ตอนที่ 341 ชามาเป็นบ้า

ต๭นที่ 341 ชามาเป็นบ้า จริยาพยักหน้าติดต่อกัน “ดีๆ เป็นอย่างที่คิดไว้จริงๆ ฉันมองคุณไม่ผิดเลย” จริยากอดชยานีอย่างปลื้มอกปลื้มใจ “ให้ชยานีอยู่กับคุณฉันก็เบาใจได้มาก” “แม่ แม่พูดอะไรน่ะ” หัวของชยานีถูไถคลอเคลียอย่างออดอ้อนที่ตัวของจริยา “คุณแม่สบายใจได้เรื่องของชยานี หนูกับนิธานจะไม่ปล่อยให้คนร้ายลอยนวลแน่นอน” “ตกลง” จริยาพยักหน้า “พวกเขาช่างน่าตลกสิ้นดี ในตอนนั้นไล่ฉันออกมาและยังตัดขาดจากฉัน มาวันนี้ยังมีหน้ามาคุยเรื่องนี้กับฉัน มาขอร้องฉันและยังมาทำร้ายลูกสาวฉันจนตาย พวกเขาคิดว่าฉันแยกถูกผิดไม่ออกหรือไง” จริยากำมือเป็นกำปั้น “ไม่ได้รับการสั่งสอน นอกจากลุงสองแล้วตระกูลภูลพิพัฒน์ไม่มีใครดีเลยสักคน” ชยานีรู้สึกแปลกใจนิดหน่อย “แม่มีความทรงจำดีๆกับคุณนิเษพย์หรือ” จริยาพยักหน้า “ในปีนั้นลุงสองเป็นผู้สืบทอดความหวังเดียวของตระกูลกองแก้ว แต่ว่าคุณตาของหนูหัวโบราณกังวลว่าลุงสองของหนูจะยึดอำนาจ ดังนั้นลุงสองจึงถูกกีดกันสิทธิ์สืบทอดและตำแหน่งในตระกูลกองแก้ว” ชยานีคิดๆแล้วก่อนหน้านี้ เธอก็เคยไปที่บ้านตระกูลกองแก้ว ถึงแม้ว่าจะไม่ได้ใส่ใจเรื่องของตระกูลกองแก้วมากนัก แต่ว่าพอจะรู้เรื่องคร่าวๆอยู่ แต่ไหนแต่ไรมาชามาค่อนข้างจะมีนิสัยหยิ่งพยองใช้อำนาจบาตรใหญ่ ชยานียังจำได้ว่าครั้งนั้นถึงแม้ว่าเธอกับชามาจะเป็นเพื่อนสนิทกัน แต่ว่าเธอไม่ค่อยเห็นด้วยกับการกระทำของชามา ซึ่งหนึ่งในนั้นมีเรื่องกิริยาท่าทางที่ชามาปฏิบัติติต่อปวีณเหมือนไม่ใช่ญาติ เขาทำยังกับปวีณเป็นคนใช้ แต่ว่าชยานีก็ไม่กล้าแสดงอะไรออกมามาก ดังนั้นชามาจึงทำท่าทางเป็นคุณหนูผู้เย่อหยิ่งใส่เธอ มาตอนนี้คิดไปแล้วสิ่งที่ทำให้ชามาเป็นแบบนี้ มันเกี่ยวข้องกับการอบรมสั่งสอนของครอบครัวอย่างแน่นอน ไม่ว่าจะเป็นพรยศกับคุณปู่เอง พวกเขาอบรมสั่งสอนชามาให้ทำตามอำเภอใจจนเกินไป กลับกันชยานีรู้สึกดีต่อนิเษพย์กับปวีณเป็นอย่างมาก ดูแล้วก็เสียดายที่ได้มาเห็นข้อดีของทั้งสองคนช้าไปหน่อย “ไม่พูดเรื่องพวกนี้แล้ว ยังไงก็ตามไม่ว่าเรื่องอะไรฉันจะไม่ไปยุ่งเกี่ยวกับคนพวกนั้นอีก” ปากของจริยาพูดไม่สนใจ ไม่แคร์แต่ว่าในใจยังคงรู้สึกไม่สบายใจเป็นทุกข์ อย่างไรเสียการได้รู้ว่าจริงๆลูกสาวของตัวเองยังไม่ตาย อีกทั้งถูกคนเลี้ยงดูจนเติบใหญ่เดิมทีน่าจะเป็นเรื่องที่ทำให้เบาใจกลับคิดไม่ถึงว่ายังไม่ทันจะได้เจอลูกตัวเอง ลูกกลับตายจากไปก่อน “แม่คะ แม่” “ปาลี ลูกกลับไปกับนิธานก่อนเถอะ เรื่องนี้แม่รู้ดีว่าควรทำอย่างไร” สายตาของจริยาดูตั้งมั่นแน่วแน่ “แม่ไม่ใช่คนเดิมที่จะถูกคนอื่นกดขี่รังแกเหมือนแต่ก่อนอีกแล้ว แม่จะไม่เป็นตัวถ่วงของลูกเด็ดขาด ลูกกับนิธานอยากจะทำอะไรก็ทำได้เลยเข้าใจไหม” ชยานีพยักหน้า ความจริงแล้วจริยาพูดแบบนี้ออกมาได้ ชยานีก็รู้สึกสบายใจขึ้นมาก ชยานีไม่ใช่ไม่เชื่อในแม่ แต่เป็นเพราะก่อนหน้านี้จริยาถูกรังแกจนเคยชิน เธอแค่กลัวว่าแม่จะซ้ำรอยเดิม เมื่อตอนนี้เห็นแม่เป็นแบบนี้แล้วปาลีก็รู้สึกดีใจและคิดไว้ในใจว่าจะต้องดูแลแม่ให้ดียิ่งกว่าเดิมไม่ใช่แค่เพื่อชยานีแต่เพื่อตัวเธอเองด้วย “ค่ะแม่ หนูรู้แล้ว” เมื่อออกมาจากจริยา ความจริงแล้วชยานียังรู้สึกค่อนข้างหนักใจอยู่ เธอจับมือนิธานซึ่งนิธานก็รับรู้ความรู้สึกของชยานีได้จึงกุมมือชยานีไว้แน่น “เรื่องของคุณผมจะจัดการให้เรียบร้อย ฆ่าคนต้องชดใช้ด้วยชีวิตในเมื่อชามาทำเรื่องแบบนี้ได้เธอจะต้องชดใช้กับสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างแน่นอน” “นิธาน” ชยานีมองไปที่นิธานแล้วส่ายหัว “ส่งตัวเธอให้กฎหมายจัดการ คุณไม่ต้องลงมือเอง” ชยานีไม่อยากให้มือของนิธานต้องมาแปดเปื้อนกับเรื่องที่ไม่สมควรแบบนี้ นิธานหลุบตาลงยื่นมือดึงชยานีเข้ามาสู่อ้อมกอดตัวเอง “ในเมื่อผู้หญิงของผมต้องการแบบนี้ ถ้าอย่างนั้นผมก็จะเคารพการตัดสินใจของเธอ” แต่ถึงแม้ว่านิธานจะไม่ทำแบบเปิดเผย แต่ยังไงก็ต้องมีการป้องกันแบบลับๆอย่างน้อยก็ทำให้คนพวกนั้นไม่มาก่อกวนชยานีกับจริยาได้ต่อไปอีก ทั้งที่ความจริงแล้วนิธานกลับไม่ได้นำตัวชามาไปส่งที่สถานีตำรวจ เมื่อเป็นเช่นนี้คนของตระกูลกองแก้วจะไปตามหาข่าวหรือวิ่งเต้นก็ไม่มีทางรู้ข่าวของชามาได้ พวกเขายังเข้าใจว่าเป็นเพราะไม่รู้จักกับคนในพื้นที่ รวมทั้งมีนิธานคอยบงการอยู่พวกเขาจึงเจอแต่ทางตันทำให้ไม่สามารถไปช่วยชามาได้ มีแค่ปวีณที่รู้ความจริง