​ตอนที่ 105 เข้าใจผิด

ต๭นที่ 105 เข้าใจผิด วรินทรหรี่ตาด้วยความสงสัย นี้มันเล่นฉากไหนวะ？ ตาข้างไหนของเธอมองออกว่าเธอโกรธ？ พูดอยู่ ธารีดึงแขนของวรินทรไว้ ต่อมาก็คนทั้งคนและรถเข็น กรี๊ดไปทีหนึ่งแล้วล้มไปทางข้าง วรินทรตกใจ มองธารีที่อยู่ๆก็ล้มลงไปทางข้างกระทันหัน เจ็บใจจนขมวดคิ้วทันที เหงื่อเย็นออกทั้งหน้า โดยเร็ว วรินทรก็รู้สาเหตุที่ธารีทำแบบนี้แล้ว เสียงเท้าเดินที่เร่งรีบดังมาทางนี้ วรินทรเงยหน้ามอง ก็เห็นตัวของทาวัตมาถึงที่นี้อีกครั้ง เห็นแค่เขาก้มตัวลงแล้วอุ้มธารีที่อยู่บนพื้นขึ้นมา การกระทำอ่อนโยน วรินทรมองแล้วรู้สึกบาดตา ทาวัตอุ้มธารีขึ้น ตอนที่เดินผ่านวรินทรก็หยุดแล้วมองเธอ เป็นแววตาที่เธอดูไม่ออก ใจของวรินทรก็หนักลงมากระทันหัน น้ำเสียงก็เริ่มหนัก “ไม่ใช่ฉัน เธอล้มลงไปเอง” ถึงแม้จะพูดแบบนี้ แต่ก็ทำให้คนยากที่จะเชื่อ ในมุมมองของทาวัต ยังไงก็คือวรินทรผลักธารี จึงทำให้ธารีล้มลงไป “ทาวัต ฉันเจ็บ พาฉันไปโรงบาลได้ไหม？”ธารีจับเสื้อของทาวัตไว้ ใบหน้าขาวซีด สภาพท่าทางอ่อนล้า ทาวัตก็ไม่ได้ลีลา อุ้มธารีแล้วไปจากสายตาของวรินทรโดยรวดเร็ว วรินทรรู้สึกเหมือนโดนสาดน้ำเย็นรวมกับน้ำแข็งทั้งถัง สาดจนเย็นทะลุหัวใจ การกระทำของเขาชัดเจนมากแล้ว เขาไม่เชื่อใจเธอ วรินทรก้มหน้าลง กัดปากล่าง ผมนั้นแลดูอ่อนนุ่มสง่างาม ภายใต้แสงส่องสะท้อนบาดตามาก จนถึงตอนค่ำ ทาวัตก็ไม่ได้กลับมาที่คฤหาสน์ วรินทรไม่มีอารมณ์ทานอาหารกลางคืน นั่งเล่นคอมพิ้วเตอร์ในห้องนอนของกวินคนเดียว “ม๋ามี๊......ม๋ามี๊เล่นอินสตาแกรมไปสองชั่วโมงแล้วนะ ให้ลูกเล่นได้แล้วงื้อ”หลังจากที่กวินเลิกเรียนกลับมาบ้านพอทานข้าวเสร็จ ก็เห็นวรินทรนั่งเล่นคอมในห้องเขาแล้ว เลื่อนหน้าฟีดอินสตาแกรมอย่างรุนแรง สิ่งที่น่ากลัวกว่านี้ก็คือ เธอจะคอมเม้นต์คู่รักที่ลงรูปทุกคู่ว่า “ขอให้คู่รักทุกคู่จบลงด้วยคำว่าพ่อลูก”ประโยคนี้ โหด โหดเกิ๊น กวินกลืนน้ำลาย เห็นท่าทางวรินทรแลดูน่ากลัวก็ไม่กล้าไปขัดเธอ แต่ว่าถ้าเธอยังเลื่อนและกดแป้นพิมพ์อย่างบ้าคลั่งไปอย่างนี้ กวินเกรงว่าแป้นพิมพ์ของตนคงต้องอำลาตนแล้วแหละ…… ในที่สุดวรินทรก็หยุดมือข้างขวาที่คลิกเม้าส์รัวๆลง