ตอนที่ 84 ดูท่าทางนายแล้วเหมือนจะตกหลุมแล้วสิ่น่ะ

ต๭นที่ 84 ดูท่าทางนายแล้วเหมือนจะตกหลุมแล้วสิ่น่ะ “เป็นอะไร?” นิธานมองดูตัวเอง แล้วได้ใจ “สายตาเทาก!” “ใช่!” เฉลิมพลเห็นสายตานิธานแล้ว พูดอะไรไม่ออกเลย ใช่แล้วเสื้อนี้ไม่ได้มีปัญหาอะไร ที่จริงนิธานใส่ก็ดูดี ต้องควรพูดว่านิธานใส่ไรก็ดูดี แตาอาจจะเป็นเพราะว่าเฉลิมพลชินกับนิธานใส่ชุดดำ ตอนนี้เห็นสภาพนิธานแบบนี้แหละ เฉลิมพลก็ไม่สามารถจะพูดความอึ่งในใจออกมาได้ แต่ถ้านิธานชอบ เฉลิมพลก็ไม่สามารถพูดอะไรได้ เขาเองก็ยากที่จะเห็นนิธานมีคนที่ชอบ ถึงแม้นิธานอยากได้อะไรก็ได้ แต่เฉลิมพลก็รู้ที่จริงตลอดปีที่ผ่านมานิธานอยู่ไม่ดีเลย พ่อแม่ของนิธานแต่งงานเพราะตระกูล ทั้งสองไม่ได้มีความรู้สึกอะไร ตอนเริ่มแรกพ่อนิธานอาจจะมีความความรู้สึกกับแม่เขาอยู่บ้าง แต่พอเวลาผ่านไป ต่อมาแม่ของนิธานแกร่งแข็งเกินไป ในสนามการค้าเธอแพ้ผู้ชายสักนิด แล้วพ่อของนิธานรู้สึกอับอายต่อหน้าแม่ของนิธาน เลยเป็นสาเหตุที่ทำให้ความสัมพันธ์ทั้งสองแย่ลง ต่อมาทั้งสองมัวยุ้งแต่งาน และแม่นิธานที่แข็งแกร่งขนาดนั้น อยู่ในความสัมพันธ์ชายหญิงแล้ว เป็นผลร้าย ต่อมาก็ได้มีข่าวอับอายเรื่องพ่อนิธานกับเรขาออกมา ถึงกับตอนนั้นเรขายังตั้งครรภ์ แม่ของนิธานเป็นคนแข็งแกร่ง เมื่ออยู่ในความสัมพันธ์ก็จะไม่ให้ตัวเองเสียใจเด็ดขาด เธอที่สูงทรงและแข็งแกร่ง เมื่อรู้ว่าพ่อนิธานมีชู้ เธอไม่พูดอะไรสักคำแล้วหย่า และได้ออกไปจากบ้าน นิธานเห็นพ่อตัวเองพาผู้หญิงคนอื่นเข้าบ้าน แล้วคลอดลูก มองดูพ่อตัวเองกำลังสะวีดหวานกับผู้หญิงคนอื่น มันทำให้นิธานเจ็บปวดใจมาก ตอนนั้นนิธานเพิ่งจะ5-6ขวบ นิธานน่าสงสารมาก ฉะนั้นท่านแก่ของภูลพิพัฒน์จึงได้รักและดูแลเขามาแต่เด็ก แต่ความรักนี้ไม่ได้ช่วยให้นิธานชนะไร ถึงกับไม่ได้ช่วยให้พ่อเขาสนใจเธอเลย ตั้งแต่เด็ก นิธานเย็นชา ไม่เชื่อในความรัก ท่านแก่ภูลพิพัฒน์เป็นห่วงนิธานมาก กลัวว่าหลังจากที่ตัวเองเสียชีวิตไปนิธานก็จะตัวคนเดียว ฉะนั้นท่านแก่ภูลพิพัฒน์ถึงได้บังคับด้วยชีวิตตัวเอง จะให้นิธานขอปาลีเป็นภรรยา แน่นอนนิธานปฏิเสธ แต่เขาไม่ยอมให้ตัวเองไม่มีคนรักและห่วงใย จึงตกลงแต่งานกับปาลี ทันใดนั้นนิธานรู้สึกตอนนั้นที่ตัวเองไม่ปฏิเสธถูกแล้ว