ตอนที่ 234 สวยมาก

ต๭นที่ 234 สวยมาก “ใช่แล้วนิธาน ที่คุณให้นวตาฉัน ไม่ให้ฉันออกจากบ้านวันนี้ หมายความว่าอย่างไร” ชยานีไม่เข้าใจดวงตาของนิธานกลับเป็นประกาย หมุนปากกาที่อยู่ในมือ “คุณจำไม่ได้เหรอ” “เอ๋” ชยานีสงสัย “ฉันจำเป็นต้องจำอะไรเหรอ” ชยานีพยายามคิดทบทวนอย่างตั้งใจจริงจังรอบหนึ่ง ประมาณว่าคิดแล้ว แต่ยังคงคิดไม่ออกสักทีว่าเรื่องอะไร “นิธาน เกิดอะไรขึ้นรึเปล่า ฉัน…..ฉันจำเรื่องอะไรไม่ได้เลยจริงๆ” “ไม่มีอะไร" นิธานแอบหัวเราะออกมา “ก็ไม่ได้มีเรื่องสำคัญอะไร วันนี้คุณพักผ่อนสักหน่อย ไปต้องไปไหนสักพัก รอผมเลิกงานไปรับ หืม” เสียงของนิธานอ่อนโยนมาก ชยานีฟังแล้วรู้สึกฉงนใจ แต่เมื่อชยานีคิดถึงนิธานที่พูดแบบนี้ ถ้าอย่างนั้นวันนี้จะต้องเป็นวันสำคัญแน่ๆ แต่ชยานีคิดไม่ออกจริงๆ หลังจากที่วางสายโทรศัพท์ลงก็คิดแล้วคิดอีก แต่ชยานีก็ยังคิดไม่ออก เธอรู้สึกไม่ดีอยากจะไปถามนิธาน แต่ถ้าให้พูด ถ้าถามนิธาน เขาต้องไม่พูดแน่นอน ถ้าเป็นแบบนี้ ชยานีสงสัยว่าวันนี้คงอยู่แต่ในคฤหาสน์ทั้งวัน เดิมทีอยู่ในคฤหาสน์ก็ไม่มีเรื่องอะไรให้ทำ ถ้าจะให้พูดอีกหล่ะก็ ในบ้านมีคนใช้ เรื่องอื่นๆเหล่านั้นไม่มาให้ชยานีทำหรอก นับตั้งแต่ความสัมพันธ์ของชยานีกับนิธานดีขึ้น คนในตระกูลภูลพิพัฒน์ต่างก็เคารพชยานีขึ้นไม่น้อย ต่างดูแลชยานีแบบไหล่ไม่ให้หยักมือไม่ให้ยื่นอย่างกับคนพิการ นี่ก็เช่นกัน ชยานีกำลังลุกขึ้นเตรียมรินชา นวตาเห็นก็เข้าใจได้ทันทีจึงรินชาส่งให้ชยานี ตามด้วยพูดว่า “คุณสะใภ้ คุณต้องการอะไรบอกกับฉันได้โดยตรง ฉันจะรีบทำให้” “ถ้าอย่างนั้นฉันจะไม่กลายเป็นคนไร้ประโยชน์เหรอ” ชยานีทนไม่ไหวแล้วจริงๆ “ก็ได้นวตา คุณลงไปพักผ่อนเถอะ คุณไม่ต้องมาดูแลฉันตลอดหรอกนะ” นวตาอยากพูดอะไรสักอย่าง แต่ก็ถูกสายตาของชยานีหยุดเอาไว้ ทำอย่างไรได้ ทำได้เพียงออกไป แต่นวตาก็ไม่ได้ออกไปจริงๆ แต่แอบอยู่ในมุมห้อง รอให้ชยานีมีเรื่องเรียกใช้เธอได้ทุกเวลา แม้ว่าชยานีก็รู้ แต่เเค่นวตาไม่อยู่ในสายตาก็พอ ชยานีเองทำได้เพียงหลับหูหลับตาปล่อยไป บ่ายสี่โมงครึ่ง ตีรณผู้ช่วยของนิธานก็โทรศัพท์มาหา “น้องสะใภ้ ไม่ทราบว่าตอนนี้คุณอยู่บ้านรึเปล่า” “อยู่นะ มีอะไรเหรอ” เวลานี้ชยานีนอนกลิ้งอยู่บนเตียงอย่างเบื่อหน่าย เธอหลับๆตื่นๆไปหลายรอบแล้ว ตอนนี้ก็มีชีวิตชีวาขึ้น เมื่อได้ยินโทรศัพท์ของตีรณก็พลิกตัวลุกราวกับปลาคาร์ฟ “หรือว่านิธานยังมีงานอะไรอีก” “น้องสะใภ้ รถที่จะไปรับคุณอยู่ด้านนอกคฤหาสน์แล้ว คุณสามารถออกจากบ้านได้หรือยัง” “โอ้ เอ๋ เร็วอะไรปานนี้” แม้ว่าจะไม่รู้ว่านิธานเป็นอะไร แต่ว่าชยานีก็รีบลุกขึ้นอย่างไว แล้วจัดการตัวเองเตรียมออกจากบ้านอย่างรวดเร็ว รถที่นิธานมอบหมายให้มารับจอดอยู่ด้านนอกจริงๆ เมื่อเห็นชยานีออกมาแต่ไกล คนขับรถก็รีบลงจากรถ “คุณสะใภ้” คนขับรถเปิดประตู มองมาที่ชยานีที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม “คุณสะใภ้เชิญคุณขึ้นรถ” “แล้วนิธานหล่ะ ยังอยู่ที่บริษัทเหรอ” ชยานีถามขึ้นมา “นี่จะไปที่ไหนกัน” “นายน้อยยังยุ่งอยู่ที่บริษัท ” กำชับผมอย่างเป็นพิเศษว่าให้มารับคุณสะใภ้ไปยังที่ที่หนึ่ง นายน้อยบอกว่าถ้าเขาจัดการงานเรียบร้อยจะรีบตามมา ชยานีจึงขึ้นรถ สายของนิธานก็โทรเข้ามา “คนขับรถมารับคุณแล้วหรือ” “ใช่ค่ะ” ชยานียิ้มบางๆ “คุณไม่ต้องโทรมากำชับก็ได้ ว่าแต่คุณทำอะไรอยู่กันแน่ จะพาฉันไปไหน” “ไม่บอกคุณก่อนหรอก” นิธานหัวเราะแล้วพูดว่า “ให้คนขับรถพาคุณไปก่อน แล้วผมจะตามไป รอผมนะ” “ก็ได้” ชยานีวางสายลง ยิ้มตาหยีจ้องมาที่โทรศัพท์ครู่หนึ่งแล้วปิดโทรศัพท์ลง คนขับรถที่นั่งอยู่ข้างหน้าเมื่อเห็นท่าทางแบบนั้นจึงถามว่า “ความรักของนายน้อยกับคุณสะใภ้ดีจริงๆเลยนะครับ” ชยานีหรี่ตาลง ยิ้มบางๆไม่ตอบอะไร แต่ใบหน้าที่มีรอยยิ้มก็ตอบออกไปก่อนแล้ว คนขับรถขับรถพาชยานีไปยังสตูดิโอแห่งหนึ่ง น่าจะเป็นสตูดิโอส่วนบุคคล ไม่เหมือนกับคราวที่แล้ว ผู้รับผิดชอบสตูดิโอดูเหมือนจะเป็นผู้หญิงเจ้าระเบียบมากมีชื่อเสียงคนหนึ่ง เธอสวมชุดสูตสีขาว มือข้างหนึ่งล้วงอยู่ในกระเป๋ากางเกง ดูแล้วสง่าผ่าเผยกว่าผู้ชายหลายๆคนอีก ชยานีลงจากรถ สายตาของผู้หญิงสวมชุดขาวคนนั้นก็มองตรงมาที่ชยานี “ปาลีเหรอ ภรรยาของนิธาน” ชยานี “….” ยิ้มบางๆ “สวัสดีค่ะ ฉันคือปาลี” “โอ้ เข้ามาสิ” ผู้หญิงคนนั้นม้วนตัวไม่เข้าไปในสตูดิโอ ชยานีทำได้เพียงเดินตามไป “สวัสดีค่ะ ไม่ทราบว่า…..” “เอต้า รีบมาเปลี่ยนชุดให้คุณปาลีเร็วๆเข้า ทำแบบจำลอง สามสิบนาที” ผู้หญิงในชุดขาวพูดเสร็จก็เดินไปที่โต๊ะด้านข้าง ขาทั้งสองกำลังไขว้กัน ในมือกำลังหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุด แต่ไม่มีที่จุด จึงมองขึ้นๆลงๆมาที่ชยานีอย่างคาดหวัง “จิ๊จิ๊ ฉันยังคิดว่าสายตาของเจ้าหนุ่มนิธานยังไม่ได้เรื่อง" “หืม” ชยานีสงสัย ผู้หญิงคนนั้นกลับโบกมือ “ไม่มีอะไร ภรรยาของนิธาน รีบไปเปลี่ยนชุดเถอะ” ผู้หญิงชุดขาวไม่ใช่ใครที่ไหนแต่เป็นเมลานีนักออกแบบของสามีแห่งชาติอย่างธนวัตน์ ข่าวลือนอกวงการเรื่องนิสัยใจคอของเมลานีคนนี้เยอะกว่าธนวัตน์เสียอีก