ตอนที่172ต่อไปเขาเจอเธอก็คงกลัว

ต๭นที่172ต่อไปเขาเจอเธอก็คงกลัว เธอนึกไม่ถึงว่านิธานจะมาที่เมืองเมฆาด้วยเขาไม่ควรอยู่ที่เมืองนภาหรอ?แล้วก็ปาลีด้วยมาทำอะไรที่เมืองเมฆากัน? แววตาของนิธานยิ่งเยือกเย็นมากกว่าเดิม“บางทีชามาคงอยากลองดูว่าถ้าตระกูลกองแก้วได้ล้มละลายภายในคืนเดีนวจะเป็นอย่างไร?” “คุณ……คุณอย่าขู่ฉันมากไปหน่อยเลยคุณ…….คุณไม่ทำอะไรขนาดนี้เพื่อผู้หญิงคนเดียว……”ถึงชามาจะพูดอย่างนี้แต่สีหน้าเธอก็เริ่มไม่ดีขึ้นมาเธอกลัวเธอกลัวว่าถ้านิธานจะทำจริงแล้วตระกูลกองแก้วจะเป็นไง…….เธอไม่กล้าคิดอีกต่อไป“ฉันฉันยังมีธุระต้องทำไปก่อนล่ะ!” “ฮาฮาโอ๊ยขำ!” หลังจากที่เดินออกจากร้านชยานีก็หัวเราะจนเงยหน้าขึ้นฟ้าพอนิธานเห็นสภาพเธอในตอนนี้ก็รู้สึกชอบเหมือนกัน “ขำขนาดนั้นเลยหรอ?”นิธานยื่นมืออันเรียวยาวของเขาไปกอดเธอ ชยานีพยักหน้า“อืมขำมาก!” พอเธอนึกถึงสีหน้าตอนที่ชามาเห็นนิธานเดินเข้ามาเธอก็อดหัวเราะไม่ไหว ก็นึกว่าชามาจะกล้าขนาดไหนที่ไหนกันก็กลัวนิธานอยู่ดีทั้งที่นิธานยังไม่ทันได้ทำอะไรเลยชามาก็กลัวจนต้องรีบหนีออกจากร้าน “งั้นก็หัวเราะเถอะ!”นิธานชอบดูสีหน้ามีความสุขของเธอ “ไม่ล่ะ”ชยานีส่ายหน้าที่จริงก็ไม่ได้น่าหัวเราะอะไรมากแค่รู้สึกว่าชามาเป็นคนที่ขี้ขลาดพอเจอชยานีเธอก็กล้าด่ากล้าต่อว่าแต่พอเจอกับนิธานก็กลัวจนหนีไป “ต่อไปเขาเจอเธอก็คงต้องกลัวเหมือนกัน”นิธานจับมือเธอไว้แน่นๆ“มีฉันอยู่ด้วนคนไม่ว่าใครเจอเธอก็ต้องกลัวและไม่กล้ารังแกเธออีก!” นิธานสัญญาและรับรองว่าเขาต้องทำได้แน่ แววตาของนิธานดูจริงจังเกินทำให้ชยานีไม่กล้าสบตาเขา “อะไรกันไม่ว่าใครเห็นฉันก็ต้องกลัว?แล้วต่อไปฉันจะคบเพื่อนได้ยังไงกัน!”ชยานีพึมพำ“ฉันไม่กล้าหรอก!” นิธานรีบอธิบาย“คนที่กลัวเธอก็เพราะเขาคิดร้ายต่อเธอคนที่ไม่กลัวเธอเขาคงไม่อยากหาเรื่องใส่ตัวหรอก” “ฉันรู้แล้ว!”และชยานีพูดต่อว่า“แล้วตอนนี้เราจะไปไหนกัน?ตอนนี้ก็ยังเช้าอยู่!”ยังไม่ถึงเวลากินอาหารเย็น นิธานหยุดคิดสักพัก“ไปรอก่อนดีกว่าอีกอย่างเธอก็บ่นมาว่าหิวไม่ใช่หรอ?” “ไม่ไม่ไม่เราไปอีกที่ก่อนเถอะ!”ชยานียิ้มพอเห็สีหน้าแบบนี้นิธานก็อดถามไม่ได้“ไปไหน?” “ไม่บอกเดี่ยวนายก็รู้เอง!”ชยานีกระพริบตาและลากมือนิธานขึ้นไปอีกชั้น ตอนมาชยานีสังเกตแล้วชั้นสามเป็นร้านขายเสื้อผ้าหญิงส่วนชั้นสี่เป็นร้านขายเสื้อผ้าชาย นิธานว่าเธอไม่ได้เตรียมสัมภาระมาซึ่งขาเองก็ไม่ได้เตรียมมาเหมือนกันแหละ ตั้งแต่ตอนที่ชยานีพาเขาขึ้นชั้นสี่เขาก็ทายออกแล้วว่าชยานีจะทำอะไรเขาจึงถามไปว่า“เธอจะซื้อเสื้อผ้าให้ฉัน?” ชยานีหันหน้ากลับมาและส่งสายตาว่าให้นิธานคิดเองนิธานก็ยิ้มออกมา“ก็ดีภรรยาคนนี้เหมือนยังไม่เคยซื้อเสื้อให้สามีเลยนะ!”