ตอนที่ 37 งานเลี้ยงตอนเย็น

ต๭นที่ 37 งานเลี้ยงตอนเย็น เฟยเอ๋อนึกว่าจะเป็นงานเลี้ยงที่ดูยิ่งใหญ่ แต่จริงๆเป็นแค่งานเลี้ยงที่มีแค่เหล่าบรรดาเพื่อนสนิทมิตรสหายกับเหล่าเครือญาติเท่านั้น * เนื้อหาข้างในจะเอามาให้อ่านเร็วนี้ ติดตามความสนุกได้แบบฟรีๆ โหลวเหยนหมิงที่นั่งอยู่เก้าอี้บนสุดเงยหน้าขึ้นมาแล้วมองเฟยเอ๋อที่ดูจะไม่ค่อยสมัครใจยืนที่หน้าประตูพร้อมกับในมือถือชามอาหารแล้ววางลงที่โต๊ะ รู้สึกถึงไม่ได้มีแค่สายตาของโหลวเหยนหมิงที่จับจ้องอยู่ เฟยเอ๋อเงยหน้าขึ้นทันทีมองไปยังแขกที่นั่งกันตามโต๊ะ และโหลวฮ่าวเยว่ที่เคยเจอกันมาก่อนหน้านี้ รั้วอวี๋น และก็องค์หญิงน้อยซินซิน และอีกสองคนก็คือโหลวเหยนหมิงกับผู้หญิงที่สวยสง่างามมากและอายุไม่น่าเกินยี่สิบกว่า ผู้หญิงคนนี้น่าจะเป็นเซียงหวิ๋นจวิ้นจู่ และเป็นแม่ของซินซินกะมัง？ คนที่นั่งอยู่เกือบจะทั้งหมดก็หันหน้ามามองนางพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย เฟยเอ๋อขมวดคิ้วหลบๆ จะมองกันทำไม？ พอมองออกว่าเฟยเอ๋อเริ่มอึดอัด โหลวเหยนหมิงก็หัวเราะออกมาเบาๆ แล้วรอดูว่านางจะมีกิริยาตอบกลับยังไง คืนนี้ก็จะได้รู้ว่าแท้ที่จริงแล้วนางเปลี่ยนหรือไม่เปลี่ยน ถ้าเป็นนิสัยเดิมของนาง ที่นั่งข้างๆเขาแต่ก่อนเคยป็นของนาง แต่ตอนนี้กลับเป็นรั้วอวี๋นนั่งแทน นางจะต้องอาระวาดในงานอย่างยกใหญ่เป็นแน่ และนางกับเซียงหวิ๋นจวิ้นจู่ก็ไม่เคยลงรอยกันแต่ไหนแต่ไร ถ้าวันนี้นางสองคนได้คุยกัน เฟยเอ๋อคงต้องระเบิดออกมาแน่นอน แต่ทว่า เรื่องที่ทุกคนไม่คาดคิดก็คือ...... เฟยเอ๋อมองกลับไปยังคนที่กำลงจ้องมองนางอยู่ หลังจากนั้นก็ยิ้มออกมาด้วยความอึดอัด แล้วหันหลังกลับเพื่อจะไปกับพวกสาวใช้ อารหารก็ตั้งสำรับเสร็จแล้ว คนก็มาครบหมดแล้ว ขาดแค่นางคงไม่มีปัญหาหรอก “ช้าก่อนฉูเฟยเอ๋อ”โหลวเหยนหมิงขมวดคิ้วแล้วเรียกนางให้หยุดก่อนที่นางจะเดินออกไป เฟยเอ๋อกรอกตาขาวไปมา แล้วหันกลับไปหาโหลวเหยนหมิงอย่างหมดอารมณ์ แต่ก็ยังพอที่จะระงับอารมณ์ไว้ได้แล้วหันไปตอบกลับโหลวเหยนหมิงด้วยน้ำเสียงประจบประแจง：“ท่านอ๋องต้องการจะรับสั่งอะไรหรือเพคะ？” ทันใดนั้น เซียงหวิ๋นจวิ้นจู่แค่ได้ยินก็ต้องใจอย่างหอบ เหมือนกับไม่เคยรู้จักผู้หญิงคนนี้มาก่อน แล้วมองเฟยเอ๋ออย่างอึ้งๆ ทุกคนต่างก็รู้เหตุผลว่าทำไมเซียงหวิ๋นจวิ้นจู่ต้องตกใจขนาดนั้น