ตอนที่47 ไม่แปลกใจเลยที่นายไม่มีแฟนสักที

ต๭นที่47 ไม่แปลกใจเลยที่นายไม่มีแฟนสักที กวนชิงเฟิงแสยะปากยิ้ม “รู้แล้ว ถ้าพี่ไม่อยากแต่งงานอีกก็ไม่เป็นไร ต่อไปผมจะหาเงินมาดูแลพี่เอง!” “เรียนหนังสือให้จบก่อนแล้วค่อยมาพูด”เพราะการที่มีน้องชายที่เข้าใจ ในใจถังซินก็รู้สึกอบอุ่นขึ้นมา“ไป พี่จะเลือกเสื้อสูทให้เธออีกสักสองชุด ยังไงที่โรงเรียนก็คงมีกิจกรรมให้ต้องได้ใช้อยู่แล้ว” สองพี่น้องคุยไปพลางเดินไปพลาง ก็เดินเข้าไปในร้านขายเสื้อสูทเฉพาะ Character ซึ่งร้าน Characterเป็นร้านเสื้อสูทที่สืบทอดต่อมาเป็นระยะเวลากว่าหนึ่งทศวรรษ ต่อมาก็ถูกตระกูลมู่ซื้อธุรกิจไปและได้ประสบความสำเร็จในการเข้าไปเป็นหนึ่งในแบรนด์ชั้นนำระดับสากล และยังเป็นเป็นเสื้อสูทที่ได้รับความนิยมเป็นอย่างมากมาตลอด “นี่ ถ้าคุณไม่ซื้อก็ไม่ต้องมาจับ ถ้าเกิดสกปรกจะทำยังไง？” “คุณลุง ดูยังไงคุณก็ไม่เหาะกับเสื้อสูท คุณรีบออกไปจะดีกว่า ลงไปดูร้านข้างล่างตึกไป” ถังซินที่เพิ่งจะพากวนชิงเฟิงเดินเข้ามาที่ร้านเสื้อสูท ก็ได้ยินเสียงบ่นของพนักงานเข้า เมื่อมองไปตามเสียง ถังซินก็เห็นคุณลุงที่สวมเสื้อผ้าธรรมดาคนหนึ่งยืนอยู่หน้าราวเสื้อสูท เหมือนว่ากำลังเลือกเสื้อสูทอยู่ พนักงานที่อยู่ข้างๆพูดไม่หยุด บนใบหน้าก็เต็มไปด้วยความไม่พอใจ เมื่อพนักงานเห็นคุณลุงยื่นมือขึ้นไปจับเสื้อสูทก็ชักสีหน้าแล้วใช้มือกระชากลงมาอย่างแรง และพูดว่า“ก็บอกว่าไม่ต้องจับไง ถ้าคุณจับพวกเราจะขายยังไงล่ะ” กวนชิงเฟิงคว่ำปากลง เอือมระอาเป็นอย่างมาก“ก็แค่พนักงานขายเสื้อเอง ทำไมถึงยโสแบบนี้” “ทนดูไม่ได้ใช่ไหม ？”ถังซินหันหน้าไปมองกวนชิงเฟิงยิ้มเล็กน้อยแล้วพูดว่า“พี่ก็ทนดูไม่ได้”พูดเสร็จถังซินก็เดินมุ่งตรงไปยังทางนั้น หยิบเสื้อสูทลงมาจากไม้แขวนลงมาหนึ่งตัวล้วพูดขึ้นว่า“คุณภาพไม่เร็วเลยนิ”และยังเอาเสื้อสูทมาลองทาบลงบนตัวของกวนชิงเฟิงอีกสองสามที พนักงานคนนั้นเมื่อเห็นถุงช้อปปิ้งบนมือของพวกเขา ตาก็เปล่งประกายขึ้นมาทันที แล้วใช้ใบหน้าที่ประจบสอพลอเข้ามาใกล้พวกเธอแล้วพูดขึ้นว่า“แน่นอนอยู่แล้วครับ วัตถุดิบทั้งหมดล้วนนำเข้ามาจากประเทศอิตาลีทั้งนั้น ล้วนเป็นงานเย็บฝีมือหมด รสนิยมคุณดีจริงๆ” “แฟนของคุณก็หล่อมาก เสื้อผ้าพวกนี้เขาสามารถลองได้ทั้งหมดเลย”พนักงานยังหยิบเสื้อผ้าสองสามชุดจากชั้นวางสินค้าลงมาส่งให้กับถังซินแล้วปากก็พูดชมกวนชิงเฟิง “อืม ใช่ได้หมดเลย”ถังซิงแกล้งทำท่าเหมือนกำลังครุ่นคิดอยู่สักพัก “ก็ได้ เอาไปห่อให้ฉันให้หมด” “ห่อทั้งหมด？”เสื้อสูทตัวล่ะหลายหมื่น ลูกค้าท่านนี้เอาหมดทั้งสีห้าชุด ทำให้พนักงานถึงกับมึนงงจากนั้นรอยยิ้มที่อยู่บนใบหน้าพนักงานก็กว้างขึ้นกว่าเดิม ถือเสื้อสูทกำลังจะไปห่อ “เดี๋ยวก่อน”ถังซินเรียกพนักงานให้หยุดลง ยิ้มแล้วพูดว่า“ขอโทษด้วยนะคะ พอดีว่าฉันคนนี้เป็นคนที่รักความสะอาด เสื้อผ้าพวกนี้คุณแตะมันแล้ว ฉันไม่เอาแล้ว” พนักงานหน้าเสียงขึ้นมาอย่างฉับพลัน พูดว่า“คุณ นี่คือ……” “ฉันทำไม?”ถังซินถามกลับ “คนเขาอุส่าห์มาดูเสื้อสูทร้านพวกคุณก็นับว่าเป็นเกียรติแล้ว แล้วดูคุณทำหน้าอะไร? คิดว่าคนเขาไม่มีปัญญาซื้อเหรอ? ” “คุณลุง พวกเราไปกันเถอะ!”ถังซินเดินเข้าไปจูงมือคุณลุงคนนั้นแล้วพูดอย่างสดใสว่า“บนชั้นนี้ยังมีร้านเสื้อสูทอยู่อีกตั้งกี่ร้าน ไม่จำเป็นต้องมาทนดูสีหน้าคนอื่นที่นี่หรอกคะ” คุณลุงสวมเสื้อผ้าที่ดูธรรมดา แต่ท่าทางนั้นดูใจดี ท่าท่าไม่สนใจอะไรเลยตั้งแต่ต้นจนจบ เขาเพียงใช้สายตาที่เฉียบคมมองมาทางถังซินเท่านั้น พยักหน้าแล้วพูดว่า“ได้” จากนั้นทั้งสามคนก็เดินจากร้านเสื้อสูทนี้ไป ถังซินถามขึ้นว่า“คุณจะเลือกเสื้อสูทไปมอบให้ใครคะ?” “มอบให้ลูกชายฉันเอง”คุณลุงยิ้มแล้วพูดว่า“ใกล้จะถึงวันเกิดลูกชายฉันแล้ว อยากมอบของขวัญให้เขาชิ้นหนึ่ง แต่ฉันกลับนึกวันเกิดเขาไม่ออก เลยคิดว่าจะมอบเนกไทให้เป็นของขวัญ แม่หนูช่วยฉันเลือกหน่อยได้ไหม?” “ได้สิค่ะ ยังไงหนูก็จะซื้อเสื้อสูทให้น้องชายอยู่แล้ว” ถังซินและพวกเดินเข้าไปในร้าน Armani ที่ขายเสื้อสูทเฉพาะ หลังจากที่บอกไซส์เสื้อของกวนชิงเฟิงกับพนักงานแล้ว ถือโอกาสตอนที่กวนชิงเฟิงไปลองเสื้อผ้าก็มาช่วยคุณลุงเลือกเนกไท “คุณลุงคะ โดยปกติลูกชายลุงชอบใส่เสื้อผ้าสีอะไรคะ?” “น่าจะสีดำเป็นส่วนใหญ่นะ”คุณลุงพูด “เขาเป็นคนช่างเลือก ไม่ชอบสีที่ฉูดฉาดเกินไป” ถังซินมองดูเนกไทที่อยู่ในลิ้นชัก สักพักก็เลือกเนกไทสองเส้นออกมาแล้วพูดว่า“คุณลุงว่าพอได้ไหมคะ” คุณลุงแสดงออกว่าพอใจเป็นอย่างมาก“แม่หนูสายตาดีมาก” “งั้นรับทั้งสองเส้นเลยนะคะ”ถังซินส่งเนกไทให้พนักงานแล้วพูดว่า“ช่วงห่อให้ดีๆหน่อยนะคะ จะมอบให้คนอื่นค่ะ” “ได้ค่ะ”พนักงานตอบ ทั้งสองชุดที่กวนชิงเฟิงได้ลองไป ถังซินก็เห็นว่าไม่เลว หลังจากนั้นก็เลือกเนกไทที่เข้ากันกับชุดมาอีกสองเส้น ส่งให้พนักงานและบอกให้ชำระเงินรวมกับเนกไทที่เลือกให้คุณลุงเมื่อกี้ คุณลุงพยายามห้าม“ไม่รบกวนแล้ว เดี๋ยวลุงจ่ายเอง” “ไม่เป็นไรค่ะ เนกไทสองเส้นราคาไม่เท่าไรเองค่ะ”ถันซินดันบัตรคุณลุงกลับไป เธอแค่รู้สึกว่าตอนเห็นคุณลุงทำให้นึกถึงคุณปู่ที่เสียไปแล้วของตัวเองขึ้นมาเท่านั้น“คุณลุงเก็บบัตรไปเถอะค่ะ” ตอนออกจากร้าน คุณลุงยังตามมาขอบคุณถังซิน แล้วยืนยันที่จะเลี้ยงน้ำชาพวกเธอ ถังซินและกวนชิงเฟิงจะรีบกลับบ้าน เลยแวะเข้าไปร้าน COCO สั่งชานมมาสองสามแก้วแล้วให้คุณลุงเป็นคนเลี้ยง คุณลุงก็ทันสมัยสั่งน้ำมาหนึ่งแก้วให้ตัวเองแล้วลงจากห้างไปพร้อมกับพวกเธอ “คุณลุงกลับบ้านระวังๆนะคะ”ขณะขึ้นรถเธอก็ยังหันมาทางคุณลุงยิ้มแล้วพูด“ลาก่อนค่ะ” คุณลุงก็ยิ้มแล้วพูด“ลาก่อน” หลังจากรถแท็กซี่ที่ถังซินนั่งจากไปได้ไม่นาน ก็มีรถเก๋งคันหนึ่งมาจอดข้างๆ ผู้ช่วยจางรีบลงมาจากรถ เดินมาด้านหน้าคุณลุงแล้วพูดว่า“คุณท่าน ประธานมู่บอกว่ามีธุระ ให้ผมมารับคุณครับ” “มีธุระก็ทำไปเถอะ ไม่รีบ”คุณลุงเดินเข้าไปในรถที่ผู้ช่วยจางเปิด และยังดูดชานมไข่มุกเข้าไปอีกสองกึก แล้วคิดกับตัวเองว่า หวานเลี่ยนไปหน่อย ก็อร่อยดี ถึงว่าทำไมคนหนุ่มสาวถึงชอบ ตอนที่ผู้ช่วยจางกำลังจะก้าวขึ้นรถ คุณลุงก็พูดว่า“นายไปที่ร้าน COCO ซื้อน้ำเสาวรสมาหนึ่งแก้ว” “ชานม?”ผู้ช่วยจางไม่เข้าใจ จากนั้นก็มองเห็นชานมที่ถืออยู่ในมือของท่าน จ้องมองอย่างตะลึงแล้วพูดว่า“ไม่ใช่ว่าคุณท่านดื่มแค่ชาเหรอครับ ทำไมถึงดื่มอันนี้ได้ล่ะ?” “ทำไม มีแต่คนหนุ่มๆสาวๆอย่างพวกนายเหรอที่ดื่มได้และฉันไม่ควรดื่ม?”