ตอนที่299นอกจากคุณแล้วคนอื่นไม่มีอะไรสำคัญทั้งนั้น

ต๭นที่299นอกจากคุณแล้วคนอื่นไม่มีอะไรสำคัญทั้งนั้น พอนิธานมาก็กลายเป็นจุดสำคัญของทุกคนในงานถึงแม้ยางคนจะยังไม่ค่อยรู้จักนิธานเท่าไหร่แต่ผู้ชายที่มีแรงกดดันรุนแรงขนาดนี้ก็ยากที่คนอื่นจะไม่สนใจ ไม่นานก็มีคนจำนิธานได้ทันทีว่าผู้ชายคนนี้เป็นถึงผู้มีอิทธิพลในประเทศเปรมเลยนี่นาแล้วภรรยาของเขาจะสวมรอยคนอื่นได้ยังไงกันล่ะ ที่สำคัญถึงแม้ชยานีจะไม่ใช่ภรรยาของนิธานแต่ผลงานออกแบบของเธอแค่ปล่อยออกมาก็มีชื่อเสียงโด่งดังแล้วทำไมเธอจะต้องสวมรอยแทนที่คนอื่นแต่ไม่ใช้ชื่อของตนเองล่ะ เรื่องนี้ไม่จำเป็นต้องคุยอะไรกันแล้วทัตติเองก็รู้ว่าถ้ายังพูดเรื่องนี้ต่อก็จะยิ่งขายหน้าครั้งที่แล้วที่เมืองนภาก็ขายหน้าไปครั้งหนึ่งแล้วแต่ไม่คิดว่าครั้งนี้จะมาขายหน้าถึงต่างประเทศเลย ถึงแม้ว่าทัตติจะยังมีคำถามที่อยากรู้อีกมากมายอีกทั้งความรู้สึกคุ้นเคยแบบนั้นของชยานีด้วยแต่ทัตติก็เข้าใจดีว่าวันนี้พวกเขาเสียเปรียบไม่มีทางชนะได้เลย "ขอโทษด้วยครับคุณนิธานและคุณนายเรื่องนี้ผมจะต้องให้คำตอบที่พอใจกับพวกคุณอย่างแน่นอน" ทัตติพูดจบก็รีบลากชามาเดินจากไปแต่ชามาไม่ยินยอม เพราะอะไร เพราะอะไรมาถึงขั้นนี้แล้วปาลีผู้หญิงคนนั้นถึงยังยืนอยู่ที่นี่ได้เธอรู้ว่าผู้หญิงคนนี้สวมรอยแทนชยานีแต่ทำไมคนอื่นถึงไม่เชื่อกันนะ ชามาอ้าปากจะพูดขึ้นอีกครั้งแต่สบตาเข้ากับสายตาเย็นชาที่ทิ่มแทงจิตใจคนอื่นของนิธานความหวาดกลัวในส่วนลึกของจิตใจค่อยๆจู่โจมเธอทั้งตัวถึงแม้ชามาจะไม่พอใจแต่ก็ไม่กล้าพูดอะไรออกมา "โอ๊ะ ทำไมที่นี่ถึงได้ครึกครื้นจัง" ในขณะที่ทัตติกำลังจะพาชามาเดินออกไปญาณีกับทีปต์ก็ปรากฏตัวเข้ามา "นิกกี้" ญาณีจำชยานีได้ทันทีจึงโบกมือทักทาย ชยานีก็แปลกใจมากที่ได้เจอญาณีและเห็นว่าทีปต์เดินตามมาเช่นกัน และสายตาของทีปต็ก็จ้องมองมาที่ชยานีกับนิธานในแววตานั้นมีความเศร้าใจอยู่แต่ก็ปกปิดไปทันที "ณี เธอมาได้ยังไงเนี่ย" ชยานีได้เจอญาณีกับทีปต์ก็ตกใจไม่น้อยเพราะสองคนนี้กำลังมีงานแสดงอยู่ชยานีคิดว่าทั้งสองคนจะไม่อยู่ที่ปารีสคิดไม่ถึงว่าพวกเธอจะมาที่นี่ "ยังจะมาพูดอีกเธอมาปารีสทำไมไม่บอกฉันกับทีปต์กันยังไงซะพวกเราก็เป็นเพื่อนของเธอนะหลังจากกลับประเทศตนเองแล้วก็ลืมพวกเราไปเลยรึไง" ญาณีชนไหล่ชยานีเบาๆแต่พอเห็นว่านิธานก็อยู่ด้วยญาณีจึงสงบเสงี่ยมลงไม่น้อย "ไฮ คุณนิธาน" นิธานก้มหน้าทักทายเล็กน้อย