แต่กลับไม่พูดอะไร โหลวฮ่าวเยว่ก็วางมือลงที่ตัวของซินซินที่นั่งอยู่ข้างๆเขา อีกมือก็คีบอาหารมาไว้ในจานของซินซิน รั้วอวิ๋นก้มหน้าลงเพื่อหลบสายตาที่ตอนนี้กำลังลุกเป็นประกาย แล้วค่อยๆซบโหลวเหยนหมิงลงไป เฟยเอ๋อก็มองไปยังข้างหลังของรั้วอวิ๋นในทันที แปลกจัง สาวใช้ที่ไม่เคยหนีจากไปไหนของนางตอนนี้ไปหลบอยู่ที่ไหน？ “เข้าไปในตำหนักแล้วเอาเหล้าที่หมักมานานแล้วออกมาสองไห！”โหลวเหยนหมิงมองนางอย่างเย็นชา เฟยเอ๋อสูดลมหายใจเข้าอยากลึก รู้ว่าตอนนี้เขากำลังตั้งใจอยากให้นางทนไม่ได้ แท้จริงแล้วนางก็เป็นถึงองค์หญิงเหยียนเฟย ภายในงานเลี้ยงนี้ก็มีหลายคนที่เป็นเชื้อพระวงศ์แต่ยศก็ยังต่ำอยู่ เขาต้องการทำให้นางอับอาย เขาถึงจะรู้สึกดีขึ้นมา！ ได้ ข้ารับมือไหว！รอให้นางเข้าใจเรื่องทั้งหมดทุกอย่าง รอให้ถึงวันนั้นที่ทำให้นางเปลี่ยนไปได้ เขาตัดสินใจว่า จะทำให้ผู้ชายใจร้ายใจดำอย่างโหลวเหยนหมิงสุดท้ายต้องรู้สึกเสียดาย พอมองออกว่าในสายตาของนางเริ่มต่อต้าน โหลวเหยนหมิงกลับไม่โกรธอะไรแล้วยิ้มออกมา หันตัวออกแล้วก็ไม่มองนางอีกแล้วยื่นมือไปข้างหลังของรั้วอวิ๋นที่นั่งที่ของพระชายาข้างๆเขา และเอามือโอบเอวของนางราวกับว่ารักกันจนจะกลืนกิน เฟยเอ๋อยิ้มออกมา สายตาเต็มไปด้วยความดูถูก แล้วหันกลับก้าวยาวๆแล้วเดินออก ก็แค่ไปเอาเหล้า？ ก็แค่กลุ่มเครือญาติที่ชอบใช้แต่อำนาจไม่เคยเห็นใจผู้อื่น！ มองเฟยเอ๋อที่เดินห่างออกไปไกลแล้ว เซียงหวิ๋นที่ทำหน้าเหวอตะกี้ก็หันกลับมามองหน้าเย็นชาของเขา：“นางคือองค์หญิงเหยียนเฟยจริงหรือ？ลูกพี่ลูกน้องของเราคนนั้น？” “ไม่เหมือนเมื่อก่อนมาเลยใช่หรือไม่?”โหลวเหยนหมิงอมยิ้มแล้วเอามือออกจากเอวของรั้วอวิ๋น แล้วก็ก้มลงมองรั้วอวิ๋นทันที รั้วอวิ๋นชะงักไป แล้วเงยหน้ามองโหลวเหยนหมิงอยากอึ้งๆ “วันนี้ดูท่าทางของเจ้าเหมือนมีอะไรแปลกๆ？”โหลวเหยนหมิงเหล่ตามอง มองไปยังสายตาระยิบระยับของนาง “ห้ะ เมื่อวานหม่อมฉันโดนลมนิดหน่อยเพคะ เลยทำให้มองดูไม่ค่อยปกติเท่าไหร่！”รั้วอวิ๋นฉีกยิ้มออกมาทันที แล้วก็เสร้งทำหน้าอ่อนแอและซีดเซียวอย่างคับแค้นใจนิดหน่อย“ท่านอ๋องไม่จำเป็นต้องกังวลหม่อมฉันหรอกเพคะ หม่อมฉันก็เป็นแบบนี้มาตลอด จะมีตรงไหนแปลกล่ะเพคะ！” “ใช่มั้ย？”โหลวเหยนหมิงยิ้มอย่างเย็นชาออกมา แล้วก็ไม่สนใจนางอีก