ตอนที่ 60 ลงมือเถอะ

ต๭นที่ 60 ลงมือเถอะ “ไม่ใช่” “แล้วกระจกจานหมุนเป็นของบ้านคุณ?” “ไม่ใช่!” “งั้นคุณมีสิทธิ์อะไรมาบอกว่าของคุณ?” วรินทรโมโห นึกไม่ถึงว่าจะหน้าด้านขนาดนี้!เป็นของบ้านคุณทั้งหมดแล้วไง ใช้ความไม่ยุติธรรมกับคนอื่นคิดว่าแน่หรอ? “แน่จริงก็วางกับข้าวพวกนั้นลง ออกไปเดี่ยวกับฉัน!”วรินทรใช้แรงตบโต๊ะอย่างแรง มองด้วยสายตาพิฆาตแล้วตะโกนใส่เขา ใครจะไปรู้ว่าทาวัตจะมองผ่านเธออย่างง่ายดาย ยิ้มอ่อน แววตาที่ดำเต็มไปด้วยรอยยิ้ม “คุณแน่ใจนะว่าจะสู้ผมไหว?” ……สู้ไหวละจะเถียงกับคุณไหม? แย่งเลยไม่ดีกว่าหรอ? เนื้อตุ๋นตรงหน้าที่เธอชอบกินที่สุดกำลังจะโดนทาวัตกินหมดแล้ว วรินทรรีบหยิบตะเกียบขึ้นมา ไม่ว่ายังไงก็จะแย่งให้ได้สักกี่ชิ้น!—— วรินทรพิงไว้บนโซฟาถือรีโมทเปลี่ยนช่อง มองทาวัตที่นั่งอยู่อีกด้านรู้สึกปวดหัว สุดท้ายเธอก็แย่งเนื้อได้แค่สองชิ้น ไอ่นี้แย่งเก่งตั้งแต่เมื่อไหร่?ลักษณะที่หยิ่งๆเฉยชาหายไปไหน?! “ทาวัต คุณโดนแม่บ้านทารุณใช่ไหม?ไม่งั้นทำไม……”วรินทรคิดว่าอะไรควรถามก็ต้องถาม ใครจะไปรู้คำข้างหลังอีกสามคำยังไม่ได้พูดออกมา ก็โดนสายตาของทาวัตฆ่าตายในลำคอแล้ว “วรินทร คุณก็ยังคงชำนาญกับประโยคเดียวจริงๆ” ทาวัตพูดกะทันหัน มองดูดวงตาของวรินทรเจือความทำอะไรไม่ถูก “อะไรนะ?” “คุณอะไรก้ได้ โง่ได้ใจมาก”ทาวัตพูดจบก็เดินไปทางโค้งของบันได ถ้าที่ไหนมีที่เติมความรักความเมตตา เขาจะพาวรินทรไปต่อเติมให้อย่างเต็ม ไม่ว่าจะห้าปีก่อนหรือห้าปีหลัง คำที่พูดออกมาก็ทำให้คนเป็นๆเครียดตายได้ “......”วรินทรเบะปากแล้วเดินตามขึ้นไป เป็นไปอย่างที่คิดเลยนิสัยเหมือนกันทั้งพ่อทั้งลูก เอะอะก็ว่าเธอโง่ วรินทรเดินตามทาวัตถึงชั้นหก กลับเห็นทาวัตเปิดประตูห้องหนึ่งบานแล้วเดินเข้าไป วรินทรก็เดินตามเข้าไป ในห้องมีเปียโนสีขาวหนึ่งหลังตั้งไว้ พื้นสะอาดมากจนสามารถมองเห็นเงาของคน ทาวัตเดินไปทางหน้าต่างยาวดันหน้าต่างออก ที่แท้ข้างนอกก็เป็นดาดฟ้านี้เอง แต่ยาวมาก บนพื้นเป็นกระเบื้องสีดำสลับสีขาว มีโซฟากับชิงช้าเก้าอี้วางอยู่ แล้วก็มีกระดานวาดรูป วรินทรมองชิงช้าเก้าอี้ แปลกใจเล็กน้อย เพราะชิงช้าเก้าอี้นี้เหมือนของเธอตอนเด็กเป๊ะเลย เหมือนรุ่นเดียวกันอีกด้วย ดอกไม้ประดับก็ไม่เปลี่ยนแปลง เขาเป็นพี่ชายคนนั้นตอนเด็กๆจริงด้วย! “เอ๋อเลย?” ทาวัตดีดหัวของวรินทร จับมือเธอเดินไปนั่งบนชิงช้าเก้าอี้ “บรรยากาศที่นี้ดีป่ะ？