นิธานพูดเยาะเล่น พอชยานีได้ยินก็จ้องเขาแรง“ก็เพราะว่านายไม่เคยให้โอกาสฉันต่างหาก!” “ครับสามีคนนี้ผิดเองครับต่อไปสามีทำอะไรผิดอีกคุณภรรยาต้องรีบบอกนะครับผมจะได้แก้ไขทัน!”นิธานจับมือชยานีไว้แน่นๆคำพูดคำจานี้ทำให้ชยานีรู้สึกไม่ค่อยสบายใจ“นิธานนี่นายเป็นอะไรไปเนี่ยจู่ๆก็สามีคนนี้คุณภรรยามันฟังดูแปลกนะ!” “ที่ไหนกัน!”นิธานยื่นมือไปดีดจมูกเธอเบาๆ“ก็ถูกแล้วนิผมเป็นสามีของคุณส่วนคุณก็เป็นภรรยาของผม” “พอๆหยุดเถอะนะ!”ชยานีผลักเขาออก“นายอย่าเอาแต่จับมือถือแขนฉันได้มั้ย?” ชยานีสังเกตเห็นว่าผู้ชายคนนี้ชอบจับไม้จับมือเธอตลอดเวลาเลยไม่ดีดจมูกเธอก็เล่นผมเธอแถมยังชอบเล่นนิ้วมือเธออีกชยานีไม่เข้าใจจริงๆว่ามันสนุกตรงไหน “คุณภรรยาคุณน่าจะดีนะเพราะสามีคนนี้ไม่แตะต้องหญิงอื่นใดนอกจากคุณเลยนะครับ”นิธานพลางพูดไปก็หอมหน้าผากเธอเบาๆและใช้จมูกโด่งๆของเขาถูกับจมูกของเธอชยานีรู้สึกร้อนและหน้าแดงขึ้นมาจึงหันหน้าหลบสายตาเขา นิธานรู้ว่าชยานีเขินเลยพูดว่า“เอาล่ะงั้นวันนี้ก็รบกวนคุณภรรยาเลือกเสื้อให้หน่อยนะครับ!” นิธานไม่เยาะชยานีเล่นอีกเกรงว่าวันหลังเธอจะไม่ยอมซื้อเสื้อให้เขาอีก ถึงแม้ว่านิธานจะไม่ขาดเสื้อผ้าอะไรถึงเสื้อส่วนใหญ่ของเขาก็สั่งตรงจากต่างประเทศมีเสื้อใหม่ทุกเดือน แต่เสื้อผ้าพวกนั้นเป็นขอตายชยานีเป็นคนมีชีวิตและเธอยังเป็นผู้หญิงของเขาอีกเป็นโอกาสยากที่ผู้หญิงคนนี้จะทำอะไรเพื่อเขาเขาจึงต้องรู้สึกมีความสุขอยู่แล้ว “รสนิยมฉันไม่ค่อยดีเท่าไหร่นะ”ชยานีเตือนนิธานไว้ก่อน ก็ชยานีไม่เคยออกแบบเสื้อผ้าชายได้ดั่งใจเลยและนี่ก็เป็นสิ่งที่ทำให้ครูของเธอครูแอนดี้รู้สึกผิดหวังนิดๆตอนนั้นครูแอนดี้ยังบอกว่าถ้ารุ่นพี่เขาอยู่คงดีแค่ไหนรุ่นพี่เขาเก่งขนาดไหน ชยานีไม่คิดว่าโลกจะกลมขนาดนี้สุดท้ายมาคนที่เป็นรุ่นพี่ของเธอก็คือนิธาน ชยานีแอบหันหน้าไปมองนิธานแต่พอเห็นเขาเอาแต่จ้องเธอเธอก็หน้าแดงและก้มหัวลงนิธานยิ้ม“ฉันไว้ใจรสนิยมของเธอ!” ชยานีปล่อยมือนิธาน“นายพูดเองนะถ้าไม่ถูกใจนายก็ห้ามบ่นกันล่ะ!” จากนั้นชยานีก็ไปเลือกเสื้อให้นิธานนิธานเดินตามหลังเธอพอเห็นเธอรีบเดินนิธานก็รู้ว่าวันนี้เธออารมณ์ดีและเขาอารมก็ดีตาม ชยานีไม่รู้ว่านิธานจ้องเธอตลอดทางเพราะตอนนี้เธอตั้งใจกับการเลือกเสื้อให้เขามากพอนึกถึงเสื้อส่วนใหญ่ใบบ้านนิธานมีแต่ชุดสูทไม่ค่อยเห็นเขาใส่ชุดลำรองเลย คงเพราะนิธานต้องใช้เวลาในบริษัทเป็นเวลานานดังนั้นแม้นิธานจะอายุเพิ่งสามสิบกว่าๆแต่ก็ให้ความรู้สึกเหมือนเป็นผู้ที่เคร่งครัดและมากประสบการณ์ และนิธานคงอยากให้รูปลักษณ์ภายนอกเขาดูเย็นชาและเคร่งครัดไม่งั้นคงไม่สามารถสั่งการผู้อาวุโสในบริษัทได้!