ตอนที่ 113 “กับดัก”ของกวิน

ต๭นที่ 113 “กับดัก”ของกวิน “ตอนที่หม่ามี้ต่อสู้อย่างหลังชนฝาเพราะไม่ยอมให้คนอื่นมาเอาตัวลูกไป แดดดี้ที่ใช้ชีวิตอย่างสุขสบายก็ไม่มีวันเข้าใจหรอก ” “ที่หนูพูดมานี้ไม่ใช่อยากจะให้แดดดี้มาเห็นใจพวกเราหรอกนะ แค่อยากจะบอกให้แดดดี้ทำตัวนิสัยดีๆกับหม่ามี้หน่อย ถ้าแดดดี้ทำตัวนิสัยไม่ดีนะ กวินจะพาหม่ามี้หนีไปเลย ถึงกวินจะชอบแดดดี้มากก็ตอบ” คำพูดเพียงประโยคเดียวของกวินก็เหมือนกับหินก้อนใหญ่ได้กระทบลงบนใจของทาวัต เดิมทีวรินทรดูเหมือนจะเป็นตัวอย่างที่ดี แต่จริงๆแล้วเขาก็มองผิดไป ในช่วงเวลา 5 ปีที่เขาไม่ได้อยู่ด้วย เขาพลาดอะไรไปเยอะ แต่อย่างไรก็ตามคำพูดประโยคสุดท้ายของกวิน ยังปลอบใจทาวัตได้เป็นอย่างมาก เพราะอย่างน้อย กวินก็ยังยอมรับเขาเป็นแดดดี้ “ขอโทษนะ ถึงแดดดี้เมื่อก่อนจะไม่ได้อยู่กับพวกหนู แต่ชีวิตพวกหนูในอนาคต แดดดี้ก็จะอยู่เคียงข้างตลอดไป” ทาวัตพูดด้วยน้ำเสียงที่เบาๆ แล้วหันกลับไปกอดกวิน “แต่ยังไงก็ตาม เรื่องที่จะพาหนีเนี่ย หนูไม่ต้องคิดแล้วนะ ผู้หญิงของแดดดี้ ลูกจะพาไปไหน?” กวินแลบลิ้น และแอบหัวเราะ จริงๆแล้วที่เขาพูดออกมาทั้งหมดก็เพื่อให้แดดดี้ดูแลทะนุถนอมหม่ามี้เท่านั้น แต่เขากลับคิดเตรียมจะพาพวกเขาหนีไปในคืนนี้เลย！ “แดดดี้อย่าลืมนะ ลูกไม่ใช่คนที่คุมง่ายนะ” กวินเอียงหัวของเขา ทำท่าทางเหมือนผี ราวกับเป็นสุนัขจิ้งจอกที่มีเล่ห์เหลี่ยม “อ่าฮะ? ลูกก็ลองดูสิ” ทาวัตบีบแก้มของกวิน โดยที่ไม่สบอารมณ์นัก ดูเหมือนว่าลูกชายของเขาคิดที่จะพาวรินทรหนีไปอยู่ตลอด เขาจึงต้องคิดหาวิธีที่จะให้พวกเขายอมอยู่ที่ที่ทั้งกายและใจ “กวินไม่กลัวหรอก” กวินเชิดหน้าขึ้น เขาไม่กลัวอยู่แล้ว แล้วถ้ายังจะไม่ทำตามที่พูดออกไป ก็จะเกิดอะไรขึ้น.......ฮิฮิ หลังจากที่วรินทรอาบน้ำเสร็จก็ใส่ชุดนอนเดินออกมาจากในห้องน้ำ มีหยดน้ำไหลออกมาจากเส้นผม เธอจึงเอาผ้าขนหนูแห้งๆมาพันไว้ที่ผม แล้วก็เอายาที่ใช้ทามาทาที่มือ ส่วนที่ต้องทายาเธอก็ทามาเรียบร้อยจากในห้องน้ำ แต่ผิวของแขนนั้นทาไม่สะดวก จึงต้องออกมาทาข้างนอก เธอเดินไปด้วยทายาไปด้วย หยดน้ำก็ค่อยๆไหลลงจากเส้นผมหยดลงสู่พรมสีขาวที่นุ่มนวล จึงเปียกเป็นบริเวณเล็กๆ หลังจากที่ทายาที่แขนและใบหน้า วรินทรก็รู้ทันทีว่าเธอไม่สามารถเอื้อมไปทายาที่หลังของตัวเองได้ ซึ่งเป็นท่าทางที่ลำบากมาก ดังนั้น เธอจึงวางขวดยาไว้ด้านหนึ่ง แล้วก็เดินออกมาพร้อมกับเช็ดผมของตัวเอง ใบหน้าที่เปียกชุ่มที่เพิ่งออกมาจากห้องน้ำนั้นแดงเหมือนกับลูกแอปเปิ้ล เธอดันประตูห้องของกวิน แล้วเห็นกวินกับทาวัตกำลังนั่งมองหน้ากัน ไม่รู้ว่ากำลังคุยอะไรกันอยู่ “หม่ามี้” กวินเห็นวรินทร แล้วห็ยิ้มหวานๆออกมา ทาวัตก็หันไปมองที่ร่างของวรินทร เขาจ้องมองอย่างไม่กระพริบตา วรินทรที่เพิ่งออกจากห้องอาบน้ำ ช่างน่าหลงใหลมาก เธอสวมชุดนอนผ้ากอซที่เย็บแบบอนุรักษ์ธรรมชาติ กระโปรงพาดเหนือหัวเข่า แต่สำหรับคนที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จ จะมีกลิ่นหอมๆติดมาบนเรือนร่าง ขาขาวๆทั้งสองข้างต่างก็ยังมีหยดน้ำติดอยู่ ไม่ว่าจะมองยังไงก็ช่างเย้ายวนใจ ทาวัตก็เป็นผู้ชายคนนึง ตลอดห้าปีมานี้ไม่เคยพบผู้หญิงคนไหนเลย แต่ตอนนี้ได้เจออย่างเต็มๆ จึงเป็นไปไม่ได้ที่จะไม่รู้สึกอะไร วรินทรไม่รู้ว่าในใจของทาวัตกำลังคิดอะไรอยู่ เธอกวักมือไปทางกวิน ให้เขาเดินมาหา กวินก็ลงจากเก้าอี้ เดินไปหาอย่างเชื่อฟัง “หม่ามี้ เป็นอะไรครับ?” “มีเรื่องเร่งด่วนระดับให้ลูกช่วย รีบมาทายาให้หม่ามี้หน่อย” วรินทรก็จูงมือกวินมาพร้อมกับพูดไปด้วย ที่นี่มีแค่ทาวัตกับกวิน เธอไม่สามารถให้ทาวัตมาทายาให้เธอได้ เธอก็รู้สึกเกรงใจที่จะรบกวนน้าลิง ดังนั้นกวินก็เป็นตัวเลือกที่ดีที่สุด ทาวัตก็รู้สึกงง แล้วก็เดินตามไป ใครจะไปรู้ว่าเมื่อเดินถึงหน้าห้องวรินทรก็ปิดประตูห้องดัง “ปัง” นี่ก็ไม่ใช่ข้อยเว้น เมื่อทาวัตเข้าไปบิดกลอนประตูด้วยสีหน้าที่เคร่งขรึม ก็พบว่าประตูได้ถูกล็อคจากภายในเป็นที่เรียบร้อย บอสใหญ่อย่างทาวัตก็เริ่มโมโห ผู้หญิงคนนี้ยิ่งกล้ามากขึ้นไปทุกที ทำไมอยู่ดีๆก็ล็อคประตูไม่ให้เขาเข้าไป? ไม่สิ เรื่องแบบนี้เคยเกิดขึ้นมาก่อน เมื่อเขาใจเย็นลง จึงค่อยๆเดินกลับไปเอากุญแจสำรอง แต่ว่า เมื่อเขาเห็นที่ที่วางกุญแจสำรองนั้นว่างเปล่า ก็โกรธจนไม่รู้จะบรรยายยังไง จะเสียใจก็ไม่เชิง ไม่ต้องคิดก็รู้ว่าเป็นเพราะวรินทร！ เขาจึงเดินขึ้นไปชั้นบน เคาะประตูห้องไปสองสามที พร้อมตะโกนเสียงที่ไม่สบอารมณ์จนได้ยินไปทั่วบริเวณ “เปิดประตู！” “แดดดี้รอก่อน” เสียงที่ดังชัดเจนของกวินได้ลอดผ่านมาจากด้านใน ซึ่งก็สามารถหยุดความคิดที่จะบุกเข้าไปในห้องของทาวัตได้ทันที เขายังอยากจะทำตัวเป็นแดดดี้ที่ดีให้กับกวิน จะให้เรื่องนี้มาทำลายไม่ได้ ทาวัตยืนพิงกำแพง เอาขามาไขว้กัน ตอนแรกอยากจะดูดบุหรี่สักหนึ่งมวน แต่เมื่อคิดได้ว่ากวินเกลียดกลิ่นบุหรี่ จึงเอาบุหรี่ทั้งซองทิ้งลงไปในถังขยะ หลังจากที่ทำลงไป ทาวัตก็รู้สึกตะลึงเล็กน้อย แต่พอไม่นาน เขาก็รู้สึกอุ่นใจขึ้นมา ผ่านไป 5 นาที ประตูก็เปิดออก กวินเดินออกมาจากด้านใน เห็นทาวัตยืนพิงกำแพง เหมือนกับเมื่อก่อนตอนเขาอยู่โรงเรียนแล้วเห็นนักเรียนที่ทำตัวไม่ดีที่โดนคุณครูลงโทษ ก็ยืนพิงกำแพง เช่นเดียวกัน กวินก็เริ่มยิ้มอย่างมีเลศนัย แดดดี้ต้องเครียดอยู่แน่ๆ เมื่อกี้หม่ามี้ก็ให้เขาทายาให้ก็ไม่ได้เรียกแดดดี้ ดังนั้นแน่นอนว่าเขาต้องช่วยผลักดันแดดดี้อีกแรง ให้ความสัมพันธ์ของแดดดี้กับหม่ามี้แน่นแฟ้นยิ่งขึ้น “แดดดี้” “อืม” ทาวัตได้ตอบกลับ มองไปที่กวิน แล้วก็หันไปมองประตูที่อยู่ด้านหลังของกวิน “หม่ามี้ให้ลูกทายาอ่ะ เพราะหม่ามี้เอื้อมไม่ถึงด้านหลัง” กวินมองไปที่ทาวัต เห็นสีหน้าของทาวัตไม่เปลี่ยนจึงพูดต่อว่า “ทำไมหม่ามี้ไม่ได้ให้แดดดี้ไปทายาให้ล่ะครับ?” ทาวัตรู้สึกอึดอัดขึ้นมา โดนลูกชายดูถูกขนาดนี้ รู้สึกเสียหน้ามาก “ใครบอกล่ะ หม่ามี้หนูแค่อายเท่านั้น” ทาวัตอธิบายด้วยน้ำเสียงอันอบอุ่นพร้อมๆกับลูบผมของกวิน “ใช่หรอครับ? แล้วทำไมหม่ามี้ถึงอายได้ล่ะ?” “เพราว่าหม่ามี้ชอบแดดดี้มากไง เลยอาย ไม่กล้าให้แดดดี้ทายาให้” ทาวัตพูดพร้อมยิ้มมุมปาก ถ้าวรินทรเป็นอย่างที่เขาพูดจริงๆว่าเป็นอายเลยขัดขืนเขา เขาคงไม่ต้องมาเหนื่อยแบบนี้หรอก ยัยโง่คนนี้ เกิดมาก็โง่โดยธรรมชาติแล้ว เขามองเธอยังไง เธอยังไม่รู้หรอ? “เอาแบบนี้นะ งั้นหลังจากนี้แดดดี้ก็ทายาให้หม่ามี้ละกัน แบบนี้หม่ามี้คงไม่อายแล้ว?” กวินยังคงรักษาท่าทีในการถาม แต่จริงๆแล้วในใจกลับหัวเราะอย่างมีความสุข หม่ามี้อาจจะอายเลยไม่ให้แดดดี้ทายาให้ แต่มีเพียงแค่40เปอร์เซ็นต์ของความน่าจะเป็นว่าหม่ามี้ชอบแดดดี้ “อืม ใช่แล้ว ลูกฉลาดมาก” ทาวัตก็ได้ใช้โอกาสนี้พูดออกไป ตัวเขาคิดว่าสามารถทำให้กวินมาอยู่ข้างเขาได้แล้ว แต่หารู้ไม่ ว่าได้ติดกับดักของจิ้งจอกน้อยเข้าไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว