ตอนที่ 281 ถ้าหากว่าไม่จริงใจ ก็อย่าตามตอแยธนิดา

ต๭นที่ 281 ถ้าหากว่าไม่จริงใจ ก็อย่าตามตอแยธนิดา “ทุกคนนั่งลงคุยกันก่อนนะคะ ยังมากันไม่ครบเลย” ชยานีเห็นบรรยากาศไม่ค่อยลงตัวเท่าไหร่ เธอจึงรีบทักทฟายทุกคนและเชิญให้นั่งลง ธนิดาตั้งใจเลือกที่นั่งให้ห่างไกลจากเฉลิมพลมากที่สุด เห็นได้อย่างชัดเจนว่าเขาทั้งสองคนนั้นมีเรื่องบาดหมางใจกัน แต่ธนิดาก็ยังคงกังวลกับสีหน้าของชยานี ดังนั้นจึงไม่แสดงท่าทีออกมามากนัก แต่สายตาของเฉลิมพลนั้นกับจ้องมองที่ธนิดาอย่างดุดัน ราวกับว่าสายตาของเขานั้นมีรังสีอัลตราออกมา ธนิดารู้สึกไม่เป็นตัวเอง พยายามเพิกเฉยต่อเฉลิมพล ชยานีเห็นเช่นนั้นก็ถอนหายใจออกมาเบาๆ และไปนั่งที่ด้านข้างของเฉลิมพล จากนั้นก็ค่อยๆยิ้มออกมาทักทายเขา “เฉลิมพลวันนี้มีเวลาว่างพอดีหรอ” เฉลิมพลหรี่ตามองครึ่งหนึ่ง มองชยานีด้วยสายตาที่มีเลศนัย เขาลูบที่คางของตัวเอง “พี่นิธานและพี่สะใภ้นัดทั้งที จะไม่มีเวลาได้อย่างไรล่ะครับ” เฉลิมพลกวักมือเรียกพนักงาน “สั่งอาหารกันก่อนเถอะนะครับ” และส่งรายการอาหารให้กับชยานี “ขอเชิญคุณผู้หญิงเลือกก่อนเลยครับ” ชยานีขมวดคิ้ว ไม่ปฏิเสธใดๆ และสั่งอาหารที่นิธานชอบกิน จากนั้นก็รีบส่งเมนูอาหารให้กับชญาภาและธนิดา ชญาภาด้วยความเป็นห่วงจิตใจของธนิดา เธอจึงนั่งข้างๆธนิดา ทั้งสองคนพลิกเมนูอาหารไปมาและช่วยกันเลือก แต่สายตาคู่นั้นของเฉลิมพลก็ยังคงจ้องมองที่เธอ ไม่ละสายตาไปไหม ทำให้ธนิดารู้สึกเหมือนโดนทิ่มแทงตลอดเวลา ชยานีเริ่มรู้สึกไม่ค่อยโอเคเท่าไหร่ จึงหันไปทางด้านเฉลิมพลและเคาะที่โต๊ะเบาๆ เธอค่อยๆยิ้มออกมา “เฉลิมพล ถ้าหากว่าไม่ติดอะไร พวกเราออกไปข้างนอกหน่อยดีไหมคะ ไปคุยกันสักหน่อยก็น่าจะดี” เฉลิมพลยักไหล่ขึ้น แสดงท่าทางยังไงก็ได้ออกมา และเดินตามชยานีออกไปข้างนอก เมื่อเฉลิมพลเดินออกไป ธนิดาก็รู้สึกโล่งอกขึ้นมา ทำให้เห็นได้อย่างชัดเจนว่า เฉลิมพลนั้นทำให้เธอรู้สึกกดดันขนาดไหน ชญาภาเห็นแบบนั้น ก็อดไม่ได้ที่จะเข้าไปกระซิบที่ด้านข้างหนูของธนิดา “จริงๆแล้วเธอไม่ต้องเกร็งก็ได้นะ เธอกลัวคุณเฉลิมพลหรอ” ธนิดาส่ายหัวไปมา “เปล่า ไม่มีอะไรหรอก” เธอก็ไม่ได้อยากจะกลัวเฉลิมพลสักเท่าไหร่หรอก แต่ความกดดันที่เฉลิมพลมอบให้กับเธอนั้นมันมากเกินไปจริงๆ และยิ่งบวกกับสายตาของเขาที่จ้องมองเธอแบบนั้น มันทำให้เธอรู้สึกยากที่จะเพิกเฉย แต่การที่ธนิดามีท่าทีเช่นนี้ มันยิ่งกลับทำให้เฉลิมพลรู้สึกชอบ ก็เพราะว่าทุกอย่างมันเป็นแบบนี้ ธนิดาจึงรู้สึกต่ำต้อยและเป็นรองเฉลิมพลเสมอ และยิ่งรู้ว่าเฉลิมพลพยายามกับเธอขนาดไหนนั้น มันก็ทำให้เธอรู้สึกกลัวมากกว่าเดิม แต่ในเรื่องนี้ชญาภานั้นยังไม่รู้ และแน่นอนว่าเธอก็คงจะไม่เข้าใจ ทั้งสองคนในฝั่งนี้ก็แอบพูดคุยกัน ส่วนโสวัณณ์นั้นก็รู้สึกคับอกคับใจ ถึงแม้ว่าเธอจะชอบดนพ แต่เธอก็ไม่ได้เตรียมใจมาก่อนที่จะพบเจอกับเขา โดยเฉพาะท่าทีที่เขานั้นไม่ได้มองเห็นเธออยู่ในสายตาเลย วันนี้โสวัณณ์เองก็นั่งห่างจากดนพมากเช่นกัน คนที่อยู่ตรงกลางก็คือนิธูร เธอมีความรู้สึกที่ไม่ค่อยกล้ามองดนพสักเท่าไหร่ กลัวว่าเมื่อมองไปที่เขาแล้วนั้น ในสายตาของเขาจะไม่มีเธออยู่เลย และยิ่งเป็นอย่างนี้ เธอก็ยิ่งรู้สึกกลัวและตื่นเต้น “นี เธอเป็นอะไรหรือเปล่า” นิธูรเป็นคนแรกที่เห็นท่าทีไม่ปกติของโสวัณณ์ เห็นโสวัณณ์กำลังทำสายตาเลิ่กลั่กเหมือนกับหลบหนีอะไร เมื่อมองไปที่ดนพก็เห็นแววตาที่กำลังสดใจอย่างชัดเจน มิน่าล่ะทำไมวันนี้เขาถึงรู้สึกแปลกๆ เจ้าผู้หญิงตัวน้อยคนนี้อยู่ๆวันนี้ก็ไม่ยอมเปิดปากพูดอะไรเลย ทั้งๆที่ปกติแล้วเธอชอบวิ่งมาหาดนพและหยอกล้อเล่นด้วย และนั่งกับเขา.....ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เอง แต่เมื่อมองที่ดนพนั้น เขากลับมีท่าทางที่เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย ดันนั้นจึง...... โสวัณณ์สบตากับนิธูรที่เหมือนว่าเขาจะรู้เรื่องและเข้าใจทุกอย่าง โสวัณณ์รีบหันหน้าหนี หัวใจเต้นรัวกว่าเดิม เธอรีบส่ายหัวไปมา “เปล่าค่ะ ไม่มีอะไรค่ะ ไม่ได้เป็นอะไร ฉันแค่หิวนิดหน่อย ทำไมพี่ชายของฉันถึงยังไม่มาอีกคะเนี่ย” นิธูรยิ้มออกมาดวงตาคู่นั้นรีบเก็บทุกอย่างลงและยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน มือใหญ่ๆของเขาค่อยๆลูบลงไปที่หัวของโสวัณณ์เบาๆ “จะไม่ทำอะไรแล้วเหรอไง” โสวัณณ์รู้สึกเคอะเขิน จับที่หัวของตัวเอง ป้องกันไม่ได้จับหัว “พี่นิธูร ฉันโตแล้วนะคะ ไม่ต้องมาลูบหัวฉันไปเรื่อยเลย ผมฉันเสียทรงหมดแล้วค่ะ” โสวัณณ์พูดออกมา เมื่อได้สติก็หันไปมองที่ดนพ ก็เห็นเขากำลังก้มหัวอยู่ ในมือกำลังเล่นโทรศัพท์ ไม่รู้ว่าเขากำลังทำอะไรอยู่ แต่เมื่อโสวัณณ์ได้เห็นเขายิ้มออกมา หัวใจของเธอมันรู้สึกเจ็บปวด เธอค่อยๆเม้มปาก และไม่เปิดตามอง “มีอะไรก็พูดเถอะ คุณผอมบางร่างน้อย เรียกฉันออกมาคนเดียวแบบนี้ คงไม่ใช่เพราะต้องการจะมาจ้องผมเฉยๆหรอกนะ” มือข้างหนึ่งของนิธานคีบบุหรี่ และพิงกำแพงไปด้วย มองชยานีด้วยสายตาที่เกียจคร้าน ชยานีขมวดคิ้ว “ถ้าฉันจะต้องการมามองหน้าของคุณ ฉันมองคนในบ้านนิธานจะดีกว่า เฉลิมพลนายอย่าหลงตัวเองไปเลย นายไม่ใช่ผู้ชายที่ฉันจะมาชอบหรือหลงรักหรอกนะ” “อ้อหรอ” เฉลิมพลขมวดคิ้ว “ถ้าอย่างั้นคุณผอมบางร่างน้อย เรียกผมมามีอะไรหรอครับ” “เกี่ยวกับเรื่องธนิดา จริงๆแล้วคุณคิดยังไงกันแน่คะ” เดิมทีชยานีก็ไม่คิดจะสนใจและไม่อยากจะยุ่งเท่าไหร่ และยิ่งเป็นเรื่องส่วนตัวระหว่างธนิดาและเฉลิมพล และยิ่งรวมกับที่ก่อนหน้านี้เฉลิมพลได้ช่วย ธนิดาไว้ เพราะอย่างนั้นจริงๆเธอไม่ควรจะมาพูดเรื่องแบบนี้ เฉลิมพลขมวดคิ้ว นิ้วมือเรียวยาวของเขาคีบบุหรี่ไว้ ใช้สายตาโปรยเสน่ห์มองชยานี มือข้างหนึ่งของเขาจับที่แขนเล็กๆไว้ “พี่สะใภ้หวังให้ผมคิดอย่างไรล่ะครับ” ชยานีจิกยิ้มที่มุมปาก “พวกเรามันคนโปร่งใส ไม่พูดจาครุมเครือ ธนิดาไม่ใช่ผู้แบบนั้นที่นายเคยผ่านมานะ ฉันรู้ว่าฉันไม่มีสถานะอะไรที่จะไปยุ่งวุ่นวายกับเรื่องของพวกเธอ แต่ดาคือเพื่อนที่ดีที่สุดของฉันคนหนึ่ง เธอมีความหวังว่าจะมีความรักที่เรียบง่ายและสบายๆ เธอไม่ได้หวังที่จะต้องมีชีวิตอยู่กับคนที่ร่ำรวยมหาศาล ผู้ชายที่ชอบใช้อำนาจและบีบบังคับ เฉลิมพล.......นายไม่เหมาะสมกับเธอเลยสักนิด” เฉลิมพลรู้สึกยากที่จะเผชิญหน้ากับชยานี เขาหยิบบุรี่ขึ้นมา และสูดเข้าไปหนึ่งครั้ง และค่อยๆพ่นออกมา “เธอก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะมายุ่งอะไรกับเรื่องของผมและธนิดาจริงๆแล้วนั่น” สีหน้าชยานีเปลี่ยนไป “จริงๆแล้วเคยคิดว่านิธานเป็นผู้ชายที่มองยากที่สุดแล้วนะ” ชยานีขมวดคิ้ว ไม่ชอบที่เฉลิมพลกำลังเล่นลิ้น และใช้คำพูดแบบนี้ และสายตาที่เขาใช้มองคนอื่นนั้น มันทำให้คนอื่นรู้สึกไม่สบายใจ “ที่นายพูดมันก็ใช่นะ ฉันไม่มีสิทธิ์ไปยุ่งอะไรจริงๆ แต่นายจะมาเล่นโปรยเสน่ห์ใส่คนอื่น และทำเหมือนผู้หญิงเป็นของเล่น เป็นสิ่งที่ผู้หญิงไม่ต้องการ ผู้หญิงที่นายเคยเล่นด้วยนั้นก็เพราะเงินของนาย ซึ่งดาไม่ใช่ผู้หญิงแบบนั้น เธอกับนายมันคนละโลกกัน และอีกอย่างนายไม่เหมาะสมกับเธอเลยด้วยซ้ำไป” “หรอ.....