ตอนที่233 ความโรแมนติกของนิธาน

ต๭นที่233 ความโรแมนติกของนิธาน ระหว่างเดินทางกลับชยานีคิดแล้วคิดอีก “นิธาน คุณไม่รุนแรงกับโสวัณณ์ไปหน่อยหรือ” นิธานกวาดตามองชยานี “ทุกๆคนล้วนมีภาระหน้าที่ที่ตนเองต้องแบกรับ ถ้าหล่อนทำไม่ได้ ก็ไม่ต้องทำ ไม่มีใครบังคับ” ชยานีก็ยังคิดว่านิธานทำกับโสวัณณ์รุนแรงเกินไป “อย่างไรหล่อนก็ยังเป็นเด็ก และยังเป็นเด็กผู้หญิงอีกด้วย” “แม่ของผมไม่ใช่ผู้หญิงเหรอ” นิธานถามกลับ “คุณดูถูกโสวัณณ์เกินไป หล่อนก็แค่ถูกปล่อยปะละเลยมานาน เพื่อของสิ่งนั้นก็ไม่ใช่เพื่อหล่อนเหรอ ดังนั้นไม่พูดแล้ว” ชยานีส่ายหัว “ที่คุณพูดฉันไม่เข้าใจเลย” เธอไม่ได้ทำธุรกิจ แน่นอนว่าไม่เข้าใจเรื่องพวกนี้ แต่ว่าในเมื่อนิธานพูดแบบนี้ คิดๆดูแล้วโสวัณณ์คงจะมีเหตุผลที่ไม่ธรรมดา “คุณคิดว่าแม่ของผมเลี้ยงหล่อนมากี่ปีแล้ว คิดว่าแค่เลี้ยงดูให้กินอิ่มนอนหลับหรืออย่างไร” “ก็ไม่ใช่อย่างนั้น” “เอาหล่ะ เรื่องนี้คุณไม่ต้องกังวลไป ทำเรื่องของคุณให้ดีก็พอแล้ว” นิธานกำลังลูบเส้นผมของชยานีอย่างสบายใจ แล้วจับชยานีอุ้มไว้ในอ้อมแขน ชยานีโอบเอวของนิธานไว้ ทั้งตัวก็เข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของนิธาน ก็รู้สึกถึงความอบอุ่นของนิธาน “ก็ได้ ถ้าอย่างนั้นฉันจะไม่ยุ่งเรื่องนี้แล้ว แต่ว่าเกิดเรื่องอะไรกับดนพเหรอ” ชยานีไม่อาจลืมที่วันนี้ดนพมาหาเธอถึงสองรอบได้ ต้องเกิดเรื่องอะไรขึ้นแน่ๆ “เขา กินอิ่มแล้ว” นิธานที่พูดถึงดนพแบบนี้ ชยานีฟังไม่ขึ้น จึงดึงชายเสื้อของนิธาน “นิธาน คุณพูดมาเถอะ ว่าเกิดอะไรขึ้น” “ครับ ก็ไม่มีอะไรนี่นา” นิธานเริ่มทนไม่ไหว รู้สึกว่าตอนนี้ตนเองกำลังจะไม่มีแรงต้านทานชยานี เขาอุ้มชยานีมาถึงห้องนอน ค่อยๆวางชยานีลงบนเตียง สถานที่ที่วางร่างกายลง นิธานนั่งลงข้างๆชยานี เขากำลังบีบนิ้วของชยานีเล่น ราวกับว่านิ้วของชยานีเป็นของเล่นที่สนุกมาก บางครั้งชยานีก็คิดว่านิธานเหมือนเด็ก ที่ชอบเล่นนิ้วของเธอ “เอาหล่ะนิธาน” นิธานเก็บอาการของแววตา “ดนพคนนั้น ค่อนข้างชอบเล่น และชอบสะสมรถหรูแบบนั้น” “อย่างนั้นเหรอ” ดวงตาของชยานีเป็นประกาย “ถ้าอย่างนั้นในบ้านของเขาก็ต้องมีรถอยู่ไม่น้อย” นิธานครู่หนึ่ง เห็นแววตาที่เป็นประกายของชยานี ทำให้รู้สึกลังเลอยู่สักพัก และเงียบไปเล็กน้อย “ก็ใช่” “หืม หรือว่าไม่ใช่เหรอ” “เขามีงานอดิเรกเป็นการสะสมก็จริง แต่ว่าเขาคนนี้ ขับรถแบบปกติทั่วไปได้ แต่ขับรถแข่งไม่เป็น” “เอ๋” ชยานียังคงจินตนาการไม่ออก เพราะว่าคราวก่อนที่สนามแข่งรถชั้นใต้ดินของไอคนคลับ ชยานีก็รู้สึกว่าดนพมีความเร่าร้อนกับการแข่งรถจริง ๆ แต่ว่าดนพในวันนั้นไม่ได้ลงพนันอะไร คงจะขาดคุณบัติผู้เล่น “ทำไมหล่ะ” “ฆาตกรแห่งโลกรถแข่ง คุณคิดว่าอย่างไร” “พรืด” ชยานีพลันหัวเราะออกมา “ดังนั้น ดนพมักจะแข่งรถแล้วประสบอุบัติเหตุหรือ” ที่จริงแล้วจะว่าชยานีปากอัปมงคลไม่ได้หรอก เพราะนี่ก็เพียงพอที่จะทำให้นิธานปฎิเสธคำขอของดนพอยู่ตลอดเวลาได้เเล้ว ชยานีคิดว่าสมควรที่จะเป็นเรื่องใหญ่มาก ดังนั้น เมื่อได้ยินนิธานพูดแบบนี้ การตอบโต้อันดับแรกของชยานีก็ต้องเป็นแบบนี้ สีหน้าของนิธานก็ยากที่จะพูดได้ แต่ว่าพอลองคิดดู ก็เห็นสมควร “ก็ประมาณนั้นแหละ” แม้ว่าไม่ต้องให้ถึงอุบัติเหตุรุนแรงแบบนั้น แต่ว่าถ้าจะให้พูดแล้วนั่นก็เป็นภัยพิบัติอยู่ดี “รถกว่าครึ่งของคุณในโรงรถของผมล้วนแต่ถูกดนพทำลายมาแล้วทั้งนั้น” เอาหล่ะ ในที่สุดชยานีก็เข้าใจแล้วว่าทำไมนิธานจึงปฏิเสธอย่างไม่ลังเลแบบนั้น ถ้ารถพวกนั้นไปอยู่ในมือของดนพ ดวงชะตาคงจะขาด วันนั้นนิธานกับชยานีพูดเกี่ยวกับอุบัติเหตุทางรถแข่งของดนพเคยประสบ เช่น เรื่องเล็กๆอย่างชนกับที่กั้นถนน ชนท้ายรถคนอื่น ยังมีชนกับต้นไม้ตรงๆ ชนที่กั้นโค้งตลอด มีครั้งหนึ่งเกือบขับรถไปอยู่ในแม่น้ำ โชคดีที่ตอนนั้นเบรกรถได้ทัน ดังนั้นรถคันนั้นจึงห้อยอยู่ที่ริมฝั่งแม่น้ำ อีกครึ่งหนึ่งห้อยอยู่กลางอากาศ มีอุบัติเหตุหลายครั้งแบบนี้ ใครจะกล้าเอารถให้ดนพไปขับ แต่เจ้าตัวอย่างดนพกลับไม่รู้ตัว ทุกครั้งที่อยากจะขับรถแข่ง เขาคนนี้มักจะโชคดี หลายปีมานี้ แม้ว่าจะประสบอุบัติเหตุ แต่ว่าไม่ว่าจะอย่างไรก็ตามไม่เคยมีคนบาดเจ็บ และไม่เคยได้รับบาดเจ็บ “ดวงของดนพนี่ดีจริงๆ” ชยานีอดอุทานประโยคนี้ออกมาไม่ได้ นิธานกลับอารมณ์ดี