ตอนที่​309คนสารเลว พวกแกมันสารเลวหมดทุกคนเลย

ต๭นที่​309คนสารเลว พวกแกมันสารเลวหมดทุกคนเลย พอฐิติพันธ์กลับมาถึงบ้านท่านย่าของตระกูลมะเด็งนั่งรออยู่ที่ห้องรับแขกก่อนแล้วครั้งนี้ฐิติพันธ์ไม่ทักทายท่านย่าของตระกูลมะเด็งเหมือนก่อนแต่กลับเดินตรงขึ้นชั้นบนเลย" หยุดนะ" ท่านย่าของตระกูลมะเด็งเห็นว่าฐิติพันธ์ไม่สนใจเธอเลยก็ยิ่งโมโห" ตอนนี้แกยิ่งไม่เคารพผู้ใหญ่ขึ้นเรื่อยๆแล้วนะ" "ไม่เคารพผู้ใหญ่" ฐิติพันธ์แสยะยิ้ม "คำนี้คุณแม่ใช้ได้ดีมากเลยนะครับ" "นี่แกใช้น้ำเสียงอะไรของแก" ท่านย่าของตระกูลมะเด็งรู้สึกได้ถึงอารมณ์ที่แปลกไปของฐิติพันธ์ "หรือว่านายนิธานจะทำให้แกไม่พอใจบีบบังคับแกเพราะปาลี" เพราะคำพูดนั้นของท่านย่าของตระกูลมะเด็งทำให้ฐิติพันธ์อารมณ์ขึ้นเขาเดินตรงเข้ามาแววตาเต็มไปด้วยความโกรธแค้น" เพราะคุณแม่นั่นแหละครับ" "อะไรนะ" ท่านย่าของตระกูลมะเด็งตกตะลึง "แกพูดว่าอะไรนะ"เธอมองไปที่ฐิติพันธ์อย่างไม่เข้าใจ" แกกำลังพูดอะไรของแก" "ผมพูดอะไรคุณแม่ยังไม่เข้าใจอีกเหรอครับ คุณแม่ร้ายกาจมากเลยนะครับ สุดยอดมากที่สามารถหลอกผมได้มาตลอดยี่สิบกว่าปีผมคิดไม่ถึงเลยว่าคนที่ผมเคารพมาตลอดอย่างคุณแม่จะเป็นคนเห็นแก่ตัวแบบนี้"ฐิติพันธ์มองหน้าท่านย่าของตระกูลมะเด็งอย่างโกรธแค้น ถ้าบอกว่าความโกรธตอนที่พบว่าจริยาหักหลังเขานั้นร้ายแรงที่สุดแล้วล่ะก็ครั้งนี้เขาโกรธจนแทบอยากจะบีบคอท่านย่าของตระกูลมะเด็งเลยก็ว่าได้ เขาคิดไม่ถึงเลยว่ามารดาที่เขาเคารพจะทำอะไรลับหลังเขามากมายขนาดนั้นทั้งเรื่องที่คอยทำร้ายจริยาทั้งเรื่องพยายามแยกพวกเขาออกจากกัน เขาผิดหวังมากกับเรื่องที่ท่านย่าของตระกูลมะเด็งทำทั้งหมด "แก" แรกเริ่มเดิมทีท่านย่าของตระกูลมะเด็งยังไม่เข้าใจแต่พอคิดอยู่สักพักและตอนที่เห็นสายตาที่แค้นเคืองของฐิติพันธ์ท่านย่าของตระกูลมะเด็งก็ตกตะลึงในความทรงจําของเธอก็เคยมีสายตาแค้นเคืองแบบนั้นมองมาที่เธอแล้วบอกเธอว่าผิดหวังในตัวเธอมากแค่ไหน ใบหน้าของคนคนนั้นรวมเข้ากับใบหน้าของฐิติพันธ์ทำให้ท่านย่าของตระกูลมะเด็งสะดุ้งก่อนจะหวาดกลัวขึ้นมา