ตอนที่ 139 ยังซวยได้อีก

ต๭นที่ 139 ยังซวยได้อีก ร้านกาแฟ Time Coffee ไม่ใช่ร้านกาแฟดัง เเต่ทีนาร์เลือกที่นี่ก็เพราะเหตุผลบางอย่าง ง่ายๆเลยก็คือ ไกลลับหูลับตาคน เเล้วก็เงียบด้วย ที่สำคัญก็คือไม่มีพวกปาปารัสซีมาซุ่มแอบถ่าย วรินทรเดินเข้ามาในร้านกาแฟ พอมองไปรอบๆร้าน ก็เห็นทีนาร์ที่สวมแว่นตาดำนั่งอยู่ตรงที่นั่งริมหน้าต่าง กำลังโบกมือให้เธอ ในร้านกาแฟแทบไม่มีคน เเล้วยิ่งทีนาร์เลือกที่นั่งริมหน้าต่างลับตาผู้คน ดูเเล้วเหมาะกับการพูดคุยเจรจาเป็นอย่างยิ่ง วรินทรนั่งลงตรงข้ามทีนาร์ เอาเป้วางไว้ข้างๆ เเล้วก็ไม่ได้พูดอะไร ได้แต่มองดูทีนาร์ด้วยสายตาราบเรียบ อ่ะแฮ่ม ทีนาร์กระแอมในลำคอ คิดๆดูเเล้วเธอก็ยังควบคุมสติของเธอให้ยังใจเย็นอยู่ได้ ก่อนจะพูดด้วยท่าทีหยิ่งจองหอง " ฉันจะบอกเธอว่า พี่ชายฉันน่ะเค้ามีผู้หญิงคนอื่นไปนานเเล้ว " ดวงตาของวรินทรมีน้ำมาคลอๆ ก่อนจะยกมุมปากพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา " อย่างงั้นเหรอ ？ฉันอยู่กับเขาตลอดทำไมฉันไม่เห็นรู้เรื่องเลย ？" ทีนาร์ดูลุกลี้ลุกลน ทำทีหยิบเเก้วกาแฟมาถือไว้ ก่อนจะค่อยๆจิบไปอึกหนึ่ง พลางพูดว่า " เธอคิดว่า ถ้าพี่ชายฉันชอบเธอจริงๆ เเล้วทำไมเขาถึงยังคอยดูเเลเทคเเคร์ธารีอยู่ล่ะ ？" " เธอคิดว่า เขาจะชอบเธอจริงๆเหรอ ？" น้ำเสียงของทีนาร์ที่ถามเธอนั้น เต็มไปด้วยความหยิ่งยโส ตาจ้องมองไปที่วรินทร " ที่ให้ฉันมาที่นี่ เพื่อจะบอกฉันแค่นี้เหรอ ？" วรินทรยังคงมีท่าทางสงบนิ่งอยู่อย่างนั้น สีหน้าก็ยังราบเรียบไม่เปลี่ยนแปลง มองไปที่ทีนาร์ด้วยท่าทางเย็นชา ทีนาร์เลิกคิ้ว เธอไม่เชื่อว่าวรินทรจะยังทำเป็นนิ่งเฉยอยู่ได้ " จริงๆแล้วพี่ชายฉันไม่เคยชอบเธอเลย ที่ต้องอยู่กับเธอก็เพราะเเม่ของเธอหรอกนะ " ทีนาร์ค่อยๆพูด ถ้อยคำเเต่ละคำเปรียบเสมือนยาพิษที่ค่อยๆซึมลงสู่หัวใจของวรินทร " เเล้วมันเกี่ยวอะไรกับแม่ฉัน ？" วรินทรขมวดคิ้ว เเววตานั้นช่างเยือกเย็น เธอกำลังพินิจพิจารณาคำพูดของทีนาร์ว่าจริงหรือหลอก " เหอะๆ ก็ไม่เเปลกหรอกที่เธอจะไม่รู้ พี่ชายฉันเค้าคงไม่บอกเธอเรื่องนี้หรอก " เเน่นอนว่าทีนาร์ไม่ได้คิดจะเล่ารายละเอียดให้วรินทรฟังอยู่เเล้ว เพราะเรื่องนี้เธอบังเอิญไปเห็นในคอมของทาวัตเข้าให้ ถึงแม้ว่าจะเห็นเเค่นิดๆหน่อยๆ เเต่ก็ชัดเจนพอที่จะมั่นใจได้ว่าพี่ชายเธอไม่ได้ชอบวรินทรมากมายอะไร แม้ว่าตอนนั้นพวกเขาจะยังเด็กอยู่ " พูดให้เคลียร์ " วรินทรมองหน้าทีนาร์ ถึงเเม้ว่าเธอจะไม่ได้ปักใจเชื่อคำพูดของทีนาร์ก็เถอะ เเต่เธอเล่นพูดแบบครึ่งๆกลางๆแบบนี้ มันก็ทำให้คนฟังรู้สึกเคลือบเเคลงใจอยู่ไม่น้อย " ทำไมฉันต้องบอกเธอด้วยล่ะ ？" ทีนาร์เห็นว่าเธอเริ่มอยากรู้อยากเห็น ก็เลยจงใจจะยั่วยุเธอต่อไป " ที่ฉันบอกให้เธอรู้ในวันนี้ ก็เเค่อยากให้เธอได้รู้สถานะตัวเอง ว่าพี่ชายฉันน่ะ ชาตินี้คงไม่แต่งกับเธอหรอก " เพราะพี่ชายเธอตอนนี้มีลูกเเล้วคนหนึ่ง เพราะงั้นตำเเหน่งคุณผู้หญิงแห่งบ้านธัมรุจินันท์ก็ต้องเป็นของผู้หญิงคนนั้นแน่นอน ！ ถึงแม้จะรู้สึกเสียดายที่ไม่ใช่ธารี เเต่ถึงกระนั้น ทีนาร์ก็คิดว่าผู้หญิงที่สามารถเอาชนะวรินทรได้ ไม่ว่าจะเป็นใครมาจากไหนก็ถือว่าดีหมดล่ะ " ฉันเคยพูดตอนไหนว่าฉันอยากจะเป็นคุณผู้หญิงแห่งบ้านธัมรุจินันท์ ？" วรินทรเหลือบมองเธอ ทำท่ายักไหล่หัวเราะเบาๆ สายตาที่เธอมองทีนาร์ช่างแสนเย็นชา ก่อนจะพูดออกไปแบบตรงๆกับเธอ " ทีนาร์ นี่มันกี่ปีมาเเล้ว เมื่อไหร่เธอจะเลิกทำตัวเป็นเด็กซะที ？เธอคิดจริงๆเหรอว่า ใครๆก็คิดว่าทาวัตเป็นขุมทรัพย์ ？" " เอาไว้เธอรอดูเอาเองเเล้วกัน ว่าฉันจะไปเเต่งงานกับเขา หรือเขาจะมาขอฉันเเต่งงาน " ทีนาร์จ้องเธอกัดฟันกรอดๆ มะกี้เธอว่าอะไรนะ ？ว่าเธอเป็นเด็กงั้นรึ ？ทำไมว่าเธอเหมือนเด็ก ？สิ่งที่เธอเกลียดที่สุดก็คือการที่ถูกคนอื่นพูดว่าเธอเหมือนเด็กยังไม่รู้จักโต ！ " นั่นมันเธอพูดเองเออเอง ！" " ฉันพูดอะไร ？ที่ฉันอยากพูดจริงๆก็คือ ถ้าพี่ชายเธออยากจะขอฉันเเต่งงานเอง งั้นฉันก็จะเเต่งกับเขา เเล้วก็กลายเป็นพี่สะใภ้เธอ วันๆก็คอยรบรากับเธอ เธอแย่เเน่ๆทีนาร์ ！" วรินทรพูดเสียงต่ำฝากทิ้งท้าย ก่อนจะหยิบเป้ของเธอเดินมาดมั่นออกจากร้านกาแฟไป ฉากนี้ช่างดูคุ้นๆ วรินทรพูดจนทีนาร์ดูโง่ลงไปถนัดตา เเถมเธอยังหยิบมือถือมาอัดเสียงไว้ไม่ทัน ได้เเต่นั่งมึนๆมองดูเธอเดินคล้อยหลังจากไป เธอพูดว่าอะไรนะ ？ มาเป็นพี่สะใภ้เธอยังงั้นรึ ？ วันๆคอยรบรากับเธองั้นรึ ？ โอ้วเเม่เจ้า ขนาดตอนนี้พี่ชายเธอยังลำเอียงใส่เธอขนาดนี้ เเล้วถ้ายัยนั่นแต่งเข้ามาจริงๆ เธอไม่ต้องหนีกลับไปอิตาลีเลยรึยังไงกัน ？ ทีนาร์นั่งกัดฟันกรอดๆ มองผ่านหน้าต่างไปยังเบื้องหลังของวรินทรที่เดินอาดๆมาดมั่นหลังตรงด้วยความมั่นใจ รอก่อนเหอะ ฉันไม่มีทางยอมให้เธอมาเป็นพี่สะใภ้ฉันได้หรอก ！ มีแม่ของกวินอยู่ทั้งคน วรินทรไม่มีทางเข้ามาเป็นคุณผู้หญิงแห่งบ้านธัมรุจินันท์ได้หรอก ！ ขณะที่ทีนาร์กำลังกัดฟันกรอดๆจ้องมองตามหลังวรินทรไปนั้น รถยนต์คันหนึ่งที่ขับควบมาบนถนนกำลังพุ่งทะยานตรงไปทางวรินทร ！ รถคันนั้น …… ทำไมขับประหลาดๆ " ระวัง ！" ทีนาร์ลุกขึ้นยืนกรีดร้องด้วยความตกใจ ดวงตากลมสวยจับจ้องออกไปนอกหน้าต่าง ก็ทันได้เห็น วรินทรกระเด็นออกไปข้างๆทาง ล้มลงไปที่พื้น เธอรีบคว้ากระเป๋าเดินออกไปจากร้านกาแฟ ก่อนจะเห็นผู้ชายคนนึงเดินลงมาจากรถ เเล้วอุ้มตัววรินทรเข้าไปในรถคันนั้น ทีนาร์รู้สึกร้อนใจ รีบวิ่งออกไปทั้งรองเท้าส้นสูงแบบนั้น เเต่ร้านกาแฟอยู่ไกลจากจุดนั้นพอสมควร ยังวิ่งไปไม่ถึงไหน รถคันนั้นก็ขับออกไปซะก่อน " ใครอนุญาตให้ไป ？！" ทีนาร์กระทืบเท้าอย่างโมโห ก่อนรีบวิ่งกลับไปเอารถตัวเองขับตามรถคันนั้นไป แม้เเต่ตัวเธอตอนนี้ก็ยังไม่รู้ตัวเองเลย เมื่อได้เห็นวรินทรประสบอุบัติเหตุ มิหน้ำซ้ำยังโดนคนอื่นพาตัวไปอีก เธอควรจะรู้สึกดีใจไม่ใช่เหรอ ไม่ใช่รู้สึกกระวนกระวายใจแบบนี้ วรินทรนั่งอยู่เบาะข้างคนขับของลัมโบร์กินีคันนั้น เธอไม่ได้ถูกชนแรงมาก เเต่ตามตัวก็มีรอยถลอกให้เห็นอยู่หลายจุด รู้สึกเจ็บๆแสบๆตามแผลถลอก ไม่รู้ว่าช่วงนี้เป็นอะไร ชอบทำให้ตัวเองมีรอยแผลเป็นอยู่เรื่อย มิน่าโบราณถึงได้กล่าวไว้ว่า การหยิ่งจองหองเกินไปก็มักจะจบไม่สวย เมื่อกี้เธอเพิ่งจะพูดประกาศสงครามกับทีนาร์ไป ดูสิกรรมตามสนองทันตาเห็นเลยทีเดียว ！ ยังซวยได้อีกมั๊ยนะเรา ？ วรินทรรู้สึกโกรธจนตัวสั่น เจ็บแผลยิ่งขึ้นไปอีก ทำไมถึงได้โชคร้ายอย่างงี้เนี่ย …… ใครก็ได้ช่วยบอกที ว่านี่เธอทำผิดอะไรอย่างงั้นเหรอ เธอผิดเหรอที่เธอออกจะสวย หุ่นดี เเถมเฉลียวฉลาด ทำไมถึงได้มาฝากรอยแผลเป็นไว้กับเธอแบบนี้