ถึงแม้ว่านิธานจะไม่ยื่นมือเข้ามาขัดขวางเรื่องนี้ เขาก็นึกไม่ถึงว่าคนเหล่านี้จากตระกูลกองแก้วจะไม่มีความสามารถขนาดนั้น ปวีณไม่รู้ว่าจะอธิบายความรู้สึกอย่างไรเขารู้สึกต่อชามา ทั้งเกลียดชังและเจ็บปวด โดยเฉพาะในตอนที่เขารู้ว่าชามาเป็นคนร้ายตัวจริงที่ทำร้ายชยานี ความจริงปวีณนั้นอยากที่จะจัดการชามาในตอนนั้นเลย แต่เมื่อสติของปวีณกลับมาทำให้เขาคิดได้จึงไม่ได้ลงมือ อย่างไรก็ดีความรู้สึกเกลียดชังของปวีณที่มีต่อชามายิ่งเกลียดชังฝังลึกลงไป หลายวันที่ผ่านมาเขาเห็นความพยายามของคนตระกูลกองแก้ว เห็นแม้กระทั่งตัวพรยศเองที่ออกไปตอนเช้ากลับมาค่ำทุกวันแต่กลับไม่ได้ข่าวคราวอะไรเลยยิ่งทำให้ปวีณรู้สึกดีใจ ดีใจมากที่สุดจริงๆ อย่างน้อยคนที่ทำร้ายคนอื่นก็ไม่สามารถหนีกฎหมายไปได้ แต่ปวีณแค่รู้สึกประหลาดใจกับนิธานเฉยๆ ว่าเขาจะทำยังไงกับชามา ดังนั้นหลังจากที่ปวีณได้รับสายจากนิธานแล้วจึงออกจากบ้านไปพบนิธานด้วยความสงสัย สถานที่ที่นิธานนัดพบคือไอคนคลับ ปวีณรู้ก่อนหน้ามานานแล้วว่าที่นี่นั้นเป็นอสังหาริมทรัพย์ของนิธานแต่เขาไม่มีโอกาสได้มาสักครั้ง วันนี้เมื่อได้เข้ามาข้างในจึงพบว่ามันทำให้เกิดความรู้สึกตื่นตะลึงมากกว่าที่คิดไว้เสียอีก “คุณปวีณ เรียนเชิญทางนี้ครับ” ตีรณพาปวีณเดินเข้าไปข้างใน หลังจากนั้นพาลงมาข้างล่างเดินเลี้ยวไปเลี้ยวมาจนมาถึงห้องมืดๆห้องหนึ่ง ปวีณมองเข้าไปด้วยความสงสัยพลันเห็นห้องเล็กๆที่ผนังเป็นกระจกซึ่งแตกต่างจากห้องนี้มาก ชามาถูกขังไว้ที่นี่ มือเท้าถูกคล้องไว้ด้วยกุญแจมือเหล็ก เธอร้องตะโกนตีโพยตีพายอยู่ในนั้นไม่หยุดท่าทางดูเหมือนคนบ้า ปวีณหันกลับมา “นี่มันหมายความว่ายังไงครับคุณตีรณ” ตีรณกระตุกคิ้ว “หรือว่าคุณปวีณไม่อยากรู้ ว่าทำไมผมถึงขังเธอไว้ที่นี่” ปวีณเม้มริมฝีปากสายตาไม่พอใจ จากการสังเกตและและการวินิจฉัยอาการชามาของตีรณซึ่งเขาเป็นผู้ติดตามอยู่ข้างกายนิธานมานาน “หรือว่าคุณปวีณไม่รู้สึกว่าคุณชามามีอะไรผิดปกติ” ตอนแรกปวีณไม่ได้สังเกตแต่พอตีรณพูดขึ้นมาจึงมองสำรวจชามาชั่วครู่แล้วคิดไปถึงท่าทีการตอบสนองต่างๆของชามาพลันคิ้วขมวดขึ้น “คุณหมายถึง.....” ตีรณพยักหน้า “ใช่ครับ” “แต่ว่าไม่น่าใช่นะ” ปวีณยังรู้สึกสับสน “ตามธรรมดาแล้วเธอดูปกติดี ดูไม่ออกว่ามีความผิดปกติอะไรเลย” ความจริงที่ว่าจิตใจของชามามีความผิดปกติปวีณยากที่จะเชื่อได้ “คุณปวีณ คุณนิธานไม่จำเป็นต้องเอาเรื่องนี้มาพูดล้อเล่นกับคุณ ตามความเป็นจริงแล้ว พวกเราสามารถดำเนินคดีตามกฎหมายกับชามาได้แน่นอน คุณนิธานคงอยากจะแบบนั้นตั้งแต่แรกแล้ว” ปวีณพยักหน้า ถูกต้องถ้าคิดตามว่าชยานีมีความสำคัญต่อนิธานขนาดไหน นิธานจะต้องทำแบบนั้นแน่นอน แต่ว่านิธานกลับไม่ได้ส่งชามาไปในที่ที่ควรส่งไปแบบนี้ก็แสดงให้เห็นถึงความผิดปกติ “พวกคุณรู้เรื่องนี้ได้ยังไง” เรื่องนี้แม้กระทั่งปวีณและตระกูลกองแก้วยังไม่มีใครรู้ แล้วนิธานรู้ได้ยังไง ตีรณเหยียดปากออก “บนโลกใบนี้ไม่มีเรื่องอะไรที่คุณนิธานไม่รู้ครับ” ฟังแล้วดูลำพองเย่อหยิ่งคิดว่าตัวองเก่งแต่ปวีณรู้ดีว่านิธานมีความสามารถอย่างที่ว่าจริงๆ “คุณปวีณยังจำได้ไหมว่าครั้งที่แล้วเรื่องคุณผู้หญิงที่บ้านของคุณนิธาน” เห็นปวีณพยักหน้า ตีรณจึงพูดต่อไปว่า “ตอนนั้นคุณนิธานรู้ว่าจิตใจของคุณชามาผิดปกติแล้ว มิฉะนั้นคุณปวีณคิดว่าการจัดการเรื่องครั้งนั้นจะราบรื่นได้ขนาดนั้นหรือ” “ถ้าอย่างนั้นคุณกำลังจะบอกว่า ชามามีความผิดปกติตั้งแต่ตอนนั้นแล้วหรือ และยังเป็นการวางแผนของพวกคุณอีก” ปวีณเชื่อจริงๆแล้ว แต่ว่าถ้าชามาผิดปกติจริงๆแบบนี้ก็ยากที่จะจัดการได้ แล้วถ้าคนตระกูลกองแก้วรู้เรื่องก็จะยกเอาเรื่องความผิดปกติของจิตใจนี้มาเป็นเงื่อนไขในการช่วยให้ชามาพ้นข้อกล่าวหาของตำรวจ แบบนั้นเท่ากับว่าชยานีต้องตายฟรีรวมถึงปาลีที่เคยถูกชามาทำร้ายมาก่อนด้วย ปวีณสุดหายใจเข้าลึกๆ “พูดมาเถอะ คุณนิธานจะให้ผมทำอะไร” นิธานเป็นนักวางแผนอย่างนั้นคงไม่ได้จะมาหาเขาโดยไม่มีสาเหตุอะไร ดูแล้วน่าจะมีเรื่องให้ช่วยจัดการแน่นอน “คุณปวีณฉลาดอย่างที่คิดไว้ไม่มีผิด” ตีรณยิ้มแล้วพูดออกมมา สิ่งที่คุณนิธานต้องการมันง่ายมากแค่ต้องการให้ตระกูลกองแก้วรู้เรื่องว่าคุณชามาเป็นโรคประสาท “อะไรนะ” ปวีณกลับไม่เข้าใจ “แบบนี้แล้วชามาเธอก็ลอยนวล กฎหมายก็เอาผิดเธอไม่ได้น่ะสิ ” “คุณปวีณอย่าพึ่งใจร้อน ในเมื่อเป็นโรคประสาท ชามาก็ต้องรักษา ในเมื่อเธอไม่ได้ไปอยู่ในคุก