บทที่ 39 เปิดประตูออกได้ดีจริงๆ

บ๗ที่ 39 เปิดประตูออกได้ดีจริงๆ ใครบ้างที่สามารถไปสำนักงานนิวยอร์ก? และเธอไม่ต้องการอยู่คนเดียวในต่างประเทศมันยากเกินไปเธอไม่มีความทะเยอทะยาน เงินกำลังดี ครอบครัวก็อยู่ใกล้ตัวซึ่งก็เพียงพอเเล้ว มู่เฉินหย่วน รู้ดีว่าถังซินจะไม่ไป ไม่ได้เข้าไปกดดันอะไร ความคิดของเธอเขาไม่มีสิทธิ์เข้าไปยุ่ง ห้องอ่านหนังสือเงียบมากในตอนบ่าย ทั้งคู่ทำงานจนกระทั่งถังซินเงยหน้าขึ้นจากเอกสารฉบับสุดท้าย เเล้วพบว่าด้านนอกหน้าต่างมืดมากแล้ว ไม่รู้ตัวเธอก็อยู่บ้านมู่เฉินหย่วน มา 1 วัน เมื่อเห็นว่ามู่เฉินหย่วนทำงานอย่างไม่เหน็ดเหนื่อย ถังซินก็ไม่ได้รบกวนออกมาจากห้องอ่านหนังสือ วางเเผนจะทำอาหารก่อนกลับ เมื่อลงมาด้านล่างก็ได้รับโทรศัพท์จากหลี่ซูเจ๋ "ถังซิน เธอยังยุ่งอยู่ด้านนอกหรือ?" "อยู่บ้านประธานมู่" เกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นที่แผนกต้อนรับถังซินเคยบอกหลี่ซูเจ๋เเล้ว แล้วเธอก็พบว่าสิ่งที่หลี่ซูเจ๋ทำไม่ถูกต้อง ผิดอะไร แม้แต่นิดเธอก็ไม่เคยเห็น "ที่บ้านของประธานมู่" หลี่ซูเจ๋ ลากเสียงของเธอเเล้วพูดออกมาอย่างไม่ชัด "คุณจะค้างคืนไหม?" "คิดอะไรอยู่ ฉันแค่มาตอบแทนบุญคุณ" ความคิดของหลี่ซูเจ๋ทำให้ถังซินไม่พอใจ เมื่อก่อนเธอไม่ใช่พูดว่าประธานมู่ ไม่ดีหรอ?" "ฉันแค่พูดว่าประธานมู่อาจจะเเต่งงานช้า แต่ไม่ได้พูดว่าประธานหนูไม่ดีนะ" หลี่ซูเจ๋พูดอย่างไร้เดียงสา "อีกอย่างถ้าคุณไม่ต้องการแต่งงานกับเขา.ถ้าพูดได้คุณอยากเป็นแฟนกับเขามั้ย?" ถังซินไม่พอใจ "พอเถอะ ฉันไม่น่าสนใจขนาดนั้น คราวที่แล้วคุณก็เห็นไม่ใช่หรอก็จู่ซือซือ ร้ายกาจขนาดนั้น" คนที่อยู่กับประธานมู่ไม่ง่าย เห็นชัดเธอไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับมู่เฉินหย่วนล้วนถูกจู่ซือซือเกลียด อย่าให้มีอะไรจริงๆเถอะหน่า! ถังซินเห็นว่าเลยเวลาไปมากก็รีบทำอาหารและพูดอะไรบางอย่างกับหลี่ซูเจ๋ ให้เธออย่าเพิ่งสั่งอาหาร จะเอากลับไปด้วย หลี่ซูเจ๋กอดโทรศัพท์จูบแล้วจูบอีก เพราะเป็นอาหารเย็นถังซินจึงทำให้เบาและบำรุงกระเพาะอาหารและซุปนกพิราบที่ตุ๋นเมื่อตอนบ่ายก็เสร็จแล้วเธอพึ่งเอาลงมาจากเตา หน้าของเธอก็เปลี่ยนเป็นสีดำเธอตกใจมาก ไฟดับ? อย่างไรก็ตามมันเป็นเพียงคฤหาสน์ที่ไฟดับด้านนอกไฟยังสว่างอยู่ คิดว่าน่าจะไปตก เปิดไฟฉายโทรศัพท์มือถือเป็นแสงไฟ ไปหามู่เฉินหย่วน ที่ห้องอ่านหนังสือ "ประธานมู่ ใช่ไฟตกหรือเปล่า?" ถังซินเคาะประตูห้องหนังสือ "คุณรู้ไหมว่าคัตเอาต์ไฟอยู่ที่ไหน? ประธานมู่" ถังซินเคาะประตูห้องหลายครั้งแต่ไม่มีใครตอบก็เข้าไปดูด้านในห้องอ่านหนังสือ มีแต่ความว่างเปล่าไม่มีมู่เฉินหย่วน ถังซินเริ่มหม่าในความมืด ตอนเธอลงไปทำอาหารเห็นชัดอยู่ว่ามู่เฉินหย่วนอยู่ในห้องอ่านหนังสือ ทางเดินยาวบนชั้น 2 มีห้อง 7 หรือ 8 ห้องใหญ่แล้วเงียบสงบ ถังซินสามารถได้ยินเสียงลมหายใจของเธอและดวงตาของเธอก็เป็นประกายขึ้นเล็กน้อย "ลุงมู่" ถังซินเดินไปตามผนังห้องขาของเธอสั่น "คุณอยู่ไหนช่วยตอบฉันได้ไหม?" เธอไม่เข้าใจอาศัยอยู่ในคฤหาสน์หลังใหญ่คนเดียวหรือ? ว่างมาก!!! ถังซินไปช้ามากกลัวว่าอะไรจะออกมา ถือไฟฉายมือถือส่องหน้าส่องหลัง ได้ยินการเคลื่อนไหวในห้องนอน "คุณอยู่ในนั้นใช่ไหม?" ถังซินตบประตูห้องนอน "นี่คือบ้านของผมไม่ใช่ผมแล้วจะเป็นใคร" เสียงของมู่เฉินหย่วนฟังดูมืดมนและน่าเบื่อ ประตูห้องน้ำเปิดไว้อยู่คุณสามารถถือไฟฉายเข้ามาเปิดได้" "โอเคค่ะ รอสักครู่" ถังซินเปิดประตูห้องนอนแล้วเข้าไปข้างใน โครงสร้างในห้องนอนไม่ซับซ้อน เมื่อถังซินเปิดไฟฉายจากโทรศัพท์มือถือเธอเห็นทิศทางของห้องน้ำพบว่ามุมของพรมติดอยู่ใต้ประตูห้องน้ำ ทำให้คนภายในไม่สามารถดึงออกมาได้ "คุณลุง พรมติดอยู่ที่ประตู" เธออธิบายกับมู่เฉินหย่วน เอื้อมมือออกไปลากแต่ว่าแน่นเกินไปเธอไม่สามารถดึงออกมาได้ "ไม่ก็คุณก้าวถอยหลังฉันจะไปเปิดประตู" "ขาของคุณแข็งแรงขนาดนั้นหรอ?" มู่เฉินหย่วนสงสัยมาก ถังซินมองไปยังที่ล็อคประตูห้องน้ำนั้นเป็นที่ล็อคธรรมดา"น่าจะเป็นไปได้ ฉันจะลองก่อน" "ดี หลังจากมู่เฉินหย่วนบอกว่าเขาถอยห่างแล้ว ถังซินก็ก้าวถอยหลังเล็กน้อยหายใจเข้าลึกๆและยกเท้าข้างหนึ่งขึ้นไปที่ล็อคประตู มันเปิดไม่ได้ในครั้งแรก ถังซินส่ายเท้าแล้วเดินโซเซไปอีกครั้งคราวนี้เปิดมันได้ "ประธานมู่" ถังซินใช้ไฟฉายจากมือถือส่องเข้าไปห้องน้ำเห็นมู่เฉินหย่วน เสื้อเชิ้ตของเขาเปื้อนเลือดสีแดง เห็นได้ชัดว่าแผลแตก"คุณเลือดไหล ไม่เป็นไรใช่ไหม?" เธอรีบร้อนอยากเห็นแผลของมู่เฉินหย่วนนั้นเป็นอย่างไรบ้าง ไม่คิดว่าบนพื้นกระเบื้องจะมีน้ำอยู่ เธอก้าวขาเข้ามาแล้วลื่นล้มไปทางพื้น โทรศัพท์ก็ปลิวออกไป มู่เฉินหย่วนเดินจับแขนเธอด้วยความรู้สึก ถังซินกระพือมือของเธอทั้งสองข้าง พอดีจับโดนแผลของมู่เฉินหย่วน มู่เฉินหย่วนยืนไม่มั่นคงก้าวถอยหลังแล้วก็เปิดฝักบัวอาบน้ำเเละน้ำก็ไหลโดนทั้งสอง ไฟสว่างขึ้นทันที