แอนดี้เห็นว่าเป็นญาณีกับทีปต์ที่เข้ามาสีหน้าเธอดีขึ้นมากเธอเดินลงจากเวทีเดินแบบก่อนจะเดินไปยืนตรงหน้าชามา" คุณชามาคุณไม่ใช่พูดว่าลูกศิษย์ของดิฉันเป็นคนที่สวมรอยแทนที่เหรอคะงั้นดิฉันจะแนะนําให้คุณรู้จักคนนี้คือญาณีและทีปต์พวกเขาเป็นเพื่อนสนิทของนิกกี้รู้จักกันมาหลายปีแล้วส่วนนี่คือนิธานเป็นลูกศิษย์ของดิฉันเช่นกันพวกเขาเป็นสามีภรรยากันคุณเข้าใจแล้วใช่ไหมคะ" ถึงแม้แอนดี้จะอธิบายให้ชามาฟังแต่ทุกคนในงานต่างก็เข้าใจว่าชยานีสำคัญต่อแอนดี้แค่ไหน นี่ไม่ใช่แค่ชามาที่ตกใจแม้แต่แขกที่มาร่วมงานก็ตกใจเช่นกัน ญาณีกับทีปต์ไม่มีใครไม่รู้จักพวกเขาคือนักแสดงที่มีชื่อเสียงโด่งดังมากเมื่อเทียบกับดาราบางคนพวกเขามีชื่อเสียงมากกว่าตั้งเยอะเลยล่ะ ญาณีกับทีปต์ต่างก็เป็นลูกครึ่งดังนั้นหน้าตาของพวกเขาจะโดดเด่นกว่าคนอื่นทั้งสองคนไม่ว่าจะเป็นหน้าตาหรือความสามรถต่างก็ได้รับการชื่นชมจากหลายๆคนและเพื่อนของพวกเขาทั้งสองคนคงจะไม่ธรรมดาเลยล่ะ อีกทั้งแอนดี้ยังพูดด้วยว่าสามีของชยานีคือนิธานเขาคนนั้นเป็นถึงประธานบริหารบริษัทเอ็ม.เจ.จำกัดและยังเป็นลูกศิษย์อีกคนของแอนดี้อีกด้วย คำพูดนี้ของแอนดี้มีความน่าเชื่อถือมากกว่าคำพูดที่ไม่มีหลัักฐานอะไรของชามาเยอะเลยล่ะ ชามาเซถอยหลัง "เป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้" ชยานีไปเคยบอกกับเธอเรื่องนี้พวกเธอไม่ใช่เพื่อนสนิทกันเหรอไง ในตอนนั้นชยานีเคยพูดไว้ว่าเธอกับธนิดาเป็นเพื่อนสนิทที่สุดในชีวิตของเธอที่แท้ก็แค่คำพูดหลอกลวงคนโกหกชยานีผู้หญิงคนนั้นแม้จะตายไปแล้วก็ยังทำร้ายเธอได้อีกรึไง "ทำไมจะเป็นไปไม่ได้"ญาณีกอดอก มองหน้าชามา "คุณบอกว่าคุณเป็นเพื่อนสนิทของนิกกี้แล้วทำไมฉันถึงไม่เคยได้ยินนิกกี้พูดถึงเธอเลยล่ะทีปต์นายก็ไม่เคยได้ยินเรื่องนี้ใช่ไหม" ทีปต์ค่อนข้างเย็นชาพูดน้อยแต่ถ้าเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับนิกกี้เขาจะพูดมากขึ้น "อืม ผมเองก็ไม่เคยได้ยินนิกกี้พูดถึงคุณเลย" ชามาหน้าซีดยิ่งขึ้นอีก" ทัตติคะ คุณบอกพวกเขาสิคะว่านีเป็นน้องสาวของคุณเธอถึงจะเป็นนิกกี้ตัวจริง" " พอได้แล้วชามาเธอยังขายหน้าไม่พออีกเหรอไง" ทัตติอารมณ์เสียเดินหลบชามาคิดในใจว่าตนเองรู้จักกับชามาเป็นความโชคร้ายที่สุดในชีวิตของเขา " แต่ว่า" " ต้องขอโทษทุกท่านด้วยนะครับชามาไม่สบายช่วงนี้มักจะคิดอะไรไปเองวันนี้ทำให้ทุกท่านไม่พอใจผมต้องขอโทษจริงๆเรื่องนี้ผมต้องให้ค่าตอบแทนที่คุณปาลีพอใจแน่นอนครับ" สายตาคู่นั้นของทัตติมองไปที่ชยานีกลับมีประกายบางอย่างแฝงอยู่ในนั้น