ตอนที่ 34 ฉันไม่เคยติดค้างคุณ!

ต๭นที่ 34 ฉันไม่เคยติดค้างคุณ! วรินทรเอ๋ยวรินทร เธอนี่มันช่าง... “ฉันไม่เคยติดค้างคุณสักหน่อย!”วรินทรผลักเขาออกทั้งที่ใบหน้าของตัวเองแดงแจ๋ ทาวัตถอยหลังไปหลายก้าวก่อนจะนั่งกลับที่ของตัวเอง เขาเอียงคอมองเธอเล็กน้อย “วรินทร ในเมื่อคุณกลับมาแล้วก็ช่วยจำไว้เสียด้วยว่าเมื่อห้าปีก่อนคุณเป็นผู้หญิงของผมตอนนี้ก็ยังคงเป็นอยู่ อีกหน่อยชื่อของคุณก็จะต้องอยู่ถัดไปจากชื่อของผม ต่อให้คุณอยากหนีไปจากผม ผมก็จะตามไปลากคุณกลับมาอยู่ข้างกายของผมอยู่ดี” คำพูดของเขาชัดถ้อยชัดคำและแฝงไปด้วยความจริงจัง คำพูดของเขาเตือนสติให้เธอนึกถึงเรื่องราวที่ผ่านมาทั้งหมด มันทำให้เธอได้รู้ว่าความคิดความอ่านของเธอไม่ใช่วรินทร เมื่อห้าปีก่อนอีกแล้ว สายตาคมของทาวัตจ้องมองมาที่เธอ รูปร่างของเขาสูงโปร่งและดูดีมาก ขนาดเธอนั่งอยู่ตรงนี้ยังรู้ได้ว่าเขาต้องหมั่นออก กำลังเป็นประจำแน่นอน แม้ว่ายามนี้เขาจะมีเสื้อผ้าปิดกั้นอยู่ก็เถอะ ความคิดนี้ทำให้วรินทรอดหน้าแดงขึ้นมาอย่างคิดลึกไม่ได้ “ทาวัต คุณพูดแบบนี้คุณคิดจะขอฉันแต่งงานหรือคะ?” วรินทรถามขึ้นมาอย่างเหม่อลอย หลังจากเธอพูดจบความเงียบก็เข้ามาปกคลุมบรรยากาศโดยรอบของคนทั้งคู่ทันทีจากนั้นวรินทรก็ค่อยๆมีสติขึ้นมา พระเจ้า! เมื่อกี้เธอเผลอหลุดพูดอะไรออกไปเนี่ย?! เธอถามออกไปได้อย่างไรว่าเขาคิดจะขอเธอแต่งงานหรือ? ถ้าเป็นเมื่อก่อนเธอคงจะพูดออกไปอย่างมั่นใจแน่นอนว่า ‘นอกจากคุณจะขอฉันแต่งงานแล้วยังมีใครกล้าแต่งงานให้คุณอีกหรือ’ แต่พอมาเป็นเวลานี้... ตอนนี้ในใจของวรินทรมีคำพูดเป็นหมื่นล้านคำที่วิ่งวุ่นเต็มไปหมด นิ้วเรียวยาวของทาวัตเคาะลงบนโต๊ะอย่างเป็นจังหวะ ชายหนุ่มฟังถ้อยคำของหญิงสาวด้วยใบหน้าไม่เปลี่ยนแปลง วรินทรกลืนน้ำลายอย่างประหม่า เธอเอาแต่จ้องมองเขาไม่กล้าขยับกายไปไหนทั้งสิ้น ถ้าตอนนี้เขาเกิดอยากบีบคอขึ้นมา จริงเธอจะรีบวิ่งหนีทันที “แต่งงานกับคุณ?” ริมฝีปากของทาวัตยกยิ้มขึ้น ดวงตาคมหรี่ลงมีแววเย็นชาอยู่ในนั้น ดวงตาของวรินทรอยากจะเสมองไปทางอื่นแต่ก็ไม่อาจละสายตาออกไปจากเขาได้ ดวงตาเย็นยะเยือกของเขาทิ่มแทงเข้า มาในหัวใจของเธอ มันหนาวเย็นเสียจนหัวใจเธอรู้สึกสั่นสะท้าน วรินทรจ๋า เขาไม่ได้อยากจะแต่งงานกับเธอเสียหน่อย