ในตอนแรกชยานีก็นึกไม่ออก แต่ขณะที่เธอกำลังเบื่อตอนที่พิมพ์ในเว๋ยป้อแล้วพิมพ์ว่าสามีแห่งชาติธนวัตน์ ก็นึกถึงเมลานีชื่อนี้ขึ้นมาได้ ก่อนหน้านี้ชยานีก็ออกแบบเสื้อผ้ามากมาย ไม่อาจเลี่ยงการมีปฎิสัมพันธ์กับดาราดังหรือนักออกแบบเหล่านี้ได้ แต่ก่อนเมลานีคนนี้แม้ว่าจะไม่ได้พบกันจริงจังสักครั้ง แต่ก็เคยได้ยินชื่อเสียงมาเหมือนกัน เกี่ยวกับเรื่องนิสัยใจคอของเมลานีชยานีเองห็เคยได้ยินมาเช่นกัน ได้มาพบอย่างวันนี้ ชยานีก็รู้สึกว่าข่าวลือเหล่านั้นของเมลานี น่าจะเป็นเรื่องจริงไม่ใช่เรื่องหลอก “ภรรยานิธาน รบกวนคุณลองชุดนี้หน่อยค่ะ” พนักงานภายใต้บังคับบัญชาของเมลานีคนนั้นถือชุดชุดหนึ่งมาให้ชยานี แม้ว่าชยานีจะไม่รู้ว่านิธานคิดจะทำอะไร แต่ก็ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างว่านอนสอนง่าย ตามที่ชยานีสัมผัสแฟชั่นหลายปีมานี้ ชุดชุดนี้เป็นการออกแบบที่แสนภาคภูมิใจของอแมนดา ที่เพิ่งจะเปิดตัวเมื่อไม่นานมานี้ คิดไม่ถึงว่าจะไปอยู่ในมือของเมลานี แล้ววันนี้ก็มาถึงมือของตน ชยานีเปลี่ยนชุดเสร็จแล้วจึงเดินออกมา ร่างกายของเธอแต่เดิมเป็นโมเดล ดังนั้นหลังจากที่เปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยเธอก็หวีผมอย่างง่ายๆ ทำให้ใบหน้าของเธอที่ค่อนข้างงดงามเผยออกมา เห็นได้ชัดว่าไม่มีความก้าวร้าวแต่อย่างใด เมื่อเมลานีได้เห็นชยานีหลังจากที่แต่งเนื้อแต่งตัว ในดวงตาของเธอก็มีประกายความประหาดใจแวบหนึ่ง แต่ก็หายไปอย่างรวดเร็ว “ดีมาก แต่งหน้าให้เธอ ฉันไม่อยากรอให้พ่อหนุ่มคนนั้นมาตำหนิว่าฉันชักช้า” “คุณชักช้าจริงๆ” เสีงของนิธานดังเข้ามาจากประตู ชยานีหันไปอย่างไม่รู้ตัว ในจังหวะที่เห็นนิธานนั้น ในแววตาของชยานีส่องประกายออกมา “นิธาน” นิธานเองเมื่อเห็นชยานี เห็นชุดชุดนั้นที่อยู่บนตัวชยานี แล้วมองมาที่ท่าทางของชยานีอีกครั้ง แววตาของนิธานเป็นประกาย เผยความชื่นชมและความเร่าร้อนออกมา เมลานีเห็นท่าที ก็อดกรอกตาไม่ได้ เดินเข้ามายกมือตบไหล่ของนิธาน “สายตาครั้งนี้ใช้ได้ ดวงตาแบบนั้นของนายแต่ก่อน ฉันอีกนิดก็เกือบคิดว่านายตาบอด” นิธาน “……” เล็บยาวๆของเมลานีทิ้งรอยความไม่พอใจเอาไว้ แล้วดวงตาก็มองมาที่ร่างของชยานี นิธานเดินเข้ามา ทุกๆก้าวที่เดินมั่นคงอะไรอย่างนั้น เป็นการก้าวเดินที่มั่นคง ชยานีไม่รู้ว่าเพราะอะไร หัวใจถึงได้เต้นเร็วขึ้น เมื่อมองเห็นนิธานใบหน้าของเธอก็แดงระเรื่อ “สวยมาก” นิธานยกมือขึ้น นิ้วอันเรียวยาวปัดผมของชยานีไปไว้หลังใบหู