เวลานานเกินจึงทำให้นิ้วมือแข็งและชา จึงขยับนิ้วนวดๆผ่อนคลายไม่กี่ที “ยัยเด็กนี้ หน้าไม่อาย ยังจะแย่งกับม๋ามี๊แกอีก”พูดจบวรินทรก็ลุกขึ้นยืน เดินไปทางเตียงเด็กที่นุ่มนิ่ม กางแขนแล้วนอนทับลงเตียง กวินไม่มีคำพูดใดๆ รีบโดดขึ้นไปบนเก้าอี้ แอบมองวรินทรที่นอนอยู่แล้วห่มผ้าเรียบร้อยแล้ว ถามด้วยความสงสัย “คืนนี้ม๋ามี๊จะนอนกับลูกหรอ?” “อื้อหื้ม ม๋ามี๊อยู่นี้ไม่ไปไหนแล้ว” วรินทรมองเพดานแล้วตอบกลับอย่างอึดอัด ใช้ผ้าห่มห่มครึ่งหน้าของใบหน้าที่มีทรงไข่ ปลายจมูกได้กลิ่นนมหอมๆรอบๆ คืนนี้ม๋ามี๊แปลกๆแหะ กวินตาโต หมุนตาไปมา หรือว่าจะทะเลาะกับแดดดี๊นะ? กวินก็ไม่คิดถึงเกมส์ของตนแล้ว ปิดคอมทิ้งแล้วเดินไปข้างเตียง เปิดมุมผ้าห่มออกแล้วถอดรองเท้าเสร็จก็มุดตัวเข้าไป “ม๋ามี๊ อารมณ์ไม่สวยงามใช่ไหม?”กวินหันหน้าไปมองวรินทร แบ๊วแบ๊ว ตั้งใจจะทำให้ความไม่สบายใจของวรินทรโดนความแบ๊วละลาย วรินทรถอนหายใจอีกรอบ แล้วหันตัวไปบีบแก้มทรงไข่ที่นิ่มๆของกวิน “ไม่สวยงาม” “งั้นมองลูกละกัน มองลูกเนี่ยอารมณ์ก็จะสวยงามมากๆ”กวินชี้ที่หน้าของตนแล้วพูด “เพราะอะไร？” “เพราะลูกหล่อไง” หู้ว วรินทรทนไว้ไม่ไหวหัวเราะออกมา ใช้นิ้วชี้ขุดจมูกที่โด่งของกวินเบาๆ “ยัยเด็กนี้ ไปฝึกหลงตัวเองมาจากใครเนี่ย ？วันหลังถ้าออกไปจะอ่อยสาวได้เยอะขนาดไหนละเนี่ย？” “แน่นอนก็ได้มาจากม๋ามี๊นั้นแหละ ม๋ามี๊ไม่ใช่ว่าพูดกับกระจกแบบนี้บ่อยๆหรอว่า อั้ยย้า นี้ใครเนี่ยสวยจนดึงดูดฉันจนจะตายแล้ว？”กวินเลียนแบบท่าทางของวรินทร มีท่ามีทางเหมือนเหตุการ์ณนั้นเกิดขึ้นอีกครั้งจริงๆ วรินทรเงิบไปสักพัก สีหน้าตาตกอ้าปาก สุดท้ายก็อุ้มกวิน “นอนนอนนอน นอนดึกเดี๋ยวโง่นะ！” กวินเมมปากแอบหัวเราะ ได้ฟังวรินทรบอกว่านอนดึกจะโง่ รีบปิดตาทันที เร่งตัวเองในใจให้รีบหลับไป …… หลังจากที่หมอตรวจเช็คเสร็จ สีหน้าธารีขาวซีดนั่งอยู่บนเตียง ดวงตาที่สวยงามมีแววตาที่ประกายความรู้สึกไม่ปลอดภัยออกมา เธอมองประตูไปทีหนึ่ง หมอกำลังบอกอะไรจันทรี สักพักก็จากไป มองผู้ชายที่หล่อเหลาสูงเอาสองมือเสียบกระเป๋ากางเกงยืนอยู่ข้างหน้าต่างยาว แสงจันทร์ส่องที่เขา ยิ่งดูมีบุคลิกที่เย็นชาเข้าไปอีก