เพราะยังไงถ้าไม่มีการบังคับวันนั้นของท่านแก่ภูลพิพัฒน์ เขากับปาลีก็ไม่สามารถเป็นสามีภรรยากันได้ แล้วไม่มีทางรักเธอ รัก! เมื่อก่อนนิธานไม่เคยเชื่อในความรักมาก่อน แต่ตอนนี้เพื่อผู้หญิงคนเดียว เขายอมเชื่อ เฉลิมพลมองดูใบหน้าที่มีความสุขของนิธานแล้ว ส่ายหัวแล้วยิ้ม ตบไหล่นิธาน “ดูท่าทางนายคงจะตกหลุมแล้วสิน่ะ เพื่อน ฉันเห็นใจนาย!” “เหอะ มีอะไรน่าเห็นใจ!” นิธานเอามือเฉลิมพลออก “ดูสินี่นายกำลังอิจฉา!” “อิจฉา?” เฉลิมหัวเราะอยาตลก “คนอย่างฉันนี่น่ะจะอิจฉานาย? อน่าพูดมั่วเลย ฉันเนี่ยเห็นใจนาย ป่าที่กว้างใหญ่มาก แต่นายกลับยอมปล่อยทั้งป่าเพราะตาไม้ต้นเล็ก นายดูฉันนี่ ดอกไม้ไหลผ่าน ไหลไม่ย้อนคืน!” เฉลิมพลข้างในไม่ได้เลวร้ายอะไร แค่ว่าหลายใจเกิน ตลอดหลายปีผ่านมาผู้หญิงข้างกายไม่เคยขาด เปลี่ยนตลอด ข้างตัวไม่เคยซ้ำหน้าเลย ถึงแม้เฉลิมพลเป็นเพื่อนของนิธาน แต่เขาก็ไม่สามารถเข้าใจสิ่งนี้กับเฉลิมพลได้ “นายระมัดระวังไว้หน่อย เดินข้างน้ำตลอดจะมีหรือที่จะไม่เปียกเท้า” “ไปๆๆ นายเป็นห่วงตัวเองก่อนเหอะฃ อย่าคิดว่าฉันจะดูไม่ออกน่ะ นายจะเอาเธอไม่อยู่!” เฉลิมพลมีความสุข จริงอย่างว่า เพราะคำพูดของเฉลิมพลนิธานถึงได้สีหน้าเปลี่ยนไป เฉลิมพลพูดถูก ตอนนั้นผู้หญิงคนนี้วิ่งตามเรา แต่เรากลับเฉยเมย แถมยังพูดคำไม่ดีออกไปอีก คงอาจจะทำให้เธอผิดหวังมาก! นิธานรู้สึกผิดต่อการกระทำของตัวเองนตอนนั้น “ยังไงเธอก็จะกลับมารักฉันอีกครั้ง!” “ใช่ๆๆ เป็นเพราะเสน่ห์ของคุณชายนิธาน ไม่มีใครหักห้ามได้!” เฉลิมทำก้นบุหรีดับ แล้วพูด “ขอให้นายโชคดี!” นิธานเกี่ยวปาก ยิ้ม “นายก็เช่นกัน เก็บใจเผื่อใจไว้บ้าง ที่จริงหาคนที่เรารัก แล้วจริงใจกับเธอ ก็เป็นประสบการณ์ที่ไม่แย่เหมือนกันน่ะ!” นี่เป็นผลลัพธ์ช่วงนี้ที่นิธานเข้าใกล้กับเฉลิมพล เมื่อก่อนเขาไม่เคยรู้เลยว่าความสุขมันเป็นยังไร และก็ไม่รู้ด้วยว่าพยายามเพื่อสิ่งของที่เราอยากได้นั้นเป็นแบบไหน ตั้งแต่รักชยานี นิธานก็เริ่มค่อยๆเข้าใจความสุข ความยิ้ม “พอเลย พอนายสำเร็จก่อน แล้วค่อยมาสอนฉัน!” เฉลิมพลพูดจาเหยียดหยามกับนิธานว่า เขาไม่ได้เห็นด้วยกับการที่เพื่อแค่ต้นไม้ต้นเล็กนิดเดียวแล้วยอมปล่อมป่าทั้งอันเป็นเรื่องดี แน่นอน ในอนาคตข้างหน้าของข้างหน้า เฉลิมพลนึกถึงคำพูดตัวเองเมื่อก่อน