ตอนที่ 40 คนโรคจิตอารมณ์ร้าย

ต๭นที่ 40 คนโรคจิตอารมณ์ร้าย ที่แท้มันก็เป็นเพียงแค่การเล่นเกมส์เท่านั้น “ไม่ต้องคิดมากหรอกค่ะชัย ฉันไม่เก็บมันมาคิดหรอก” คาร่าทำทีเป็นยิ้มแย้มแต่แสงไฟในห้องก็ทำให้เห็นว่าใบหน้าเธอซีดเผือดไม่น้อย นรชัยพยักหน้ารับแผ่วเบา เมื่อธรรศล้างไพ่เสร็จก็เริ่มแจกไพ่ใหม่อีกครั้ง ครั้งนี้คนที่เป็นคิงไม่ใช่เขาอีกแล้วและไพ่ในมือของเขาก็คือหกโพแดง วรินทรมองไพ่ในมือของตัวเองก็เม้มปากอย่างขัดใจก่อนจะเหลือบไปเห็นไพ่ในมือของทาวัต ดวงตากลมของเธอก้เป็น ประกายไพ่คิงนี่นา เธอรีบแย่งไพ่ในมือของทาวัตก่อนยัดไพ่ของเธอใส่มือของเขา จากนั้นก็โยนไพ่ลงบนโค๊ะทันที “ขอโทษนะคะ ฉันเป็นคิง!” ทาวัตประหลาดใจก่อนที่จะค่อยๆผุดรอยยิ้มขำขันออกมา มือหนาของเขาโยนไพ่ในมือลงบนโต๊ะ รอบนี้มันไม่ใช่เรื่องบังเอิญ นรชัยได้คู่กับธรรศเสียนี่ “หนูริน เธออย่าคิดว่าฉันมองไม่เห็นนะว่าเมื่อครู่เธอเป็นคนแย่งไพ่มาจากมือพี่ชายของพวกเราน่ะ!” ธรรศกัดฟันชี้หน้าวริ นทร “ใครว่ากันล่ะ มีพยานหรือไงคะ?” วรินทรลอยหน้าลอยตาจ้องมาที่เขา “ใครว่าไม่มีล่ะ พี่ ชัย เมื่อครู่พวกนายก็เห็นใช่ไหม?” ท่าทางของธรรศดูร้อนรน ราวกับว่าเขาสังหรณ์ใจได้ว่าวรินทรที่ได้คิงรอบนี้จะแกล้งเขา! ใจใจของวรินทรเหมือนมีกลองรัวอยู่ในนั้น เธอมองไปที่ทาวัตอย่างคาดหวังปนออดอ้อนว่าเขาจะไม่หักหลังเธอใช่ไหม ทาวัตพิงหลังลงกับโซฟาด้วยท่าทางสบายๆ ชายหนุ่มคีบบุหรี่ไว้ระหว่างนิ้วมือริมฝีปากพ่นควันออกมาเบาๆ ดวงตาคมปรายตามองธรรศแวบหนึ่ง “ไม่เห็น” เขาพูดออกมาแค่สองคำก็ไม่มีใครกล้าว่าอะไรเขาได้ วรินทรถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก เหลือบตามองเขาอย่างซุกซนและยิ้มหวานให้ ใบหน้าเล็ก ๆ ที่บอบบางนั้นเปรียบเสมือนดอกไม้ ดวงตาพราวระยับเหมือนมีดาวส่องประกายอยู่ในนั้น จมูกโด่งรั้นเชิดขึ้น น้อยๆ ริมฝีปากอิ่มนิ่มหยุ่นเหมือนวุ้น เวลายิ้มออกมาทำให้โลกของเขารู้สึกสดใส นรชัยส่ายหัวอย่างระอา ก่อนหันมามองธรรศด้วยสายตา ‘ทำไมถึงได้โง่อย่างนี้นะ’ ลูกพี่ของพวกเขาไม่ช่วยผู้หญิงของตัวเองแล้วจะมาช่วยนายหรือไงล่ะ? ตัวก็โตแต่สมองดันไม่โตตาม “ฉันก็ไม่เห็น” นรชัยส่ายหน้าปฏิเสธ ธรรศทำสีหน้าตะลึง นี่เขากำลังถูกสองคนนี้รวมหัวกันทรยศสินะ วรินทรแกล้งเลิกคิ้วทำสีหน้าครุ่นคิดก่อนพูดขึ้น “เดินออกไปข้างนอกหาเสาต้นหนึ่ง