ตอนที่ 58 ให้ปลาฉลามกิน

ต๭นที่ 58 ให้ปลาฉลามกิน ความสามารถของเธอเนี่ย ใช้คำพูดทาวัตพูด ก็คือคนที่บังคับไม่ให้จมน้ำในสระเด็กเท่านั้น ทาวัตเปลี่ยนเสร็จอย่างไว มองวรินทรที่นั่งอยู่บนชิงช้าเก้าอี้โยกไปโยกมาแล้วยิ้ม เดินไปข้างๆเธออุ้มเธอขึ้นมา ในขณะที่วรินทรยังไม่ได้ตั้งตัวก็โยนเธอลงในสระน้ำ “อ้าาาาาาา!” วรินทรนึกไม่ถึงว่าทาวัตจะทำแบบนี้กะทันหัน โดนโยนลงน้ำทั้งตัว น้ำสาดสี่ทิศ น้ำในสระเข้าปากเข้าจมูกทั้งสี่ทิศแปดทางกระเด็นเข้าตาจนแสบตา อุณหภูมิในร่างกายก็ยังปรับตัวไม่ทันกับอุณหภูมิของน้ำ เลยสั่นๆหนาวๆ “ให้ตายเถอะ!”กว่าจะโผล่ตัวขึ้นมาบนน้ำได้ วรินทรทรมานอยู่ในน้ำไม่หยุด มือเต้นขารำอยู่อย่างนั้น ลื่นมาก แต่เธอก็ไม่ได้สนใจอะไรขนาดนั้นแล้ว ขอแค่ไม่จมลงไปก็พอ ทาวัตว่ายมาทางเธอ หนึ่งมือกอดก้นเธอไว้ ให้ศรีษะเธอโผล่ขึ้นห่างจากน้ำ วรินทรกอดหัวเขาไว้ให้ตายยังไงก็ไม่ปล่อย กระพริบตาไม่หยุดค่อยๆลองบีบน้ำออกจากตา ในปากก็ไม่หยุดสำลักน้ำ สภาพที่โดนสำลักน้ำอย่างหนัก เธอไม่ใช่ไม่อยากฝึกและไม่ใช่ไม่เป็น แต่ปรึกษากันก่อนโยนไม่ได้หรือไง? “ปล่อยมือ ไม่งั้นจะโยนคุณไปในบ่อปลาฉลามให้ปลาฉลามกิน”ผมของทาวัตโดนเธอดึงจนล่วงไปไม่กี่เส้น แรงเยอะจนทำให้เขาต้องสูดลมหายใจแรง บ่อปลาฉลาม?! วรินทรรีบปล่อยมือด้วยความตกใจ เธอรู้ว่าทาวัตมีบ่อลึกที่เลี้ยงปลาฉลามน้อยไว้สองตัว แต่นั้นเป็นเรื่องเมื่อห้าปีก่อนแล้ว อย่าบอกนะว่าเลี้ยงจนใหญ่โตแล้ว? นั้นก็กัดเธอกินได้ทั้งคำไม่เหลือแม้แต่ซาก? “ขึ้นไปเปลี่ยนชุดลงมา” ทาวัตยิ้มอ่อนอย่างพึงพอใจ พยุงเอวเธอขึ้นไปบนพื้นดิน ใบหน้าที่สวยงามไร้ที่ติมองยังไงก็วอนตีนอย่างนั้น เสื้อผ้าบนร่างกายวรินทรเปียกจนติดตัวหมด และก็บังเอิญมากวันนี้เธอใส่ชุดเดรสสีขาว เปียกทีก็แนบติดตัวเลย ทำให้เห็นหุ่นที่ยอดเยี่ยมของเธอจนหมดจด ระหว่างลมหายใจที่เร็วแรงสามารถมองเห็นสองลูกที่นุ่มนิ่มขึ้นๆลงๆ เป็นการล่อลวงอย่างเงียบๆชัดๆ ดวงตาของทาวัตมืดๆมนๆ ดูดีจนลูกกระเดือกคอกลิ้งขึ้นกลิ้งลง แล้วหันหลังกลับ น้ำในสระน้ำหนาวๆเย็นๆ พอดีเลยสามารถรักษาความร้อนในตัวให้คงที่ ในขณะที่วรินทรเปลี่ยนชุดว่ายน้ำเสร็จแล้วกลับไปที่สระน้ำ ทาวัตนอนอยู่บนบนเก้าอี้ สวมแว่นดำกันแดดไว้ ชี้สระน้ำ บ่งบอกให้เธอลงไป วรินทรมองที่สระน้ำ ก็รู้สึกเกรงกลัวนิดหนึ่ง คิดวิเคราะห์อยู่ว่าจะถามเขาดีไหมว่ามีสระเด็กหรือเปล่า แต่นี้มันก็น่าอับอายเกินไปป่ะ? “มีห่วงยางไหม?” วรินทรยืนอยู่ตรงนั้น ถามอย่างเกรงๆ ทำไมรู้สึกคำพูดนี้มันน่าอับอายยิ่งกว่า? ห่วงยาง? ทาวัตมองวรินทรที่ใส่ชุดว่ายน้ำไว้ ส่วนที่ควรมีก็มีครบ นมเป็นนมตูดเป็นตูด หุ่นดีมาก ไม่มีไขมันส่วนเกินเลย และไม่ผอมแห้งเกินไปด้วย ยิ้มอ่อนแล้วพูด “ไม่มี เอวบางดี” อะไร? วรินทรตะลึงไปสักพัก เพิ่งจะนึกได้ว่าห่วงยางที่เขาหมายถึงไม่ใช่ความหมายเดียวกับเธอ ใครจะมาถามเรื่องแบบนี้? “โรคจิต!” วรินทรแก้มแดง พูดด้วยความเคร่งเครียดแล้วเดินไปข้างสระน้ำ นั่งลงอย่างระมัดระวังแล้วใช้เท้าจุ่มน้ำสัมผัสอุณหภูมิของน้ำ แต่นี้ก็เป็นแค่การกระทำที่ไม่จำเป็นเลย เพราะเมื่อกี้เธอสัมผัสอุณหภูมิน้ำในสระเต็มที่แล้ว ที่ทำแบบนี้เพราะเธอตื่นเต้นเกินไป “ถ้าไม่กล้าลงไปผมช่วยคุณได้นะ” ทาวัตนอนทับแขนสองข้าง ท่าทางขี้เกลียด เสมือนมาพักร้อนเลย นอกจากจะมีงานเร่งด่วน ปกติวันเสาร์-อาทิตย์ cr ไม่ทำโอที พนักงานจะไปไหนก็ไม่มีใครยุ่ง ขอแค่เวลาทำงานทำตรงเวลาก็พอ วรินทรได้ฟังก็ไม่ลังเลอีก ถึงแม้จะไม่รู้ว่าทำไมอยู่ๆทาวัตก็ให้เธอฝึกว่ายน้ำ แต่ไม่เจตนาดีแน่นอน รีบโดดลงไป แล้วจับท่อนเหล็กข้างบนไว้ น้ำที่เย็นเลยไหล่เธอ ได้แต่จับท่อนเหล็กไว้ถึงจะไม่จมลงไป ทาวัตลุกจากเก้าอี้อาบแดด เดินไปข้างสระแล้วโดดลงไป ว่ายไปข้างๆวรินทร จับขาเธอไว้ ดึงเธอจากด้านล่างเข้าในอ้อมกอดตนเอง แล้วพูดว่า “กลั้นหายใจในน้ำ คงเป็นนะ?” วรินทรกล้าส่ายหัวไหมหล่ะ บวกกับเมื่อก่อนทาวัตก็เคยสอนเธอบ้างก็จริง แต่สุดท้ายเธอก็อ้อนจนผ่านพ้นมันไป ตอนนี้คาดว่าอ้อนแค่ไหนก็ไม่มีประโยชน์ละ ได้แค่พยักหน้ายอมละ ทาวัตพยุงเอวเธอไว้แล้วให้ครึ่งตัวเธอลอยบนน้ำ น้ำในสระลึกเท่าเอวของเขา สามารถมองเห็นซิคแพคของเขาใต้น้ำได้ กล้ามเนื้อแน่นแต่ไม่น่ากลัวจนเกินไป กล้ามเนื้อที่แข็งแรงเต็มไปด้วยหยดน้ำเซ็กซี่ล่อลวง วรินทรมองจนสติสตางค์ไม่อยู่กับเนื้อกับตัว……ถ้าเปลี่ยนไปเป็นอีกจุดจะดีมาก “ทาวัต คุณจะพาฉันไปแข่งขันว่ายน้ำระดับประเทศหรือไง?” วรินทรใช้มือและขาว่ายไปด้วย และก็มีทาวัตคอยพยุงไว้ เธอวางใจมาก อย่างน้อยก็ไม่จมน้ำตาย “อืม?”