ตอนที่ 276 ชยานียังคงมีชีวิตอยู่

ต๭นที่ 276 ชยานียังคงมีชีวิตอยู่ ทางฝั่งของทัตตินั้นก็ตามหาร่างของชยานีอย่างบ้าคลั่ง แต่ไม่ว่าจะเท่าไหร่เขาก็หาไม่พบ สุดท้ายทัตติได้ไปพบกับคุณหมอประจำบ้านของชามา จึงทำให้รู้ว่าในช่วงที่ผ่านมานี้สติของชามานั้นไม่ปกติสักเท่าไหร่ ทัตติจนปัญญา ทำได้เพียงแค่ให้คนพาชามาไป ชามาดีใจแทบเป็นแทบตายที่ทัตตินั้นมาหาเธอด้วยตัวเอง แต่เพียงแค่ครู่เดียวก็โดนคำพูดของทัตติทำร้ายหัวใจ “ร่างของนีเธอเป็นคนเอาไปใช่ไหม” ทัตติมองที่ชามาอย่างเย็นชา เขากำแขนของชยานีไว้อย่างแน่น “ก่อนหน้านี้เธอไปพบจิตแพทย์มาใช่ไหม” “ไม่ใช่ค่ะ ฉันไม่รู้ว่าคุณกำลังพูดถึงเรื่องอะไร” ชามาไม่ยอมรับ แต่ดวงตาคู่นั้นฉายแสงของความรู้สึกผิดออกมา ทัตติใช้แรงในการบีบแขนเธอหนักกว่าเดิม “ฉันไปดูบันทึกการเข้าเยี่ยม และยังมีคนที่เธอติดต่อด้วยในช่วงเวลานี้” ทัตติโยนเอกสารพวกนั้นใส่หน้าของชามา กระดาษคมๆพวกนั้นบาดที่ใบหน้าของเธอ ทำให้เลือดที่ใบหน้าของเธอค่อยๆไหลออกมา ชามาเจ็บปวด แต่เธอก็ไม่ร้องออกมาสักคำเดียว เพราะเธอเองเห็นและรู้ได้อย่างชัดเจนว่าเอกสารพวกนั้นมันคืออะไร มือทั้งสองข้างของเธอกำเอกสารที่กระจัดกระจายอยู่บนพื้น แต่มีความหวาดกลัว “ทัตติ คุณฟังฉันก่อนนะคะ ฉันไม่ได้ทำค่ะ ฉันไม่ได้เป็นคนทำจริงๆนะคะ” “ไม่ใช่เธอนั้นหรอ ที่ไปจ้างนักสืบพิเศษมาเพื่อติดตามฉัน นี่ก็ไม่ใช่เธอนั้นหรอ” ทัตติมองชามาด้วยสายตาที่เยือกเย็น “เธอคิดว่าจนถึงตอนนี้ฉันจะยังคงเชื่อในสิ่งที่เธอพูดมาอีกหรอ” “แต่ทัตติคะ ไม่ใช่ฉันจริงๆนะคะ” ชามาคาดคิดไม่ถึง เธอทำทุกอย่างด้วยความระมัดระวังอย่างสุดชีวิต ราวกับว่าเรื่องนี้จะต้องไม่มีเกิดความผิดพลาดอย่างแน่นอน คนที่เธอไปหามานั้นเป็นคนที่มีฝีมือระดับประเทศ คนพวกนั้นเป็นนักฆ่ามีเซียน และเรื่องที่เธอให้ทำในครั้งนี้ก็เป็นเรื่องที่ง่ายๆและเล็กน้อยมาก ชามาคิดว่าถ้าวัดตามความสามารถของพวกเขานั้น ทัตติจะต้องไม่มีทางหาได้อย่างแน่นอน ไม่กี่วันมานี้เธอใช้ชีวิตแบบปกติโดยที่ไร้ยางอายกับสิ่งที่ตัวเองได้ทำลงไป เป็นเพราะเธอมั่นใจมากว่าทัตตินั้นไม่สามารถสาวเรื่องราวมาจนถึงตัวของเธอได้ และถึงแม้ว่าทัตติจะคิดว่าเป็นเธอ แต่เขาไม่มีหลักฐาน ก็ไม่สามารถที่จะมาเอาผิดกับเธอได้ แต่ในตอนนี้ชามากลัวขนแทบจะขาดใจ ทำไมทัตติถึงได้รู้เรื่องนี้กันนะ! นิธานตัดสินใจที่จะกล่าวโทษชามา จึงทิ้งหลักฐานบางอย่างเอาไว้ แต่ชามายังคงคิดว่าเรื่องๆนี้จะต้องไม่มีคนรู้อย่างแน่นอน และตอนนี้ร่างศพของชยานีก็ได้ถูกเผาไหม้ไปหมดแล้ว ทัตติคงไม่มีทางหาเจออย่างแน่นอน ทั้งหมดนี้ก็เสียแรงฟรี ชามาคิดว่ารอเวลาให้เรื่องที่ชยานีตายนั้นสงบลง ทัตติก็จะคงหันมารักเธอ เธอวาดฝันไว้อย่างงดงามและสมบูรณ์แบบ เธอคิดเอาไว้อีกอย่างเธอคงจะมีชีวิตอยู่ร่วมกันกับทัตติแบบสวยงาม แต่ตอนนี้ทุกอย่างพังหมดแล้ว “เพียงแค่เธอบอกฉันว่าร่างกายของชยานีอยู่ที่ไหน ฉันจะไปเอาร่างของชยานีคืนนมา และฉันก็จะไม่มาไล่ตามถามและเอาเรื่องเธอ ที่เธอได้ขโมยร่างของชยานีไป! ” ทัตติก้าวถอยหลังไปหนึ่งก้าว ใครจะไปคิดว่าเมื่อชามาได้ยินเช่นนั้นก็หัวเราะออกมา “ทัตติ คุณทำแบบนั้นไม่ได้หรอก!” ดวงตาของทัตตินั้นเย็นชา “ชามา ฉันจะให้โอกาสเธอเป็นครั้งสุดท้าย ถ้าพูดดีๆแล้วยังไม่ฟัง อย่าให้ฉันต้องบีบบังคับเธอก็เลยนะ” เขาเองก็ไม่ค่อยอยากที่จะพัวพันกับชามาสักเท่าไหร่ เพราะตอนนี้ในใจของเขานั้นปรารถนาแค่เพียงเจอร่างของชยานี ไม่รู้ว่าทำไม หัวใจของเขานั้นถึงรู้สึกเสียขวัญเสียเหลือเกิน เหมือนกับเมื่อครึ่งปีที่แล้วในตอนที่ชยานีเกิดอุบัติเหตุ ดวงใจของเขาเหมือนสูญเสีย และเสียขวัญ หวาดกลัวไปหมด เมื่อได้รู้ว่าชยานีเกิดอุบัติเหตุถึงกระทั่งที่เสียชีวิต ในช่วงเวลาตอนนั้นทัตติเหมือนตกอยู่ในฝันร้ายมาโดยตลอด ฝันว่าชยานีนั้นกล่าวโทษเขา ว่าทำไมถึงทำเธอถึงตาย ทำไมถึงต้องร่วมมือกับชามาในการฆ่าเธอ ทุกๆครั้งที่ทัตติตื่นจากความฝัน เขามักจะรู้สึกว่าความฝันนั้นมันเหมือนกับความจริงเสียเหลือเกิน ความรู้สึกทั้งหมดนั้นมันยังคงวนเวียนและฝั่งลึกอยู่ในห้วงความคิดของเขา เขาหาชยานีไม่เจอ......เขาสูญเสียเธอไปแล้วจริงๆ มันเหมือนเป็นการตอกย้ำและโหดร้ายมากสำหรับเขา เป็นเรื่องที่เขาไม่มีสามารถที่จะยอมรับมันได้เลย ในช่วงนี้พ่อและแม่ของเขานั้นต่างก็เป็นห่วงและเป็นกังวลเรื่องเขามาก ก็พยายามช่วยกันพูดโน้มน้าวเขาบ่อยๆ พูดเสมอว่าชยานีนั้นได้ตายจากโลกนี้ไปแล้ว เธอไม่มีอยู่ที่นี่อีกแล้ว แต่พวกเขานั้นก็พูดไปเรื่อย ทุกๆวันเขายังคงฝันร้ายถึงชยานี ฝันถึงรอยยิ้มของเธอ เธอยังคงมีชีวิตอยู่ เธอต้องการมีชีวิตอยู่เพื่อแก้แค้นเขากับชามา เขาไม่เข้าใจว่าสิ่งที่ชยานีพูดนั้นมันหมายความว่าอย่างไร