ตอนที่51 คุณนิธานอย่ามาขู่คนอื่น

ต๭นที่51 คุณนิธานอย่ามาขู่คนอื่น สายตาแสนเย็นชาของนิธานทที่มองมานั้นคล้ายคมมีดที่ฟาดฟันคนได้ ชยานีรีบพยักหน้าขึ้นลงรีบพูดประจบประ แจงว่า “ได้ค่ะได้ ทำไมจะไม่ได้ล่ะค่ะ ฮ่าฮ่า สามารถได้รับความสนับสนุนและความช่วยเหลือจากคุณนิธานถือเป็นเกียรติขอดิฉันอย่างมากค่ะ” “ที่จริงแล้วการเจรจาวันนี้ดิฉันเครียดมากค่ะเพราะยังไงซะดิฉันก็เป็นแค่ผู้หญิงตัวเล็กๆคนนึงถ้าอีกฝ่ายเป็นผู้ที่มีอำนาจสูงดิฉันไม่เสียเปรียบแย่เลยเหรอคะ ฮ่าๆ มีคุณนิธานอยู่ด้วย พวกเราไม่ต้องเจรจาต่อรองก็ชนะใสๆแล้วค่ะ” รอยยิ้มของชยานีเริ่มแข็งเกร็ง คำเยินยอที่พูดออกมาชยานีรู้สึกว่าตนเองสามารถทำให้นิธานพอใจจนตัวลอยได้เลยล่ะ นิธานมองชยานีนิ่งๆก่อนพูดขึ้น “จอมปลอม” ชยานี “......” คนสวยอย่างฉันจะไม่ถือสานายละกัน “อย่างผมนี่ต้องเรียกว่าผู้กล้าค่ะ” “เจ้าเล่ห์มากกว่า” “หึ”ตีรณหลุดหัวเราะออกมา เมื่อโดนสายตาสองคู่เพ่งมองมาตีรณรีบยืนตรงหน้านิ่งสบตาเข้ากับนิธานและชยานีแล้วพูดขึ้น “เอ่อคือ พอดีนึกถึงเรื่องตลกขึ้นมาครับ ก็เลย....” “เหรอคะ”ชยานีแสยะยิ้มออกมา มันเป็นรอยยิ้มที่ดูเหมือนจะน่ากลัวเล็กน้อย น่าขำ เธอเถียงสู้นิธานไม่ได้ ไม่ได้หมายความว่าเธอจะสู้ผู้ช่วยของเขาไม่ได้ไหมล่ะ เจ้านายสร้างหนี้ไว้งั้นก็ให้ลูกน้องใช้หนี้แทนละกัน “เรื่องตลกอะไรค่ะ คุณตีรณเล่าให้กันฟังบ้างสิคะ” “เอ่อ......”ตีรณหน้าซีด รู้สึกได้เลยว่าตนหาเรื่องใส่ตัวเองเข้าแล้ว จึงพูดไม่ออกสักคำ “ติ๊ด” เสียงประตูลิฟต์เปิดออก นิธานเดินออกมาก่อนจะทิ้งคำพูดประโยคหนึ่งไว้ “ในหนังผีมีฉากหนึ่งที่เกิดในลิฟต์คุณเคยดูไหม” ชยานีตัวสั่นเล็กน้อยก่อนต่อว่า “คุณนิธาน คุณอย่ามาหลอกฉันซะให้ยาก ตอนนี้มันตอนกลางวัน” “เหรอ แต่ว่าตอนกลางวันมันก็มีนะ” นิธานตอบกลับเสียงเข้ม บ้าเอ้ย นายนิธานไอ้คนนิสัยเสีย ชยานีสบถด่านิธานในใจตื่นตกใจรีบเดินออกจาลิฟต์ตะโกนเรียกคนข้างหน้าให้รอ “คุณนิธาน รอฉันด้วยสิ” ในตอนที่นิธานเปิดประตูรถออกมาชยานีที่อยู่ด้านข้างรีบพุ่งเข้าไปนั่งข้างในรถเรียบร้อยก่อนจะหันไปมองที่นิธานก่อนพูดขึ้น “คุณนิธาน รออะไรล่ะ รีบขึ้นรถสิค่ะ” รอยยิ้มบนใบหน้าของชยานีไม่ต้องบอกก็รู้ว่าดีใจแค่ไหน นิธานกับตีรณมองหญิงสาวตรงหน้าที่อารมณ์แปรปรวนไปมาก่อนริมฝีปากเม้มแน่น ตีรณรีบพูดขึ้นทำลายบรรยากาศที่แสนอึดอัดนี้ “ท่านประธานกับคุณปาลีนั่งเรียบร้อยแล้วนะครับใกล้ถึงเวลาที่ผมนัดกับลูกค้าฝ่ายตรงข้ามแล้วครับ” เวลานัดที่ตีรณนัดไว้คือสิบโมงครึ่ง ถ้าทั้งสามไปตอนนี้จะทันเวลาพอดี ออฟฟิตที่นิธานพูดถึงนั้นตั้งอยู่บริเวณใจกลางเมือง ระยะทางไม่ไกลจากบริษัทเอ็ม.เจ.จำกัด ขับรถไปถนนอีกซอยก็ถึงแล้ว อยู่ตรงอาคารเซอิกิเดิมทีที่ตรงนั้นเคยมีออฟฟิตทำงานแต่ว่าเมื่อปีที่แล้วประกาศปิดกิจการไปแล้วดังนั้นที่ตรงนั้นจึงว่างออกมา ที่ดินบริเวณนี้ล้วนเป็นทำเลทองที่ราคาแพงหูฉี่คนที่ไม่มีเงินทองมากพออย่าได้คิดหวังจะครอบครองได้ ชยานีตกใจคิดไม่ถึงว่านิธานจะหาสถานที่ดีๆแบบนี้ให้เธอได้ เดิมทีเธอก็อยากได้ที่นี่แต่งบประมาณของเธอไม่พอ ดังนั้นเธอจึงไม่คิดถึงที่นี่ตั้งแต่แรกที่เธอคิดไว้ล้วนเป็นทำเลที่ราคาพอดีการจารจรสะดวกก็พอแล้ว แต่ว่าสถานที่อย่างนั้นมักจะหายากไม่ได้หามาง่ายๆ อีกทั้งตัวเธอเองไม่มีคนรู้จักที่กว้างขวาง ไม่มีทรัพย์สิน ดำเนินการแต่ละขั้นตอนด้วยความลำบากและนี่อาจเป็นอีกเหตุผลหนึ่งที่ชยานีตอบตกลงเรื่องหย่ากับนิธานอย่างง่ายดาย ขอแค่ทำให้นิธานพอใจ เขาต้องทำตามที่เธอเรียกร้องทุกอย่างให้ช่วยเหลือเธอแน่นอนเพราะเหตุนั้นเองทุกอย่างในตอนนี้ถึงผ่านไปได้ด้วยดีแม้กระทั่งสถานที่ตั้งยังหาได้ดีขนาดนี้ ชยานีได้เห็นที่นี่เพียงแวบเดียวก็ชอบทันที เธอพอใจเป็นอย่างมาก ชยานีไม่มีความรู้ด้านการซื้อขายที่ดินเธอรู้แต่เพียงว่าที่แห่งนี้ราคาคงสูงมากแน่นอนแต่จะราคาเท่าไหร่นั้นเธอก็ไม่รู้เลย แต่ชยานีรู้สึกดีใจมากที่วันนี้นิธานมาด้วยเมื่อเห็นปฏิกิริยาของอีกฝ่ายพบว่าผู้ซื้อเป็นนิธานระหว่างเจรจามีบ่อยครั้งที่อีกฝ่ายพยายามพูดเอาใจผูกไมตรีเพื่อหวังผูกสัมพันธ์ที่ดีกับนิธานนั่นเอง