ฐิติพันธ์เห็นท่าทางแบบนี้ของท่านย่าของตระกูลมะเด็งก็ไม่ต้องถามอีกต่อไปแล้วและไม่จำเป็นต้องสงสัยว่านิธานพูดมาจะจริงหรือโกหกแล้วเพราะท่าทางตอบกลับของท่านย่าของตระกูลมะเด็งบอกความจริงทุกอย่างออกมาแล้ว แต่ท่านย่าของตระกูลมะเด็งก็เป็นคนที่ผ่านโลกมาเยอะจึงรีบปรับอารมณ์ให้นิ่งลงทันทีเธอเรียบเรียงเรื่องราวจนชัดเจนก็เอ่ยพูด "ทำไมตอนนี้แกกำลังสงสัยฉันอย่างนั้นเหรอ" "ไม่ครับ" ฐิติพันธ์เยาะเย้ย "ผมแค่กำลังบรรยายความจริงออกมา" "บรรยายความจริง ดี งั้นแกบอกฉันสิ ความจริงนั้นมาจสกไหนใครเป็นคนบอกแก" ท่านย่าของตระกูลมะเด็งแน่ใจว่าที่ฐิติพันธ์เป็นแบบนี้เกี่ยวข้องกับนิธานส่วนเรื่องที่ว่านิธานจะพูดเรื่องพวกนี้กับฐิติพันธ์ทำไมนั้นท่านย่าของตระกูลมะเด็งยังไม่รู้ที่แน่ใจก็คือไม่ได้หวังดีแน่ๆ เธอเข้าใจฐิติพันธ์ดีว่าถ้าไม่ใช่เรื่องที่ร้ายแรงจริงๆฐิติพันธ์ไม่มีทางทำกับตนเองแบบนี้แน่นอน "คุณนิธานกำลังแก้แค้นให้ปาลีอยู่แกดูไม่ออกรึยังไง" "แก้แค้นแล้วยังไงครับที่เขาแก้แค้นก็สมควรแล้วไม่ใช่เหรอครับ" ฐิติพันธ์ยิ้มเยาะ "คุณแม่คิดว่าถ้าคุณนิธานต้องการจะแก้แค้นจริงๆจำเป็นต้อง ใช้วิธีการที่ซับซ้อนแบบนี้เหรอครับเขาแค่กระดิกนิ้วไมากี่นาทีก็ขยี้เราจนตายได้แล้วไม่จำเป็นต้องเสียแรงไปกับเรื่องพวกนี้เลยหรือใช้ของพวกนี้มาแก้แค้นคุณแม่ที่เคารพถ้าหากวันนี้ผมไม่ได้รู้ความจริงจากคุณนิธานคุณแม่ตั้งใจจะปิดบังผมไปตลอดชีวิตเลยใช่ไหมครับใช่ไหม" ฐิติพันธ์ชูเอกสารกองใหญ่ในมือขึ้นมาโยนไปทางท่านย่าของตระกูลมะเด็ง " พันธ์คะ คุณ"ทรรศยาก็ตกใจกลัวเธอยื่นมือเข้าใกล้แต่กลับโดนฐิติพันธ์ผลักออกไปอย่างแรง " คุณแม่ครับ" " แม่" ลูกชายทั้งคู่ของทรรศยารีบเข้าไปพยุงทรรศยา " พ่อครับ ทำไมถึงทำกับคุณแม่แบบนี้" ฐิติพันธ์กลับแสยะยิ้มมองหน้าทรรศยา "คุณรู้ใช่ไหมว่าทำไมผมทำกับคุณแบบนี้" ทรรศยาหน้าซีดก่อนแรกเธอยังไม่รู้แต่เมื่อตะกี้แอบเห็นข้อมูลที่ตกอยู่บนพื้นทรรศยาก็เริ่มเดาได้แล้วแต่ในเวลานี้ทรรศยาไม่กล้าพูดอะไรเธอเม้มปากแน่นไม่กล้ามองตาของฐิติพันธ์ ฐิติพันธ์แสยะยิ้ม "พวกคุณไม่ลองดูว่าเอกสารพวกนี้มันมีอะไรบ้าง" " ฉัน พันธ์คะ คุณเชื่อฉันนะคะ ที่ฉันทำไปทั้งหมดก็เพราะว่าฉันรักคุณนะคะ" ทรรศยาอยากจะจับมือของฐิติพันธ์ไว้แต่ก็จับไว้ไม่อยู่ "รัก น่ากลัวว่าผมจะยอมรับไม่ได้" ถึงแม้ว่าทรรศยาจะรู้สึกแบบนั้นจริงๆแต่ทั้งหมดเอาชนะการโกหกหลอกลวงที่เธอทำกับเขาไม่ได้และเขาคงยอมรับไม่ได้ " พันธ์คะ ฉัน" " ตาพันธ์ ตอนนี้เพื่อนังจริยาผู้หญิงคนนั้นแกจะไม่เอาพวกเราแล้วใช่ไหม" ท่านย่าของตระกูลมะเด็งมองออกแล้วไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปีฐิติพันธ์ก็ไม่เคยลืมนังผู้หญิงสารเลวอย่างจริยาได้เลยเธอจ้องหน้าฐิติพันธ์ไว้นิ่ง แค้นใจที่ตอนนั้นไม่จัดการผู้หญิงสารเลวอย่างจริยาให้ตายเธอถึงขั้นยอมตกลวให้ฐิติพันธ์เก็บจริยาไว้ในตระกูลมะเด็งมันเป็นความหายนะครั้งใหญ่จริงๆ "ไม่ครับ" เขาไม่คิดจะเกี่ยวข้องกับจริยาอีกถึงแม้ว่าในตอนนั้นจริยาจะไม่มีความผิดแต่ระหว่างพวกเขาทำพลาดมายี่สิบกว่าปีและยังมีการมีตัวตนอยู่ของปาลีฐิติพันธ์ไม่คิดจะใช้ชีวิตร่วมกับจริยาอีกต่อไปแล้ว "ไม่ใช่ปัญหาเรื่องจริยาแต่เพราะปัญหาของพวกคุณเรื่องมาถึงตอนนี้คุณแม่ยังรู้สึกว่าตัวเองไม่ได้ทำอะไรผิดอีกใช่ไหมครับ" "ฉันทำผิดอะไร" ท่านย่าของตระกูลมะเด็งแสยะยิ้ม "ฉันไม่ได้ทำผิดอะไร ผู้หญิงคนนั้นช่วยเหลือแกในเรื่องงานไม่ได้อีกทั้งเธอยังเป็นผู้หญิงแพศยา ใจง่ายเมื่อก่อนเธอยังไม่ได้แต่งงานกับแกก็มีคู่หมั้นอยู่แล้วใครจะไปรู้ว่าเธอกับผู้ชายคนนั้นมีอะไรกันรึเปล่าถึงเรื่องพวกนี้จะเป็นฝีมือของฉันแต่ว่าเด็กสองคนนั้นล่ะนั่นไม่ใช่ฝีมือฉันแน่นอน" " คุณแม่"ฐิติพันธ์ได้ยินคำพูดของท่านย่าของตระกูลมะเด็งที่ไม่รู้สึกผิดหรือเสียใจแล้วรู้สึกผิดหวัง เขารู้มาตลอดว่ามารดาของตนเองเป็นคนโหดร้ายแต่ไม่คิดว่าจะเป็นถึงขนาดนี้แต่มาวันนี้เขาถึงได้รู้ว่าที่แท้แล้วเขาคิดผิด ความคิดของท่านย่าของตระกูลมะเด็งจะดื้อรั้นได้ขนาดนี้ "ตอนที่เธอใช้ชีวิตอยู่กับผมยังบริสุทธิ์อยู่ครับ" "บริสุทธิ์เหรอ สมัยนี้แค่ไปสร้างเยื่อพรหมจรรย์ที่โรงพยาบาลก็ได้แล้วแกคิดเหรอว่าเธอจะรีกแกจริงๆแกไม่รู้หรอกว่าช่วงหลายเดือนที่แกไม่อยู่เธอออกไปข้างนอกบ่อยๆไม่ยอมกลับบ้าน เธอ" "พอแล้ว เรื่องที่คุณแม่พูดมาผมรู้ความจริงหมดแล้วคนในรูปภาพพวกนั้นจริงๆแล้วไม่ใช่เธอ"ฐิติพันธ์เก็บรูปภาพบนพื้นขึ้นมา" คุณแม่พูดถึงพวกนี้สินะครับ" ท่านย่าของตระกูลมะเด็งคิดไม่ถึงว่าข้อมูลในมือของฐิติพันธ์จะครบถ้วนขนาดนี้มันจะเป็นไปได้ยังไง เรื่องในตอนนั้นเธอทำอย่างลับๆแล้วยังจัดการจนสะอาดหมดแล้วคนที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้เธอส่งไปอยู่ต่างเมืองจนหมดไม่มีทางกลับมาอีกแล้วเรื่องพวกนี้เกิดขึ้นมายี่สิบกว่าปีแล้ว ฐิติพันธ์จะสืบจนละเอียดแบบนี้ได้ยังไง "คุณแม่ตกใจมากเหรอครับว่าผมรู้ได้ยังไง" ฐิติพันธ์ส่ายหัว "ไม่ใช่ผมที่สืบเรื่องนี้ ยังไงผมก็ไม่มีทางคิดจะสืบเรื่องพวกนี้เพราะผมไม่เชื่อว่าคุณแม่ที่ผมเคารพจะทำเรื่องแบบนี้ออกมาได้ เป็นคุณนิธานที่สืบเรื่องนี้" ท่านย่าของตระกูลมะเด็งเซถอยหลังส่ายหัวไปมา" ไม่นะ พวกนี้เป็นของปลอมคุณนิธานคิดจะทำอะไรทำไมถึงต้องทำให้พวกเราแม่ลูกอ่อนต้องแตกหักกันด้วยเขามีเจตนาที่จะทำอะไรกันแน่"ท่านย่าของตระกูลมะเด็งโมโหมาก" ใช่แล้วเขาต้องคิดจะแก้แค้นแทนปาลีกับผู้หญิงสารเลวอย่างจริยาแน่ๆ ต้องเป็นอย่างนั้นแน่ๆ ตาพันธ์ พวกนี้มันไม่ใช่เรื่องจริงนะ" " ไม่ใช่เรื่องจริงเหรอครับ คุณแม่คิดว่าคนอย่างคุณนิธานจะทำแบบนี้เหรอครับ"ตอนนี้ฐิติพันธ์เชื่อที่นิธานพูดแล้ว "เรื่องมาจนถึงตอนนี้แล้วคุณแม่ยังไม่ยอมรับอีกเหรอครับ" " ไม่ใช่ฉันทำ ทำไมฉันต้องยอมรับด้วย"ท่านย่าของตระกูลมะเด็งยืนยันคำเดิมว่าไม่ใช่ตนเองทำ ฐิติพันธ์ผิดหวังอย่างมาก" คุณแม่รู้ไหมครับว่าวันนี้คุณนิธานเรียกผมไปพบเพราะอะไร" "เพราะอะไร" "จุดอ่อนทุกอย่างของตระกูลเราอยู่ในมือเขาทั้งหมดขอแค่เขาคิดจะทำหรือไม่พอใจแค่เล็กน้อยก็ทำลายตระกูลเราจนย่อยยับได้เลยแล้วคุณแม่คิดว่าเขามีจุดอ่อนทั้งหมดของพวกเราทำไมต้องสร้างหลักฐานมาใส่ร้ายคุณแม่ด้วย"ฐิติพันธ์เองยังรู้สึกตลก" คุณแม่รู้ไหมครับว่าเขาใช้เรื่องพวกนี้มาแลกอะไรกับผม" ท่านย่าของตระกูลมะเด็งเม้มปากแน่นมีความรู้สึกไม่ค่อยดีล่วงหน้าแล้ว " พ่อแท้ๆของปาลีคือใครครับ"ฐิติพันธ์ตาแดงก่ำสองมือกำหมัดแน่น "ฉันจะไปรู้ได้ยังไงว่าพ่อแท้ๆของมันเป็นใคร แม่ของมันแอบไปมีอะไรกับใครข้างนอก หรือว่าฉันต้อง" " ไม่ครับ คุณแม่รู้แน่นอน ถึงแม้คุณแม่จะไม่รู้แล้วเรื่องที่เด็กอีกคนหายออกไปจากโรงพยาบาลต้องเกี่ยวข้องกับคุณแม่แน่ๆ" ฐิติพันธ์มั่นใจว่าท่านย่าของตระกูลมะเด็งรู้เรื่องทุกอย่าง " ไม่ว่าแกจะเชื่อหรือไม่เชื่อฉันขอบอกเลยว่าฉันไม่รู้"ไม่ว่าฐิติพันธ์จะพูดยังไงเธอก็ยังยืนยันคำเดิม แต่ตอนนี้ฐิติพันธ์ไม่เชื่อเธออีกแล้วเขามองท่านย่าของตระกูลมะเด็งด้วยสีหน้าผิดหวัง" คุณนิธานต้องการจะรู้คำตอบนี้เท่านั้นถ้าหากเขาไม่ได้รับคำตอบตระกูลมะเด็งจะเป็นยังไงคุณแม่คงจะทราบนะครับ" ฐิติพันธ์ทิ้งคำพูดไว้แล้วแสยะยิ้มเดินผ่านหน้าท่านย่าของตระกูลมะเด็งไป ท่านย่าของตระกูลมะเด็งเซถอยหลังหลายก้าวต้องการจะคว้าตัวฐิติพันธ์ไว้แต่กลับโดนฐิติพันธ์หลบได้ ท่านย่าของตระกูลมะเด็งมีแววตาผิดหวัง โมโห และยังมีอาลัยอาวรณ์จนบ้าคลั่ง" ตาพันธ์ ฉันเป็นแม่แกนะ แกยอมที่จะเชื่อคนนอกแต่ไม่เชื่อแม่แท้ๆที่เลี้ยงแกมารึไง" ฐิติพันธ์ที่เพิ่งก้าวเท้าออกไปหยุดชะงักแววตาของเขาเป็นประกายที่สับสนแตกต่างกันออกมา แต่สุดท้ายกลับหัวเราะออกมา มือที่กำหมัดแน่นคลายตัวแล้วบีบแน่นอีกครั้งก่อนจะพูดเยาะเย้ยขึ้นว่า" ผมจะเชื่อหรือไม่ไม่สำคัญแล้วครับ ทางคุณนิธานต้องการแค่คำตอบเดียวถ้าไม่มีคำตอบให้เขาตระกูลมะเด็งก็จบสิ้นผมก็จบสิ้นและคุณแม่ก็จบสิ้นด้วยเช่นกันครับ" "ลูกอกตัญญู" ท่านย่าของตระกูลมะเด็งถือไม้เท้าเคาะพื้นอย่างแรงเธอโดนฐิติพันธ์ทำให้โมโหจนปวดใจไปหมดและพอเห็นของที่อยู่บนพื้นพวกนั้นท่านย่าของตระกูลมะเด็งก็ยิ่งโมโหมากยิ่งขึ้นก่อนจะเหยียบรูปภาพบนพื้นอย่างแรง" คนสารเลว พวกแกมันสารเลวหมดทุกคนเลย"