ตอนที่ 66 มาส่งของขวัญ

ต๭นที่ 66 มาส่งของขวัญ ไม่ใช่ฝึกฝนแบบคนสืบทอดแก๊ง แต่เป็นเจ้านายในอนาคต “โรงพยาบาล” ---------- การผ่าตัดผ่านไปสองชั่วโมง การผ่าตัดที่สำเร็จของวรินทรโดนเข็นไปห้องนอนผู้ป่วยวีไอพี “ผู้ป่วยไม่ควรได้รับการรบกวน การบาดเจ็บที่ขาไม่หนักมากนัก พยายามอย่าให้โดนน้ำ พักผ่อนอีกไม่กี่สัปดาห์ก็หายแล้ว”หัวหน้าฝ่ายหมอบอกเรื่องที่ควรระวังให้กับทาวัตทั้งหมด แล้วเดินจากไป ในห้องนอนผู้ป่วยเงียบสงบมาก วรินทรนอนอยู่บนเตียงที่สะอาดจนแสบตา เติมน้ำเกลือ ใบหน้าที่ขาวซีดเหมือนถ่านหมด นอนอยู่ข้างบนเงียบๆ เสมือนดอกไม้ที่เงียบเหงา ทาวัตเดินไปข้างเตียงแล้วนั่งลง ดึงผ้าห่มขึ้นให้วรินทร แววตาที่มีแต่ความเป็นห่วง มากกว่านั้นก็คือความเครียด เขานั่งมองหน้าของวรินทรอย่างเงียบๆ หมอบอกว่าห้ามรบกวนเธอ เขาจึงนั่งอยู่เฉยๆไม่ขยับเลย ขาที่ไม่ขยับนั่งอยู่แต่ท่าเดิมก็จะรู้สึกชาๆหน่อย แต่เขาก็ไม่สนใจ ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน ประตูห้องผู้ป่วยโดนเปิดออกเบาๆ กวินชะโงกหน้าเข้ามาส่องๆ แล้วเดินเข้ามา ด้านหลังเดินตามด้วยเอฟ ทาวัตหันหลังมอง ก็เห็นเด็กที่ใส่แว่นกันแดดและหมวกที่มีตัวอักษรเดินเข้ามา ผู้ชายที่เดินตามหลังมาดูเยือกเย็นทั้งตัว ทาวัตลุกขึ้นยืน มองกวินและเอฟด้วยสายตาที่ไม่เป็นมิตร สภาพของเขาดูเยือกเย็นกว่าเอฟไม่กี่เปอร์เซ็น ขณะที่เอฟมองหน้าทาวัตก็ตะลึงไปสักพัก ใบหน้านี้ เหมือนกับกวิน....... หรือว่า...... “พวกคุณคือ？”ทาวัตพูดอย่างเย็นชา “พวกผมมาส่งของขวัญครับ”กวินตั้งใจกดเสียงให้ต่ำ บนหน้าก็ยังใส่แว่นตาดำไว้ ทาวัตจำเขาไม่ได้แน่นอ ทาวัตขมวดคิ้ว ก็เห็นปกเกศผลักประตูเข้ามา มองกวินและเอฟไปแวบเดียว “คุณชายครับ หาตัวเจอแล้ว” “อยู่ไหน？” “ขังเข้าไปในห้องใต้ดินแล้วครับ พวกเขาสองคนเป็นคนส่งตัวมาครับ”ปกเกศก้มหัวแล้วพูด “พวกคุณต้องการอะไร？”ทาวัตยังคงจริงจัง ภายใต้ความไม่แน่ใจ ว่าสองคนนี้เป็นมิตรหรือศัตรูยังต้องรอดูอีกที อีกอย่าง พวกเขาก็พอรู้เรื่องที่วรินทรโดนทำร้าย “ตอนที่อยู่อังกฤษ วรินทรก็เป็นเพื่อนกับพวกผมแล้วครับ ในเมื่อเราเป็นเพื่อนกัน ก็ไม่ได้ต้องการอะไรหรอกครับ” เอฟพูด เพื่อนตอนที่อยู่อังกฤษ？