ถังซินตัวสั่นด้วยน้ำเย็นหลังจากเห็นไฟมาแล้วเธอก็รีบปิดฝักบัวพบว่ามู่เฉินหย่วนก็อับอายมากเช่นกันผมสั้นเปียกเเนบกับหน้าผากไป หน้าตาดูไม่ได้ เธอรีบดึงผ้าเช็ดตัวบนหิ้งส่งให้เขา "ประธานมู่ ผ้าเช็ดตัว" "ผมให้คุณเปิดประตูคุณเปิดมันได้ดีจริงๆ" มู่เฉินหย่วนพูดอย่างเยือกเย็น "ฉันจะมัดเชือก คุณยังต้องการให้ช่วยไหม" ไม่เคยเห็นผู้หญิงคนไหนโง่ขนาดนี้มาก่อน! "ฉันเห็นว่าเเผลของคุณเลือดออก เพียงเเค่กังวล" ถังซินยิ้มเเละรู้ว่ามันเป็นความผิดของเธอ "ออกไป ผมจะเปลี่ยนเสื้อผ้า!" เดิมทีถังซินต้องการพูดเกี่ยวกับการรักษาบาดแผลก่อน เห็นหน้าของมู่เฉินหย่วนปกคลุมไปด้วยน้ำแข็งอะไรก็พูดออกมา ออกมาแล้วออกไปข้างนอก "จริงๆเลยฉัน ก็ไม่ได้ตั้งใจสักหน่อย คุณใจร้ายเกินไปแล้ว!" ถังซินยังคงพึมพำลงไปข้างล่าง ดีที่เธอใส่เสื้อยืดหนาและเสื้อแขนสั้น ถอดออกก็ไม่เป็นไร เธอยังอายที่ถามมู่เฉินหย่วนที่มีผ้าเช็ดตัวคลุม ดังนั้นเธอจึงบิดมืออย่างไม่ตั้งใจ แล้วก็วางแผนจะกลับบ้าน ทันทีที่ประตูเปิดออกก็พบกับจูซือซืออยู่ข้างนอก "พี่เฉิน ฉัน..." จู่ซือซือกำลังถือกล่องเค้กพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอและต้องการพูดอะไรบางอย่าง หลังจากเห็นถังซินที่เปิดประตูออกมาเสียงของเธอก็ติดอยู่ที่เหมือนเทป ดวงตาของเธอก็เบิกกว้างทันที ทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงมาที่นี่! จู่ซือซือไม่พอใจมาก หลังจากมองเห็นชุดบนตัวของถังซิน กล่องเค้กในมือก็ตกลงมาและเค้กก็เลอะหน้าประตู ถังซินไม่คิดว่าจู่ซือซือจะมาหา เธอมองดูตัวเองมันก็ยากจะอธิบาย " ถังซิน ฉันจะฆ่าเเก" ถังซินเตรียมจะเอ่ยปากพูด จู่ซือซืิอก็กรีดร้องด้วยเสียงเดซิเบลสูงแล้วก็เข้ามาตบหน้าเธอ "แกมันแรด หน้าไม่อาย!!" ถังซินรีบคว้าข้อมูลเธอเอาไว้ ใบหน้าของเธอคิ้วขมวดไม่พอใจ "ฉันอยากจะถามเธอว่า ครูสอนของเธอทำไมถึงได้แย่นัก ตบผู้คนทุกๆรอบ ติดยาหรือเปล่า!" เธอไม่ต้องการที่จะทำชั่วกับจู่ซือซือ เพราะเธอกลัวว่ารจู่ซือซือจะมีปัญหาในวงการบันเทิง ลำบากกวนหลิงเอ๋อ แต่ว่าเธอก็ไม่ใช่คนโง่ ที่จะยืนให้เธอให้ตบ "แกพูดอะไร? ฉันไม่มีครูสอน?" ดวงตาของจู่ซือซือเบิกกว้างและเธอเริ่มวิตกกังวลมากขึ้น ใช้มืออีกข้างจะเหวี่ยงออกไป ถังซินจับมือเธอเเน่น จู่ซือซือไม่สามารถดึงมือทั้งสองข้างของเธอออกมา เธอถึงตะโกนใส่ถังซินว่า "แกมันแรด ทิ้งสามีเก่าไว้ปล่อยให้อดีตสามีเสียชื่อและถูกไล่ออก"