เธอเสียใจใช่ไหมล่ะ ดวงตาเธอหลุบลงอย่างช้าๆ ร่างกายของเธอค่อยๆเอนไปพิงเก้าอี้อย่างท้อแท้สิ้นหวัง “นอกจากคุณจะแต่งให้ผมคุณยังมีทางเลือกอื่นอีกหรือไงครับ”ทาวัตยิ้มลึกล้ำ ดูท่าแล้วเธอเองก็คงอยากแต่งงานให้เขา เหมือนกันสินะ วรินทรเงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างตกใจ ก่อนจะค่อยๆนึกออกช้าๆ เธอ! ถูก! หลอก! “คุณมั่นใจเกินไปแล้วนะคะ” หญิงสาวพยายามกลบเกลื่อนร่องรอยของความยินดีที่เกิดขึ้นในใจก่อนจะห่อเหี่ยวลงเมื่อนึกบางอย่างได้ เธอจะแต่งงานกับเขาได้จริงๆน่ะหรือ? หากปีนั้นเธอพลาดไปนิดเดียวกวินน้อยของเธอก็ไม่มีโอกาสลืมตาขึ้นมาบนโลกนี้ได้ แล้วนะ ถ้าหากเขารู้เรื่องของกวินเข้า ท้ายที่สุดเธอกลัวว่า... “คุณคงไม่ได้อ่านสัญญาอย่างล่ะเอียดสินะ”ทาวัตหยิบมือถือขึ้นมาก่อนกดไปมาสักพัก เขาส่งสัญญาให้เธอนั่งลง สัญญา？ วรินทรงุนงง เขาหมายถึงสัญญาที่เธอเซ็นตอนเข้ามาทำงานให้บริษัท CR กรุ๊ปใช่ไหมนะ? “มีปัญหาอะไรหรือเปล่าคะ?”วรินทรนั่งลงก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบน้ำผมไม้บนโต๊ะขึ้นมาจิบ เมื่อลำคอแห้งผากของเธอมี น้ำผลไม้แสนหวานไหลลงคอมาก็สดชื่นเสียจนหญิงสาวดื่มมันเข้าไปอีกหลายอึก “คุณไม่ได้อ่านสัญญาข้อที่เจ็ดอย่างละเอียดหรือไงกัน คุณยังจำค่าปรับที่ต้องเสียได้ไหมครับ” น้ำเสียงของทาวัตนิ่งมาก แต่ในเวลานี้คำพูดของเขาเหมือนกับก้อนหินก้อนใหญ่ที่หล่นลงมาทับหัวใจเธอ สัญญาข้อที่เจ็ด! โชคดีที่ความทรงจำของวรินทรไม่แย่นัก เพียงไม่นานเธอก็นึกขึ้นมาได้ ในสัญญาระบุไว้ว่า: เมื่อมาร่วมงานกับบริษัท CR กรุ๊ป หากลาออกจากงานโดยไม่มีเหตุผลถือว่าผิดสัญญาต้องจ่ายค่าเสียหายให้แก่บริษัท เป็นตัวเลขเจ็ดหลัก!! เธอพลาดแล้ว! วรินทรขบฟันแน่นอย่างไม่พอใจ ตอนนั้นเธอก็รู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้องอยู่แล้วเชียว มาตอนนี้หญิงสาวถึงได้รู้ว่าเธอ กระโดดลงมาติดกับที่ทาวัตวางไว้ดักเธอแต่แรก! วรินทรจะบ้าตาย แต่ก็ทำได้แค่อดทนทำอะไรไม่ได้!! ช่วงวันหยุดสองแม่ลูกออกมาใช้เวลาเดินช้อปปิ้งด้วยกัน เวลานี้ผู้คนไม่เยอะเท่าไหร่ จู่ๆวรินทรก็อยากจะเข้าห้องน้ำขึ้นมา เธออยากพาเด็กชายเข้าไปในห้องน้ำกับเธอด้วยแต่กวินน้อยไม่ว่าอย่างไรก็ไม่ยอมเข้าห้องน้ำกับเธอดึงดันจะรอเธอข้างนอก