ลางสังหรณ์ของชยานีบอกเธอว่าการเจรจาครั้งนี้ต้องผ่านไปได้อย่างราบรื่นดังนั้นเธอจึงมอบหน้าที่ทั้งหมดให้กับนิธานจัดการให้ส่วนเธอมองหาที่นั่งได้ก็นั่งลงพักผ่อนทันที ชยานีเพิ่งมองเห็นข้อความขอธนิดาที่ส่งมาบอกว่าพรุ่งนี้เธอถ่ายละครเสร็จแล้วจะมีเวลาพักผ่อนหนึ่งวันจึงถามตนเองว่ามีเวลาว่างไปกินข้าวกับเธอไหม ถึงแม้ว่าชยานีจะเคยบอกธนิดาแล้วว่าให้พวกเธอเจอกันน้อยลงแต่ดูเหมือนธนิดาจะไม่ยินยอมที่ต้องเป็นอย่างนั้นจึงมักจะงอแงอยากพบเธอบ่อยครั้ง ชยานีนวดขมับไปมาไม่รู้จะทำยังไงดีก่อนจะตอบกลับ “ช่วงนี้ฉันอาจจะยุ่งกับการเปิดบริษัทตอนนี้กำลังเจรจาอยู่ถ้าผ่านไปได้ด้วยดีคงไม่มีเวลาไปกินข้าวกับเธอแล้วล่ะ” ทางด้านธนิดาที่อารมณ์ดีจากถ่ายละครเสร็จเมื่อเห็นข้อความตอบกลับของชยานีแล้วใบหน้ากลับบึ้งตึงทันที “อุ๊ย นางฟ้าสุดสวยของฉัน ใครบังอาจมาทำให้เธอโกรธกันเนี่ย”ญาดาผู้จัดการสาวเห็นใบหน้าที่ไม่มีอารมณ์จะทำอะไรของธนิดาจึงเอ่ยถาม “ยังทำใจไม่ได้เหรอ” “วางใจเถอะ ฉันไม่เป็นไร แค่เหนื่อยๆเท่านั้นเอง”ญาดาเป็นผู้จัดการของธนิดาอีกทั้งยังเป็นเพื่อนสนิทด้วย ญาดารู้จักกับชยานีอีกทั้งความสัมพันธ์ของพวกเธอก็นับว่าดีมากด้วย หลังจากเกิดเรื่องแบบนั้นขึ้นกับชยานี ญาดาสังเกตได้ถึงความเปลี่ยนแปลงของธนิดาที่นับวันยิ่งซูบผอมลงในใจเธอคอยเป็นห่วงเพื่อนเงียบๆเพราะเธอเองก็ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกัน คนตายไม่สามารถฟื้นขึ้นมาได้ “จริงสิ แล้วเรื่องที่ให้เธอเป็นพรีเซนเตอร์ให้แบรนด์เสื้อผ้าของเพื่อนเธอเป็นยังไงบ้างแล้ว “ไม่ยังไง”สีหน้าธนิดาบึ้งตึงทันที “ฉันไม่มีทางรับงานนี้เด็ดขาด” “ทำไมล่ะ”ญาดาข้องใจ “ชยานีไม่ใช่เป็นเพื่อนสนิทเธอเหรอแบรนด์เสื้อผ้านั่นเป็นความถาคภูมิใจของชยานีเลยนะ เมื่อก่อนเธอบอกว่าจะเป็นพรีเซนเตอร์ให้นี่นา” ถ้าหากไม่เกิดอุบัติเหตุนั้นก่อนตอนนี้ธนิดาคงรับงานนี้เรียบร้อยดังนั้นญาดาถึงแปลกใจมาก “ตอนนี้ชยานีไม่อยู่แล้วถ้าเธอสามารถทำงานนี้ได้มันอาจเป็นการปลอบใจชยานีอีกหนึ่งวิธีไม่ใช่เหรอ วันก่อนชามาติดต่อมาหาฉัน