ทุกๆครั้งที่เขาเปิดปากถาม ความฝันนั้นก็จะค่อยๆมลายหายไป จนปลุกเขาให้ตื่นขึ้น “บอกฉันมาเดี๋ยวนี้ ว่าร่างของนีอยู่ที่ไหน!” ทัตติบีบแขนของชามาด้วยความรุนแรง เขาใช้แรงอย่างมหาศาล เขาเผชิญหน้ากับชามา และในตอนนี้เขาไม่เหลือความอดทนอีกต่อไป ชามาทั้งตีมือของทัตติ และจ้อมองทัตติไปด้วยสายตาของความเกลียดชัง เธอทั้งตกตะลึงและโกรธแค้นชยานี ในตอนที่ชยานียังมีชีวิตอยู่ เธออาจจะไม่เทียบเท่าชยานี แต่ในเมื่อตอนนี้ชยานีได้ตายไปแล้ว แต่ทว่าหัวใจของทัตตินั้นก็ยังมีแต่เธอ เหลือพื้นที่ให้กับเธอเพียงเท่านั้น ทำไมกัน ยัยชยานีนั่นมีอะไรดีหรอ ไม่ว่าจะเป็นฐานะตำแหน่งในตระกูล ชยานีก็เทียบเธอไม่ได้ เห็นได้อย่างชัดเจนว่าเธอคือผู้หญิงที่ควรจะยืนอยู่ข้างทัตติ เธอเป็นผู้หญิงเพียงคนเดียวเท่านั้นที่เหมาะสมกับเขา “ฉันไม่รู้!” ชามาตะโกนจนตาแดงก่ำ เธอตีที่ทัตติอย่างแรงเพื่อที่จะเอาชนะแรงของทัตติ “และถึงแม้ว่าฉันจะรู้ ฉันจะไม่มีทางบอกคุณเด็ดขาด เหอะๆ” “เธออยากตายนั้นหรอ” ดวงตาของทัตติเปลี่ยนไป มือทั้งสองข้างของเขาบีบที่คอของเธอ “ชามา จริงๆแล้วเธอไม่เหมาะสมที่จะเป็นเพื่อนกับชนเลยด้วยซ้ำไป” “เพื่อนหรอ แล้วใครต้องการเป็นเพื่อนกับเธอกันล่ะ เธอขโมยหัวใจของคนที่ฉันรักไป ฉันยังจะต้องมีเธอไว้เป็นเพื่อนอีกหรอ” เลิกฝันได้แล้ว “ทัตติ จริงๆแล้วคุณสามารถฆ่าฉันได้เลยนะ แต่ถ้าฉันตายแล้ว คุณก็จะไม่มีทางรู้เลยว่าชยานีนั้นอยู่ที่ไหน ฮ่าๆๆ” “เธอ.......” “ทัตติ! นายยกมือขึ้นเดี๋ยวนี้นะ” ทันใดนั้นที่หน้าประตูของห้องก็ถูกคนเปิดออก ปวีณยืนอยู่ที่หน้าประตู มองทัตติด้วยสายตาที่เย็นชา และค่อยๆมองไปที่ชามา จนทำให้เขาค่อนๆขมวดคิ้วลง “พี่ใหญ่คะ พี่ใหญ่......ช่วยฉันด้วยยยยยย! ” ชามาเหมือนได้เห็นคนที่สามารถช่วยชีวิตเธอได้ เธอรีบหันไปร้องขอให้ปวีณช่วยชีวิตของเขา “พี่คะ เขาต้องการจะฆ่าฉันค่ะ” ปวีณขมวดคิ้ว “ทัตติ นี่นายกำลังจะทำอะไร” เขาเดินก้าวเข้ามาอย่างรวดเร็ว จับที่แขนของชามา และดึงเธอออกมาจากแขนของทัตติ “ชามา เธอไม่เป็นไรใช่ไหม” ชามาไอออกมาสองครั้ง รีบเข้าไปหาปวีณและส่ายหัวไปมา น้ำตาของเธอไหลออกมาไม่หยุด “พี่คะ ฉัน....