ตอนที่ 134 เด็กไม่รู้จักโต

ต๭นที่ 134 เด็กไม่รู้จักโต วรินทรกรอกตามองบน หน้าเหยเกงั้นรึ ？ว่าให้เธอรึไง ？เธอก็ทำเป็นหูทวนลมไม่สนใจ ไม่รู้ว่าทีนาร์จะกวนประสาทเธอไปถึงเมื่อไหร่ เเต่เธอก็รู้ดีว่า ถ้าทีนาร์กับธารีอยู่ด้วยกันแบบนี้ล่ะก็ คนที่ต้องรับชะตากรรมคงต้องเป็นเธอแน่ๆ " ใครกัน ที่บังอาจมาทำให้ทีนาร์ของเราไม่สบอารมณ์ได้แบบนี้ ？ธารีแกล้งทำเป็นถาม " ก็จะใครกันซะอีกล่ะ ก็เเม่วรินทรนั่นไง วันๆก็เอาเเต่เดินเอ้อระเหยไปมา น่ารำคาญ " ทีนาร์พูดพลางสบถ ฮึ่ย ออกมา เธอพูดต่อไปเรื่อยโดยไม่สนใจพี่ชายตัวเองที่นั่งก้มหน้าก้มตาเงียบๆอยู่ตรงนั้น " เหอๆๆ " ธารีเป็นคนฉลาดหลักเเหลม สายตาเธอนั้นเอาแต่ชำเลืองมองไปที่ทาวัต แล้วเธอจะดูไม่ออกได้ยังไงกัน ว่าทาวัตกำลังมีท่าทีไม่ค่อยพอใจ ？เธอก็เลยไม่พูดอะไรต่ออีก ได้เเต่หัวเราะหึๆไปอย่างงั้น " คุณผู้ชาย คุณผู้หญิง อาหารกลางวันพร้อมเเล้วค่ะ เชิญที่ห้องอาหารเลยนะคะ " จันทร์ทราเดินเข้ามาเรียกอย่างเคารพนบนอบ เมื่อตอนที่ธารีมาถึงที่นี่ เธอก็ไปใช้เวลาช่วยงานเธออยู่ในครัว เห็นได้ชัดว่าไม่อยากให้เธอได้ยินแผนการของเธอกับทีนาร์ กลัวเธอจะเอาไปฟ้อง เเต่จริงๆเเล้ว เป็นธารีที่คิดมากไปเอง เธอน่ะรู้เห็นทุกอย่างเเต่เลือกที่จะไม่สนใจต่างหาก ยิ่งไปกว่านั้น เธอเองก็อยู่กับธารีตลอดเวลา ก็เลยไม่มีโอกาสที่จะฟ้องอะไรทาวัตต่อหน้าเธอได้ " ไปเหอะ ไปกินมื้อกลางวันกัน " ทาวัตลุกนำคนอื่น ก่อนจะหันไปพูดกับวรินทร " อืม " วรินทรวางนิตยสารในมือลง พอเห็นทีนาร์ อยู่ๆเธอก็มีท่าทีเปลี่ยนไป เธอเดินเข้ามาหาทาวัตก่อนจะพูดจาฉอเลาะออดอ้อน ก่อนจะดึงมือเขาไป " ไปกันเถอะค่ะ " รอยยิ้มนั้น ช่างดูราวกับว่า จู่ๆในทุ่งก็มีดอกไม้สวยบานสะพรั่งละลานตาเต็มทุ่งไปหมด จนทำให้คนที่ได้เห็นนั้นพาลเคลิบเคลิ้มล่องลอย ทาวัตเเววตาเป็นประกาย แอบยิ้มอยู่ในใจ ยัยบ๊องนี่ในที่สุดก้ยอมใจอ่อนแล้วแล้วใช่มั๊ย ？ เขาเริ่มจิตใจไม่ค่อยสงบ เเต่สีหน้าที่แสดงออกมา ยังคงดูเรียบเฉยเย็นชาอยู่อย่างงั้น ก่อนจะพนักหน้าเบาๆเป็นการตอบรับ ทีนาร์มองดูวรินทรเดินจูงมือพี่ชายตัวเองเข้าไปในห้องอาหาร อาการโกรธเลยกำเริบขึ้นมา ก็เลยเอาเท้าเตะเข้าไปที่โต๊ะอย่างแรง ธารีขยับเลื่อนเก้าอี้กระเถิบขึ้นไปข้างหน้า สีหน้าเเววตาดูน่าสงสาร มองไปที่ทีนาร์ตาปริบๆ แม้ว่าจะรู้สึกสะเทือนอารมณ์กับสิ่งที่ได้เห็น เเต่ธารีก็ยังคงฝืนเก็บความรู้สึกเอาไว้ " ทีนาร์ ดูเเล้วความสัมพันธ์ระหว่างพี่ชายเธอกับวรินทรก็ดูเข้ากันได้ดีนะ " ทีนาร์ได้ฟังแบบนั้นก็หัวเราะเยาะใส่ เพราะรู้สึกไม่เห็นด้วย ก่อนจะพูดจาเหยียดหยาม " ดีที่ไหน ถ้าไม่ใช่เพราะว่าตอนแม่นั่นยังเด็ก มาอาศัยอยู่บ้านข้างๆฉันนะ ใครจะไปญาติดีด้วยเหอะ " " ต่อให้ความสัมพันธ์ดีแค่ไหน พี่ชายฉันก็ไม่ไปขอยัยนั่นมาเเต่งงานด้วยหรอก " ประโยคสุดท้ายนี่ ทีนาร์พูดเสียงเบาจนเเทบไม่ได้ยิน " ทีนาร์ เธอว่าพูดไงนะ ？ประโยคสุดท้ายที่เธอพูดเมื่อกี้ ธารีได้ยินไม่ค่อยชัด เลยรู้สึกสงสัย " เปล่าๆ ฉันไม่ได้พูดอะไรเลย ไปกันเถอะ ไปกินข้าวกันป่ะ " เเววตาของทีนาร์ดูลนลาน ก่อนจะรีบพูดกลบเกลื่อนเปลี่ยนเรื่อง พร้อมกับดึงตัวธารีให้เดินเข้าไปที่ห้องอาหารด้วยกัน จันทร์ทรายืนนิ่งเงียบอยู่ข้างหลังพวกเธอ ด้วยความที่เธอผ่านการฝึกอบรมมาเป็นอย่างดี ทำให้เธอจัดเป็นพนักงานคุณภาพชั้นยอดในทุกๆด้าน โดยเฉพาะด้านการฟัง ที่มีศักยภาพดีกว่าคนอื่นๆหลายเท่านัก แม้กระทั่งเสียงลมที่พัดผ่านยอดหญ้า ก็มิอาจเล็ดลอดจากหูของเธอไปได้ ดังนั้น ประโยคสุดท้ายของทีนาร์ จันทร์ทราได้ยินมันชัดเจนเต็มสองหู จะให้ไม่ได้ยินก็ไม่ได้ เธอแอบถอนหายใจ รู้สึกว่าเรื่องนี้ไม่ต้องเอาไปบอกคุณผู้ชายจะดีกว่า เรื่องนี้ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไร อีกอย่างคุณผู้ชายก็ไม่ชอบให้คนอื่นไปยุ่งเรื่องส่วนตัวด้วยล่ะ เมื่อต้องเป็นลูกน้องเขา การนิ่งเงียบก็อาจเป็นคำตอบที่ดี ต่อมาภายหลัง จันทร์ทราถึงได้รู้ว่าการกระทำที่เธอไม่ได้คิดจะใส่ใจนี้ เกือบจะกลายเป็นรอยเเผลแห่งความเจ็บปวดระหว่างทาวัตและวรินทร บนโต๊ะอาหาร วรินทรนั่งอยู่ทางด้านขวามือของทาวัต ส่วนธารีนั้นถูกทีนาร์ผลักไสให้ไปนั่งอยู่ทางด้านซ้ายมือของทาวัต ส่วนตัวเธอเองก็ไปนั่งอยู่ตรงข้ามกับวรินทร คอยทำเสียงฮึดฮัดๆ แสดงความไม่พอใจใส่หน้าเธออยู่เป็นระยะๆ ไม่เพียงแต่ท่าทีไม่พอใจเท่านั้น ถ้าหากวรินทรยังอยู่ที่นี่ไปอีกหนึ่งวัน เธอก็จะไม่ยอมปล่อยให้วรินทรอยู่อย่างเป็นสุขหรอก ถ้าเทียบกับความตื่นเต้นลนลานของทีนาร์เเล้ว วรินทรดูเหมือนจะนิ่งสงบ ใจเย็นมากกว่าเยอะ มีอะไรให้กินก็กิน มีอะไรให้ดื่มก็ดื่ม ไม่ได้รู้สึกสะทกสะท้านเลยสักนิด ในทางกลับกัน ก็ไม่ใช่เธอที่ต้องกระวนกระวายใจสักหน่อย ไม่จำเป็นที่จะต้องไปใส่ใจคนที่ไม่ได้สำคัญอะไรในชีวิต ให้มาทำลายบรรยากาศในการกินของเธอ ประเด็นสำคัญคือประโยคสุดท้ายนี่เอง ทีนาร์เห็นวรินทรไม่แยแสในสิ่งที่ตัวเองพยายามพูดยั่วยุ อารมณ์ฉุนเฉียวของหญิงสาวที่เห็นกันมาตั้งเเต่เด็กจนโต ก็ทะยานพุ่งขึ้นอย่างฉับพลัน เธอคว้าเอาแก้วไวน์วางกระเเทกลงไปบนโต๊ะดัง เพล้ง ！ ทาวัตจ้องตาเขม็งไปที่น้องสาว วางช้อนส้อมลง พร้อมส่งสายตาเชิงเตือนน้องสาว ท่าทางดูโมโห ก่อนจะพูดกับน้องสาว " ทีนาร์ ครูสอนมารยาทเธอ เค้าสอนเธอมาแบบนี้เหรอ ？" ทีนาร์นั่งห่อไหล่จนดูตัวเล็ก เหลือบไปมองหน้าพี่ชายด้วยสีหน้าดูสำนึกผิด เธอไม่เคยกลัวพ่อกลัวเเม่ เเต่เธอกลัวพี่ชายของเธอ แต่ที่ทำให้เธอไม่สบอารมณ์ที่สุด ก็คงเป็นเพราะพี่ชายของเธอมักจะเข้าข้างวรินทรทุกทีไป ！ " ทีนาร์ยังชอบทำอะไรแบบเด็กๆ ทาวัต คุณก็อย่าไปถือสาเธอเลย " ธารีพูดอย่างนุ่มนวล พลางหันไปมองทีนาร์อย่างปลอบใจเชิงส่งสัญญาณ ว่าเธอไม่ควรทำอะไรบุ่มบ่าม เดี๋ยวผลที่ตามมามันจะกลับตาลปัตรไปในทางที่เเย่ลง ท่าทีของทีนาร์ค่อยๆอ่อนลง ตามองหลุกหลิกๆไปที่แก้วไวน์ตรงหน้า ก่อนจะยิ้มออกมา " แต่ไหนแต่ไร ผมไม่เคยตามใจเธอ จะเป็นลูกสาวของบ้านธัมรุจินันท์ก็ต้องมีพฤติกรรมแบบลูกสาวบ้านธัมรุจินันท์ " ทาวัตพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย ความหมายก็คือ นี่คือเรื่องของบ้านธัมรุจินันท์ คุณเป็นคนนอก ไม่ต้องยื่นมือเข้ามาแทรกจะเป็นการดีกว่า ธารีออกจะฉลาดไหวพริบดี ทำไมจะไม่เข้าใจในความหมายของเขา ณ ขณะนั้น สายตาของเธอดูสลดลง " โอ้ มายก๊อด " ทีนาร์ร้องพลางเอามือปิดปากตัวเอง ตาเบิกกว้าง หลุดแสดงท่าทีไร้เดียงสาออกมา ซึ่งถ้าไม่ดูดีๆก็คงดูไม่ออกว่าเสเเสร้ง ทาวัตหน้านิ่วคิ้วขมวด แก้วไวน์ที่อยู่ตรงหน้าทีนาร์เพิ่งล้มลง ไวน์แดงหกล้นไปบนผ้าปูโต๊ะ ไหลไปทางวรินทร ก่อนจะหกเลอะเปื้อนเสื้อของเธอ เสื้อลายสก๊อตสีขาว ที่ดูเหมาะสมกับเธอ ที่เเม้เเต่ทาวัตได้เห็นเป็นต้องรู้สึกตาแววระยิบเป็นประกาย บัดนี้ถูกไวน์แดงหกเลอะเปื้อนไปทั่ว จนใส่ไม่ได้อีกแล้ว " ฉันไม่ได้ตั้งใจนะ เมื่อกี้ฉันกำลังจะหยิบเเก้ว เเต่มันก็ล้มเอง …… " เเม้ว่านี่จะเป็นคำพูดที่ทีนาร์บอกกับวรินทร ซึ่งดูเหมือนว่าจะเป็นคำขอโทษซะมากกว่า เเต่ดูเหมือนพูดส่งๆแบบขอไปที แน่นอนว่านี่มันจงใจชัดๆ วรินทรขมวดคิ้วเบาๆ ใจก็คิดว่าทีนาร์ก็ยังคงเป็นเด็กไม่รู้จักโตอยู่เหมือนเดิม ไม่เปลี่ยนแปลง เอาไวน์แดงมาทำหกเลอะเสื้อเธอ เป็นเรื่องที่คนอย่างเธอทำได้แน่นอน " คุณวรินทร เสื้อตัวนี้ดูท่าจะใส่ไม่ได้แล้ว รีบไปเปลี่ยนเสื้อก่อนดีกว่าค่ะ " ธารีพูดด้วยน้ำเสียงดูเอาใจใส่