ชยานีขมวดคิ้วแน่นไม่ชอบใจสายตาของทัตติเป็นอย่างมากแต่ในสถานการณ์อย่างนี้ชยานีรู้หนักเบาเธอกอดแขนนิธานไว้เบือนหน้าไปมองทัตติกับชามา" ค่าตอบแทนไม่จำเป็นหรอกค่ะ ถ้าหากคุณทัตติมัเวลาก็ดูแลคู่หมั้นของคุณดีกว่าดิฉันคิดว่าเธอคงอาการหนักไม่เบา" สีหน้าของทัตติกับชามาเปลี่ยนไปทันทีแต่ทัตติกลั้นอารมณ์ไว้แล้วดึงชามาเดินจากไป ละครฉากนี้จบลงเมื่อทั้งสองคนเดินจากไปแขกที่เข้ามามุงดูเมื่อเห็นว่าไม่มีละครให้ดูแล้วจึงเดินออกไปแน่นอนว่าทุกคนอยากจะอยู่ตรงนั้นต่อเป็นโอกาสที่ยากมากที่จะได้เจอญาณีกับทีปต์ตัวจริงบรรดาดีไซเนอร์ที่มาร่วมงานต่างอยากผูกสัมพันธ์กับญาณีและทีปต์ทั้งนั้น ชยานีเห็นโอกาสจึงหลบออกมาจับมือนิธานดึงมาที่มุมหนึ่ง "ธานคะ คุณมาได้ยังไงกันคะ" ถึงแม้ตอนนี้นิธานจะยืนอยู่ตรงหน้าเธอแต่ชยานียังรู้สึกไม่อยากจะเชื่อเพราะไม่กี่วันก่อนนิธานยังอยู่ห่างไกลกันคนละทวีปแต่ตอนนี้กลับยืนอยู่ตรงหน้าเธอความรู้สึกนี้เหมือนจริงมาก "ฟังจากน้ำเสียงของคุณแล้วดูเหมือนคุณจะไม่ค่อยอยากจะเจอกับผมเลยนะ"นิธานทำท่าทางโกรธๆ "ไม่ใช่นะคะ" ชยานีกอดนิธานไว้สองมือสวมกอดไปที่เอวของนิธานกลัวว่านิธานจะโกรธจริงๆยกมือหยิกไปที่กล้ามเนื้อตรงเอวของนิธาน เธอพยายามหยิกอยู่นานแต่รูปร่างของนิธานดีมากจนเธอหยิกไม่โดนก้อนไขมันเลยมีเพียงกล้ามเนื้อที่แข็งแรงหยิกจนเธอปวดนิ้ว นิธานโดนชยานีกอดไว้ตรงเอวยังโดนแมวน้อยตัวนี้ข่วนอยู่รู้สึกจนใจจึงกอดชยานีไว้ยื่นมือไปตบหลังเธอเบาๆ "ผมยังคิดว่าคุณเจอหน้าผมแล้วไม่ดีใจซะอีก" "ใครว่าล่ะคะ ฉันดีใจมากๆเลยต่างหากล่ะเรื่องนี้คุณกับครูช่วยกันวางแผนใช่ไหมคะ" ชยานีเงยหน้าขึ้นถึงตรงลำคอมองนิธานตาระยิบระยับ "ชอบไหมครับ" นิธานมองแววตาของชยานีใจแทบละลายไม่สนใจคนรอบด้านทั้งดวงตาของเขามีเพียงชยานีคนเดียว ชยานีพยักหน้าแรงๆ" ชอบสิคะ"นิธานคิดทุกอย่างเพื่อเธอทำทุกอย่างเพื่อเธอชยานีรู้สึกว่าตนเองอยู่ต่อหน้าเขาเหมือนคนไม่มีประโยชน์อะไรเลยแต่เธอก็มีความสุขที่ได้เป็นคนไร้ประโยชน์ของเขา "แต่ว่าทำไมคุณไม่บอกอะไรฉันเลยล่ะคะ" "อยากเซอร์ไพร์สคุณไงครับ" เขาลูบผมชยานี "แต่ดูเหมือนว่าวันนี้ผมจะทำได้ไม่ดีพอ" เขาพูดก่อนที่สายตาจะค่อยๆเปลี่ยนเป็นบึ้งตึง "เอาน่า อย่าโมโหไปเลยค่ะเรื่องนี้เราไม่มีใครรู้ว่าจะเกิดขึ้นใครจะคิดว่าชามาจะปรากฏตัวเข้ามาล่ะคะ"ชยานียกมือขึ้นนวดหัวคิ้วนิธานเบาๆ" อย่าโมโหเลยนะคะ พอคุณโมโหแล้วย่นคิ้วไม่หล่อเลยค่ะ" " หืม