ยิ้มหัวเราะออกมา “ดังนั้น ผมกับเฉลิมพลไม่มีทางให้เขายืมรถเด็ดขาด” “ถ้าอย่างนั้นรถของเขาหล่ะ” “ทั้งหมดถูกถอกล้อวางไว้ในบ้าน เหลือแค่คันเดียวไว้ขับไปกลับทำงาน และก็ไม่ใช่รถสปอร์ตด้วย” นิธานที่กำลังพูดอยู่ แม้แต่เขาก็หัวเราะอย่างช่วยไม่ได้ เมื่อชยานีคิดถึงภาพรถจำนวนไม่น้อยที่อยู่ในโรงจอดรถของบ้านดนพ แต่ล้อทั้งหมดถูกถอดออกทั้งหมด ชยานีก็หัวเราะออกมาอย่างหยุดไม่อยู่ “ตลกมากเลย นิธาน คุณว่าทำไมดนพถึงตลกอย่างนี้” ชยานีหัวเราะอย่างควบคุมตัวเองไม่อยู่ ไหล่ของเธอขยับไปมา แขนก็ไปถูกกับแขนของนิธาน ทันใดนั้นบรรยากาศภายในห้องนอนก็สูงขึ้นฉับพลัน กลิ่นลมหายใจที่คลุมเครือก็ลุกลามในชั่วพริบตา ชยานีที่หัวเราะอยู่ก็หยุดลง แต่เธอรู้สึกถึงบรรยากาศที่แตกต่างกัน ใบหน้าที่ยื่นมากำลังกลืนน้ำลาย ทำให้เผชิญหน้ากับสายตาอันลึกซึ้งคู่นั้นของนิธาน “นิธาน……คุณ…...” เมื่อพูดออกไป ริมฝีปากของชยานีก็ถูกเรียวปากทั้งสองที่ชุมชื้นปกคลุมอยู่ด้านบน “อืมอืม” ชยานีถลึงตาโต เห็นใบหน้าขนาดใหญ่ของนิธานปรากฎอยู่ตรงหน้า มีทั้งสองของเธอโอบคอของนิธานอย่างไม่รู้ตัว นิธานจึงเพิ่มความลึกให้กับจูบนี้ รวดเร็วมาก บรรยากาศในห้องนอนเร่าร้อนขึ้นอย่างคลุมเครือ ได้ยินเสียงทุ้มต่ำดังออกมาเบาๆ แตกพล่าเล็กน้อย กลับรู้สึกว่างดงาม วันถัดมาชยานีเอาแต่นอนจนสายโด่งถึงได้ลืมตาขึ้นมาข้างกายก็ไม่มีเงาของนิธานแล้ว เธอลุกขึ้นจากเตียงอย่างรำบากนิดหน่อย รู้สึกว่าร่างกายทั้งส่วนบนและส่วนล่างราวกับจะถูกแยกออกเป็นชิ้นๆ ความเจ็บปวดที่มียากที่จะควบคุมได้ “คุณสะใภ้ ตื่นแล้วเหรอ” นวตาเคาะประตู ยืนมองชยานีหัวเราะคิกคักอยู่ที่ประตู ชยานีรีบสวมเสื้อผ้าให้เรียบร้อย “คุณคนนี้นี่ หัวเราะอะไรกัน” “แหะแหะ” นวตายังคงหัวเราะอยู่ “คุณสะใภ้ คุณกับนายน้อยรักกันมากจริงๆ” นวตาว่าแล้วก็เอาดอกไม้ช่อหนึ่งออกมาจากด้านหลังส่งให้ชยานี ราวกับเป็นนักมายากล “คุณสะใภ้ สวัสดีตอนเช้า” “นี่คือ……” นิธานให้เขาเหรอ นวตากระพริบตา “นายน้อยบอกว่าเช้านี้ที่บริษัทมีประชุม จึงไปก่อนแล้ว แถมยังบอกอีกด้วยว่าคุณสะใภ้เมื่อคืนนี้เหนื่อยมาก