ตอนที่ 22 ชาติก่อนชาตินี้

๕อนที่ 22 ชาติก่อนชาตินี้ เฟยเอ๋อเช็ดน้ำตาแล้ววิ่งออกมาจากตำหนักรั้วอวี๋น สุ่มสี่สุ่มห้าหาทางออกเอง แต่กลับไม่รู้ว่าตอนนี้ตัวเองนั้นอยู่ที่ไหน ตอนที่อยู่ในห้องนางพยายามกลั้นน้ำตาไว้ไม่ให้ไหลต่อหน้าเขา แต่ตอนนี้กลั้นไว้ไม่ไหวกับจากถูกดูถูกเหยียดหยามพรั่งพรูหลั่งไหลออกมาเป็นสาย “โหลวเหยนหมิง ไอ้ท่านอ๋องไข่ตะพาบน้ำ!” เฟยเอ๋อสบถออกมาอย่างโมโห น้ำตาก็ยิ่งหลั่งไหลออกมาไม่หยุด เป็นเพราะอะไร？ก็รู้ดีว่าเกลียดเขามาก！ เกลียดผู้ชายคนนี้ที่ทำร้ายนาง และน้ำตาที่ไหลออกมาก็ไม่ใช่น้ำตาของนางเอง เฟยเอ๋อขมวดคิ้วครุ่นคิด กัดฝันแน่นเมื่อนึกถึงภาพที่เห็นในตำหนักรั้วอวี๋น ที่โหลวเหยนหมิงจูบนางเสร็จแล้วไปจูบรั้วอวี๋นต่อ ราวกับว่ามีมีดค่อยๆทิ่มแทงในใจ คนที่ร้องไห้อยู่ตอนนี้ต้องไม่ใช่นาง คนที่เจ็บปวดก็ไม่ใช่นาง และคนที่เริ่มรู้สึกดีก็ต้องไม่ใช่นางแน่นอน เฟยเอ๋อเอามือมาทาบที่หน้าอก เอนศีรษะคิด ว่าตัวนางเองนั้นมีอะไรผิดปรกติเกิดขึ้น หรือว่า........ “ฉู เฟยเอ๋อ？”เฟยเอ๋อกดที่หน้าอกตัวเองเหมือนกับพยายามถามตัวเอง“เจ้าเป็นเฟยเอ๋อคนไหน？“ “เจ้านั่นแหละคือ ฉูเฟยเอ๋อ!” ทันใดนั้นก็มีเสียงที่ไม่รู้ว่าดังมาจากไหน เฟยเอ๋อรีบเงยหน้าขึ้นมาแล้วมองไปยังเงามีด คล้ายกัยว่าเสียงนั้นเป็นเสียงของท่านพญายม “ไม่ต้องมองหา ตอนนี้เจ้าเป็นมนุษย์ไม่สามารถมองเห็นตัวตนของข้าได้！” เสียงของเขาลอยเข้ามายังข้างหูของนาง“เดิมทีข้าก็ไม่จำเป็นต้องออกโรงเอง แต่ใครบอกให้เจ้าเริ่มรู้สึกหวั่นไหวไปกับเขา！” “ข้าไม่ได้หวั่นไหวซะหน่อย！” เฟยเอ๋อตะโกนออกมา “ข้าหมายถึงตัวตนที่แท้จริงของฉูเฟยเอ๋อ！” พญายมกล่าว“ข้าลืมบอกเจ้าไป สาเหตุที่ทำให้พวกเจ้าสองคนได้มาสลับวิญญาณกันเป็นเพราะพวกเจ้ามีดวงชะตาคล้องกัน ดังนั้นเจ้าถึงได้มาอยู่ในร่างของนาง！” “หมายความว่าอย่างไร？” เฟยเอ๋อกัดฟันแน่น“ข้าก็มิได้ทำอะไรเกี่ยวกับสิ่งที่ไม่ดีอะไรไว้ ชะตาเราจะมาเกี่ยวพันกันได้อย่างไร！แล้วทำไมข้าถึงร้องไห้？ ทำไมถึงรู้สึกจ็บปวด？ เดิมทีข้าก็ไม่ได้รู้สึกอะไรกับอิตาท่านอ๋องอยู้แล้ว.....” “พูดแบบง่ายๆก็คือ ฉูเฟยเอ๋อคนนี่ก็คือตัวตนของเจ้าเมื่ออดีตชาติ นางมีใจ แน่นอนว่าก็คือ เจ้ามีใจ นางร้องไห้ ก็แปลว่าเจ้าร้องไห้ คนที่นางรักก็แปลว่าเจ้าก็รักด้วยเช่นกัน！ มันก็เป็นแบบนี้เข้าใจหรือยัง？” ท่านพญายมพูดเสร็จแล้วถอนลมหายใจออกมาก เฟยเอ๋อสั่นไปทั้งตัว“ข้าไม่มีวันรักผู้ชายที่ใจยักษ์ใจมารอย่างเขาหรอก！ทั้งเลวทรามต่ำช้า！แบบนั้น！” “ดวงชะตาของมนุษย์ทุกคนเดิมทีได้ถูกลิขิตไว้บนหิน 3 ภพเรียบร้อยแล้ว เมื่อวานข้าได้เข้าไปดูสิ่งที่ถูกเขียนไว้บนหิน 3 ภพ ถึงได้รู้เหตุผลว่าทำไมเจ้าถึงได้มาอยู่ที่นี่ได้ ฉูเฟยเอ๋อในยุคปัจจุบันที่ตายไปแล้ว แต่กลับได้มามีชีวิตอีกครั้งในยุคนี้ เจ้ากับโหลวเหยนหมิงก็ถูกลิขิตไว้ว่าต้องมาเจอกันในภพชาตินี้ ก็เหมือนกับใครที่ปลูกต้นอะไรไว้ก็ต้องกลับมารับผล เรื่องในอดีตชาติก่อนที่เกิดขึ้นในชาตินี้จะเป็นอย่างไรและจะชดใช้อย่างไรก็ขึ้นอยู่กับตัวของเจ้าเอง！ เข้าใจหรือยัง？ ฉูเฟยเอ๋อ！” “ข้า...ข้าจะกลับไปได้หรือไม่?” ซับซ้อนเกินไปแล้ว ซับซ้อนจนทำให้นางอยากจะหลบหนีหายไปให้พ้นจากที่นี่！อะไรคือเรื่องของอดีตที่มาเกิดขึ้นในชาตินี้ อะไรคือต้องมาชดใช้กับสิ่งที่ตัวเองก่อขึ้น ทั้งที่ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับนางเลยด้วยซ้ำ！ และเป็นสิ่งที่นางไม่สมควรจะได้รับเลย ！ “กลับไปได้หรือไม่นั้น อันนี้ก็ขึ้นอยู่กับตัวของเจ้า ข้ากูเผลอหลุดปากออกไปมาแล้ว เต้าเป็นแค่คนธรรมดา ชะตาของเจ้าถูกลิขิตไว้บนหิน 3 ภพแล้ว ข้าถึงแม้จะเป็นพญายม ดูแลแค่ความเป็นความตาย ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงโชคชะตาได้ ทุกอย่างมันขึ้นอยู่กับตัวของเจ้า ค่อยๆทำให้มันเปลี่ยนแปลง！อาจจะทๆให้เรื่องที่แย่ๆของเฟยเอ๋อค่อยๆหายไป หรือเดิมทีอาจเป็นตัวตนของเจ้าเองที่ต้องการทำให้เจ้าได้รู้เรื่องทั้งหมดด้วยตัวเองก็เท่านั้น！” “แต่ข้าก็ไม่เข้าใจอยู่ดี...”เฟยเอ๋อพยายามขอคำแนะนำจากเขา เพราะยังมีบางสิ่งที่นางยังไม่ค่อยเข้าใจกับการกลับมามีชีวิตอีกครั้งในภพชาตินี้ รอบด้านนั้นเต็มไปด้วยความมืดที่เงียบสงัด ได้ยินเพียงแค่เสียงลมพัด ซ่าซ่า ราวกลับว่าท่านพญายมไม่ได้มาที่นี่ เหมือนกับไม่มีใครมาคุยกับนางเลย เฟยเอ๋อก้มมองชุดที่ตัวเองสวมใส่และร่างกายที่ไม่ใช่ของนาง ฉูเฟยเอ๋อเดิมทีก็คือ ตัวข้า？ แล้วข้าก็มีใจให้？ แล้วที่ข้าร้องไห้ก็เพราะรัก？ นี่มัน.....ไร้สาระเกินไปละ！ ฉูเฟยเอ๋อเบะปากแล้วยิ้มเบาๆ ทำเหมือนกับว่าสิ่งที่ได้ยิมทั้งหมดนั้นเป็นเรื่องตลก แกว่งแขนไปมาทำเหมือนไม่รับรู้อะไรเลย แล้วก็เดินกลับไปยังเรือนของสาวใช้