ตอนที่ 21 อับอายขายขี้หน้า

ต๭นที่ 21 อับอายขายขี้หน้า “อย่างั้นหรือ？สะอาดบริสุทธิ์？” โหลวเหยนหมิงหัวเราะออกมาทันที จนนางรู้สึกขนลุก นางได้แต่กัดฟันแน่น พูดอะไรไม่ออกและไม่อยากหันกลับไปมองเขา ทันใดนั้นเฟยเอ๋อก็รู้สึกเจ็บที่ใต้คาง คาดไม่ถึงว่าโหลวเหยนหมิงจะดึงหน้าของตัวเองหันไป ช่วงที่เฟยเอ๋อจะอ้าปากด่าเขา เขากลับใช้แรงผลักนางไปติดผนังด้านหลังอย่างรุนแรง แล้วแสยะยิ้มโดยไม่สนว่านางจะชนกับอะไรและเจ็บปวดขนาดไหน เขาขยับเข้ามาใกล้อีก เพื่อให้นางตกอยู่ในอาณัติของเขา “ท่าน..ท่านจะทำอะไร！”หลังที่ชนเข้ากับผนังของนางก็ยังไม่หายเจ็บและยังมึนชาที่ศีรษะอยู่ เฟยเอ๋อจ้องหน้าโหลวเหยนหมิงที่อยู่ระยะประชิดอย่างโมโห“ปล่อยข้า！ออกไปห่างๆตัวข้า！ไอ้ท่านอ๋องน่าขยะแขยง！” โหลวเหยนหมิงแสยะยิ้มอย่างเจ้าเลห์ แล้วก้มหน้าไปเลียใบหน้าของนาง จนนางตัวสั่น“ทุเรศ！” “อีกประเดี๋ยวเจ้าก็จะไม่รู้สึกขะแขยง！” โหลวเหยนหมิงยิ้มออกมาอย่างเยือกเย็น “ท่านออกไปห่างๆข้า！ชั่วช้าที่สุด！ท่านมันเลวทรามเลือดเย็นและเป็นผู้ชายที่หยาบคายมาก！ปล่อยข้า....อุ๊บส์！！！” เฟยเอ๋อตาค้าง ตกใจกับใบหน้าที่ขยับเข้ามาใกล้แล้วสัมผัสกับของริมฝีปากของเขาโดยไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย รุกเข้ามาจูบนางอย่ารวดเร็ว “อื้อ...ปล่อย...อื้อ！” เฟยผลักเขาออกอย่างไม่สมยอม ผู้ชายคนนี้ทำไมถึง ทำไมถึงกล้าทำแบบนี้！“อุ๊บ！！” โหลวเหยนหมิงไม่สนใจนางที่พยายามผลักเขาออก แล้วจูบนางอย่างบดขยี้ หวังที่จะยั่วยุนางอย่างไม่แยแส โดยไม่เคยนึกถึงรสชาติการจูบที่หอมหวานของนางมาก่อน เป็นครั้งแรกที่เขาแสดงถึงความรู้สึกที่ไม่ควรจะมี พร้อมทั้งสายตาที่มีเจตนาไม่ดีเพื่อการแก้แค้นก็เริ่มเคลิ้มไปอย่างลึกซึ้ง ค่อยๆลืม ดวงตาที่กลมโตของนางไป “อื้อ...” เฟยเอ๋อทนกับความรู้สึกที่โดนกลั่นแกล้งไม่ไหว เรี่ยวแรงทั้งหมดที่มีก็ค่อยๆถูกชายร่างสูงใหญ่ตรงหน้าค่อยๆดูดไปเรื่อยๆ เรี่ยวแรงก็ค่อยๆหายไป สิ่งเดียวที่มีในตอนนี้ คือ ความนึกคิดของตัวเอง พอรู้สึกว่านางเริ่มหมดแรงแล้วเคลิ้มตาม โหลวเหยนหมิงก็ค่อยๆเลื่อนมือมาโอบเอว แล้วก็ดึงนางเข้ามาติดกับตัวเขา แล้วค่อยๆใช้จุบที่หอมหวานทำให้นางเคลิ้มตามเพื่อให้ได้สิ่งที่ต้องการมาและค่อยๆทำให้สติของนางค่อยๆหมดไป แววตาของนางเริ่มสลัวจนเลือนลาง ดวงตาที่เต็มไปด้วยความแค้นนั้นตอนนี้กลับมีแต่รูปลักษณ์ของโหลวเหยนหมิง และสายตาของเขาก็มีเพียงนาง ร่างกายที่ควมคุมไม่อยู่ได้ตกไปอยู่ภายใต้อาณัติของเขา และจูบตอบกลับอย่างอ่อนโยน