บอกให้พวกเราอย่ามารบกวนให้คุณพักผ่อน ยังบอกอีกด้วยว่าดอกไม้ที่ทะเลดอกไม้นั้นช่วงนี้บานได้วิเศษมาก นายน้อยโทรไปบอกให้คนของทะเลดอกไม้ส่งมาให้ตั้งแต่เช้า กลัวว่าจะไม่ทันที่คุณสะใภ้จะตื่น” ที่จริงแล้วนวตาไม่จำเป็นต้องอธิบายอะไรมากมายแบบนี้ ชยานีก็รู้ความหวานชื่นนี้ในใจดี นิธานเป็นพวกทำเยอะแต่พูดน้อย อีกทั้งแต่ไหนแต่ไรนิธานก็ไม่ใช่คนโรแมนติกแบบนี้ แต่เพื่อเธอแล้วก็เปลี่ยนเป็นคนโรแมนติกแบบนี้ ชยานีนำดอกไม้มาไว้ที่จมูกแล้วดมกลิ่น รู้สึกเบิกบานผ่อนคลายหัวใจ “เอาหล่ะเอาหล่ะ อะไรๆก็นายน้อยของคุณพูด” ชยานีตอบอย่างโกรธๆ “ฉันรู้แล้วว่านายน้อยของคุณดีกับฉัน” “คุณสะใภ้ก็ดีกับนายน้อยของเรามาก” นวตาเห็นว่าความรู้สึกของชยานีกับนิธานนับวันก็ยิ่งดีขึ้น เป็นเรื่องที่น่ายินดีอย่างมาก “ใช่แล้วคุณสะใภ้ นายน้อยให้บอกว่าวันนี้ไม่อยากให้คุณไปทำงาน” “หืม" ชยานีขมวดคิ้ว “ทำไมหล่ะ” “ที่จริงแล้วนายน้อยยังพูดอีกว่า ให้บอกคุณสะใภ้ว่าวันนี้ให้อยู่บ้านพักผ่อน” “ได้ ฉันรู้แล้ว” ชยานียิ้มจางๆ นำดอกไม้ใส่ในแจกัน เตรียมจะลงข้างล่าง โทรศัพท์ก็ดังขึ้น นิธานโทรศัพท์มาหา “สวัสดีค่ะ” “ได้รับดอกไม้หรือยัง” ปลายสายส่งเสียงอ่อนโยนของนิธานออกมา ฟังแล้วราวกับได้อาบลมแห่งฤดูใบไม้ผลิ “ใช่แล้วคุณนิธาน คุณส่งดอกไม้ให้ฉันตั้งแต่เช้าทำไมกัน ไม่เห็นมีเรื่องต้องเอาอกเอาใจกันนี่นา” ชยานีทำเสียงต่ำๆ แม้ว่าปากจะพูดแบบนี้ แต่ในใจนั้นมีความสุขมาก “ดอกไม้สวยมากเลย” “คุณชอบก็ดีแล้ว” นิธานถามอย่างนุ่มนวล “ตื่นแล้วหรือยัง” “ตื่นแล้วค่ะ คุณไม่ได้ดูเหรอคะว่าตอนนี้กี่โมงแล้ว ยังจะมาถามคำถามนี้กับฉันอีก ฉันไม่ใช่หมูนะ” “ผมได้แต่หวังว่าคุณจะเป็นหมู กลายเป็นหมูน้อยของผม” นิธานพูดคำหวานขึ้นมาได้อย่างชำนาญจริงๆ ชยานีเอามือทาบหัวใจที่กำลังกระสับกระส่ายไม่หยุด ใบหน้าแดงก่ำ มือข้างหนึ่งของเธอถือโทรศัพท์ มืออีกด้านหนึ่งปิดหน้าของตน รู้สึกว่าหน้าของเธอตอนนี้เวลานี้ต้องแดงมากแน่ๆ โชคดีที่ต้อนนี้ไม่มีใครอยู่ ไม่อย่างนั้นคงอายแย่เลย “ทำไมไม่พูดหล่ะ” “คำพูดดีๆถูกคุณพูดไปหมดแล้ว ฉันจะพูดอะไรได้อีก” ชยานีเม้มปาก “นิธานคุณพูดว่า