เรื่องของความรู้สึกมันใช้ความยุติธรรมที่เธอพูดออกมามันไม่ได้หรอกนะ ถ้าหากว่าไม่เคยลอง แล้วจะรู้ได้ยังไงว่าเหมาะสมหรือไม่เหมาะสม” “ใช่ ฉันยอมรับว่าที่นายพูดอะถูกต้อง คำพูดนี้มันอาจจะมีผลต่อคนอื่น แต่สำหรับเฉลิมพลแล้ว ฉันกลับไม่อยากจะเชื่ออะไรเลย” “ฉันก็ไม่ได้ขอร้องให้พี่สะใภ้มาเชื่ออะไรในตัวของฉัน” ถึงแม้คำพูดที่เฉลิมพลพูดออกมานั้นเหมือนจะเคารพเธอ แต่ชยานีก็รู้ว่าเฉลิมไม่ได้เอาสิ่งที่เธอพูดนั้นมาใส่ใจเลย ดังนั้นวันนี้ไม่ว่าเธอจะพูดอะไร เฉลิมพลก็คงไม่เชื่อฟัง “เฉลิมพล พูดความจริงเถอะนะ ความรู้สึกที่นายมีต่อดามันเป็นความรู้สึกแบบไหนชอบหรือว่ารัก หรือว่าแค่อยากเปลี่ยนรสชาติของชีวิตเฉยๆ ถ้าหากว่านายเจอผู้หญิงคนใหม่ ดาก็จะกลายเป็นแค่ผู้หญิงคนหนึ่งที่ถูกเก็บไว้ในสต็อกของนายใช่ไหม ดาไม่ใช่ของเล่นของคนที่มีเงินหรอกนะ นายก็รู้ว่าครอบครัวของเธอเป็นอย่างไร นายรู้สึกอดีตที่น่าสงสารของเธอ ฉันรู้ว่าเธอจะต้องเจ็บปวดอีกแค่ไหน เพราะฉะนั้นฉันจะไม่ยอมให้ดามาเจ็บปวดอย่างแน่นอน ฉันขอยื่นคำขาด” ชยานีพูดจบก็หันตัวเดินจากเขาไป เฉลิมพลยืนพิงกำแพงและค่อยๆสูบบุหรี่อย่างสบายๆ จิตใต้สำนึกของเขานั้นไม่ค่อยอยากจะรับฟังคำที่คนอื่นดูถูกและอยากจะลบล้างคำพูดทั้งหมด แต่เมื่อเขาได้ฟังในสิ่งที่ชยานีพูดนั้น มันก็ทำให้เขาอดคิดไม่ได้ เขาคนนี้เป็นคนที่เกลียดความวุ่นวายและความยุ่งยาก ถ้าหากว่าเป็นเรื่องที่ยุ่งยากหรือไม่ถูกใจ เขาจะรีบจัดการมันออกไปให้ไวที่สุด และถึงแม้ว่าเขาจะเป็นเหมือนคนที่ชอบเกมกับทุกๆสิ่ง แต่เขาก็มีวิธีการของตัวเอง แต่ถ้าหากมันไม่สมกับความพยายามและความรู้สึกของเขาเองนั้น เขาก็ถอยออกมาโดยทันที เพราะฉะนั้นต่อหน้าคนนั้นอื่น เค้าอาจจะดูเหมือนคนที่มีความสุข ต้องได้ในสิ่งที่ต้องการ เขาคิดว่าความรู้สึกชายๆหญิงๆนั้นก็คงจะเป็นทัศนคติแบบนี้เช่นกัน ธนิดาเป็นแค่คนที่ไม่ได้คาดคิดมาก่อน แต่เขากลับรู้สึกสนใจเป็นอย่างมาก แต่บังเอิญที่ว่าธนิดากลับเป็นคนที่ปฏิเสธเขา “น่ารำคาญจริงๆ! ” นิธานเขี่ยก้นบุหรี่ และสูบเข้าไปอย่างรุนแรง เงยหน้าขึ้นเห็นนิธานกำลังเปลี่ยนจากชุดสูทเป็นเสื้อคลุม และก็ไม่รู้ว่าตัวเองยืนอยู่ข้างนอกมานานแค่ไหนแล้ว เขาหรี่ตามอง มือของเขาเขี่ยบุหรี่ลงถังขยะ และแสยะยิ้มออกมา “ได้ดูการแสดงละครที่ดีแล้วแหละ” ดวงตานิธานเป็นประกายอ่อนๆ “ก่อนหน้านี้ฉันก็เคยบอกนายแล้วไง ว่าคนอย่างธนิดาไม่ใช่คนที่นายจะมาแตะต้องได้” “แหวะ สามีภรรยาบ้าบอคู่นี้ พูดจาอะไรเหมือนๆกันเลย” เฉลิมพลรู้สึกหงุดหงิดและเอามือปัดที่หัวตัวเองไปมา “โอเคๆๆ ฉันเข้าใจความหมายของพวกนายแล้ว วางใจเถอะนะ ฉันยังไม่ได้ตัดสินใจว่าจะเอาตัวเองไปวางในบนมือของผู้หญิงคนนั้น เพราะฉะนั้นฉันจะไม่เล่นแล้ว โอเคไหม” เฉลิมพลกางมือออก และค่อยๆคิดอย่างละเอียดกับคำพูดของชยานี ถึงแม้ว่าธนิดาเป็นผู้หญิงที่เล่นด้วยไม่ได้ และเขาไม่ได้คิดถึงมันอีก ถ้านั้นเอาแบบนี้ “แต่ถ้าฉันไม่ไปตามตอแยเธออีก ทางที่ดีที่สุดเธอก็อย่ามาตามตอแยฉัน เหมือนอย่างการทานอาหารเย็นในวันนี้ หลังจากนี้พยายามอย่าพาเธอมาอีก ไม่อย่างนั้นฉันจะเป็นคนยื่นมือเข้าไปอีก แล้วก็อย่ามีใครมาโทษฉันก็แล้วกัน” นิธานตีที่ไหล่ของเฉลิมพล “ไม่ช้าก็เร็วที่นายจะต้องถูกผูกไว้บนมือของผู้หญิงคนหนึ่ง” “แต่ฉันไม่ใช่นายหรอกนะ” เฉลิมพลรีบปัดมือออก “ฉันไม่เหมือนนายหรอก ฉันยังเล่นไม่พอ! ” แค่ตอนนี้เค้าคิดถึงว่าตัวเองจะต้องแต่งงาน และใช้ชีวิตไปจนตายกับผู้หญิงคนหนึ่ง เขาก็รู้สึกว่ามันเป็นเรื่องที่น่ากลัวมากๆ “ถ้าคุณปู่รู้ว่านายมีความคิดแบบนี้ คิดว่าคงจะจับนายมาตีให้ตาย” นิธานตบเบาๆไปที่ไหล่ของเฉลิมพล “นายว่าตระกูลจันทร์พานั้นรักและหลงใหลมากไม่ใช่หรอ ทั้งๆที่อยู่กับตัวนายแท้ๆ แต่กลับไม่รู้ว่านายเป็นอย่างไรกันแน่” “รักและหลงใหลแล้วยังไงหรอ” เฉลิมพลพูด “นายดูลุงสี่ของฉัน ก็ไม่ใช่เป็นคนที่มีความรักหรอกหรอ ผลสุดท้ายนอนพิการจนปลุกขึ้นมาไม่ตื่นนั้นหรอ จะให้พูดตรงๆก็คือ พวกหญิงก็เหมือนปัญหาและความทุกข์ยาก ถ้าไม่สัมผัสแตะต้องมันได้ก็คงจะดีกว่า” นิธานหรี่ตามอง ดวงตาที่มีเลศนัยกวาดตามองไปที่เฉลิมพล ความปรารถนาอันแรงกล้าทำให้เฉลิมพลมีชีวิตจนวันนี้ได้ “ยกเว้นคนนั้นของครอบครัวนาย ยกเว้น!” นิธานมองเฉลิมพลด้วยสายตาพอใจ “ที่นายพูดนั้นหมายถึงลุงสี่หรอ” ถึงแม้ความสัมพันธ์ระหว่างนิธานและเฉลิมจะค่อนข้างดี แต่สำหรับเรื่องราวของตระกูลจันทร์พานั้น เขาเองก็ไม่ค่อยรู้สักเท่าไหร่ และนั่นยิ่งเป็นเองตั้งแต่ที่เขาเด็กๆมา เฉลิมพลปัดมือออก “ไม่รู้เหมือนกัน ในตอนนั้นฉันยังเด็กมากๆ ก็แค่ฟังคำพูดของผู้ใหญ่ ลุงสี่ของฉันจึงต้องเปลี่ยนมาเป็นแบบนี้ ทั้งหมดก็เพราะแค่ผู้หญิงคนเดียว ตอนนั้นก็จดทะเบียนสมรสกับลุงสี่ของฉัน หลังจากนั้นก็มาขออย่ากับลุงสี่ และหนีไปกับคนอื่น ลุงสี่ของฉันเสียใจหนักมาก จนเกิดอุบัติเหตุรถคว่ำ และก็กลายเป็นแบบนี้ในตอนนี้!”