พร้อมกับเรื่องชั่วๆพวกนั้น รู้สึกผิดแบบไม่มีที่ร้องไห้ แน่นอน พวกนี้เป็นคำพูด้วยตอนหลัง เที่ยวนี่ทั้งสี่คนกินอย่างมีความสุขแล้ว แต่ว่าคนทามีความสุขที่สุดก็คือชยานี วันนี้เธอถือว่ากินอิ่มๆกมื้อ แต่ว่าดนพก็ยังคงยืดถือการรักษา ทั้งคืนนี้บ่นเธอทั้งคืน สุดท้ายก็เป็นนิธานที่จัดเวลา ให้ชนานีไปโรงบาลาองวันล่ะครั้ง แล้วต่อมาก็การผ่าตัด ถึงแม้ต่อหน้าจะบอกว่าไม่แคร์ แต่เธอก็เป็นผู้หญิง บนร่างกายมีแผลรอยใหญ่ ที่จริงในใจเธอหงุดหงิดมาก ไปหน่อย ท้องอืดมาก อยู่ยาก พอคุยโทรศัพท์เสร็จนิธานเหลือบตามาดูชนานี สีหน้าเธอซีด แล้วดูเลยเหมือนจะซุกเป็นก้อน แล้วจับท้องไว้ “เป็นอะไรป่าว?” นิธานจอดรถไว้ข้างถนน เปิกไฟในรถ ผ่านจากแสงออ่นกระทบ หน้าผากชยานีเป็นไปด้วยเม็ดเหงื่อ “ปาลี?” ชยานีขยับปาก ลืมตาขึ้นมามองนิธานอย่างยาก “นิธาน ฉันไม่สบาย!” “เป็นอะไร? เจ็บตรงไหน?” นิธานปลดสายนิรภัยออก เอื้อมมือจับหน้าผากชยานี รู้สึกหน้าผากชยานีเย็นมาก “ปาลี?” “ปวดกระเพาะ!” ชยานีก็ไม่คิดว่าตัวเองกินหมูกระทะมื้อเดียว จะเกิดเรื่องขึ้น นิธานเคลียดจนยักคิ้วติด “ปวดมากไหม? ปวดมาก? ผมพาคุณไปโรงพยาบาล!” พูดเสร็จนิธานก็โทรหาดนพ ชยานีรีบ้ามเขาไว้ ส่ายหัว “ที่จริงก็ไม่ได้ปวดขนาดนั้น อาจจะกินเยอะไป ไม่จำเป็นต้องไปโรงพยาบาล!” “แต่คุณไม่มีปัญหาอะไรจริงๆนะ?” นิธานเห็นหน้าชยานีซีดขาดหมด “รอผม!” ชยานีลืมตาอย่างเหน็ดเหนื่อย มองดูนิธานลงจากรถไป ออ้มแล้ววิ่งไปตรงข้างถนน เข้าไปร้านยา มักพูดกันว่าคนเวลาป่วยจะอ่อนแอที่สุด ชยานีตั้งแต่ได้ชีวิตใหม่มา บาดเจ็บไม่รู้กี่ครั้ง ทุกครั้งเหมือนจะเป็นนิธานที่อยู่ข้างเธอ เธอกระพริบตา มองดูสภาพเป็นห่วงของนิธาน เขาเดินข้างถนน ในมือถือยากับน้ำไว้ ความกังวลนั้น ทำให้ใจชยานีร้อนขึ้นมา เธอไม่ได้โดนเป็นห่วงใยแบบนี้มานานแล้ว ถึงแม้คนบ้านคำล้อมจะดีกับเธอ แต่ยังไงเธอก็ไม่ใช่ลูกแท้ๆ ปกติเวลาอยู่ต่อหน้าคนบ้านคำล้อมเธอต้องในใจตัวเองว่ามีความสุข เธอต้องเข้มแข็ง ต้องแข็งแกร่ง แต่ที่จริงในใจเธอออ่นแอมาก เพื่อแค่ต้องเหมาะสมกับทัตติ เธอพยายามมากกว่าใครๆ ก็แค่เพราะว่าจะได้ให้พ่อแม่ไม่เสียแรงหลายปีที่ผ่านมา ใต้ของความกดดันระยะยาวแบบนี้ ชยานีรู้สึกถึงจะเจ็บวดแต่ก็มีความสุข