คุณแอบเรียนคำพูดพลอดรักมาใช่ไหม ไม่เช่นนั้นปากคงไม่หวานแบบนี้ ราวกับน้ำผึ้งเชียว” ทำให้รู้สึกหวานชื่นในหัวใจ “แล้วคุณชอบไหม” นิธานหัวเราะเบาๆอย่างช่วยไม่ได้ มือข้างหนึ่งพลิกเปิดเอกสารที่ตีรณส่งมาให้ มืออีกข้างหนึ่งจับโทรศัพท์ไว้ หัวเราะตื้นๆให้กับสายโทรศัพท์ของชยานี ในตอนนี้ตีรณก็รู้สึกเสียดายกับตนเองว่าทำไมให้มาตอนไหนไม่มา ให้มาตอนเช้าตรู่แบบนี้ เห็นได้ชัดเจนว่าตอนนี้กำลังคุยกับชยานีอยู่ ถึงได้เต็มไปด้วยคำพลอดรัก แต่ก่อนถึงขนาดมีไอ้โง่พูดว่าเจ้านายของพวกเขาไม่มีวันมีอารมณ์แบบคนทั่วไป ไม่มีวันเข้าใจอารมณ์ความรัก ในตอนนี้ตีรณคิดอยากจะถามคนที่ปล่อยข่าวโคมลอยนั้น จึงลองตบหน้าว่าเจ็บหรือไม่ เพี้ยะๆๆเจ็บจัง “มีเรื่องอะไรอีกหรือ” นิธานลงชื่อ แล้วส่งเอกสารให้ตีรณ กลับเห็นตีรณยืนอยู่กับเสาไม้ไม่ขยับ ดังนั้นเมื่อตีรณเห็นสายตาตัวเองก็รู้สึกผิดปกติจริงๆ นิธานเคาะโต๊ะ “ผู้ช่วยตีรณ” “เอ๋ ท่านประธาน คุณยังมีเรื่องอะไรให้ผมทำอีกไหมครับ” ตีรณรีบเรียกสติคืนมา เตรียมพร้อมออกรบ นิธานหรี่ตาลงครึ่งหนึ่ง สายตาที่แหลมคมกำลังคำนวณใบหน้าของตีรณ มุมปากยกขึ้น “ผู้ช่วยตีรณเคยมีคนรักไหม” ตีรณส่ายหัวอย่างรวดเร็ว “ผมไม่เคยครับ” “โอ้” นิธานเห็นด้วย ถ้าหากพิจารณาแล้ว “ถ้าอย่างนั้นเมื่อเห็นเจ้านายของคุณวันๆเอาแต่จู๋จี๋ คุณอิจฉาไหม” ตีรณ “……” แบบนี้ควรจะตอบว่าอย่างไรดี ใครก็รู้ว่านี่คือคำถามเอาชีวิต “คำถามของผมตอบยากขนาดนั้นเลยเหรอ” ตีรณอยากจะพยักหน้าจริงๆ นี่เป็นคำถามเอาชีวิต จะให้เขาตอบอย่างไร “นิธาน” ชยานีสงสัย “คุณทำอะไรอยู่เหรอ กำลังพูดกับใครอยู่ ยุ่งอยู่เหรอ” ครู่หนึ่งชยานีไม่ได้ฟังคำตอบของนิธาน กลับได้ยินเสียงจากสายพูดว่า “คุณกำลังคุยกับผู้ช่วยตีรณอยู่เหรอ” “เหอะๆ ไม่มีอะไร เรื่องงานหน่ะ พูดเสร็จแล้วหล่ะ” นิธานขยิบตาโกหก โบกมือมาทางตีรณ เป็นสัญญาณให้ตีรณออกไป สวรรค์รู้ดีว่าตีรณกำลังกลัวเป็นอย่างมาก เมื่อเห็นนิธานให้เขาออกไป เขาอยากจะจุดประทัดขอบคุณฟ้าดินเลยทีเดียว ตามด้วยขอบคุณปลายสายเจ้านายหญิงของเขาที่ช่วยชีวิตเขาไว้ “ของคุณท่านประธาน ผมจะรีบออกไป”