ทาวัตมองแรงกวินและเอฟ แค่มองภายนอก ก็รู้เลยว่าไม่ใช่คนธรรมดาแน่นอน ที่แท้วรินทร ก็หาเรื่องแฟนเก่าจนตามกลับมาประเทศ？ กวินรู้สึกหนักใจนิดหน่อยที่เจอทาวัต เดินไปข้างหน้าจ้องๆมองวรินทรที่นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย “คุณจะไม่เชื่อพวกผมก็ได้นะ รอเธอตื่นคุณถามเธอก็จะรู้เอง” “ทางที่ดีก็ให้มันเป็นแบบนี้” “ผมชื่อพิษณุกร นี้พี่ชายผมเอฟ สวัสดีครับ”กวินเดินไปตรงหน้าทาวัต เพราะปัญหาของส่วนสูงเขาจึงต้องเงยหน้ามองทาวัต แต่ว่า นี้เป็นครั้งแรกที่เขาแนะนำตัวกับแดดดี๊เขาด้วยชื่อจริง นึกถึงสถานการณ์ตอนที่วรินทรตื่นขึ้นมาแล้วรู้เรื่องนี้ เขาก็จะรู้สึกก้นแน่นๆเลยทีเดียว “อืม”ทาวัตพยักหน้าด้วยความไม่ร้อนไม่เย็น มองจากมุมของกวินก็จะเห็นแค่ขากรรไกรอันสวยงามและเรียวของเขา เอฟมั่นใจแล้วว่ากวินเป็นลูกชายของทาวัตไม่มีผิด แต่การกระทำของกวิน กลับทำให้เขารู้สึกประหลาดใจมาก อย่าบอกนะ ว่าทาวัตไม่รู้ด้วยซ้ำว่ากวินเป็นลูกชายเขา？ อย่างนี้ก็สามารถอธิบายได้ ว่าทำไมกวินถึงได้โกหกต่อหน้าแดดดี๊ตัวเอง กวินไม่กล้าไปนั่งข้างๆวรินทร กว่าจะลบความคิดของเขาที่ไม่เป็นมิตรได้ กวินยังอยากพัฒนาความสัมพันธ์กับแดดดี๊อยู่ “ม๋า.......พี่วรินทรดีขึ้นยังครับ？”เมื่อกี้กวินจะพูดว่าม๋ามี๊ โชคดีที่รู้ตัวทันก่อน ดึงคำถามกลับเข้าไปในท้อง ถาม ถ้าวรินทรได้ยินกวินเรียกเธอว่าพี่ หื้อหื้อ อย่าหวังว่าจะเพียงแค่ก้นลายเท่านั้น “อาการไม่หนัก พักผ่อนอีกไม่กี่สัปดาห์ก็ออกโรงบาลได้แล้ว”ทาวัตพูดอย่างเฉย ไม่ได้รู้สึกเอะใจอะไรกับคำเป็นห่วงของกวิน อีกทั้งทำให้รู้สึกว่าคุ้นเคย กวินตอบ “อ้อ”แล้วพยักหน้า นั่งอยู่บนโซฟาของห้องนอนผู้ป่วย คางวางบนมือแล้วมองทาวัตด้วยตาที่โต ผ่านไปสักพัก ปกเกศเดินเข้ามาอีกครั้ง พูดอะไรกับทาวัตสักอย่าง เห็นสีหน้าของเขาเปลี่ยน เล็กน้อยมาก แต่กวินมองทาวัตตลอดไม่พลาดสายตาไปเลย “อย่าให้พวกเขาตายไปง่ายดายแบบนี้ รอผมกลับไปค่อยจัดการ”ทาวัตออกคำสั่งเสร็จ ปกเกศรีบเดินออกไป ทั้งคืนวรินทรก็ยังไม่ฟื้น กวินให้เอฟกลับไปก่อน