บทที่ 162 ก็ใช่ไง ก็ท้องไม่โตขึ้นสักที

บ๗ที่ 162 ก็ใช่ไง ก็ท้องไม่โตขึ้นสักที ถังซินพึ่งจะวางหูโทรศัพท์ไป มู่เฉินหย่วนก็ดันรถเข็นเข้ามา มองไปที่หน้าท้องอันราบเรียบของเธอไปแวบหนึ่งแล้วถามด้วยความสงสัยว่า “ที่รักทำไมคุณท้องนานขนาดนี้แล้ว ท้องคุณยังไม่โตขึ้นสักที?” ถังซิน : “......” ทำไมมีแต่เขาที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย ทั้งๆที่นี่เป็นการท้องปลอมๆเขายังคิดว่าเป็นเรื่องจริงอีกหรอ? “คุณมู่อย่าดูเลยค่ะ ดูอีกมันก็ไม่โตขึ้นหรอก” ถังซินหายใจเข้าลึกๆหนึ่งที เธอต้องการอธิบายเรื่องนี้กับคุณมู่ให้ชัดเจนเป็นครั้งที่3 ทันใดนั้นเขาก็เอาหัวลงมาแนบกับท้องของเธอ “ลูกน่าจะเริ่มมีแขนมีขาแล้วแหละ ไหนฟังหน่อยสิ” มู่เฉินหย่วนพูดกับตัวเอง เอาหูไปแนบท้องแล้วฟังอย่างตั้งใจ ถังซินกุมขมับ คุณมู่ที่เมาแล้วนี่น่ารักจริงๆ ขณะที่ถังซินกำลังจะพูดอะไรบางบางอย่างก็มีเสียงปิ๊ปดังขึ้นมาที่ประตูและประตูก็ถูกเปิดออกโดยที่ไม่ได้ตั้งตัว ถังซินตกใจมาก ท่านมู่เข้ามาเห็นพวกเขาสองคนสนิทชิดเชื้อกันขนาดนี้ก็ตกตะลึงไปนิดหน่อย “ฉันผ่านมาทางนี้พอดีเลยแวะมาหา” ท่านมู่พูด เขาเห็นมู่เฉินหย่วนเอาหัวแนบกับท้องของถังซินก็ถามว่า “ท้องแล้วหรอ?” “ไม่ใช่...” “ใช่แล้ว” ถังซินถูกมู่เฉินหย่วนพูดแทรกขึ้นมา “ก็มีแค่ท้องที่ไม่ใหญ่ขึ้นสักที” ไม่ได้ท้องสักหน่อย ท้องมันจะโตได้ยังไง！ “ห้ะ จริงหรอ?” ท่านมู่ดีใจอย่างออกนอกหน้า แต่ไม่ทันได้สังเกตว่ามู่เฉินหย่วนมีอาการผิดปกตินิดหน่อย รีบเดินเข้ามาด้วยรอยยิ้ม เขาผลักมู่เฉินหย่วนออกไป แล้วพาถังซินไปนั่ง เขามองไปที่ท้องของถังซินพูดอย่างยิ้มแย้มว่า “ฉันรู้อยู่แล้ว เธอกับเฉินหย่วนเนี่ยเป็นคู่กัน พวกเธอต้องได้อยู่ด้วยกันอย่างแน่นอน ท้องเด็กคนนี้ก็ดีแล้ว！” “ท่านมู่คะ คุณเข้าใจผิดแล้วค่ะ” ถังซินรีบตอบ “หนูไม่ได้...” ท่านมู่พูดแทรกขึ้นมา “วางใจได้เลย ที่เธออยากจะพูดน่ะผมรู้แล้ว เธอก็ถึงขั้นท้องแล้ว งานแต่งงานของเฉินหย่วนกับหนูซ่งน่ะก็จะถือว่าไม่เคยเกิดขึ้น เฉินหย่วนต้องยกเลิกงานแต่งอย่างแน่นอน” “ไม่ใช่ค่ะ หนู...” “ท้องแล้วก็อย่าฝืนตัวเองเกินไปล่ะ บริษัทมู่ซื่อไม่มีแล้วก็ไม่เป็นไร ฉันยังมีเงินเลี้ยงพวกเธอ” ท่านมู่พูดแทรกเธออีกครั้ง พร้อมทั้งบอกว่า “เธอต้องพักผ่อนมากๆนะ” ถังซินกำลังจะอ้าปาก โทรศัพท์ของท่านมู่ก็ดังขึ้นมา หลังจากที่ท่านมู่คุยโทรศัพท์เสร็จ ก็มีธุระด่วนต้องรีบไป “อีกไม่กี่วันก็เป็นวันไหว้พระจันทร์แล้ว พวกเธอก็กลับมาที่บ้านด้วยกันล่ะ ไม่มีข่าวดีมานานแล้ว” ก่อนที่ท่านจะออกไปก็เตือนมู่เฉินหย่วนด้วยใบหน้าดุดัน “รีบไปยกเลิกงานแต่งกับคุณหนูซ่งซะ ได้ยินไหม? ถ้าแกกล้ารังแกลูกสะใภ้กับหลานฉันละก็ ฉันจะหักขาแกทิ้งซะ” พูดเสร็จท่านก็รีบกลับไป ตั้งแต่มาจนถึงกลับ ท่านมู่ใช้เวลาไม่ถึง10นาทีด้วยซ้ำ แต่ถังซินกลับรู้สึกเหมือนจะตายอยู่แล้ว “มู่เฉินหย่วน!” ถังซินจ้องไปที่มู่เฉินหย่วนและเรียกอย่างโมโห เธอไม่รู้สึกกลัวเขาแล้วหลังจากที่เขาเมา “คุณรู้ไหมว่าคุณทำเรื่องเข้าใจผิดแบบใหญ่โตลงไปแค่ไหน!” “ที่รักคุณอย่าโมโหสิ” มู่เฉินหย่วนดันรถเข็นเข้ามา เทชาให้เธอดื่ม “ดื่มให้ชุ่มคอก่อนนะ นี่คุณโกรธเพราะผมไปหมั้นกับคนอื่นหรอ” เธอไม่ดื่มชา กล้บตอบอย่างหงุดหงิดว่า “ฉันไม่ท้อง! ฉันไม่ได้ท้อง!!” “ท้องแล้ว” มู่เฉินหย่วนแก้คำพูดของเธออย่างหนักแน่น สายตาของเขาจ้องมองมาที่เธอน่าจริงจัง “เรื่องที่เกิดขึ้นในโรงแรมโจวจี้ในคืนนั้น คุณลืมไปแล้วหรอ? หลังจากนั้นคุณยังหลอกผม ผมลืม....” “ท้องก็ได้ ฉันท้อง” ถังซินเอามือปิดปากเขาไม่ให้เขาพูดอีก เธอทั้งอายและรู้สึกไม่อยากได้ยินมัน “พอแล้วไม่ต้องพูดแล้วฉันขอร้อง” น่าอายเกินไป! มู่เฉินหย่วนเอามือเธอออกแล้วพูดต่อ “ขนาดคุณพ่อก็ยังพูดแล้ว ว่าคุณตั้งครรภ์แล้วก็ดูแลตัวเองให้ดี บริษัทมู่ซื่อไม่มีแล้วก็ไม่เป็นไร อีกอย่างต่อให้คุณคลอดอีก3คนผมก็มีปัญญาเลี้ยง” ถังซินจะบ้าตายอยู่แล้ว “โอเคฉันผิดไปแล้ว เราไม่พูดเรื่องนี้แล้วได้ไหม?” “งั้นจะคุยอะไรล่ะ?” มู่เฉินหย่วนหยุดคิดไปสักพัก เขาหยิบโทรศัพท์ออกมา “งั้นผมจะโทรศัพท์ไปหาจิ้งเหอว่าเธอว่างเมื่อไหร่ จะได้นัดมาจัดงานแถลงข่าวยกเลิกงานแต่งงาน” “ฉันล่ะซาบซึ้งจริงๆ” ถังซินจับมือเขา อยากจะร้องไห้ออกมาจริงๆ “เรื่องนี้ค่อยคุยวันหลังได้ไหม ฉันกับลูกหิวแล้ว กินข้าวก่อนได้ไหม?” “งั้นกินข้าวก่อนแล้วกัน” มู่เฉินหย่วนลูบไปที่ท้องของเธอแล้วพูดว่า “ปล่อยให้ลูกหิวไม่ดี” “....” เธอเลือกที่จะไม่เคยไปตุรกีกับเขาดีกว่า ตอนกินข้าวถังซินกินกุ้งไปหลายตัว มู่เฉินหย่วนหยิบจานของเธอไปวางไปที่ด้านข้างแล้วบอกว่า “อาหารทะเลน่ะกินได้ แต่ถ้ากินมากไปมันจะไม่ดีต่อเด็กในท้อง ดื่มซุปผักโขมสิ” ถังซินว่าจะกินปลา ยังไม่ทันคีบปลา มู่เฉินหย่วนก็หยิบยานไปด้านข้างเขา ตั้งอกตั้งใจไซร้ก้างปลาออกให้เธอแล้วยังชิมดูก่อน พอรู้ว่าไม่มีอะไรผิดปกติก็ส่งมาให้เธอกิน ถังซินกินปลาไปด้วยคิดในใจไปด้วยว่า ถึงแม้ว่าตาลุงมู่จะน่ารำคาญไปหน่อยแต่ก็ถือว่าน่ารักทีเดียว อย่างไรก็ตามเธอก็รู้แล้วว่าเธอผิด หลังจากกินข้าวเสร็จ สติของมู่เฉินหย่วนก็กลับมาแล้ว เขาเปิดแอพพลิเคชันแม่และเด็กในโทรศัพท์ ซื้อของใช้สำหรับแม่และเด็กมาจำนวนหนึ่ง