ตอนที่ 45 ให้ผมดูแลคุณ

ต๭นที่ 45 ให้ผมดูแลคุณ “คุณ คุณชาย ผมคงไม่ได้มาสายใช่ไหมครับ?” สไรท์เตอร์ดันแว่นที่ตกลงมาที่จมูกขึ้นไปให้อยู่ตำแหน่งเดิมของมัน ทาวัตพยักหน้าอย่างเฉยชาก่อนจะหันกายเดินกลับไปทำให้สไรท์เตอร์ต้องรีบวิ่งตามเข้าไปทันที สไรท์เตอร์เป็นคุณหมอประจำตัวของทาวัตเขามีหน้าที่รับผิดชอบดูแลสุขภาพให้กับชายหนุ่มคนนี้ ทุกเดือนเขามีหน้าที่ เดินทางไปที่คฤหาสน์เพื่อตรวจร่างกายของทาวัตเป็นประจำ ในกรณีฉุกเฉินทาวัตก็สามารถโทรแจ้งและเรียกพบเขาได้ทุกเมื่อ แต่สไรท์เตอร์นึกไม่ถึงจริงๆว่าเขาจะถูกทาวัตเรียกตัวมาในช่วงกลางดึกขนาดนี้ ทั้งยังเป็นช่วงจังหวะที่เขากำลังพลอดรัก อยู่กับภรรยาอีกด้วย ในตอนนั้นชายหนุ่มรีบลุกขึ้นจากเตียงสวมใส่เสื้อผ้าแล้วก็วิ่งออกมาทันทีเลยด้วยซ้ำ นี่เป็นครั้งแรกที่ทาวัตเรียกตัวเขามาดูอาการคนป่วยนอกตัวคฤหาสน์ของชายหนุ่ม สไรท์เตอร์เป็นหมอหนุ่มชาวอังกฤษก็จริง แต่การที่เขาออกจากบ้านแต่งเนื้อแต่งตัวไม่เรียบร้อยออกจากบ้านมาสภาพ แบบนี้เป็นครั้งแรกในชีวิตของหมอหนุ่ม เมื่อเขาวัดอุณหภูมิร่างกายของวรินทรเสร็จก็จัดการจ่ายยาให้หญิงสาว “นี่คือยาใช้ภายนอกนะครับ ติดที่หน้าผากประมาณครึ่งชั่วโมงไข้ก็คงจะลด ส่วนตัวนี้เอาไว้ทานนะครับ มีเขียน รายละเอียดไว้ที่หน้าซองแล้วนะครับ” น้ำเสียงภาษา C แปร่งๆของสไรท์เตอร์ทำให้วรินทรเกือบจะหลุดหัวเราะออกมาแต่โชคดีที่เธอ ยังกลั้นมันไว้ได้ แต่ตอนนี้เธอรู้สึกดีขึ้นแล้วมากจริงๆ เมื่อสไรท์เตอร์กลับไปแล้ว ทาวัตก็จ้องมองแผ่นเจลลดไข้อยู่นานก่อนจะลอกแผ่นพลาสติกออกใช้นิ้วคีบมันไว้ในมือแล้ว จัดการเลิกเสื้อของวรินทรขึ้นจากนั้นก็แปะแผ่นเจลลดไข้ไว้ที่หน้าท้องของเธอ วรินทรทำหน้าเหลอหลา ทำไมเขาถึงเอามันมาแปะที่พุงของเธอล่ะ? “เอ่อ ทาวัตคะ ดูเหมือนคุณจะแปะผิดนะ...” วรินทรลุกขึ้นมาหยิบแก้วน้ำที่วางไว้ข้างๆขึ้นมาจิบ คิดถึงตำแหน่งพุงน้อยๆ ของเธอที่เขาแปะแผ่นเจลลดไข้ก็รู้สึกกระดากอายขึ้นมา “หืม?” ทาวัตหยิบขวดยาที่สไรท์เตอร์จ่ายไว้ให้ก่อนจะอ่านรายละเอียดที่อยู่บนหน้าขวด “นี่มันไว้ติดที่หน้าผากนะคะ ไม่ใช่ที่ท้องสักหน่อย” วรินทรทำปากจู๋ เธอไม่ได้ปวดท้องสักหน่อยเขาจะเอาแผ่นเจลมาแปะ ไว้ที่หน้าท้องของเธอทำบ้าอะไร? มือของทาวัตที่ถือขวดยาอยู่ชะงัก ใบหน้าหล่อเหลาของเขาทำหน้าพิกล จากนั้น... เขาก็จัดการเลิกเสื้อของเธออีกครั้งและลอกแผ่นเจลลดไข้ตรงหน้าท้องของหญิงสาวไปแปะบนหน้าผากของเธอ เสียง ‘แปะ’ ดังขึ้นพร้อมกับน้ำหนักที่กดลงมาบนหน้าผากของเธอจนแผ่นเจลติดแน่น วรินทรผิดตาลงอย่างอ่อนแรงในใจรู้สึกว้าวุ่นเป็นที่สุด ก็จริงนะเธอจะมาหวังให้คุณชายอย่างเขาบอกความแตกต่าง ระหว่างเกลือกับน้ำตาลได้อย่างไรกันล่ะ? ทาวัตเปิดขวดยาในมือก่อนส่งให้วรินทร “กินสิ” วรินทรมองเม็ดยาสีประหลาดที่อยู่ในขวด เธอกลืนน้ำลายอย่างฝืดคอ ยานี่กินไปแล้วคงไม่มีปัญหาอะไรใช่ไหม? เธอไม่ได้เป็นห่วงเรื่องยาของคุณหมดสไรท์เตอร์หรอก เพราะเธอค่อนข้างมั่นใจในจรรยาบรรณของเขา แต่เธอมีปัญหากับ ท่าทางที่เป็นห่วงเป็นใยของทาวัตมากกว่า... วรินทรค่อยๆเอื้อมมือไปรับขวดยามาถือไว้ในมือก่อนจะหายใจฟืดฟาดเพราะตอนนี้น้ำมูกเริ่มไหลออกมาจนเธอเริ่ม หายใจลำบากมากขึ้น ทุกครั้งที่วรินทรเกิดจับไข้ได้ป่วยขึ้นมาเธอจะยอมกินยาอย่างไม่เกี่ยงงอนเลยสักนิดต่อให้ยาจะขมแค่ไหนก็ตาม อย่างไร มันก็เทียบไม่ได้กับสุขภาพของเธอ ครั้งนี้ก็เช่นกัน อาจจะเป็นเพราะฤทธิ์ยาที่ทำให้สติที่แจ่มใสของหญิงสาวค่อยๆพร่าเบลอทีละน้อย ความง่วงงุนเริ่มถาโถมเธอทีละน้อย จมูกของเธอก็เริ่มหายใจคล่องมากขึ้น เพียงไม่นานเธอก็หลับไปในที่สุด เมื่อทาวัตเห็นว่าหญิงสาวหลับไปแล้วเขาก็ค่อยๆผุดลุกขึ้นก่อนจะเดินไปหยุดอยู่ตรงกลางระหว่างห้องของวรินทรและห้อง ของกวิน เขาเดินไปทางห้องกวินก่อนจะพบว่าห้องห้องนี้ถูกล็อคไว้เหมือนปิดตายจึงเปลี่ยนใจเดินไปทางห้องของวรินทรที่ไม่ได้ถูก ล็อคไว้จากนั้นก็เปิดประตูเข้าไปในห้อง เขาเดินออกมาจากห้องของวรินทรพร้อมผ้าห่มผืนหนึ่งก่อนจะค่อยๆคลี่ผ้าห่มไว้บนร่างของเธอ มือหนายกศีรษะเธออย่าง แผ่วเบาก่อนจะค่อยๆสอดหมอนเข้าไป เมื่อทำทุกอย่างเสรน็จแล้วทาวัตก็เดินมานั่งที่พื้นหน้าโซฟาก่อนจะเท้าค้างลงบนนั้นเพื่อมองใบหน้าของหญิงสาวยาม หลับไหล ภายในห้องเงียบสนิทมีเพียงเสียงของเข็มนาฬิกาที่เดินไปเรื่อยๆทำให้รู้สึกราวกับเวลาแต่ละนาทีกว่าจะผ่านไปได้ช่างช้า เหลือเกิน ตอนที่เธอยังเป็นเด็กจู่ๆเธอก็หายไป เมื่อห้าปีก่อนเธอก็หายไปจากชีวิตของเขาอีกทำให้เขาเองก็ไม่แน่ใจในความรู้สึกของ ตัวเองที่มีต่อเธอนัก เขาถอนหายใจอย่างแผ่วเบาพร้อมเอื้อมมือไปวัดอุณหภูมิบนลำคอขาวผ่องของเธอ ตอนนี้ตัวของเธอไม่ร้อนจัดเหมือน ก่อนหน้าอีกแล้ว สงสัยไข้คงจะลดแล้วสินะ ครึ่งชั่วโมงผ่านไปเขาก็ค่อยๆลอกแผ่นเจลลดไข้ออกก่อนจะโยนทิ้งลงถังขยะแล้วก็ยืนจ้องเธออยู่หลายนาที ชายหนุ่ม ล้วงมือถือขึ้นมาจากกระเป๋ากางเกงก่อนจะเปิดกล้องขึ้นมาจากนั้นก็เลือกมุมและถ่ายรูปหญิงสาวที่หลับอยู่บนโซฟา ภาพถ่ายของวรินทรที่ดูสวยงามเหมือนกับเอลฟ์ แม้ว่าจะเป็นภาพใบหน้าด้านข้างแต่กลับดูเงียบสงบเหมือนกับภาพวาด เลยทีเดียว ทันใดนั้นความรู้สึกบางอย่างก็ตีตื้นขึ้นมาทำให้เขารู้สึกตื่นตระหนก