วรินทรก็ไม่อยากบังคับเขา ในความคิดของเธอโอกาสที่เธอจะถูกคนแปลกหน้าหลอกลักพาตัวไปยังมีโอกาสมากกว่า เด็กชายกวินโดนคนหลอกลักพาตัวเสียอีก ดังนั้นวรินทรจึงวางใจ เมื่อเด็กชายกวินเห็นว่าวรินทรเดินไปไกลแล้วร่างป้อมก็เดินตรงไปยังร้านเค้กที่ตั้งอยู่ไม่ไกลจากที่เดิมนัก วรินทรเพิ่งจะเดินเข้ามาในห้องน้ำโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมา เธอตกใจจนแทบจะสะดุดขาตัวเอง “สวัสดีค่ะ?”วรินทรรับโทรศัพท์ “ให้เวลาคุณสิบนาทีเดินกลับมาที่ร้านเค้กที่คุณเดินผ่านไปเมื่อครู่เดี๋ยวนี้” ทาวัตสั่งเธอทันทีที่รับสาย ริมฝีปากวรินทรสั่นระริก เธอรับคำก่อนจะรีบตัดสายไปและรีบร้อนวิ่งเข้าห้องน้ำทำธุระส่วนตัวให้เรียบร้อย สีหน้าตอนนี้ของทาวัตย่ำแย่มาก‘ผู้หญิงน่าตายคนนี้กล้าตัดสายเขาหรือ?’ ในเวลานี้ทาวัตรู้สึกหงุดหงิดงุ่นง่านจนแทบระเบิดออกมา แต่ว่าเขาก็ยังรู้สึกดีกว่าเมื่อก่อนมากนัก ถ้าเทียบกับก่อนหน้าที่วรินทรหายไป ทาวัตรู้สึกดีใจมากกว่าที่อย่างน้อยตอนนี้ เขาก็มีวรินทรอยู่ตรงหน้า เธอคือวรินทร วรินทรที่มีเพียงหนึ่งเดียวไม่มีสองของเขา เด็กชายกวินเดินเข้ามาในร้านเค้กก่อนจะสั่งของหวานเสร็จสรรพ ก่อนจะเดินกลับมานั่งเล่นโทรศัพท์มือถืออยู่ตรงข้ามทา วัต เมื่อใบหน้ากลมที่ใส่หมวกใบเล็กเงยหน้าขึ้นมามองเขาก็พบใบหน้าที่ละม้ายคล้ายตนเอง ใบหน้าเล็กๆฉายแววตื่นเต้น นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้เจอแดดดี้ตัวเป็นๆตรงหน้า หากเป็นไปได้เขาก็อยากจะสัมผัสอ้อมกอด ของคนเป็นพ่อดูสักครั้งจัง ทาวัตรู้สึกว่ามีคนนั่งอยู่ตรงข้ามเขาจึงเงยหน้าขึ้นมอง เมื่อชายหนุ่มเห็นใบหน้าเล็กๆกลมๆตรงหน้าของเด็กน้อย ดวงตาก็ เกิดระลอกคลื่นขึ้นมา “หนู หนูเป็นใคร?” ทาวัตตกใจจนแทบทำมือถือล่วงตกพื้น ดวงตาคมจับจ้องมาเด็กชายกวินที่อยู่ตรงหน้า เขาตกใจจน พูดจาติดอ่าง ถ้าไม่ใช่ว่าเขารู้จักป้องกันตัวเองอย่างดีมาโดยตลอด ทาวัตก็อดคิดไม่ได้ว่านี่เป็นเด็กที่เขาเผลอไปไข่ทิ้งไว้ที่ไหนสักแห่ง อย่างแน่นอน เดี๋ยวก่อนนะ หรือว่าเมื่อห้าปีก่อนตอนที่วรินทรจากเขาไปเธอตั้งท้องลูกของเขาอยู่!!! “หนูน้อย เธออายุเท่าไหร่?” ทาวัตมีความคาดหวังเกิดขึ้นในใจว่าเด็กคนนี้จะเป้นลูกของเขาและวรินทร