เพราะงั้นเสื้อผ้าของเขาจึงเป็นเสื้อที่สั่งตัดเป็นพิเศษแต่ชยานีนึกว่าเหมือนขาดอะไรไปสักอย่าง ดังนั้นเธอจึงเลือกเสื้อลำรองเป็นหลักและเดินไปทางโซนเสื้อลำรองแต่นิธานก็เดินตามเธอไป “นิธานมาเร็วนายลองชุดนี้สิ!”แววตาชยานีเเปล่งประกายขึ้นมาและยื่นเสื้อสีเทาตัวหนึ่งให้เขาเธอคาดเดามันต้องเหมาะแน่ นิธานยักคิ้ว“เธอแน่ใจ?” ชยานีพยักหน้า“อืมนายไปลองเถอะไปเร็ว!”ชยานียื่นเสื้อให้เขาแล้วผลักเขาเข้าไปในห้องลองชุดนิธานไม่ได้สนใจอะไรมากขอเพียงแค่เป็นเสื้อที่ชยานีเลือกให้แม้จะเป็นผ้าขี้ริ้วเขาก็ชอบ! ในช่วงเวลาที่นิธานไปลองชุดชยานีก็เลือกชุดให้เขาอีกชุดส่วนใหญ่ที่เลือกเน้นความสบายเป็นหลัก พอนิธานเดินออกจากห้องลองชุดชยานีก็จ้องเขาจนละสายตาไม่ได้เลยไม่ใช่เพราะชุดแต่เพราะนิธานดูดีอยู่แล้วทั้งสูงและหล่อไม่ว่าเสื้ออะไรเพียงแค่ใส่ในตัวเขาก็ดูดีขึ้นทันที ชยานีจึงยืนจ้องนิธานอยู่อย่างนั้นเธอรู้สึกว่าหัวใจเธอเธอเริ่มเต้นเร็วขึ้นเร็วขึ้นจนหัวใจแทบจะระเบิด “เป็นไรไป?อึ้งเลยใช่มั้ยล่ะ?หรือว่าไม่เหมาะ?”นิธานชอบสายตาของเธอที่มองเขา“หืม?” ชยานีตั้งสติได้ก็รู้ว่าตนมองนานไปแล้วจึงหลบหน้าเขาอย่างเขินๆ“เปล่าเหมาะดูดีมาก!” “ดูดีมาก?แล้วที่ดูดีใช่คนหรือเสื้อล่ะ?”นิธานสบตากับชยานีทำให้ชยานีเขินมาก“ดูดีทั้งสองแหละนายชอบมั้ย?ถ้าชอบก็ลองอีกหน่อยไม่ชอบเราก็ไปร้านอื่น!” ชยานีรู้สึกว่านิธานจะจีบสาวเก่งมากถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปให้เธอสละชีวิตเพื่อเขาเธอก็ยอมเธอจึงรีบผลักเขาไปลองชุดอีก“ไวหน่อยล่ะเดี่ยวจะไปกินข้าวเย็นอีก!” “ครับ!” นิธานฟังคำของชยานีและเข้าไปลองชุดที่จริงมันก็เป็นแค่เสื้อธรรมดาปกตินิธานไม่ใส่แต่ถ้าเป็นเสื้อที่เธอเลือกให้มันก็มีความหมายต่างกันล่ะ หลังจากที่นิธานลองเสร็จก็ใส่ออกมาหนึ่งตัวและไม่ยอมถอด“เอางี้แหละ!เธอก็ไปเปลี่ยนสักชุดมั้ย?” ตอนแรกชยานีไม่อยากเปลี่ยนแต่ในเมื่อวันนี้นิธานเปลี่ยนชุดแล้วถึงเธอจะไปอยากเปลี่ยนก็ไปเลือกกระโปรงที่สีเข้ากับชุดของเขามาใส่อยู่ดี พอจ่ายตังค์เสร็จทั้งสองเดินออกมาคู่กันช่างดูกเหมาะกันแบบกิ่งทองใบหยกแม้แต่พนักงานยังต้องดูจนละสายตาไม่ได้ นิธานไม่สนใจสายตาพวกนั้นเพราะเขาชินแล้วแต่ชยานีกลับรู้สึกไม่สบายใจนิธานค็อกโต๊ะและพูดว่า“จ่ายบิล!” “โอ้ครับรอสักครู่นะครับ!”พนักงานรีบเช็กบิลและเก็บเสื้อผ้าเสร็จมอบให้นิธานจากนั้นพนักงานก็อดไม่ไหวพูดออกมาว่า“คุณผู้ชายคุณกับแฟนคุณเหมาะกันมากเลยครับ!” นิธานได้ยินคำนี้ก็จับมือชยานีแน่นๆและพูดว่า“นี้ภรรยาผม”