ผมไม่หล่องั้นเหรอ" นิธานยักคิ้วบีบมือชยานีที่ยังวางอยู่บนหน้าของเขาถามขึ้นสีหน้าจริงจัง ชยานีที่ตอนนี้มือวางไว้บนหน้าของนิธานหัวใจเต้นเร็วแรงหน้าแดงก่ำจึงรีบดึงมือกลับ "คุณหล่อมากค่ะ ดูยังไงก็หล่อถึงแม้จะมีริ้วรอยที่หน้าผากก็ยังหล่อค่ะ" นิธาน"... "ดูเหมือนจะไม่ใช่คำชมนี่นา "ดูเหมือนว่าเธอจะมีความสุขมาก ไม่ใช่เหรอไง" ญาณีหลบหนีจากคนกลุ่มนั้นก่อนจะเดินมายืนด้านข้างทีปต์มองไปที่ทั้งสองคนที่สวีตหวานกันมากยกยิ้มขึ้น" คิดไม่ถึงเลยว่านายจะยังไม่ตัดใจซักทีตอนนี้เห็นแล้วใช่ไหมล่ะ" ทีปต์สีหน้าไร้อารมณ์หันกลับไปเบือนหน้ามองญาณีแต่ไม่พูดอะไรออกมา ญาณีอดไม่ได้ที่จะถอนหานใจอยู่ภายในใจ "ทีปต์ คนทุกคนล้วนมีความสุขที่เป็นของตัวเองนิกกี้หาความสุขของตัวเองเจอแล้ว" "ไม่ต้องให้เธอพูดฉันก็มองออก"ก็เพราะว่าดูออกเขาถึงไม่มีตัวเลือกให้เดินหน้าต่อ ญาณียิ้มแย้ม "เห็นนายวิ่งมาทางนี้ไม่หยุดฉันก็รู้แล้วว่านายยังตัดใจไม่ได้ตอนนี้ได้เห็นแบบนี้แล้วนายก็ควรจะเริ่มต้นหารักใหม่ได้แล้วนะ" ทีปต์กลับขมวดคิ้ว " ไม่ไปทักทายเธอหน่อยเหรอ"ญาณีเห็นว่าชยานีจูงมือนิธานเดินมาทางนี้ ทีปต์ส่ายหน้า "ไม่ล่ะ แค่เห็นว่าเธอมีความสุขก็พอแล้ว" ญาณียักไหล่" ตามใจนายละกัน" พอเห็นว่าทีปต์หันกลับและเดินออกไปญาณีที่เดิมทีทำสีหน้าเหมือนไม่มีอะไรก็มีรอยยิ้มที่ขมขื่นออกมาแต่ก็รีบเก็บอาการอย่างรวดเร็ว "ทีปต์ รอฉันด้วย" "นิธานคะ" ชยานีกระตุกแขนนิธาน "คุณจะไม่ถามฉันหน่อยเหรอคะว่าทำไมฉันถึงได้รู้จักกับญาณีและทีปต์"เพราะยังไงซะคนที่รู้จักญาณีกับทีปต์ก็คือชยานีไม่ใช่เธอในตอนนี้ ชยานีแปลกใจมาก หรือว่านิธานจะไม่เคยสงสัยถึงปัญหานี้เลย ช่องโหว่ที่ชัดเจนขนาดนี้เดิมที่เธอคิดว่านิธานต้องถามเธอแน่ๆแต่นิธานกลับไม่ถามอะไรเลยจึงทำให้ในใจของชยานีไม่ค่อยสบายใจ นิธานมองหน้าชยานีอย่างจริงจังเขายกมือขึ้นมาจิ้มหน้าชยานีเล่น "เรื่องนี้สำคัญมากงั้นเหรอ" ชยานี "ไม่สำคัญเหรอคะ" นิธานส่ายหน้ายิ้มบางพูดขึ้นว่า "ในความรู้สึกของผมอะไรก็ไม่สำคัญเท่าคุณ" ชยานีชงักฝีเท้ามองหน้านิธานอย่างแปลกใจไม่ค่อยใจความหมายของนิธานว่ามันหมายความว่ายังไงแต่นิธานกลับกุมมือชยานีไว้สอดนิ้วเข้าด้วยกัน" คนเราจะฉลาดหรือว่าโง่เขลาล้วนเป็นวิธีการใช้ชีวิตแบบหนึ่งผมไม่รู้สึกว่าจำเป็นต้องรู้ความจริงของเรื่องนี้ทั้งหมดขอแค่คุณอยู่เคียงข้างผมอย่างนี้ก็เพียงพอแล้วส่วนคนอื่นสำหรับผมแล้วไม่มีความสำคัญอะไรเลย"