มันจะเป็นจริงอย่างที่เขาคิดไหมนะ? “ผมหรือฮะ ผมอายุห้าใกล้จะหกขวบแล้วฮะ” เด็กชายกวินตักขนมเค้กเข้าปาก เด็กชายครุ่นคิดก่อนจะพูดออกไป เขาบอกอายุที่แท้จริงของตัวเองออกไปไม่ได้ เขากลัวว่าจะทำให้มามี้ลำบาก วรินทรหนีไปจากเขาเมื่อห้าปีก่อน ช่วงเวลาไม่ประจวบเหมาะกัน แต่ทาวัตก็ยังไม่ตายใจในเมื่อใบหน้าเล็กๆของเด็กชายตรงหน้าละม้ายคล้ายเขาเสียขนาดนี้ ในโลกนี้จะมีเรื่องบังเอิญ ขนาดนี้ที่ไหนกันแถมยังให้เขามาเจออีก “งั้นแม่ของหนูล่ะ ชื่ออะไร?” น้ำเสียงของทาวัตฟังดูอ่อนโยนมาก อ่อนโยนปนเก้ๆกังๆ คงเป็นเพราะเขาไม่เคยใกล้ชิดกับ เด็กเล็กขนาดนี้มาก่อนล่ะมั้ง ในเวลาเดียวกันก็เหมือนกับมีเชือกเส้นหนึ่งขึงอยู่ในใจของเขาและสั่นไหวตลอดเวลา ทันทีที่เด็กชายเอ่ยตอบออกมาดวงตาคมของทาวัตก็หม่นหมองลงทันที “งั้นพ่อของหนูล่ะ?” “ผมไม่มีพ่อหรอกฮะ มามี้ของผมบอกว่ามามี้ผ่าเอาผมออกมาจากลูกแตงโมฮะ” เด็กชายกวินพูดออกมาอย่างไร้เดียงสา ดูเหมือนจะเป็นเด็กที่โตมาโดยแม่เลี้ยงเดียว ต่อให้หน้าตาจะเหมือนเขามากก็เถอะ แต่ว่า... ก็คงไม่มีอะไรเกี่ยวข้องอะไรกับเขา “พี่รูปหล่อฮะ คงไม่ใช่ว่าพี่เห็นว่าผมหน้าคล้ายกับพี่ พี่ก็เลยโมเมว่าผมเป็นลูกชายพี่หรอกใช่ไหมฮะ” เด็กชายกวินเอ่ยถาม อย่างซุกซน ถ้าวรินทรมาได้ยินคำพูดของเขาที่เรียกทาวัตมาพี่รูปหล่อเธอต้องตีเขาจนก้นลายแน่นอน เขามองดูท่าทางน่ารักน่าเอ็นดูของเด็กชายอย่างเหม่อลอย เด็กชายอายุแค่ห้าหกขวบเท่านั้นแต่กลับฉลาดรู้จักพูด? “ตอนนี้พี่ก็กำลังคิดอยู่ใช่ไหมฮะว่าเด็กบ้านไหนกันฉลาดขนาดนี้” เด็กชายกัดขนมหวานคำโต คำพูดที่อ่อนนุ่มน่าฟังนั้น ทำให้หัวใจของชายหนุ่มที่มองอยู่แทบละลาย ที่แท้ความสัมพันธ์ระหว่างพ่อและลูกสามารถสื่อสารกันได้จริงๆเสียด้วย เด็กชายเม้มปากน้อยๆของเขาพลางคิด ใบหน้าของทาวัตเย็นเฉียบขึ้นมาความรู้สึกหน้าอับอายเวลาถูกคนมองความคิดออกมันเป็นอย่างนี้นี่เอง แถมคนที่มอง ออกดันเป็นแค่เด็กชายตัวน้อยๆเท่านั้น ชายหนุ่มยกน้ำมะนาวที่วางอยู่ตรงหน้าขึ้นมาจิบ รสชาติหวานอมเปรี้ยวของมันทำให้เขาคลายความตึงเครียดลงได้บ้าง เดิมทีน้ำมะนาวแก้วนี้เขาสั่งไว้ให้วรินทรดื่ม เขาคิดถึงหญิงสาวขึ้นมา เครื่องดื่มที่มันหวานอมเปรี้ยวแบบนี้เป็นของโปรดของเธอที่สุด