ให้เวลาคุณทั้งเย็น กลางคืนผมจะต้องเห็นผลงานออกแบบของคุณ？” “อะไรนะ？”วรินทรคิดว่าเขาพาเธอมาชมบรรยากาศ นึกไม่ถึงว่าต้องออกแบบงานวาดอีก วันหยุดเอ่ยวันหยุด กว่าจะถึงวันหยุด ต้องมาสิ้นเปลืองอย่างนี้！！ “กระดาษกับกระดานวาดรูปสีอุปกรณ์ต่างๆเตรียมไว้ให้คุณแล้ว ลงมือเถอะ” ทาวัตเดินไปข้างโซฟาแล้วนั่งลง หยิบนิตยาสารที่วางไว้ข้างบนเริ่มดู มองข้ามสีหน้าของวรินทรที่หน้าบึ้งๆไม่ยินยอม วรินทรย่นจมูก ไอ่นี้ไม่โรแมนติกซะเลย สถานที่ที่ดีขนาดนี้กลับพูดคำที่ทำให้เสียบรรยากาศหมด วาดงานออกแบบอะไรเล่า เอาตุ๊กตาบาบี้มาเล่นพ่อแม่ลูกเถอะถ้าจะขนาดนี้...... แต่ว่าคำพวกนี้วรินทรคงไม่กล้าพอที่จะตะโกนใส่ทาวัตหรอก นำกระดาษแนบติดกับกระดานวาดรูป หยิบดินสอขึ้นมาพรรณนา ตำแหน่งที่วรินทรนั่งมีต้นไม้บังไว้ ลมฤดูร้อนพัดผ่าน ผสมผสานด้วยกลิ่นหอมของหญ้าอ่อน ที่ที่มีเงาเย็นจะรู้สึกไม่ค่อยร้อน ท้องฟ้าเป็นสีคราม เมฆที่ขาวใสพัดผ่านเป็นเส้นๆนับไม่ถ้วน สงบ ถ้ามองจากตรงนี้ สามารถนำบรรยากาศทั้งหมดของคฤหาส์เก็บเข้าไปในใต้ตา ตอนแรกวรินทรคิดว่าคฤหาส์จะไม่ใหญ่มาก พอตอนนี้มาดูกลับกันกับที่คิดไว้ วรินทรเอียงหัวคิดละเมอไปตั้งนาน บนกระดาษก็ยังคงว่างเปล่า พาต้า เสียงสะเทือนเบาๆดังขึ้นทำให้ดึงสมาธิของวรินทรกลับมา วรินทรหันหน้าไป ไม่รู้ทาวัตหลับบนโซฟาไปเมื่อไหร่ นิตยสารเล่มนั้นหล่นลงพื้น วรินทรนำกระดานวาดรูปวางไปอีกที่หนึ่ง แล้วลุกขึ้นเดินมาข้างหน้าเขา ก้มตัวลงเก็บนิตยสารขึ้นมา ดูปกของนิตยสาร เป็นข่าวใหม่ล่าสุดของ cr นางแบบบนนั้นคือทวิติยา พื้นหลังคือ โพรวองซ์ ดินแดนแห่งลาเวนเดอร์ที่ฝรั่งเศส ทวิติยาบนนั้นสวยมาก ไม่ว่าจะมองจากมุมไหนก็สวยมาก สวมชุดกระโปรงสีขาวรุ่นใหม่แบรนด์เนมของ cr ยืนท่ามกลางทุ่งดอกไม้ รอยยิ้มสดใส วรินทรพูดไม่ถูกว่ารู้สึกยังไงกับทวิติยา แต่สำหรับคนคนนี้ เธอไม่ได้เกลียด แต่ก็ไม่ชอบ เพราะตอนที่เธอมองวรินทร สายตาเงียบสงบ ไม่เจือกับความรู้สึกอารมณ์อย่างอื่นเลย และยิ่งไม่เหมือนอมันด้าตอนแรกเจอ มีแต่ความโอ้อวดเห็นแก่ตัวชอบดูถูก แต่ว่า สำหรับทาวัตแล้ว ทวิติยาคืออะไร? รู้สึกเหมือนในใจขาดหายว่างเปล่าไป วรินทรวางนิตยสารลงไปอีกที่ ย่อตัวลงมองทาวัตที่นอนหลับ ตอนที่เขานอนน่ารักกว่าตอนตื่นเยอะเลย อย่างน้อยวรินทรคิดว่าอย่างนี้ บวกกับเสื้อของเขาที่เป็นเสื้อเชิ้ตสีขาวกางเกงสบายๆสีดำ วรินทรมึนงง ทาวัตที่อยู่ตรงหน้าเสมือนทาวัตสมัยมัธยมที่ทับซ้อนกัน เสื้อเชิ้ตสีขาว กางเกงดำโรงเรียน รอยยิ้มตื้นแต่สะอาด ขนตาของเขายาวมาก แสงแดดส่องผ่านจุดด่างดำเข้าในใบหน้าของเขา แสงประกายเป็นชั้นๆ ทำให้ใบหน้าทุกส่วนของเขายิ่งดึงดูดคนเข้าไปอีก ปากกระจับบางๆที่มีสีกุหลาบ ปากเป็นเส้นกระจับสวยงาม ทาวัตหล่อเหลาไร้ที่ติ สีหน้าท่าทางแต่ละท่าก็ดูมีเสน่ห์ดึงดูดคนสุดชีวิต โดยเฉพาะตอนเขาตื่น ความเย็นชาบนร่างกายเขา ทำให้ผู้คนไม่กล้าเข้าใกล้ ตอนนี้เขากลับนอนหลับไปง่ายดายอย่างนี้ ใบหน้าดูอ่อนโยนขึ้นมาทันที ไม่ได้ดูเย็นชา เสมือนพี่ชายที่แลดูอบอุ่น แต่วรินทรรู้ ก็แค่ตอนเขานอนหลับเท่านั้นแหละ พอเขาลืมตาขึ้นมา พวกนี้ก็จะไม่มีอีก เด็กผู้หญิงคนนั้นที่เมื่อก่อนคอยมุดเข้าอ้อมกอดเขาไปอ้อนเขา ก็จะไม่มีอีกแล้วเช่นกัน…… วรินทรมองทาวัตที่กำลังหลับอยู่ ใช้นิ้ววาดบนหน้าเขา แล้วลุกขึ้นยืน เดินไปทางชิงช้าเก้าอี้หยิบกระดานวาดรูปมาเริ่มพรรณนา วาดเสร็จ ก็ประมาณหกโมงกลางคืนแล้ว วรินทรมองรูปภาพที่อยู่ตรงหน้า ยิ้มขึ้นด้วยความพึงพอใจ ใบหน้าที่สดใสมีสีเลอะติด ก็จะตลกหน่อยๆ ขาดแค่ชื่อแล้ว ชื่ออะไรดี? Memoriesthelovers。 คู่รักในความทรงจำ—— วันที่ประชุมสรรหา หลังจากที่นักออกแบบได้นำผลงานที่ออกแบบส่งขึ้นไป และรอฟังผลประกาศ ระหว่างที่วรินทรกำลังรอผลในห้องสำนักงาน เลขานิธูรเคาะประตูเข้ามา สีหน้าแย่ดูอาการหนัก มองเธอแล้วพูด “คุณวรินทร เชิญตามฉันมา” วรินทรอึ้งไปไม่กี่วิ วางแก้วในมือลง ลุกขึ้นแล้วเดินตามเลขานิธูรออกไป ลิฟท์หยุดตรงตึกชั้นสำนักงานของทาวัต เลาขานิธูรพาวรินทรมาถึงสำนักงานของประธานข้างห้องรับแขกวีไอพี