นิ้วนั้นกำลังถูกับใบหน้าของชยานี หลังจากนั้นก็คลึงใบหูของชยานี “นี คุณหน้าแดงทำไม” ชยานี “……” น่าอายที่สุด คิดไม่ถึงว่าจะลวนลามเธอต่อหน้าคนมากมายขนาดนี้ “อะแฮ่ม” เมลานีกระแอมสองครั้ง เพื่อดึงทั้งสองคนที่ดูเหมือนจะลืมเรื่องทั้งหมดรอบตัว เอาแต่มองหน้ามองกัน “คือว่า เวลาก็ล่วงเลยไปแล้ว โมเดลนี้จะทำหรือไม่ทำกันแน่” ใบหน้าที่หาได้ยากของนิธานกำลังเคอะเขิน แดงระเรื่อ หลังจากนั้นก็ดึงมือกลับ ตบลงที่บ่าของชยานี “ไปแต่งหน้าเถอะ” นิธานเดินมาด้านหน้าเมลานี มองปราดมาที่ตาของเธอ ดวงตานั้นดูเหมือนไม่พอใจ “คุณไม่ใส่ใจภาพลักษณ์หน่อยหรือ” “ภาพลักษณ์อะไร” เมลานียังคงมองมาที่นิธานอย่างไม่พอใจ “อย่าคิดว่าสายตาครั้งนี้ของคุณจะดีแล้วสามารถลบล้างประวัติอันดำมืดของคุณแต่ก่อนได้” นิธาน “…….” เขาเบื่อที่จะสนใจเมลานี เมลานีไม่ยอม กระแทกบ่าของนิธาน ทำเหมือนตัวเธอไม่ใช่ผู้หญิง “คือว่า คุณไม่ได้สนใจภรรยาแต่ในนามคนนี้ไมใช่เหรอ” นิธานมองปราดมาที่เมลานี “คุณกำลังเปลี่ยนอาชีพเป็นนักข่าวปาปารัสซีเหรอ” เมลานีหัวเราะเยาะ “คุณคิดว่าฉันยินดีที่จะคุยกับคุณเหรอ ฉันไม่คิดว่าสายตาคุณดี ชมคุณไม่กี่คำ แล้วคุณจะตายหรือไง” “คุณสามารถทำตัวเหมือนผู้หญิงได้ไหม” สายตาของนิธานมีแววตาของความโมโห “ตรงไหนที่ฉันไม่เป็นผู้หญิง ตรงไหนไม่ใช่ผู้หญิง”เมลานีพูดอย่างร้อนรนออกจากอก ราวกับไม่ไว้หน้านิธาน “คุณคิดว่าทุกคนที่เหมือนกับดอกบัวขาวแห่งยุคทอง*(คนที่จิตใจสะอาดบริสุทธิ์ยากที่จะหยั่งถึง)ถึงจะเป็นผู้หญิงเหรอ” นิธานบีบดั้งจมูก “ผมเคยบอกแล้ว ว่าผมไม่เกี่ยวข้องอะไรกับคุณ” เมลานีส่งสายตาที่บอกว่ายากที่จะเชื่อถือให้นิธาน หลังจากนั้นหัวเราะเหอๆออกมาสองครั้ง เห็นได้ชัดว่าไม่เชื่อคำพูดของนิธาน ชยานีที่กำลังเตรียมตัวอยู่ด้านนี้ เมื่อเห็นท่าทางที่ดูเหมือนคุ้นเคยกันของนิธานและเมลานี แม้กระทั่งเมลานีถึงเนื้อถึงตัวอย่างสนิทสนม แต่ว่านิธานดูเหมือนจะไม่ได้ตอบโต้อะไร ชยานีหรี่ตาลงครึ่งหนึ่ง แววตาเปลี่ยนเป็นมืดครึ้ม แต่ว่าก็ถูกปกปิดลงไปอย่างรวดเร็ว เร็วจนกระทั่งแม้แต่ตัวเธอเองยังจับความรู้สึกไม่ได้ “ทำเสร็จแล้วเหรอ” นิธานเบื่อที่จะสนใจเมลานี เมื่อเห็นชยานีด้านนั้นกำลังดำเนินการขั้นตอนสุดท้าย นิธานก็ลุกขึ้นเดินไปด้านหลังของชยานี มือทั้งสองวางอยู่บนพนักเก้าอี้ สายตามองไปที่ใบหน้าของชยานีในกระจก มืออันน่ารักของเขาวางอยู่บนไหล่ของชยานี มืออีกข้างหนึ่งค่อยๆลูบใบหน้าของชยานี แววตาเปลี่ยนเป็นอ่อนโยนขึ้น “สวยมาก”