ถ้าอย่างนั้นก็ยิ่งต้องไปอยู่ในที่ที่เหมาะสมสำหรับเธอ” ตีรณยิ้มมีเลศนัย “คุณปวีณผมคิดว่าเรื่องนี้คงไม่ยากสำหรับคุณนะครับ” ปวีณเลิกคิ้วขึ้นแม้ว่าจะไม่พอใจในท่าทางของตีรณและไม่ชอบวิธีการจัดการของนิธาน แต่ยังไงก็ต้องยอมรับว่าวิธีการของนิธานเหมือนจะเป็นหนทางเดียวที่จะทำให้ชามาได้รับการลงโทษที่สาสม “ถ้าชามาเป็นโรคประสาท จิตไม่ปกติก็จะสามารถหลุดจากการเอาผิดของกฎหมายได้โดยอัตโนมัติก็จริงอยู่ แต่ว่าในเมื่อเธอป่วยขนาดนี้ ก็จะทำให้เธอไม่มีอิสระและเมื่อเธอเข้าไปในสถานที่นั้นเพื่อทำการรักษาขนาดคนไม่ได้ป่วยยังถูกทำให้เป็นบ้าได้” ปวีณพยักหน้า “ตกลง ผมรับปากคุณ” ในเมื่อสิ่งที่ทำก็เพื่อชยานีและปาลีไม่ว่านิธานจะจัดการด้วยวิธีใดผลที่ได้มันก็ดีเหมือนกันหมด “ถ้าอย่างนั้น ผมคงต้องรบกวนคุณแล้ว” ตีรณพูดยิ้มๆดันแว่นที่ตรงจมูกขึ้น “อ้อใช่แล้วคุณปวีณได้ยินมาว่าวันนี้คุณเวทน อยู่เมืองนภาพักที่โรงแรมเดียวกันกับคุณปวีณ” ปวีณขมวดคิ้ว ไม่ได้ตอบคำถาม “ถ้าคุณเวทนทราบเรื่องนี้ มันจะยิ่งสนุกมากยิ่งขึ้นใช่ไหมครับคุณปวีณ” ปวีณยิ้มเรียบเย็น “คุณนิธานมีวิธีการลงมือที่ดีจริงๆ ทั้งๆที่มันเป็นความคิดของนิธาน แต่คนลงมือกลับเป็นตัวเขาเอง แม้กระทั่งตระกูลกองแก้ว แล้วไหนจะทัตติอีกคน ก็ยังถูกวางเป็นหมากอยู่ในแผนการณ์นี้ แต่ว่าดูเขาเต็มใจ “คุณปวีณชมเกินไปแล้ว ผมจะไปรายงานให้คุณนิธานทราบตามความเป็นจริง” ตีรณยิ้มอย่างมีมารยาทตั้งแต่เริ่มจนจบ ”ทันใดนั้น ห้องข้างๆถัดไปมีเสียงร้องเจ็บปวดดังออกมา “โอ๊ย ชยานีนังคนเลว ฉันเกลียดแก ฉันเกลียดแกที่สุด” “แกอีกคนนังปาลี พวกแกมันเลว เป็นคนเลวกันหมด” “นอกจากจะอ่อยผู้ชายแล้วพวกแกทำอะไรเป็นอีก นังจิ้งจอก นังจิ้งจอกตัวดี เอาทัตติของฉันคืนมา ฉันจะฆ่าแก จะฆ่าพวกแกให้หมด” “ฮ่าฮ่า กรรมตามสนอง กรรมตามสนองแกแล้วชยานี ใครใช้ให้แกแย่งทัตติไปจากฉันทั้งๆที่แกก็รู้ว่าฉันรักเขาขนาดนั้นฉันรักเขาเพราะอะไรแกถึงมาแย่งเขาไปจากฉัน” ตีรณหลุบตาลงมุมปากยิ้มเยาะเย้ย “ผมเชื่อว่าเป้าหมายของคุณปวีณกับคุณนิธานน่าจะเหมือนกันที่ทำทุกวิธีทางเพื่อปกป้องคนที่คุณเป็นห่วงมากที่สุดให้ปลอดภัยและมีความสุข ใช่ไหมครับ”