ตอนที่ 72 คุณยังมีเรื่องประหลาดใจที่ฉันยังไม่รู้อีกมั้ย

ต๭นที่ 72 คุณยังมีเรื่องประหลาดใจที่ฉันยังไม่รู้อีกมั้ย “ก่อนหน้านี้ฉันคิดถึงปัญหาเรื่องนี้ตลอดแล้ว แต่ยังคิดอะไรไม่ออก” ชยานีคิ้วตก “อย่าพึ่งพูดถึงเรื่องนี้เลย เรื่องนั้นได้เบาะแสว่ายังไงแล้ว” นักข่าวธิทพลน์ มีใบหน้าที่สวยงามแต่มีความบิดเบี้ยวเมื่อเจอหน้าของชยานี ใบหน้าของเขาเริ่มเสียเล็กน้อย ชยานีมองธิทพลน์ ในใจของเธอแน่ใจแล้วว่าเวลานี้เขาไม่มีการพัฒนาเลย "ไม่เป็นอะไร คุณไม่ต้องรีบ ฉันรู้ว่าพวกเขากล้าที่จะทำสิ่งนั้น ก่อนหน้านี้คิดทุกอย่างไว้หมดแล้ว การหาหลักฐานไม่ใช่เรื่องง่าย" คำพูดของเขาล้วนแต่ไม่เป็นความจริง แต่ชยานีรู้อยู่แล้วว่าหลักฐานทั้งหมดธิทพลน์ไม่มีเงื่อนงำ ก็ชัดเจนว่าเรื่องนี้ไม่ได้แก้ง่ายๆ แม้ว่าเธอจะต้องการค้นหาหลักฐานให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่เธอก็รู้ว่าความเร็วนั้นมันไม่พอ “คุณคิดแบบนี้ดีที่สุดแล้ว แต่ชยาณี ฉันจะพยายามหาหลักฐาน แต่คุณก็รู้ว่าพวกเขาสามารถฆ่าคนได้สบายๆ ตอนที่คุณโดนรถชน ฉันไปหาข้อมูลมาว่าคนขับนั้นเมาเลยขับมาชนคุณแล้วยังไม่มีใครออกมารับผิด ที่บ้านก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น คิดๆดูแล้วชามากับทัตติไม่ได้เกี่ยวกับข้องกับเรื่องนี้เลย” "อ๋อ ฉันรู้แล้ว" ชยานีพยักหน้า”ฉันเข้าใจ ชามาจริง ๆแล้วเขาไม่ใช่คนหน้าไหว้หลังหลอก เขาเป็นคนมีน้ำใจมากไม่งั้นฉันคงถูกเขาหลอกมานานหลายปี “สำหรับคุณที่อยู่โรงพยาบาลหลังการผ่าตัดและก็เรื่องที่ฉีดยาให้สมองตายชั่วคราวฉันก็สืบมาหมด ในตอนนี้คงไม่มีเรื่องที่จะแต่งแล้วสินะ” หัวใจของชยานีเต้นอย่างหนัก เรื่องพวกนี้เธอสามารถให้เบาะแสกับธิทพลน์แต่ว่าถึงยังไงธิทพลน์ก็ยังไม่มีหลักฐานอยู่ดี นั้นก็แสดงว่าชามา ทำการอย่างฉลาดมากและยังเป็นความลับอยู่ "แต่ไม่ต้องหวงความลับยังไม่รั่วไหล ฉันแค่เดินตามร่องรอยที่มี ฉันต้องการเวลา" ธิทพลน์มองใบหน้าของชยานีที่กำลังรู้สึกโดดเดียวและเจ็บใจ "ชยานี ฉันจำได้ว่าคุณไม่ใช่คนที่จะหมดกำลังใจง่ายๆ!" "มันเป็นธรรมาชาติของฉัน"ชยานีเม้มปาก"ฉันจะต้องไม่แพ้ธิทพลน์ หวังว่าเรื่องนี้ฉันสามารถไว้ใจคุณได้นะ "อือ” ธิทพลน์พูด ในขนาดที่พนักงานเสริฟกำลังเอากาแฟกับขนมหวานมาเสริฟให้ ธิทพลน์ยิ่งโตยิ่งดูดีคล้ายกับดารา เธอมองคนตรงหน้าอย่างไม่ว่างสายตา ธิทพลน์ช่างดูดีคล้ายกับผึ่งและผีเสื้อรวมกันจนเธอไม่สามารถละสายตาได้ เขายิ้มให้กับพนักงาน แต่เพียงแค่ยิ้ม วิญญาณทั้งสามและเจ็ดดวงก็สามารถูกดึงออกจากร่างไปได้เลย ชยานีมองหน้าสาวน้อยหน้าแดงที่กำลังเดินเข้าไปหาธิทพลน์"คุณผู้ชาย ขอเบอร์ได้มั้ยค่ะ" เสียงของสาวน้อยเล็กๆคล้ายกับยุง ฟังจากน้ำเสียงของเธอรู้สึกถึงความประประหม่าเล็กน้อย ชยานีปฎิเสธไม่ได้ว่าสาวน้อยคนนี้กำลังประหม่าอยู่ ซึ่งชยานีไม่ใช่คนแบบนั้น ดังนั้นเธอจึงไม่คิดจะเรียนรู้วิธีของผู้หญิงคนนี้ ธิทพลน์เลิกคิ้วขึ้น เขาขยับมุมปากเล็กน้อย แต่สาวน้อยก็ยังไม่ละความพยายาม เขาจึงค่อยๆเอือมมือไปกุมมือของชยานี”ขอโทษนะครับ ผมเกรงว่าต้องถามแฟนผมแล้วล่ะ" "อะ! พวกคุณ ขอโทษค่ะขอโทษที่มารบกวน" ผู้หญิงคนนั้นรีบเดินออกไปให้เร็วที่สุด ชยานีขมวดคิ้วไม่คิดว่าธิทพลน์จะดึงมือเธอไปบรรยากาศตอนนี้ชังหน้าอึดอัดซะแล้ว"เธอเก็บอาการหน่อย ไม่ว่าจะไปไหนมีแต่พวกแมงวี่แมงวันมาตอม" "ไม่มีทางเลือก ก็คนมันหล่อ" ธิทพลน์อดไม่ได้ที่จะหลงตัวเอง ชยานีเข้าสู่โหมดเย็นอีกครั้ง เมื่อกี้พึงจะมีเรื่องไม่สบายใจ แต่ธิทพลน์ดันมาตัดบท ทำให้จิตใจของเธอดีขึ้นแล้ว ชยานีมองธิทพลน์ด้วยรอยยิ้มที่นุ่มนวล จนธิทพลน์รู้สึกแขนสั่น"เธอไม่ต้องมองฉันอย่างนี้ มันน่ากลัว" ชยานีหัวเราะออกมาและมองธิทพลน์อย่างปกติ”ชามากับทัตติเป็นไงมั้ง" “พวกเขากำลังออกแบบให้ทัตติ ซึ่งทัตติจะยกทุกอย่างให้กับชามา แต่ว่าชามาไม่ได้รู้สึกแปลกประหลาดอะไร โดยทั่วไปทั้งหมดเป็นข้อบกพร่องเล็กน้อย สไตล์การออกแบบของชามาเธอก็รู้นิ แน่ละเขาไม่รู้เรื่องความผิดพลาดครั้งนี้ ดังนั้นเวลานี้ทุกคนกำลังพิจารณาสไตล์การออกแบบของนิกกี้ว่ามีการเปลี่ยนแปลงไปจากเดิมมั้ย” ชยานีเบิกตากว้างเป็นประกาย เมื่อเขาพูดถึงการออกแบบของบริษัทW&Jที่เธอคุ้นเคย มันคือบริษัทที่ผลิตในรูปแบบกึ่งสำเร็จรูปใช่มั้ย ชยานีรู้สึกแปลกใจแต่เขาไม่พอใจเรื่องการผลิตแบบกึ่งสำเร็จรูป เธอสามารถแยกออกมาตั้งหาก สามารถทำมันในอพาร์ทเม้นท์ของตัวเอง แต่ของสิ่งนี้มีอยู่ไม่กี่คนที่รู้ นอกจากจะมีคนที่ใช่ชีวิตกับทัตติ อพาร์ทเม้นท์นั้นเธอทำงานซื้อมันมา ชยานีรู้สึกว่าเวลาเธอมีแรงบันดาลใจ เธอสามารถสร้างสรรค์ผลงานได้ดีเสมอ ที่ตรงนั้นมีเพียงชยานีและทัตติเคยไป เวลาว่างเธอมักจะใช้ชีวิตในบ้านตระกูลบ้านคำล้อม แต่ส่วนมากเธอจะอยู่ด้วยกันกับทัตติในอพาร์ทเม้นท์หลังนี้ ของใช้ในอพาเมนหลังนี้เป็นหน้าที่ของทัตติที่ดูแล