จริงเหรอบอกว่าเพราะเรื่องราคาคุยกันไม่ลงตัวเธอถึงไม่ยอมรับงานนี้” “ยัยนั่นพูดอย่างนี้กับเธอเหรอ” ธนิดายิ้มเยาะ มือบางที่จับโทรศัพท์อยู่บีบแน่นขึ้นสบตาญาดานิ่งถามกลับ “ญาดาเราทำงานด้วยกันมานานเท่าไหร่แล้ว” “ห้าปีแล้ว”ญาดาตอบพร้อมลูบจมูกเบาๆ “ตั้งแต่เธอเข้าวงการเรารู้จักกันตั้งแต่ตอนที่เธอยังเป็นตัวประกอบเล็กๆอยู่เลย”ญาดาถอนหายใจก่อนจะพูดขึ้นอีก “เวลาผ่านไปเร็วมาก” “ห้าปีแล้วเหรอ ถ้างั้นฉันเป็นคนแบบไหนเธอน่าจะชัดเจนที่สุดใช่ไหม” ธนิดาพูดเสียงนิ่ง “ฉันเป็นประเภทที่เพื่อเงินแล้วไม่ช่วยเหลือเพื่อนเหรอไง” ญาดาขมวดคิ้วแน่นรีบตอบ “ไม่ใช่” “เพราะฉะนั้นเรื่องเงินจึงไม่ใช่สาเหตุหลัก”ธนิดาหงุดหงิดขยุ้มผมจนยุ่งจนญาดารีบห้ามไว้ “เดี๋ยวเธอยังมีถ่ายต่อนะระวังภาพลักษณ์ด้วยสิ” “หึๆ ภาพลักษณ์”ธนิดาเครียดเธอเริ่มมีอาการอยากสูบบุหรี่พยายามควานหาซองบุหรี่ตามตัวเมื่อหาไม่เจออารมณ์เธอยิ่งเสียมากขึ้น ญาดาเห็นอาการเพื่อนรีบจับมือเพื่อนแน่นแล้วถาม “เธอเป็นอะไรไปธนิดา” “ไม่เป็นไร” ธนิดาเริ่มคิดอะไรฟุ้งซ่าน “ญาดาเธอคิดว่าถ้าชยานียังมีชีวิตอยู่แล้วรู้ว่าแบรนด์เสื้อผ้าที่ออกแบบเองหรือแม้กระทั่งรางวัลที่ควรเป็นของเธอโดนแย่งไปเธอจะทำยังไง” “ที่เธอพูดหมายความว่าไง อะไรคือโดนคนแย่งไป” ญาดาไม่เข้าใจที่ธนิดาพึมพำออกมา “ไม่มีอะไร” ธนิดาอ้าปากจะพูดต่อแต่กลับหุบลงอีกครั้งแล้วเงียบไป ความรู้สึกตอนนี้ของเธอแสนจะทรมาน เธอความจริงทุกอย่างแต่เธอกลับบอกใครไม่ได้ มองดูชามาใช้ชีวิตอย่างสุขสบาย แม้แต่ธนิดายังทนแทบไม่ได้นับประสาอะไรกับชยานีล่ะ ชยานี ตอนนี้เธอคงกำลังทุกข์ใจและคงอยากล้างแค้นมากเลยใช่รึเปล่า แต่ธนิดากลับทำอะไรไม่ได้เลย ทำได้เพียงมองดูชามากับทัตติชายโฉดหญิงชั่วคู่นั้นลอดพ้นจากเงื้อมมือกฏหมายไปได้ทั้งๆที่พวกเขาเป็นฆาตกรตัวจริงเป็นขี้ขโมยแท้ๆ ตลอดการเจรจาชยานีไม่เข้าไปยุ่งด้วยเลย นิธานใช้เวลาไม่นานก็เจรจาเสร็จสิ้น เดิมทีชยานีแปลกใจมากแต่เมื่อคิดได้ว่าเป็นนิธานแล้วละก็มันจะไม่ใช่เรื่องแปลกเลย