ตอนที่ 135 ยังต้องเรียนรู้อะไรอีกเยอะ

ต๭นที่ 135 ยังต้องเรียนรู้อะไรอีกเยอะ เเต่สิ่งที่ได้ยินนี้ ทำไมกลับรู้สึกเหมือนว่าเธอกำลังบอกเป็นนัยๆ ว่าวรินทรไม่ใช่เเขกคนสำคัญ วรินทรยิ้มๆที่มุมปาก ครั้งนี้เธอแสดงได้แนบเนียนไม่มีตำหนิ ส่งยิ้มหวานให้เธอ " คงต้องเปลี่ยนเสื้อน่ะค่ะ คุณธารีค่อยๆทานนะคะ ฉันไปแป๊บเดียว เดี๋ยวกลับมาค่ะ " เเค่พริบตาเดียว จากสถานะเเขกคนสำคัญเป็นสถานะอื่นไปทันที ดูจากสีหน้าของธารีก็พอรู้ว่า เธอรู้สึกไม่ค่อยชอบใจนัก ทาวัตอมยิ้มเบาๆ สีหน้าเเวตาบ่งบอกถึงความพอใจ เขารู้ดีว่าวรินทรไม่ยอมให้ใครมารังแกง่ายๆ โดยที่ตัวเองยังไม่ได้ออกโรงโต้เถียง เเค่ขอให้ได้เถียง นั่นเเหละถึงจะเรียกว่าวรินทรตัวจริง ถ้าจะให้พูดว่า จู่ๆก็มีเรื่องไม่คาดฝันเกิดขึ้นบนโต๊ะอาหาร เเล้วต่อมาเราก็จะได้ยินเสียงวรินทรร้องอุทานออกมา เเล้วสิ่งที่ทีนาร์ทำกับเธอนั้น มันไม่ใช่เรื่องเล็กเลยสักนิด เริ่มเเรกเลยก็ตอนที่เธอกำลังดูเเฟชั่นโชว์อยู่ ทีนาร์ก็เดินมาถอดปลั๊กทีวีเธอซะงั้น เเล้วเธอก็เลยหันไปอ่านนิตยสาร ต่อมานิตยสารนั้นก็ไม่รู้โดนใครเปลี่ยนเป็นหนังสือเล่มหนา เเถมยังเป็นภาษาฝรั่งเศสอีก เเต่เธอก็ไม่ได้สนใจ ขอแค่ให้มีอะไรทำฆ่าเวลาเธอก็พอใจเเล้ว ทั้งหมดที่ว่ามานี้ ทำให้ทีนาร์ดูเป็นคนน่าเบื่อน่ารำคาญมาก กลายเป็นว่าวรินทรดูจะกระตือรือร้นที่จะอ่านหนังสือเล่มหนามากกว่านิตยสารซะอีก แล้วแบบนี้จะยังไงต่อล่ะ ？ ทีนาร์ไม่มีทางยอมรับความพ่ายแพ้นี้แน่ๆ ก็เลยวิ่งขึ้นไปที่ห้องของวรินทร ก่อนจะเอาเสื้อผ้าเธอออกมาตัดจนขาดกระจุย วรินทรก็เเค่รู้สึกตื่นเต้นกับสิ่งที่ต้องเจอ จนมุมปากกระตุกก็เท่านั้นเอง ไม่ได้ถือโทษโกรธเคืองอะไร วรินทรกลับรู้สึกว่า การที่ตัวเองต้องมาถือโทษโกรธเคืองคนที่ยังไม่รู้จักโต มันเป็นการเสียเวลาเปล่า " ไม่พอใจเหรอ ? ไม่พอใจก็รีบออกไปจากบ้านฉันซะ ฮึ่ม ทีนาร์พูดอย่างจองหอง พลางโยนกรรไกรลงไปบนพื้น ก่อนจะเดินออกไป วรินทรมองดูด้วยความมึนงงสับสน ถอนหายใจออกมาด้วยความเบื่อหน่ายเอือมระอา เธอก็เป็นเหมือนชื่อของเธอยังไงยังนั้น วรินทร เเค่ต้องการชีวิตที่มีเเต่ความสงบสุข จะให้เธอไปสู้รบกะใคร วุ่นวายเเค่ไหนก็ย่อมได้ เเต่ต้องให้ชีวิตของเธอได้มีเวลาที่สงบเงียบเป็นส่วนตัว เเล้วสรุปว่าเธอไปทำอะไรให้ใครโกรธตอนไหน ？！ วรินทรกรอกตามองบน ลงไปนอนแผ่อยู่ที่พื้นห้อง ที่รองด้วยเศษเสื้อผ้าที่ถูกทีนาร์ตัดขาดจนวิ่น เสื้อผ้าบางชุดมีเครื่องประดับตกแต่งอยู่ด้วย เล่นเอาปวดใจอยู่ไม่น้อย เเต่เธอก็ทำใจได้อยู่ " หม่ามี้ ทำไมนนอนเป็นปลาตายเกยตื้นแบบนี้ล่ะ ？" หัวน้อยๆของกวินโผล่เข้ามาตรงหน้าของวรินทร ดวงตากลมโตใสแจ๋วเปล่งประกายระยิบระยับ มือน้อยๆกำลังถือสายสะพายกระเป๋า กำลังมองตาเเป๋วมาที่เธอ ปลาตายเกยตื้น ？ วรินทรเลิกคิ้วจนเส้นริ้วสามเส้นบนหน้าผากขึ้นจนเห็นเด่นชัด มือจับไปที่ใบหน้าเล็กๆรูปไข่ที่แสนนุ่มนวล ก่อนจะลูบคลึงแก้มนุ่มเบาๆ "เด็กคนนี้นี่ยังไง นี่ถ้าหม่ามี๊ไม่ดุนี่คงต้องปีนไปรื้อกระเบื้องหลังคาแน่ๆเลยใช่มั๊ย ” กวินเอียงหัวน้อยๆของเขาอย่างไร้เดียงสา เหลือบขึ้นไปมองเพดาน ก่อนจะหันมาพูดกับวรินทรด้วยน้ำเสียงจริงจัง " หม่ามี้ ที่นี่ไม่เห็นมีกระเบื้องเลยอ่า " " ฮึ่ย " วรินทรงึมงัมออกมาเบาๆ " เออนี่ ช่วงนี้เธออยู่ทั้งวันทั้งคืนแบบนี้ ได้ยินข่าวคราวของชยุตบ้างมั๊ย ？" กวินวางกระเป๋าเป้ลง ก่อนจะนั่งคุกเข่าอยู่ข้างๆวรินทร ตามองไปทางกองเศษเสื้อผ้าที่ขาดวิ่นพวกนั้น เเล้วก็นึกสงสัย ถูกขโมยขึ้นบ้านเหรอ ？ " ได้ยินอยู่ มือกับขาของเขาบาดเจ็บเล็กน้อย เเล้วก็มีแผลไฟไหม้รุนเเรง คงต้องพักฟื้นอยู่โรงพยาบาลอีกพักหนึ่ง " กวินหยิบเศษผ้าขาดๆขึ้นมาดู เเล้วก็หันไปมองที่วรินทร " หม่ามี้ ทำไมเสื้อผ้าพวกนี้โดนตัดขาดกระจุยแบบนี้ล่ะ ？" " ถูกยัยเด็กผู้หญิงไม่รู้จักโตตัดซะขาดวิ่น " พอนึกถึงเรื่องนี้ขึ้นมา ก็ทำเอาวรินทรมึนหัวตึ้บขึ้นมาทันที ถ้าเธอยังฝืนอยู่ที่นี่ต่อไปอีกซักวัน ชีวิตเธอคงไม่มีทางจะสงบสุขเป็นแน่ ถ้าทำได้ล่ะก็ เป็นไปได้มั๊ยถ้าเธอจะออกไปจากที่นี่ …… " ที่นี่มีผู้หญิงคนอื่นเข้ามาอยู่เหรอ ？" พอกวินได้ฟังก็เหมือนรู้สึกว่าตัวเองจะขนหัวลุกยังไงยังงั้น นี่มันเกิดขึ้นเมื่อไหร่กัน ？ทำไมเขาถึงไม่รู้เรื่อง ？ " ใช่แล้ว กลางค่ำกลางคืนหนูก็ห้ามวิ่งซุกซนไปเรื่อยนะ เดี๋ยวจะโดนผู้หญิงคนนั้นจับตัวเอานะรู้มั๊ย ！" วรินทรทำท่าจับเด็กน้อย ก่อนจะล้มลงไปนอนกองที่พื้น จนไม่อยากจะลุกขึ้นมาอีกแล้ว ใครจะรู้ว่ากวินน่ะแอบมองค้อนใส่วรินทร เขาเบะปากน้อยๆของเขาก่อนจะพูดกับวรินทร " ก็หนูเป็นลูกผู้ชายอกสามศอก ไม่เห็นจะต้องกลัวเลย ！" " ไม่กลัวก็ดีแล้ว ถ้ากลัวก็อย่ากลับมาตายรังให้หม่ามี้โอ๋นะ " วรินทรหัวเราะร่าอยู่บนพื้น พลางใช้เท้าเขี่ยๆเศษเสื้อผ้าที่กองอยู่บนพื้นไปมา นอนเล่นอย่างสบายใจ อย่างน้อยๆ พื้นนี่ก็กลายเป็นพรมนุ่มๆเพิ่มมาอีกชั้นหนึ่ง ดีกว่าพื้นไม้เเข็งๆก็เเล้วกัน เธอหรี่ตามองดูกรุ้มกริ่มสบายใจ กวินทำปากจู๋ ดวงตากลมโตดูเจ้าเล่ห์เเพรวพราว กวินเป็นลูกผู้ชายนะ ไม่กลัวหรอก คืนนั้น กวินเหลือบมองดูนาฬิกาที่เเขวนอยู่บนผนัง