ชายหนุ่มเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋ากางเกงก่อนจะช้อน ร่างของวรินทรขึ้นเดินตรงไปที่ห้องนอนของเธอ เมื่อห่มผ้าห่มให้หญิงสาวเรียบร้อยเขาก็หุนหันเดินออกไปจากห้องทันที วันต่อมา วรินทรเริ่มรู้สึกตัวตื่นขึ้นเมื่อเธอรู้สึกร้อนขึ้นเรื่อยๆ หญิงสาวยกเท้าขึ้นก่อนจะเตะผ้าห่มไปอีกทาง ร่างบอบบางพลิกกายเตรียมจะเข้าสู่ห้วงฝันอีกครั้งแต่ไม่ว่าเธอจะพลิก กายไปมาท่าไหนก็นอนไม่หลับเพราะว่ามันร้อนเหลือเกิน ในที่สุดเธอก็ลุกขึ้นมานั่ง แม้ว่าตาจะยังพร่าเบลออยู่บ้างแต่สมองของเธอก็ตื่นเต็มที่แล้ว ทาวัตไม่อยู่ เขาคงไปแล้วสินะ วรินทรบิดกายไปมาก่อนจะเหลือบมองนาฬิกา นี่มันสิบโมงกว่าแล้ว!! แต่ไม่รู้ว่าเพราะอะไรวรินทรจึงไม่ได้รู้สึกร้อนใจและรีบเร่งไปอาบน้ำแต่งตัวเพื่อเข้างานเลยแม้แต่น้อย แต่เธอกลับค่อยๆ เดินเอ้อระเหยไปอาบน้ำแปรงฟันจากนั้นก็เดินออกมาแต่งตัวด้วยท่าทางสบายๆ จนเวลาใกล้จะสิบเอ็ดโมงเข้าไปแล้ว เธอเดินขยีผ้าเช็ดผมที่อยู่บนหัวพลางเดินออกมานั่งลงบนโซฟา เสียงกุกกักที่ดังมาจากข้างนอกทำให้มือที่กำลังเช็ดผมอยู่ชะงัก ริมฝีปากของเธอเม้มแน่ก่อนจะเดินออกไปพร้อมผ้าเช็ดตัว ที่อยู่ในมือ หรือว่าเขาจะยังไม่กลับไป? วรินทรเดินออกมาก่อนจะพบว่าเสียงนั้นดังออกมาจากในครัว ยังไม่ทันที่หญิงสาวจะเดินไปดูก็มีใครบางคนเดินออกมา จากในครัวเสียก่อน คนนั้นก็คือป้าฉายนั่นเอง “คุณวรินทรตื่นแล้วหรือคะ มาค่ะรีบมาทานมื้อเที่ยงก่อนเร็วสิคะ” ป้าฉายเดินออกมาพร้อมกับชามลายครามขนาดใหญ่ ในมือ เมื่อเห็นวรินทรออกมาจากห้องนอนแล้วก็ส่งยิ้มอบอุ่นให้หญิงสาว “ทำไมป้าฉายมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะคะ?” วรินทรยืนงงอยู่สักพักจึงจะถามขึ้น “คุณชายบอกว่าคุณป่วยน่ะค่ะ เลยให้ดิฉันมาดูแลคุณ” ป้าฉายลงมือจัดจานอาหารวางลงตรงหน้าเธออย่างสวยงาม ก่อนเดินไปหยิบขวดยาที่ทาวัตมอบมันไว้ให้กับเธอเพื่อมอบหมายให้วรินทรกินยาให้ตรงเวลา “ทานข้าวก่อนนะคะแล้วค่อยทานยา คุณวรินทรรู้สึกดีขึ้นหรือยังคะ?” วรินทรพยักหน้า ดวงตากลมโตของหญิงสาวหลุบตาลงจึงไม่เห็นว่าเธอพูดด้วยความรู้สึกแบบไหน “ดีขึ้นมากแล้วค่ะ ขอบคุณมากนะคะป้าฉาย” “คุณนี่ล่ะก็ ขอบคุณคุณชายดีกว่านะคะ” ป้าฉายรีบร้อนพูดจาอความดีความชอบให้คุณชายของเธอทันที “คุชายให้คุณ อยู่บ้านพักผ่อนจนกว่าจะหายดีก่อนนะคะถึงจะไปทำงานได้ตามปกติ” “ทราบแล้วค่ะ” วรินทรไม่ได้รับรู้สึกดีใจจากคำพูดเหล่านี้เลยสักนิดในทางตรงกันข้ามเธอกลับรู้สึกถึงความขมขื่นเสียด้วย ซ้ำ ถ้าเพียงแต่เธอลืมตาขึ้นมาเจอเขาสักนิดต่อให้เขาจะด่าเธอว่าโง่เหมือนเคยเธอก็คงไม่รู้สึกแย่นักหรอก