จูบไปด้วยบอกรักไปด้วยเป็นเวลาห้า นาที!” อะไรนะ?! ธรรมทำสีหน้าไม่เชื่อหูตัวเอง บอกไปใครเขาจะเชื่อว่าคุณชายใหญ่ของบริษัท EA กรุ๊ปจะถูกผู้หญิงคนหนึ่งเล่นงานได้ แถมยังเปล่าเปลี่ยวจนถึงขั้นหาเสาเพื่อระบาย?! “พี่...” ธรรศทำหน้าสงสารใส่ทาวัต ชายหนุ่มคงไม่เห็นเขาแล้วไม่ช่วยหรอกใช่ไหม ทาวัตพ่นควันบุหรี่อย่างสบายใจพลางยิ้มน้อยๆ “เด็กดี ลูกผู้ชาย กล้าท้าคนอื่นก็ต้องยอมรับคำท้าให้ได้นะ” ธรรศโมโหจนลุกขึ้น “คิดว่ากำลังพูดกับเด็กตัวเล็กๆอยู่หรือไง?!” จากนั้นเขาก็เดินกระฟัดกระเฟียดออกจากห้องไป เมื่อผ่านไปห้านาทีประตูห้องก็ถูกเปิดออกอีกครั้ง ธรรศเดินเข้ามาในห้อง ชายหนุ่มจมูกแดงใบหน้าเขียว ดวงตาของเขา มองไปรอบๆเหมือนหาอะไรสักอย่างก่อนจะหยิบสเปรย์สีขึ้นจากพื้นแล้วเดินออกไปอีกครั้ง ทาวัตและนรชัยเห็นว่ามีเรื่องไม่ชอบมาพากลเกิดขึ้นก็รีบลุกขึ้นเดินออกไป วรินทรและคาร่าก็วิ่งตามกลังออกไปเช่นกัน ธรรศโมโหมาก เขาเป็นถึงคุณชายบริษัท EA กรุ๊ปกลับต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ ตอนที่เขาเจอเสาต้นหนึ่งและเดินเข้าไปจูบ กับสารภาพรักอยู่นั้นยังไม่ทันครบห้านาทีก็มีผู้หญิงบ้าคนหนึ่งเดินมาทุบตีและด่ากราดเขาทั้งยังมาหาว่าเขาโรคจิตอีกด้วย!มีคนโรคจิตที่ไหนหล่อขนาดนี้?! ธรรศเดินกลับมาด้วยอารมณ์ที่ยังคุกกรุ่นไม่หาย ดังนั้นชายหนุ่มจึงกลับมาพร้อมสีสเปรย์ “ยังถูกฉันตีไม่พอใช่ไหม? ทำไมคนโรคจิตอย่างนายถึงได้หน้าด้านนักนะ?” ผู้หญิงคนนี้หน้าตาสวยมากแต่อารมณ์ร้าย น่าดู เมื่อเธอคนนั้นเห็นธรรศย้อนกลับมาก็พูดจาเยาะเย้ยเขา สมัยนี้ คนแบบไหนก็มีสินะ แต่ที่เธอไม่เคยเห็นก็คือคนที่จูบแล้วบอกรักกับเสานี่ล่ะ มษยาเคยเจอคนมาก็เยอะ ถ้าไม่ใช่เพราะวันนี้เธอมาที่นี่ก็คงไม่รู้ว่าบนโลกนี้จะมีคนโรคจิตแบบนี้อยู่บนโลกนี้ด้วย กอดจูบลูบคลำเกาะเสาอยู่แบบนั้นแถมยังพร่ำบอกรัก คิดว่าตัวเองเป็นลิงหรือไง? “คุณเคยเห็นผู้ชายโรคจิตที่หล่อขนาดนี้เลยหรือไง? ผู้หญิงบ้า เดี๋ยวก็สวยหรอก วันนี้เราจะได้เห็นดีกัน!” หน้ากากที่ธรรศ สวมใส่อยู่ในยามปกติถูกผู้หญิงที่ชื่อมษยาฉีกออกไม่เหลือชิ้นดี “ก็ดีนะ ฉันก็คิดว่าฉันยังไม่สวยเท่าไหร่ ไหนนายบอกมาหน่อยสิว่าทำอย่างไรให้ฉันสวยขึ้น?” มษยาชี้นิ้วมาที่ใบหน้าของเธอพลางมองดูเขาอย่างเหยียดหยาม หลายปีมานี้ทุกอย่างเปลี่ยนไปมากจริงๆ “เธอ!” ธรรศโมโหผู้หญิงตรงหน้าจนแทบจะระเบิดอารมณ์ออกมา เมื่อทาวัตมาถึงเขาก็เห็นว่าธรรศกำลังยกสเปรย์ในมือของเขาและพ่นมันใส่มษยา มษยานึกไม่ถึงว่าเขาจะกล้าทำกลับเธอขนาดนี้จึงไม่ทันระวังตัว สุดท้ายเธอก็เลอะสีสเปรย์ไปทั้งตัว ตอนนี้ทั้งหน้าของมษยาเริ่มแข็งเพราะสีสเปรย์ที่พ่นมา ทั้งหัวทั้งตัวเต็มไปด้วยสีสเปรย์ ทำให้หญิงสาวโมโหจนสติขาดผึ่ง “ไอโรคจิต!” มษยากรีดร้องก่อนยกเท้าขึ้นเตะธรรศอย่างแรง วรินทรรู้สึกชื่นชมผู้หญิงคนนี้จากใจจริง ในใจก็ชื่นชมว่าเตะได้ดี ทั่วทั้งประเทศ C จะมีผู้หญิงสักกี่คนที่กล้ารังแกคุณชายใหญ่อย่างธรรศ คาร่าชำเลืองมองวรินทรครั้งหนึ่ง เธอมีความรู้สึกแปลกๆ เหมือนกับว่าผู้หญิงสองคนนี้มีนิสัยคล้ายๆกันอย่างไรไม่รู้... “บ้าเอ้ย! ผู้หญิงอย่างเธอกล้าดีอย่างไรมาเตะฉัน! คอยดูว่าฉันกล้าโยนเธอออกไปจากที่นี่...อ้าก! ยายผู้หญิงบ้า เธอเตะ ไปที่ไหนกัน? รีบเก็บขาสั้นๆของเธอกลับไปเดี๋ยวนี้ เธอรู้ไหมว่าฉันคือใคร หา?!” ธรรศสงเสียงร้องออกมาอย่างน่าสงสาร เขาไม่เคยลงไม้ลงมือกับผู้หญิงมาก่อนแต่ผู้หญิงน่าตายคนนี้มันน่าโยนออกไปจากที่นี่นัก เสียงรบกวนที่นี่ทำให้ผู้จัดการรีบวิ่งมาดู ตอนที่ผู้จัดการร้านกำลังจะมาฟ้ามทัพก็ถูกนรชัยหยุดไว้เสียก่อน เขายังอยากมองดูท่าทางโมโหของธรรศอีกหน่อย เปิดหูเปิดตามากเลย “พอได้แล้ว” ทาวัตเอ่ยขึ้นมาด้วยสีหน้าเรียบเฉย น้ำเสียงและอานาจท่าทางของเขาทำให้ทุกคนที่อยู่ที่นี่หยุดและเงียบลง ทันที ขนาดมษยาที่กำลังจะลงมือเตะธรรศซ้ำอีกครั้งก็ถึงกับหยุดชะงัก หญิงสาวมองมาที่ทาวัตอย่างอดไม่ได้ที่จะรู้สึกหวาดกลัว ผู้ชายคนนี้น่ากลัวจังเลย ดวงตาคมของเขาเย็นชาเป็นบ้า แม้แต่ลมหายใจของมษยายังรู้สึกติดขัดหายใจลำบาก “คุณผู้หญิงคนนี้ ถ้าเขาทำอะไรเสียมารยาทกับคุณก็บอกพวกเรามาเถอะครับ พวกเราจะจัดการเขาให้คุณแน่นอน” นรชัยเดินไปดึงร่างสูงของธรรศที่นั่งกองอยู่กับพื้นให้ลุกขึ้นก่อนจะเอ่ยเสียงเย็น ทำอะไรเสียมารยาทกับเธองั้นหรือ? มษยาชะงักกึก เขาก็แค่กอดจูบลูบคลำเสาแล้วเธอมาเจอเข้าโดยบังเอิญเท่านั้น เขา...ไม่ได้ทำอะไรเธอเลยด้วยซ้ำ แต่เธอกลับเป็นคนทำร้ายเขาก่อน?! มษยาขมวดคิ้วทันทีและหลุบตาลง ท่าทางแบบนั้นอยู่ในสายตาของทาวัต เขาเห็นมันได้อย่างชัดเจน “ถ้าคุณไม่มีเหตุผลที่ดีมอบให้กับพวกเรา งั้นพวกเราจะแจ้งความข้อหาทำร้ายร่างกายนะครับ” ทาวัตเอ่ยออกมาเนิบๆ