ดวงตาที่สวยงามคู่นั้นของธารีเต็มไปด้วยความได้ใจ ทีแรกเธอคิดว่า ผู้หญิงคนนั้นสำคัญกับเขา ที่ไหนได้ก็เป็นแค่คนที่ไม่สำคัญพอที่จะเอามาเก็บไว้ในใจ “ทาวัต……”ธารีเรียกอย่างหวานๆเบาๆไปครั้งหนึ่ง เห็นทาวัตหันหลังมองมา แสดงรอยยิ้มที่เข้มแข็งออกมา “ฉันไม่เป็นไร วันนี้ฉันไม่ระวังเองเลยล้ม ไม่โทษคุณวรินทร……” ทาวัตขมวดคิ้ว แววตาเต็มไปด้วยความกังวล ฟังเธอพูดแบบนี้ พยักหน้า “ผมรู้ว่าไม่ใช่เธอ” วรินทรไม่ใช่คนที่จะทำร้ายคนอื่นตอนที่มีโอกาส เธอขี้เกลียด ไม่มีอารมณ์ไปผลักธารีล้มหรอก แววตาที่ตะลึงพัดผ่านดวงตาของธารี เขาไม่ได้เข้าใจผิดวรินทรงั้นหรอ？ “งั้นก็ดีแล้ว อย่างงี้ฉันค่อยสบายใจหน่อย”ธารีทำท่าเหมือนโล่งอกแล้วยิ้ม สภาพเมตตาดีงามส่ะงั้น ทาวัตพยักหน้าเบาๆ เหมือนคิดอะไรได้กระทันหันแล้วจึงถาม “วันนี้คุณไปที่นั้นได้ไง？” เขาไม่เคยบอกธารีว่าเขาอาศัยอยู่ที่ไหน คนที่รู้พวกนี้ก็มีแค่จันทรี “คุณไม่อยากให้ฉันไปหรอ？”ธารีกระพริบตาด้วยความไร้เดียงสา น้ำเสียงน้อยใจ “ไม่ใช่ ขาของคุณไม่ดี อย่าไปไหนมาไหนมั่ว”ทาวัตยิ้มให้เธอด้วยความใจกว้าง“วันหลัง ไม่มีธุระอะไรก็ไม่ต้องไปที่นั้นแล้ว ผมจะหาเวลาว่างไปหาคุณเอง” เพราะความรู้สึกผิดที่ฝังใจ ทาวัตไม่ได้บอกธารีตรงๆ ว่าให้เธอไม่ต้องไปที่นั้นอีกเด็ดขาด กันทะเลาะกับวรินทรทำให้วรินทรไม่สบายใจ “โอเคร ฉันฟังคุณ”ธารียิ้มด้วยความไม่ดื้อไม่ซน เธอไม่เคยแสดงอาการที่แย่หรือน้อยใจให้ทาวัตเห็น นี้ก็คือส่วนที่เก่งของเธอ “เอ้อทาวัต คุณจะไม่พิจารณาความหวังของฉันข้อที่สามจริงๆหรอ？”ธารีพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล สองมือวางไว้ที่ขา สายตาคมชัด “ขาฉัน คงไม่มีวันหายดีแล้วแหละ” ทาวัตสายตาคมลึก รูปร่างใบหน้าหล่อและคมเสมือนหุ่นแกะสลัก เขาจ้องมองธารีไปไม่กี่วิ แล้วหลีกสายตาไป “ธารี ความหวังของคุณผมทำให้และให้ได้ทุกอย่าง นอกจากสิ่งนี้สิ่งเดียวที่ไม่ได้” “ทำไม?”โดนปฏิเสธอีกครั้ง แววตาของธารีเต็มไปด้วยบาดแผล เธอชอบทาวัต เธอไม่เชื่อเลยแม้แต่นิดว่าเขาจะไม่รับรู้! “คุณวางใจเถอะ ผมจะรักษาคุณเอง จนกว่าวันที่คุณจะเดินได้”ทาวัตพูดด้วยความใจเย็น ใจเย็นจนทำให้คนรู้สึกว่าคนคนนี้ไม่มีความรู้สึก