แต่เหมือนกับนิธานที่เป็นห่วงเราแบบไม่ได้คิดไร ความรู้สึกที่ดีกับตัวเอง เธอไม่ได้รู้สึกแบบนี้มานานแล้ว “มา กินยาก่อน!” นิธานปลดสายรัดนิรภัยของชยานีออก แล้วค่อยๆอุ้มชยานีขึ้นมา “มาดื่มน้ำก่อน!” ชยานีปวดจนทนไม่ไหว ลืมตาดื่มน้ำอย่างไม่รู้ตัว ต่อด้วยกินยา เธอได้ยินเสียงนิธานที่เป็นห่วง “คนขายบอกถ้าคืนนี้ยังปวดมาก พรุ่งนี้ให้ไปโรงพยาบาลตรวจดู ออม?” “เรากลับบ้านกัน!” กลับบ้าน! น้ำตาเธอไหลออกมาจากดวงตา เธอเอื้อมมือออกปนับมือนิธานไว้แน่นๆ นิธานมีความตกใจ มองดูหน้าที่ซีดของชยานี คราวนี้ชยานีหลับตาลง แตานิธานกลับจ้องมองเธอไว้ นานมาก ถึงจะเรียกคืนสายตา นิธานอุ้มชยานีกลับ ท่านแก่ภูลพิพัฒน์กำลังนั่งดูทีวีอยู่ในห้องรับแขก มองเห็นนิธานถึงกับอุ้มชยานีกลับมา เลยรีบลุกขึ้น “เกิดไรขึ้น? ตอนเช้าออกไปยังดีๆอยู่เลย ฉันว่านายนี่ แกไปทำไรให้ปาลีอีก? แก……” “คุณปู่!” นิธานพูดแทรกเข้าไปอย่างรีบร้อน “ปาลีไม่สบาย ผมพาเธอขึ้นห้องก่อน “อารมณ์พูดของนิธานไม่ดี ค่อหน้าบรวญ์พูดจาไม่ดี แต่ว่าบรวชิวญ์ได้เห็นได้ยินแต่ก็ไม่สามารถพูดอะไรได้ แค่ว่าสายตาที่ส่องประกายแปลกๆ เขาหัวเราะ ฮาๆ ลูกตาที่ดำนั้นช่างร้ายกาจสะจริง “คุณชาย คุณพูดจาแบบนี้กับท่านได้ยังไร!” พ่อบ้านชนัตทนไม่ไหวพูด “ไปๆๆ หลานฉันเป็นอะไร? หลานฉันดีจะตาย “บวรวิชญ์เริ่มลำคัญโบกมือใส่พ่อบ้านชนัต รู้สึกพ่อบ้านชนัตตาไม่ถึง! “หลานคนโตไปดูแลหนูปาลีดีๆ ฮาๆ คู่นี้ความสัมพันธ์ดีกันจัง!” นิธานเห็นบวรวิชญ์ถูมือถูกำ สภาพแบบนั้นต้องการระลอกแบบไหนก็มีระลอกแบบนั้น ถ้าไม่ใช่ว่านี่เป็นปู่เขา นิธานคงขี้เกียจสนใจเขา คิดไม่ถึงเลยว่าผู้หญิงมนออ้มกอดนี้เป็นบวรวิชญ์เป็นคนเลือกให้ตัวเอง สายตานิธานก็ออ่นลงบ้าง “ปาลีเธอไม่เป็นไร ก็แค่โวยวายจะกินหมูกระทะ กินเยอะไปหน่อย ท้องอืด” “ออๆ งั้นไม่เป็นไร! ขึ้นห้องไปพักเถอะ ฮาๆ!” อย่าคิดว่าเขาจะดูไม่ออก สายตานิธานรีบร้อนมาก และเสื้อผ้าบนตัวนิธานกับชยานี ถ้าเดาไม่ผิด นั้นเป็นเสื้อคู่ ฮ่าๆ ใครที่สามารถทำให้หลานชายเย็นชาของเขาใส่เสื้อคู่ซื่อบื้อแบบนี้ได้ หลายสะใภ้ใหญ่เขาเก่งจริงๆ ท่านแก่มูลพิพัฒน์เดาไม่ออกแน่ว่า นี่เป็นหลานชายเย็นชาของเขาเป็นคนจะใส่เอง สงสารชยานีที่ต้องรับความผิดแทนเด็กบ้าของใครบางคนอีก!