชิด ก่อนจะกระตุกยิ้มเยาะเย้ย“ไม่เถียงผมสักเรื่องจะได้ไหมเนี่ย” วรินทรเม้มริมฝีปาก ดวงตาดื้อรั้นมองสบสายตากึ่งดุของเขา มือทั้งสองข้างของเธอกุมท้องไว้แน่นแต่ไม่เพียงทำให้ความเจ็บปวดน้อยลงแต่กลับเจ็บปวดมากขึ้นกว่าเดิมเสียอีก ทันใดนั้นทาวัตก็นึกถึงเรื่องบางอย่างขึ้นมาได้ เขาสตาร์ทรถและขับออกไปจากโรงแรมทันที ในเวลานี้วรินทรได้แต่กุมท้องและร้องออกมาเบาๆอย่างเจ็บปวด ในใจคิดเพียงแค่อยากกลับบ้านแล้วให้กวินชงชาน้ำตาลทรายแดงร้อนๆให้เธอสักแก้ว ผ่านไปสักพักวรินทรก็ปวดท้องจนเรี่ยวแรงขาดหายไปหมดแม้แต่เรี่ยวแรงจะลืมตาเธอยังทำไม่ไหว จู่ๆรถยนต์ก็ถูกดับเครื่องลง เธอรู้สึกว่าทาวัตลงจากรถไปแต่เพียงครู่เดียวเท่านั้นประตูรถก็ถูกเปิดอีกครั้งแต่ครั้งนี้ประตูที่ถูกเปิดกลับกลายเป็นประตูฝั่งที่เธอนอนอยู่ “ลงมา”เสียงของทาวัตดังขึ้น วรินทรพยายามลืมตามองก่อนจะค่อยๆลงจากรถตามแรงพยุงของเขา เขาพยุงเธอไปจนถึงหน้าห้องน้ำที่ซุปเปอร์มาเก็ตแห่งหนึ่ง ทาวัตยื่นของบางอย่างให้เธอหนึ่งถุง เมื่อเธอเปิดดูของในถุงก็พบว่าเป็นผ้าอนามัยห่อหนึ่ง ใบหน้าที่ซีดขาวก่อนหน้าตอนนี้กลับกลายเป็นแดงระเรื่อ วรินทรก้มหน้าก้มตารีบร้อนเดินเข้าห้องน้ำไปทันที เมื่อวรินทรออกมาก็พบร่างสูงก็ทาวัตยืนพิงกำแพงห้องน้ำรอเธออยู่ ในมือของเขาคีบบุหรี่ไว้และปากของเขาก็พ่นควันบุหรี่สีขาวๆออกมา หญิงสาวรู้สึกมึนงงเล็กน้อย ถ้าเธอจำไม่ผิดทาวัตเป็นผู้ชายที่สูบบุหรี่น้อยมากยกเว้นเขาจะมีเรื่องเครียด งั้นตอนนี้เขามีเรื่องเครียดอะไรกันนะ? เมื่อทาวัตเห็นวรินทรเดินออกมาจากห้องน้ำแล้วเขาก็ทิ้งบุหรี่ในมือลงถังขยะที่อยู่ข้างๆทันที ริมฝีปากของเขาผุดรอยยิ้มขึ้นมาจางๆ “ไปกันเถอะ” วรินทรคิดว่าเขาจะพาเธอกลับไปส่งที่บ้าน เธอจึงเดินตามเขาไปแบบไม่ได้คิดอะไร หลังจากที่หญิงสาวใส่ผ้าอนามัยเรียบร้อยเธอก็รู้สึกว่าร่างกายที่ตึงเครียดเมื่อครู่ตอนนี้ค่อยๆผ่อนคลายลงแล้ว เพราะความเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้าที่สะสมมาในวันนี้ทำให้หญิงสาวผล็อยหลับไปอย่างรวดเร็ว