โน๊ตบุ๊คที่อยู่ตรงหน้าเขาเปิดเว็บแคมคาอยู่ที่หน้าจอ ปรากฏเป็นภาพของชยุตขณะที่อยู่ในโรงพยาบาล ในห้องพักฟื้นผู้ป่วย กวินเลื่อนๆเมาส์ดูภาพจากกล้องวงจรปิด ซึ่งเขาบอกให้เอฟเอากล้องรูเข็มนี้ไปติดตั้งไว้ในห้องพักฟื้นของชยุต ก็เพื่อเอาไว้ให้หม่ามี้ของเขาเอาไว้ดู เพราะถ้าหากชยุตโยนความผิดเรื่องอุบัติเหตุนี้ไปให้แม่ของเขาล่ะก็ คงไม่ดีเเน่ เเล้วยิ่งได้ยินที่อากู๋ฐานทัตพูดว่า ชยุตยังถือไพ่สำคัญอยู่ในมืออีกใบหนึ่ง ซึ่งนี่ก็คือเหตุผลที่ทำให้ฐานทัตไม่กล้าเสี่ยงที่จะกลับมาที่ประเทศ C เขาแกล้งทำตัวเป็นไส้ศึกยังคงติดต่อกับชยุตอยู่ ทว่าจริงๆแล้วไม่เคยรู้เลยว่าคนๆนั้นนั่นคือใคร อยู่ที่ไหน ขอเพียงเเค่ในมือของชยุตยังมีคนๆนั้นอยู่ ขอเพียงเเค่เขาหงายไพ่ใบนั้น กวินรู้ดีว่าคุณตาคนนี้ของเขา ไม่ใช่คนที่จะต่อกรด้วยง่ายๆ เขาพายายของเขาไปตอนที่ตระกูลกำลังล่มสลาย หลังจากนั้นก็เล่นละครตบตาคนอื่น ก็ทำให้พอรู้เเล้วว่าเขาน่ะมีแผนการอะไร น่าจะเพราะว่าเขาบาดเจ็บสาหัส ชยุตกับณัฐพิชาจนถึงตอนนี้ก็ยังไม่ฟื้นขึ้นมา กวินเลียรอบริมฝีปากอันเเห้งผาก รู้สึกกระหายน้ำขึ้นมา ก็เลยลุกเดินออกไปข้างนอก ทางเดินนั้นมืดสลัว มีเพียงเเสงไฟสลัวจากโคมไฟที่ส่องเข้ามา ยากที่จะมองเห็นอะไรๆได้ชัดเจน ฝีเท้าของกวินช่างเงียบสงบเเละหนักเเน่นต่างจากเด็กทั่วๆไป ต้องขอบคุณเอฟที่คอยอบรมสั่งสอนเขาตลอดช่วงเวลาที่ผ่านมา จนทำให้เขามีพัฒนาการที่ดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด เเละนี่เองที่ทำให้สมองน้อยๆอันเฉลียวฉลาดที่พยายามจะปกป้องหม่ามี้ของกวิน เข้าใจเเจ่มเเจ้งเเล้วว่า ถ้าหากจะต่อกรกับศัตรู ก็ต้องสร้างพละกำลังให้ตัวเองก่อน ประหนึ่งว่ากองทัพต้องเดินด้วยท้อง เขายังเด็ก ยังต้องเรียนรู้อะไรอีกเยอะมาก กวินค่อยๆเดินจับราวบันลงไปชั้นล่าง เปิดไฟห้องนั่งเล่นเเล้วก็เดินไปเปิดตู้เย็นมองหานม ในตู้เย็นมีของเยอะเเยะเต็มไปหมด กวินมองหานมไม่เจอเลยสักขวด เเต่พอเดินไปเปิดตู้เย็นข้างๆกัน ก็เจอนมวางอยู่ในระดับความสูงเดียวกันกับตัวเขา เขาเอื้อมมือไปหยิบ กวินหยิบนมเปรี้ยวมาขวดหนึ่ง เเล้วปิดตู้เย็น หันหลังเตรียมจะเดินกลับ เเต่ในขณะที่กำลังจะหมุนตัวกลับนั้น ทันทีที่จะก้าวขาข้างหนึ่ง ก็ต้องพบกับเหตุการณ์น่าสะพรึงกลัว ！ ผู้หญิงในชุดผ้าคลุมสีขาว ใบหน้าซีดเผือก ตาโปนโต ริมฝีปากสีแดงสด ปรากฏกายอยู่ตรงหน้าเขา " อ๋าาา ！" หญิงคนนั้นก็ไม่คาดคิดว่าจะได้เจอเด็กผู้ชายที่ใส่ชุดดำทั้งชุด เธอก็ยืนมองเขาอย่างตะลึงงัน