ทาวัตตอบด้วยเสียงตื้นๆ “ไม่งั้นคุณจะให้ฉันฝึกนี้ทำไม? Crคงไม่ได้กำหนดนี้ไว้มั้ง” วรินทรกลัวว่าทาวัตจะเอามือออกกะทันหัน ระหว่างที่ว่ายน้ำอย่างระมัดระวังก็มองมือของทาวัตด้วย ถ้าเขาปล่อยมือกะทันหัน อย่างน้อยตัวเองก็จะได้ตั้งตัวทันไม่ถึงกับจมน้ำตาย ดวงตาวทาวัตขยับๆ มองหลังวรินทรที่กว้างขาวเสมือนหิมะ แววตาเข้มลึก แล้วพูดด้วยโอกาสนี้ “เพื่อให้ลูกของคุณไม่ถามคุณว่าถ้าสมมุติคนที่คุณรักที่สุดตกน้ำกับสิ่งที่คุณรักที่สุดตกน้ำคุณจะช่วยใครก่อน” วรินทรตะลึง แล้วเถียงกลับ “ลูกของฉันจะถามไม่ถามแล้วมันเกี่ยวอะไรกับคุณ?” กวินน้อยของเธอน่ารักและฉลาดขนาดนั้นจะถามคำถามแบบนี้ได้ไง? “เห้อะ”ทาวัตออกเสียงไปหนึ่งทีไม่ได้ตอบเธอกลับ นี้เป็นคำถามที่เดาไม่แม่น ถ้าในใจวรินทรยังมีเขา ไม่ว่าใคร ก็ห้ามไม่ได้ถ้าเขาจะแต่งงานกับวรินทร แต่ถ้าในใจเธอไม่มีเขา งั้นเขาก็จะรอเธอรักเขาแล้วค่อยแต่งงานกับเธอ ถ้าไม่รักเขาเลยหล่ะ? ถ้าเธอไม่รักเขา งั้นก็ไม่ต้องแต่งก็ได้ ฝึกฝนไปประมาณ1ชั่วโมง ในที่สุดก็ถึงเวลาทานอาหารแล้ว วรินทรโล่งอกไปที ค่อยๆว่ายกลับฝั่งจากใจกลางสระ แต่เห็นเธอก็ไม่ได้โง่ขนาดนั้น อย่างน้อยสมองก็ไม่โดนสมองหมูมาแทนที่ ทาวัตรู้สึกแบบนี้จริงๆ “ไปเถอะ เปลี่ยนชุดเสร็จไปทำอาหาร”ทาวัตดึงเธอขึ้นมา นำเสื้อผ้าที่พี่เลี้ยงวางไว้บนเก้าอี้อาบแดดยื่นให้เธอหนึ่งชุด ตัวเขาเองเดินเข้าไปเปลี่ยนเสื้อในห้อง วรินทรมองรอบๆ พบว่าพี่เลี้ยงพวกนั้นไม่รู้หายไปเมื่อไหร่หายไปหมดเลย แต่ความคิดที่แก้ผ้าเปลี่ยนเเสื้อผ้าข้างนอกเธอก็ยังรับไม่ได้เพราะเธอก็ไม่ได้ดำรงชีวิตที่อังกฤษมาก่อน หาห้องที่ไม่มีคนวรินทรก็เดินเข้าไป รีบเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วเดินออกมา แวะอาบน้ำล้างตัวข้างใน วรินทรก้มหน้ามองกระโปรงของตนเองที่มีสีดำ ตรงเอวมัดเชือกสีเดียวกันไว้เช่นกันเป็น บังเอิญมั้งน่าจะ ทาวัตเดินออกมา เปลี่ยนชุดเป็นชุดธรรมดาสบายๆ สองมือเสียบกระเป๋า เดินตรงไปข้างหน้า วรินทรรีบตามไป