คุณลุงจ้องเข้มไปที่เขาครั้งหนึ่ง “ไม่แปลกใจเลยถึงตอนนี้ทำไม่ยังไม่มีแฟน ไม่มีความน่ารักเอาสักเลย” คุณท่าน ทำร้ายกันเกินไปแล้วนะ ……………….. ระหว่างทางกลับบ้าน ขณะที่กำลังจะผ่านร้านขายรองเท้าแบรนด์แอร์จอร์แดน ถังซินก็ลากกวนชิงเฟิงไปซื้อรองเท้าอีกสองสามคู่ “รองเท้าห้ามใส่ของคนอื่นเด็ดขาด ยังไงคนเขาต้องมีกลิ่นเท้าแน่นอน เดี๋ยวจะติดเอาได้” กวนชิงเฟิงมองถังซินด้วยสายตาคลุมเครือ โชคดีที่ถังซินไม่รู้ว่า“อุปกรณ์ติดตั้ง”มันคืออะไร ไม่งั้นเธอคงกลัวแย่แน่นอน ถังซินและกวนชิงเฟิงถือของเต็มไม้เต็มมือมาถึงบ้านที่แม่ถังอยู่ ในตอนแรกที่แม่ถังเห็นกวนชิงเฟิงนั้นก็ตกใจเป็นอย่างมากกับรูปร่างของเขา ดึงเขามานั่งคุยเป็นครึ่งค่อนวัน จากนั้นก็ไปวุ่นที่ห้องครัวต่อ กวนชิงเฟิงจะลงมือทำอาหาร แม่ถังก็บอกว่าเกะกะตัวเอง “ให้แม่ทำเถอะ” ถังซิงหยิบแอปเปิ้ลขึ้นมากัดหนึ่งลูกแล้วพูดว่า“แม่จะได้ทำอาหารสองสามอย่างก็แค่ตอนที่เราอยู่แหละ ปกติทำกินเองก็แค่จานเดียว” กวนชิงเฟิงรู้สึกเศร้าใจเล็กน้อย แล้วพูดว่า“จากนี้ผมจะพยายามกลับมาบ้านมาอยู่เป็นเพื่อนแม่ล่ะกัน” “ไม่ต้องๆ แค่นายตั้งใจเรียนก็พอแล้ว”ถังซินพูด เธอไม่อยากให้การที่เขากลับมาบ้านบ่อยๆส่งผลให้เขาเสียเวลาเรียน“ถ้าฉันกับหลิงเอ่อว่างเมื่อไรจะกลับมาดูแลแม่เอง ไม่ต้องให้นายมากังวล” กวนชิงเฟิงส่งเสียง อืม ครั้งหนึ่ง เหมือนคิดอะไรได้ ก็ควักแหวนวงหนึ่งออกมาจากกระเป๋าเสื้อ ส่งให้ถังซินและพูดว่า“พี่ อันนี้ผมเป็นคนออกแบบขึ้นมาเอง ข้างในจะมีระบบบอกตำแหน่งอยู่” วัตถุดิบที่ใช้ทำแหวนเป็นวัตถุดิบที่ธรรมดามาก เป็นแหวนสีดำบางๆวงหนึ่ง และไม่มีการตกแต่งอะไร “เคาะหนึ่งครั้งคือเปิดระบบ เคาะสองครั้งคือปิด”กวนชิงเฟิงเคาะลงบนแหวนครั้งหนึ่ง แหวนวงสีดำก็เปลี่ยนเป็นสีแดงเข็มทันที เหมือนกับเป็นการเรืองแสงอย่างงั้น “ตอนพี่เจอเรื่องอันตราย พี่ก็เคาะมัน ทางผมก็จะได้รับสัญญาณ จากนั้นผมก็จะรีบไปช่วยพี่ทันที”