ตอนที่ 33 ผู้หญิงโง่ๆแปลกๆ

ต๭นที่ 33 ผู้หญิงโง่ๆแปลกๆ “นี่มันคืออะไร？” โหลวเหยนหมิงขมวดคิ้วมองสิ่งที่เฟยเอ๋อเอาออกมาวางที่เหมือนจะคล้ายขนมปังแบนๆแต่ก็ไม่ใช่ “พิซซ่าไง ท่านลองชิม ลองชิมดูหน่อย！”เฟยเอ๋อมองไปยังสีหน้าของโหลวเหยนหมิงที่เหมือนจะไม่อยากกิน รีบหยิบตะเกียบยัดใส่มือของเขาทันที：“ลองชิมดูอร่อยจริงๆ！” โหลวเหยนหมิงแม้มปากเบาๆ มองเฟยเอ๋อแว๊บนึง ใบหน้าเหมือนกับเด็กน้อยที่รอกินลูกกวาดอยู่ แข็งใจแค่แปปเดียว มือที่ควบคุมไม่ได้ก็คีบขึ้นมาใส่ในปาก “เป็นอย่างไรบ้าง ？อร่อยมากเลยใช่มั้ย？” เฟยเอ๋อมองโหลวเหยนหมิงอย่างตื่นเต้น：“ใช่หรือไม่？” โฆลวเหยนหมิงเกือบจะสำลักออกมา ทนเอาเข้าไปในปาก รู้สึกถึงรสชาติที่หวานและเค็มมากที่ไม่เข้ากัน เบี่ยงสายตามองสายตาของเฟยเอ๋อที่ดูจะสุขใจมาก มองดูเขาอย่างละเอียดในตอนนี้ “ทำไมท่านไม่ตอบล่ะ？อร่อยหรือไม่อร่อย？” เฟยเอ๋อมองพิซซ่าแล้วยิ้มภาคภูมิใจกับอาหารที่ตัวเองทำอย่างคิดว่ามันต้องอร่อย ฟุบหน้าลงบนโต๊ะของโหลวเหยนหมิงแล้วหมองหน้าที่ไม่มีความรู้สึกใดใดของเค้า รสชาติแบบนี้..... โหลวเหยนหมิงเริ่มร็สึกทนไม่ไหวจนขมวดคิ้วหนัก สีหน้าเต็มไปด้วยความอึ้งที่มองใบหน้าของเฟยเอ๋ออยู่ ในที่สุดเขาก็เอียงคอไปอีกด้านเพื่ออ้วกสิ่งที่กลืนไม่ลงออกมา “เฮ้ย นี่....”เฟยเอ๋อรีบลุกขึ้นจ้องมองโหลวเหยนหมิงในทันที：“ท่านอย่าทำเกินไปหน่อยเลย？ข้าอุตส่าตั้งใจทำอารหารสิที่ท่านไม่เคยกินมาก่อน ถ้าไม่มีข้า ตลอดชีวิตนี้ของท่านก็ไม่อาจจะได้กินอาหารเลิสหรูแบบนี้นะ！คาดไม่ถึงว่าท่านจะอ้วกมันออกมา？ท่านนี่มัน....” “ข้ายอมไม่กินทั้งชาตินี้” โหลวเหยนหมิงพูดออกมาทันที หันหลังกลับไปไม่อยากจะเข้าใจใบหน้าของนางที่ถูกทำลายย่อยยับ แล้วยกมือขึ้นมาผลักพิซซ่าไปให้เฟยเอ๋อ：“ครั้งหน้าถ้าจะให้คนอื่นชิมฝีมือของเจ้า เจ้าควรจะชิมว่าอร่อยก่อนค่อยเอามาส่ง จะได้ไม่ต้องเสียหน้า！” เฟยเอ๋ออึ่งไปพักนึง ใบหน้าเต็มไปด้วยความสงสัยความหมายที่โหลวเหยนหมิงหมายถึง รึว่า...？เฟยเอ๋อกลืนน้ำลายสองสามครั้ง แล้วมองโหลวเหยนหมิงด้วยสายตาเยาะๆ ก้มหน้าลงแล้วเอาตะเกียบคีบเข้าปากไปชิ้นนึง แล้วเคี้ยวอย่างเต็มที่ “แหวะ...” เฟยเอ๋อเอามือขึ้นมาปิดปากทันที ก้มมองคนที่บอกให้นางทำอย่างไม่อยากเชื่อว่า กินเข้าไปแล้วจะสามารถทำให้คนตายได้ โหลวเหยนหมิงหัวเราะดังรั้น เพราะสีหน้าที่เปลี่ยนไปของเฟยเอ๋อที่ให้ดูตลกมาก จนเกือบจะลืมไปหมดว่าผู้หญิงตรงหน้าเป็นคนที่วางแผนทำร้ายคนที่เขาเคยรักมากที่สุด โดยหลอกใช้อำนาจของฮ่องเต้บีบบังคับให้เขาแต่งงานด้วย “จะหัวเราะอะไรนักหนา！” เฟยเอ๋อทิ้งตะเกียบลงอย่างไม่ชอบใจ แล้วเอาพิซซ่าที่กัดไปสองคำทิ้งลงในกล่องที่วางอยู่บนโต๊ะ พร้อมใบหน้าที่คับแค้นใจ “ถ้าไม่ใช่เพราะที่นี่ไม่มีมีชีสและไม่มีเนยแข็งแล้วก็ของที่จำเป็นหลายๆอย่าง！ข้าก็ไม่เชื่อหรอกว่า แค่พิซซ่าจะทำไม่อร่อย” โหลวเหยนหมิงกัดปากไปมา แล้วหันไปมองมือของเฟยเอ๋อที่กำลังเก็บของอยู่แว๊บนึง แล้วถามขึ้นมาด้วยน้ำเสียงต่ำๆ：“จริงจริงแล้ว เจ้าใช่หรือไม่ใช่ฉูเฟยเอ๋อ？” มือของนางหยุดชะงักไป เงยหน้าขึ้นมามองโหลวเหยนหมิงที่มีสีหน้าสงสัยอย่างไม่เข้า “ช่างเถอะ” โหลวเหยนหมิงหมดหนทางแล้วยกมือขั้นมากอดตรงกลางคิ้ว หน้าของฉูเฟยเอ๋อที่ดูซื่อๆบื่อๆตอนนี้ที่จริงมันทำให้เขามองต่อไปไหว เพราะว่าสิ่งที่ตัวเองทำไม่อร่อยเลยทำหน้างอน มันช่างทำให้อยากเอามือไปหยิกที่แก้มของนางจริงๆ ทำไมเขาถึงมีความรู้สึกแบบนี้？โหลวเหยนหมิงหยุดชะงักทันที เงยหน้าขึ้นมามองเฟยเอ๋ออีกครั้ง “พิซซ่าของข้าคงไม่ทำให้ท่านได้ชิมอะไรที่โหดร้ายขนาดนั้นใช่หรือไม่?” เฟยเอ๋อมองสีหน้าที่เต็มไปด้วยความสงสัยของโหลวเหยนหมิง แล้วเสร้งทำเป็นยิ้มกลบเกลื่อน โหลวเหยนหมิงยิ้มเบาๆ เขารู้สึกมึนหัวนิดหน่อย เลยโบกมือพลางๆ：“ช่างเถอะ กลับไปก่อนเถอะ” ผู้หญิงซื่อบื่อคนนี้แท้จริงแล้วเกิดอะไรขึ้นกับนางกันนะ เขาก็ไม่ค่อยอยากใส่ใจสำรวจเท่าไหร่ ปล่อยนางไปละกัน