ดังนั้นชยานีจึงไม่แปลกใจไม่ว่าจะว่างของสิ่งนั้นไว้ตรงไหนทัตติมักจะรู้เสมอ แต่รูปภาพนี้เธอไม่เคยบอกชามาดังนั้นเธอจึงคาดไม่ถึงเรื่องการออกแบบที่เยอะขนาดนี้ คิดมาถึงจุดนี้แล้วสีหน้าของชยานีดูซีดเหมือนกับคนหมดแรงที่ต้องการกำลังใจ ธิทพลน์มองหน้าชยานีที่มีสีหน้าไม่สู้ดีและกังวล "คุณโอเคมั้ย" "ทำไมต้องไม่โอเคล่ะ"ชยานียิ้มอย่างข่มขื่นออกมา "ฉันคือคนที่เคยตายมาแล้วครั้งหนึ่ง ธิทพลน์ ยังจะมีอะไรที่ฉันล้มเหลวไปมากกว่านี้มั้ย" เกี่ยวกับทัตติมันช่างหน้าล้มเหลวจริง ๆ ธิทพลน์รู้สึกถึงความกดดันของชยานี แต่เขาก็ทำอะไรไม่ถูก ทำได้แค่ลูบไหล่เธอเบาๆ“รูปภาพไม่มีแล้วก็ยังวาดใหม่ได้ หรือจะให้พูดอีกครั้งว่า สิ่งของเหล่านั้นมีข้อบกพร่อง ชามาชอบที่จะเก็บของเหลือมาไม่ว่าจะเป็นการออกแบบภาพหรือทัตติ" ธิทพลน์ทำให้ชยานีขำขัน "คิดไม่ถึงว่า คุณจะปลอบใจคนได้ดีเลยทีเดียว" "เอ๊ะ!" ธิทพลน์หยิบซองจดหมายมาให้ชยานี "นี้คือโปรแกรมของทัตติกับชามาในอาทิตหน้า ใช่แล้วพวกเขากำลังจะแต่งงาน" "คุณว่าไงนะ!" ชยานีถือซองจดหมายมือสั่นๆ ในซองจดมีสถานที่จัดงานอยู่ ชยานีมองอย่างไม่แน่ใจและกำลังตะลึง ธิทพลน์มองหน้าที่ซีดเซียวของชยานี เหมือนคนที่จะทนอยู่ต่อไม่ได้ เขาพยักหน้า "เดือนหน้า" ชยานีเม้มปากก่อนจะเผยรอยยิ้มที่ขมขื่นออกมา "เขากำลังจะแต่งงาน เยี่ยมไปเลย！" ที่แท้เขาก็ไม่เคยคิดอะไรกับเธอเลย แม้จะเป็นครอบครัวก็ไม่เคย พวกเขาอยู่กันมา 20ปี ชยานีคิดว่าควรนับว่าเป็นคนที่รู้จักกันดีที่สุด แต่ไม่คิดว่าจะพ่ายแพ้ให้กับชามา ฉันแพ้ให้กับความจริงใจของทัตติ "ทำไมแต่งกันเร็วจัง ธิทพลน์คนรู้มั้ย? สองปีก่อนชามาตกหลุมรักชายคนหนึ่ง คนนั้นคือทัตติ "ชยานีเม้มปาก "ธิทพลน์คุณบอกฉันสิว่าฉันโง่จริง ๆใช่ไหม" "ชยานี เรื่องมันผ่านไปแล้วอย่ารื้อฟื้นเลย" "อือ" ชยานีออกมาจากร้านกาแฟ ท้องฟ้าด้านนอกก็เริ่มมืดแล้ว ชยานีรับโทรศัพท์ของธนิดาว่ากำลังจะออกไป เธอจึงเรียกรถออกไปยังจุดนัดพบ ชยานีมาถึงหน้าร้านอาหารเมื่อจอดรถเสร็จกำลังจะเข้าไป ก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น คือเบอร์นิธาน ชยานีลังเลเล็กน้อยเธอมองไปรอบ ๆ นี้เป็นครั้งแรกที่จะหลีกหนี ชยานีไม่นิ่งเฉยเขาจึงดูหมายเลขโทรศัพท์ที่เตือนและในที่สุดก็กลับสงบลง ชยานีเปิดโทรศัพท์ในโหมดเงียบและใส่ลงบนกระเป๋าแล้วเดินเข้าไปในร้าน ธนิดามาถึงอย่างรวดเร็วครั้งนี้มีแค่ชยานีกับธนิดาเท่านั้น