แล้วยังพูดคุยปรึกษาในกลุ่มอีกว่าต้องดูและแม่และเด็กยังไงบ้าง ถังซินรู้สึกอายจนขนลุกไปทั่วตัวแล้ว เธอรีบเก็บโทรศัพท์มาจากมู่เฉินหย่วน พูดกล่อมเขาว่า “คุณมู่คะ คุณหมอบอกว่าคุณต้องพักผ่อนให้มากๆนะคะ เดี๋ยวฉันพาคุณไปนอนกลางวันค่ะ” “ผมไม่ง่วง” มู่เฉินหย่วนตอบแบบไม่ค่อยพอใจ “ที่รัก คุณเรียกผมว่าคุณมู่มันไม่ห่างเหินไปหน่อยหรอ “ “งั้นเรียกเฉินหย่วน?” มู่เฉินหย่วนขมวดคิ้ว “คุณไม่ได้เรียกผมว่าลุงมู่หรอกหรอ ขนาดในโรงแรมโจวจี้คืนนั้น....” “ตาลุงมู่!” ถังซินรีบขัดจังหวะเขา “เดี๋ยวฉันพาคุณไปนอนกลางวัน รอคุณตื่นมาแล้วถ้าอยากได้ยินกี่รอบก็จะเรียกให้ฟัง โอเคไหม?” มู่เฉินหย่วนชอบพูดจาให้คนอื่นรู้สึกหมดอาลัยตายอยากอยู่เรื่อยเลย เธอรีบพูดเสริมว่า “คุณก็รู้ว่าฉันท้องต้องนอนกลางวันเหมือนกัน ที่รักคุณก็คงเอ็นดูฉันกับลูกใช่ไหม?” ในที่สุดมู่เฉินหย่วนก็เห็นด้วยกับสองประโยคหลังนี้ ขึ้นไปนอนพักผ่อน ถังซินถอนหายใจด้วยความโล่งใจ ต้องให้คุณมู่นอนหลับ รอให้ฤทธิ์เหล้าหมดก่อน คุณมู่คนเดิมถึงจะกลับมา ตอนแรกถังซินกะไว้ว่ารอให้มู่เฉินหย่วนหลับก่อนแล้วเธอจะไปเคลียร์อีเมล แต่น่าจะเพราะกินมากไปหน่อยเลยรู้สึกง่วง ยังไม่ทันได้ดูอีเมลเธอก็ฟุบหลับอยู่ที่โต๊ะ เมื่อถังซินตื่นขึ้นมา เธอปวดเนื้อปวดตัวไปหมด เธอลูบแขนและหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูพึ่งพบว่าเป็นเวลากลางคืนแล้ว มู่เฉินหย่วนก็น่าจะสร่างแล้ว ก็เลยเปิดประตูห้องหนังสือออกไป พอดีกับคนจากห้องประชุมเดินออกมาตามทางเดิน “อ้าว ทำไมพวกคุณมาอยู่ที่นี่ล่ะ” ถังซินแปลกใจมาก คนพวกนี้ล้วนแต่เป็นผู้บริหารระดับสูงของบริษัทมู่ซื่อ คราวที่แล้วก็เคยมาที่นี่แต่เธอไม่ได้เรียกพวกเขา ทำไมถึงมากันหมดเลยนะ? ผู้บริหารระดับสูงหลายคนมองมาทางเธอด้วยสายตาที่ตื่นเต้นตกใจเหมือนค้นพบทวีปใหม่อย่างไรอย่างนั้น หนึ่งในนั้นพูดติดๆอ่างๆว่า “ถัง เอ่อ คุณถัง ยินดีด้วยนะครับ พวกเราจะจัดการเรื่องของบริษัทซื่อมู่ให้เรียบร้อยนะครับ” “ใช่แล้วๆ คุณถังพักผ่อนเยอะๆนะครับ” พอเห็นท่าทางของผู้บริหารระดับสูงเป็นแบบนี้กัน ถังซินก็เริ่มรู้สึกตะหงิดๆในใจ เธอเห็นมู่เฉินหย่วนกับกาวเหม่ยซีก็เดินตามออกมาจากห้องประชุม เธอยังไม่ทันอ้าปากพูดอะไร มู่เฉินหย่วนก็ถามว่า “ที่รักคุณหลับสบายดีไหม?” ถังซินถึงกลับไปต่อไม่ถูก ทำไมล่ะ ทำไมตอนบ่ายก็ผ่านไปแล้ว มู่เฉินหย่วนก็ยังไม่สร่างเมาอีก!! มู่เฉินหย่วนไม่ได้สังเกตอาการผิดปกติของถังซิน พูดกับเธอว่า “ผมให้เลขาเกาเรียกพวกผู้บริหารมาประชุม บอกว่าคุณท้องต้องพักผ่อนให้เพียงพอ ส่วนเรื่องของบริษัทมู่ซื่อพวกเขาจะตัดการให้เอง”