ฉันไม่เป็นไรค่ะ” “ปวีณ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับนาย ออกไป!” ทัตติตะโกนออกไปเหมือนกำลังพูดกับคนแปลกหน้า แม้กระทั่งชามาเองได้ยินก็ยังตกใจ เมื่อเธอได้สติเธอก็รีบดึงแขนของปวีณ ปวีณขมวดคิ้ว เปล่งประกายความเกลียดชังออกมา แต่เขาก็รีบเก็บมันอย่างรวดเร็ว เขาดึงชามาให้มาอยู่ที่ด้านหลังของเขา “ถ้าฉันทำแบบนี้กับนายบ้างล่ะ” “ถ้าอย่างนั้นก็อย่ามาโทษฉันก็แล้วกันว่าฉันไม่คิดถึงความเป็นพี่น้องของเราตลอดเวลาที่ผ่านมา” ทัตติพูดออกอย่างไม่เหลือเยื่อใย “นายไม่รู้จริงๆหรอว่า ร่างของนีอยู่ที่ไหน” “ร่างของนี” ปวีณตกตะลึง “ร่างก็นีไม่ใช่ว่าถูกฝั่งไปแล้วหรอกหรอ” “ไม่ใช่ ฉันฟื้นฟูร่างของนี เพราะก่อนหน้านั้นมีคนๆหนึ่งบอกฉันว่า ถ้าฉันดูแลและฟื้นฟูร่างของนีไว้ให้ดี เพียงแค่ร่างของนียังอยู่ดี นีก็จะยังคงมีชีวิตอยู่” “ทัตติ คุณมันบ้าไปแล้ว! ” ชามาตะโกนออกมาด้วยความตกใจ เธอคิดไม่ถึงเลยว่าการที่ทัตติยังคงเก็บร่างของชยานีไว้ก็เพราเหตุผลนี้“คุณมันบ้า เป็นโรคประสาทไปแล้วแน่ๆ ชยานีตายไปแล้ว เธอตายแล้ว จะมีชีวิตอยู่ได้อย่างไรกัน!” “นียังไม่ตาย เธอยังไม่ตาย ฉันยังคงสัมผัสได้ถึงการมีชีวิตอยู่ของเธอ เธอยังไม่ตาย! ” ทัตติพูดออกมา ดวงตาทั้งสองข้างของเขานั้นนั้นแดงก่ำ และจ้องมองไทปี่ชามา “เธอเอาร่างของชยานีไปซ่อนไปที่ไหน” “ฉันไม่ได้ทำ! ” “ชามา” ปวีณหมุนตัว มองชามาด้วยสายตาของความสงสัย ค่อยๆขมวดคิ้ว “เธอเอาร่างของชยานีไปซ่อนหรอ” เมื่อต้องเผชิญหน้ากับคำถามของปวีณ ชามาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกผิด แต่เธอก็ยังปากแข็งและหันมองไปที่ปวีณ “พี่คะ นี่พี่เป็นพี่ชายของฉันนะคะ พี่ไม่เชื่อฉันหรอคะ” ปวีณขมวดมิ้วมากกว่าเดิม “เรื่องๆนี้เกี่ยวของกับชยานี เธอเองก็เป็นเพื่อนของชยานีไม่ใช่หรอ ถ้าหากว่าเธอเป็นคนที่เอาร่างของชยานีไปจริงๆ เธอบอกพวกเรานะ ไม่ว่าชยานีจะมีชีวิตหรือไม่มีชีวิตแล้วก็ตาม เราต้องเอาเธอไปฝั่งไว้ เพื่อให้เธอสงบสุข ไม่ใช่หรอ” ปวีณโยกย้ายเธอเข้าสู่ความเป็นจริง แต่ชามาก็แสดงท่าที่ไม่ยอมรับออกมาอย่างชัดเจน เธอสะบัดมือของปวีณออก “ฉันบอกแล้วไงว่า ฉันไม่รู้ ฉันไม่รู้ ฉันไม่ได้เป็นคนทำเรื่องนี้” “ทัตติ นายก็ได้ยินแล้วไม่ใช่ว่า ว่าชามาบอกว่าไม่ได้ทำ!” ปวีณพูดจบก็ดึงชามาออกจากที่นี่ไป ทันใดนั้นที่ห้องก็ถูกรายล้อมไปด้วยคนกลุ่มหนึ่ง ทุกคนจ้องมองอย่าดุร้าย ปิดกั้นทางเดินของพวกเขา ปวีณโกรธจนแทบหัวเสีย “ทัตติ นี่นายกำลังทำอะไร” “ถ้านายต้องการจะไปฉันไม่รั้งนายไป แต่ชามาไม่สามารถไปไหนได้ นอกจากจะบอกฉันก่อนว่าร่างของนีอยู่ที่ไหน ถ้าไม่อย่างนั้นก็อย่าหวังเลยว่าจะได้ออกไปจากที่นี่” เมื่อทัตติพูดคนพวกนั้นก็ล้อมรอบปวีณและชามาทันที “ทัตติ นายมันรังแกคนอื่นจนเกินไปแล้ว อย่าลืมนะว่าถึงแม้ตระกูลคำล้อมจะเก่งกาจมากแค่ไหน แต่ตระกูลกองแก้วก็ไม่ได้เป็นรองเลย สิ่งที่นายทำในวันนี้ นายไม่กลัวการตอบโต้ของตระกูลกองแก้วเลยสินะ” ปวีณดึงชามาให้มาอยู่ที่ด้านหลัง “นายรู้ตัวหรือเปล่าว่ากำลังทำอะไร” “ปวีณ นายดูพวกนี้ให้หมดเลยนะ ถ้านายยังคิดว่าฉันตั้งใจล่ะก็......ฉันก็หมดคำจะพูดแล้ว” ทัตติเอาผลการสำรวจทุกอย่าง เอกสารทุกชิ้นให้ปวีณดู เมื่อปวีณดูจบ เขาก็จ้องมองชามาด้วยสายตาที่ไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆ “ชามา.....นี่เธอ.....เธอหลอกใช้ฉันหรอ” “พี่คะ......พี่....คือฉัน......” “ครั้งที่แล้วเธอหลอกใช้ฉันให้ออกจากตระกูลกองแก้ว เพราะเธอต้องการที่จะเอาร่างของนีออกมานั้นหรอ” ปวีณมองที่ชามาด้วยความโกรธแค้น “เธอกับชามาเป็นเพื่อนสนิทกันไม่ใช่หรอ” “พี่คะ.....คือว่าฉัน.......” “ไม่ต้องมาเรียกฉัน” ปวีณผลักชามาออกไป “ร่างของชยานี ที่จริงแล้วมันอยู่ที่ไหนกันแน่” เขามองเธอด้วยสายตาที่ผิดหวัง “เธอบอกทัตติไปเดี๋ยวนี้ และเอาร่างของชยานีคืนให้กับเขา และจากนั้นพวกเราตระกูลกองแก้วกับทัตติ พวกเราไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก” ปวีณพูดออกมา และดึงแขนของชามาเดินไปที่ตรงหน้าของทัตติ “บอกเขาไปเดี๋ยวนี้ ว่าจริงๆแล้วร่างของชามานั้นอยู่ที่ไหน” “ฉันบอกแล้วไง ว่าฉันไม่......” ทัตติจับที่คางของชามา “เธอยังจะพูดว่าไม่รู้อีกหรอ” “ฉัน......” “ชามา เธอคิดว่าเธอเอาร่างของชยานีไปแล้ว เธอคิดว่าฉันจะรักเธอนั้นหรอ ฝันไปเถอะ เพราะต่อให้เธอมีลูกให้ฉันแล้วฉันก็ยังคงไม่รักเธอเหมือนเดิมนั่นแหละ ชีวิตนี้ฉันคงไม่แต่งงานกับผู้หญิงแบบเธอ และไม่มีทางที่จะรักผู้หญิงแบบเธอได้ ไม่มีทาง! ” “ทัตติ ชยานีตายไปแล้ว คุณจะไม่ได้เจอเธออีกตลอดชีวิต ฮ่าๆ คุณคิดว่าฉันลักลอบเอาร่างของเธอออกไปทำไมกันหรอ คุณคิดว่าร่างของเธอยังจะคงสวยงดงามและไม่มีร่องรอยของการถูกทำร้ายนั้นหรอ ฉันจะบอกคุณให้นะ ร่างของเธอนั้นถูกฉันเผาทิ้งลงทะเลไปแล้ว ไม่เหลือซากอะไรทั้งนั้น! ”