ชยานีและอีกฝ่ายเซ็นสัญญาเสร็จเรียบร้อยเมื่อตรวจดูแล้วไม่มีปัญหาจึงแบ่งออกเป็นสองชุดเก็บไว้คนละชุดเป็นอันจบปัญหาเรื่องที่ตั้งบริษัทหลังจากนี้ก็เป็นเรื่องที่ชยานีต้องจัดการเองแล้วเธอเริ่มคิดวางแผนเรื่องซ่อมแซมที่นี่แล้วยังต้องไปติดประกาศรับสมัครพนักงานที่กรมจัดหางานและอื่นๆอีกมากมาย ถึงแม้มันจะดูเหมือนยุ่งยากมากเท่าไหร่แต่ชยานีกลับรู้สึกตื่นเต้นมากๆตอนนี้เธอรู้สึกว่าตัวเองมีพลังงานที่มากมายมหาศาลที่ใช้ไม่หมดในใจคิดแต่อยากจะทำให้สำเร็จ นิธานเห็นว่าชยานีที่ตอนนี้กำลังตื่นเต้นดีใจอยู่จึงไม่คิดจะก่อกวนเธอ ในความรู้สึกของนิธานนั้นไม่ว่าผู้หญิงคนนี้จะมีความสามารถหรือไม่ก็ตามแค่เธอมีความคิดที่จะเข้มแข็งพึ่งพาตัวเองได้นี่ต่างหากที่เป็นสาเหตุทำให้เขาต้องหันกลับมามองเธอใหม่ ปาลีคนเดิมนั้นทำอะไรไม่เป็นสักอย่างคิดแต่อยากจะได้ในสิ่งที่ต้องการโดยไม่ยอมทำด้วยตัวเองดังนั้นนิธานถึงไม่เคยคิดเหลียวแลเธออีกทั้งเธอยังสรรหาสารพัดวิธีเรียกร้องความสนใจจากเขาทำให้เขายิ่งไม่ชอบเธอ เขาไม่พอใจท่านแก่ของภูลพิพัฒน์มากที่บังคับให้เค้าต้องแต่งงานกับปาลีแต่ว่าหลังจากแต่งงานแล้วเดิมทีเขาคิดจะใช้ชีวิตคู่กับปาลีอย่างสงบสุขแต่ปาลีกลับทำให้ความอดทนที่เขามีค่อยๆหมดลงทำให้เขารู้ว่าปาลีนั้นร้ายแบบไร้ขีดจำกัดจริงๆ ทำให้นิธานยิ่งรังเกียจเธอขึ้นเรื่อยๆและไม่มีทางยอมรับเธอได้ แต่มาวันนี้เธอเริ่มทำตัวดีขึ้น ยืนได้ด้วยตัวเองแล้ว ถึงแม้หลังจากนี้พวกเขาหย่ากันไปแล้วก็ตามยามเมื่อบริษัทของเธอมีปัญหาเขาก็ยังคงคอยช่วยเหลือเธออย่างแน่นอน “ขอบคุณนะค่ะคุณนิธาน”นี่เป็นคำขอบคุณนิธานอย่างจริงใจจากชยานี แววตาที่ส่องประกายระยิบระยับทำให้ผู้ที่มองเห็นรู้สึกดีใจตามไปด้วย “อืม” นิธานพยักหน้าตอบกลับ ชยานียิ้มบาง “เอ๊ะ นี่ก็จะเที่ยงแล้วตอบแทนที่วันนี้คุณมาช่วยฉันจัดการกับปัญหาแสนยากนี้ตอนนี้ฉันอารมณ์ดี เอาเป็นว่าให้ฉันเลี้ยงข้าวเที่ยงคุณสักมื้อนะ” ตอนนี้เธออารมณ์ดีก็จะใจกว้างเป็นพิเศษแววตาที่ส่องประกายสดใสของเธอทำให้หัวใจที่ปกคลุมไปด้วยน้ำแข็งของนิธานคล้ายกับจะได้ รับความอบอุ่นขึ้นมาทีละนิด เขายิ้มแล้วตอบ“ได้”