โหลวเหยนหมิงเริ่มยิ้มที่มุมปาก มือที่โอบอยู่ที่เอวก็เริ่มขยับขึ้นมาเรื่อยๆ แล้วค่อยลูบไล้ที่ไหล่เล็กๆของนาง สัมผัสได้ถึงความสั่นกลัวที่ควบคุมไม่อยู่ของนาง พอเห็นนางหลับตาพริ้ม เขาก็ค่อยๆขยับอีกมือเลื่อนขึ้นมาที่หน้าอกของนาง พร้อมทั้งก้มลงมาไซร้ที่ลำคออันขาวเนียนของนาง จากนั้นก็ค่อยๆปลดเงื่อนที่ผูกเสื้อของนางออก พอเริ่มไซร้ไปรอบๆคอของนาง นางก็ค่อยๆคล้อยตาม จนลืมไปว่าตัวเองไม่เคยได้ลิ้มรสการสัมผัสที่หอมหวานแบบนี้มาก่อน “อื้ม...” เฟยเอ๋อครางออกมาเบาๆ โหลวเหยนหมิงกลับยิ้มอย่างชั่วร้ายที่แผนของเขากำลังไปด้วยดี เฟยเอ๋อยกมือขึ้นมาจับที่คอของเขาเบาๆเพื่อให้เขาเข้ามาใกล้กว่าเดิม ทันใดนั้นนางก็รู้สึกเย็นๆที่หน้าอก แล้วจึงเหลือบไปเห็นมือใหญ่สองข้างที่กำลังบีบคลอเคลียตรงหน้าอกตัวเองไปมา ทันใดนั้นนางก็ได้สติอย่างรวดเร็ว เฟยเอ๋อก้มมองอย่างอึ้งๆ แล้วมองไปที่มือของเขา ตะโกนร้องออกมาอย่างดังและผลักเขาออก“ไอ้คนชั่ว！” พอนางรวบรวมสติกลับมาได้โหลวเหยนหมิงก็หยุดลง ปล่อยมือออกมาอย่างใจเย็น มองนางที่รีบใส่เสื่อผ้าและพยายามกลั้นน้ำตาไว้ไม่ให้ไหล “เป็นเยี่ยงไร？รู้สึกทุเรศไม่ใชหรือ？แล้วทำไมเจ้าถึงเคลิ้มหลงจนไม่ลืมหูลืมตา” โหลวเหยนหมิงหัวเราะอย่างสะใจ พร้อมกับหันกลับมานั่งที่เตียง แต่หางตากลับเพ่งไปยังร่างกายของเฟยเอ๋อ เฟยเอ๋อสูดลมหายใจเข้าหลายครั้ง แล้วหันไปจ้องผู้ชายที่ง่ายๆไม่สนใจอะไร จากนั้นก็เอามือของตัวเองมาเช็ดกลิ่นอายของเขาออกจากริมฝีปาก หลังจากนั้นน้ำต้าก็ค่อยๆไหลออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่.... ทำไมข้าถึงได้？ทำไมถึงคล้อยตามกับสิ่งที่เขากระทำ？ก็เป็นเพียงแค่จูบธรรมดาแค่นั้น！ช่างไม่เอาไหนเลยจริงๆ！ไม่ได้เรื่อง！ เฟยเอ๋อกัดปากแน่นแล้วมองไปยังสองคนที่อยู่บนเตียง จากนั้นก็หันหลังวิ่งออกมาจากตำหนักของรั้วอวี๋นอย่างรวดเร็ว พริบตาเดียว คนที่ถูกโหลวเหยนหมิงทำให้ร้อนเร่าทั้งร่างกายอย่างรั้วอวี๋นก็ถูกผลักลงไปที่เตียง “ท่านอ๋อง...” รั้วอวี๋นมองเขาอย่างไม่เข้าใจ โหลวเหยนหมิงลุกขึ้นมาแล้วดึงเสื้อขึ้นมาสวม หันไปมองนางที่ยังงอยู่อย่างเยือกเย็น“ข้าเหนื่อยมากแล้ว ข้าต้องการจะพักผ่อน！” พูดเสร็จก็เดินออกไปจากห้องโดยไม่แยแส รั้วอวี๋นมองไปที่ประตูที่พึ่งจะถูกปิดไป ในใจก็รู้สึกเจ็บแค้นที่ถูกนางเข้ามาขัดจังหวะ มันยากมากกว่าจะทำให้ท่านอ๋องมาหลับนอนที่ห้องได้แต่ละครั้ง แผนครั้งนี้ของนางก็ต้องมาล้มเหลว.... แล้วไม่รู้ต้องรออีกนานแค่ไหนนางถึงจะได้ตั้งครรภ์ลูกของเขาซะที！