ชยานีย้ายไปนั่งข้างธนิดาดังนั้นตรงนี้เลยกลายเป็นที่ส่วนตัวของทั้งคู่ ธนิดาแต่งตัวคลุมหน้าตั้งแต่หัวจรเท้าอย่างกับโจรผู้ร้าย "อัยยะ ในที่สุดก็มา" ธนิดาค่อยๆถอดผ้าพันคอออก และวิ่งเข้ามากอดชยานี แต่ก็โดนปัดออก"ไปๆไปทางนั้น" "อิอิ"ธนิดารีบชักมือกลับ"ปาลีเธอรู้มั้ยการที่ฉันมาเจอเธอมันไม่ง่ายเลยนะ" ธนิดาบ่นให้ชยานีฟังเรื่องที่เธอหนีผู้จัดการมา ชยานีหัวเราะ"โอเค อยากกินไรสั่งเลยฉันเลี้ยงเอง" ในขนาดที่ชยานีกับธนิดสกำลังมีความสุขในการกิน ในขนาดเดียวกันคนที่ถูกตัดสายจากโทรศัพท์นั้น ใบหน้าของเขามืดมนและแดงก่ำ ตีรณมองเจ้านายของตัวเองอย่างระมัดระวัง เมื่อเห็นว่าอารมณ์ของเจ้านายเขาไม่ดีนักและเขาก็ไม่กล้าพูด นิธานจ้องมองที่โทรศัพท์และโทรไปซ้ำแล้วซ้ำเล่า ในที่สุดก็หงุดหงิดและดึงเนคไทด์ "ไปที่ทำงานของเธอ!" ที่ทำงานในที่นี้คือที่ทำงานของชยานี ตีรณเหยียบคันเร่งทันที แต่เมื่อถึงบริษัทก็รู้จากปากของนลินว่าวันนี้ชยานีเลิกงานเร็วกว่าปกติ วันนี้ชยานีนอกจากไปพบกับธนสนธิ์แล้ว ก็อยู่แต่ในออฟฟิศแล้วยังไม่ยอมทานอาหากลางวันด้วย นลินพูดไปพรางสังเกตอารมณ์ของนิธาน ซึ้งเขาในตอนนี้มีสีหน้าที่อ่านออกได้ยากมากและก็มีสีหน้าที่เข้มขึ้นคล้ายกับหม้อไฟ มันกำลังกดดันนลินขึ้นเรื่อย ๆจริงแล้วตอนนี้นลินรู้สึกกลัวมาก ๆ "คุณปาลีอาจจะกลับบ้านแล้วก็ได้ค่ะเพราะเธอไม่ได้ทานอาหารกลางวัน"นลินเตือนสติ นิธานให้ตีรณออกไปและคุยกับนลินตัวต่อตัว จริง ๆแล้วเขากำลังกลัว เขาสองคนภาวนาให้ชยานีอยู่ที่บ้านเก่า ถ้ามันเป็นอย่างนั้นได้พวกเขาจะไม่ได้รับผลกระทบอะไร นิธานมีใบหน้าโล่งใจเล็กน้อย"เขายังไม่กินอะไรตั้งแต่เช้าใช่มั้ย" “ใช่ค่ะ” นลินพยักหน้าเล็กน้อย “คุณชยานี เธอทำงานจนลืมกินข้าว ดังงั้น....” "อ่อ ฉันรู้และ เธอกลับไปเถอะ" นิธานไล่ให้นลินกลับไป นลินผ่อนคล้ายขึ้นทันที แต่ห้องของชยานีรกมาก จึงเข้าไปจัดการบางส่วน นิธานมองของในมือของนลิน เห็นอย่างชัดเจนว่าในมือของนลินคือภาพวาดหลายรูป นิธานกระพริบตา "เดี๋ยวๆๆ" นลินถูกนิธานเรียกด้วยความกลัว รูปภาพเหล่านั้นจึงตกกระจายไปทั่วห้อง นลินรีบเก็บทุกอย่างขึ้นมา แต่ถูกนิธานห้ามไว้ "ไม่เป็นไรกลับไปได้และ" "ค่ะ" รอนลินกลับไป นิธานเอาสิ่งที่เหยียบไว้ขึ้นมาดูมันเป็นรูปภาพ เมื่อดวงตาปะทะเข้ากับรูปภาพเหล่านั้น ...แววตาของนิธานดูประหลาดใจ คุณยังมีเรื่องประหลาดใจที่ฉันยังไม่รู้อีกมั้ย