ไม่เห็นทาวัตขัดอะไรจึงอยู่ต่อ นอนหลับบนโซฟา ความรู้สึกที่หนักแน่นในที่สุดก็ผ่อนคลายได้สักที ถึงกวินจะฉลาดหรือเก่งแค่ไหน แต่ก็ยังเป็นแค่เด็กน้อยคนหนึ่ง วันรุ่งขึ้น แสงอาทิตย์ส่องผ่านผ้าม่านเข้ามา วรินทรที่นอนอยู่บนเตียงขนตาก็เริ่มขยับๆ ขยับไปไม่กี่ครั้งแล้วค่อยๆลืมตาขึ้นมา แววตาที่มึนๆงงๆ มองเพดานที่ขาวสะอาด กลิ่นยาฆ่าเชื้อโรคลอยเข้าจมูก เธอหันหน้าปุ๊ป ก็เห็นทาวัตคางวางบนมือแล้วหลับข้างๆเตียงเธอ ใบหน้าหล่อเหลา น่าดึงดูดที่สุด การกระทำของเธอเบามาก แต่ก็ทำให้ทาวัตตื่นจากหลับในจนได้ เห็นดวงตาที่ดำเสมือนหินหยกดำของเขาลืมตาขึ้น เห็นวรินทรมองตาเขา ความดีใจพัดผ่านเข้าไปในดวงตา เหมือนจุดพลุกระทันหัน หายวับไป “คุณตื่นแล้วหรอ？”น้ำเสียงเย็นชาที่เป็นเอกลักษณ์ในตัวเขาอยู่แล้วดึงสมาธิของวรินทรกลับมา ดวงตาเสมือนสระน้ำที่โดนก้อนหินโยนเข้าไป แล้วเกิดคลื่น “ฉันอยู่ที่นี้ได้ยังไง？”วรินทรหันหน้ามองรอบๆ สายตาหยุดที่หยดน้ำเกลือที่หยดใหญ่ ขาขวาของเธอขยับไม่ได้เลย และยังรู้สึกเจ็บจี๊ด เธอจำได้ว่าก่อนที่เธอจะสลบไปเหมือนมีอะไรตกทับขา ขาของเธอ！ วรินทรหายใจเข้า เปิดผ้าห่มดู ขาเล็กๆที่พันไปด้วยผ้าก๊อตทั้งขา ถึงแม้ว่าจะขยับไม่ได้ แต่ขาก็ยังคงอยู่ครบสภาพ ไม่ได้โดนตัดทิ้ง。。。。。。 “วางใจเถอะ ผมไม่ให้ใครมาตัดขาคุณทิ้งหรอก”ทาวัตดึงผ้าห่มขึ้นห่มให้เธอ น้ำเสียงที่ไม่ง่ายเลยและอบอุ่น วรินทรพยักหน้า “พี่รินๆจ๋า” เสียงที่อ่อนโยนลอยเข้ามาทางซ้ายมือของวรินทร วรินทรมองไป ใจวุบวับๆๆ ถึงกวินจะสวมหมวกใส่แว่น แค่วรินทรมองแวบเดียวก็มองออกเลยว่าเป็นเบบี้ของเธอ！ เกิดอะไรขึ้น？ อย่าบอกนะว่าทาวัตรู้เรื่องกวินแล้ว？ เดี๋ยวๆๆๆๆ ไอ่เด็กนี้เรียกเธอว่าอะไรนะ？ พี่สาว？！ “แก........”วรินทรมองกวิน หน้านี้ยิ่งซีดเข้าไปใหญ่เลย เหล่ตามองทาวัต แต่ก็ไม่เห็นความแตกต่างอะไรจากใบหน้าเขา “พี่รินๆ พี่ลืมผมแล้วหรอครับ？ผมพิษณุกรไง พี่ลืมเรื่องราวดีๆของเราที่อยู่อังกฤษแล้วหรอครับ”กวินจับมือของวรินทรไว้ หัวเราะฮ่าๆแล้วพูด แต่หลังนิขนลุกหมดเลย ประโยคนี้........จั๊กกะดึ๋ยเหลือเกิน！ ถ้าไม่เห็นแก่ว่ากวินเป็นเด้ก ทาวัตไล่ออกไปตั้งนานแล้ว