ตอนที่43เยี่ยมเยือน

ต๭นที่43เยี่ยมเยือน เฟยเอ๋อนั่งอยู่ในคุกใต้ดินมาแล้วหนึ่งคืน ในช่วงเวลาค่ำคืนนี้ นางไม่รู้เลยว่าเลือดที่อาเจียนออกมามีจำนวนมากเท่าไหร่ สายตาพล่ามัว ใบหน้าซีดขาว ริมฝีปากเริ่มซีดจนน่ากลัว แต่ก็ไม่ใช่สิ่งที่นางใส่ใจ นางใส่ใจในเรื่องอะไร นางก็ไม่รู้ หัวใจของนางเจ็บปวด เพราะอะไร นางยิ่งไม่รู้เข้าไปใหญ่.... แต่ทว่าในสมองก็มีสิ่งที่ทำให้นางนึกขึ้นบ่อยๆ มีหลายสิ่งหลายอย่างที่นางยังไม่มีประสบการณ์ แต่ก็ดูเหมือนว่าที่ผ่านมานั้น ดูเหมือนสวยงามมาก แต่สิ่งที่ชัดเจนที่สุด มันกลับกลายเป็นฉากของวันที่โหลวเหยนหมิงเข้ามาช่วยชีวิตนางไว้จากใต้ตัวของพ่อบ้าน อีกทั้งฉากที่เขาชอบกินของกินที่นางทำให้กินทุกๆคืน ทั้งๆที่ของกินนั่นใช่ว่าจะอร่อยเท่าไหร่ มีแค่เสียงหัวเราะตอนกิน เขาไม่เคยทำร้ายนางเลยตั้งแต่แรกเริ่ม...ยังมีอีก ดวงตาของเขาในแต่ละครั้ง มีแต่เสียงหัวเราะหยอกเย้าหรือไม่ก็รอยยิ้มที่อ่อนโยน... “ทำไมถึงจำเรื่องราวเหล่านี้ได้?” เฟยเอ๋อเงยหน้าขึ้น แปลกมากคือคลอดวงตาเลือนด้วยน้ำตา “ฉูเฟยเอ๋อ ใช่เจ้าไหมที่มาสร้างความรู้สึกแบบนี้ในหัวใจของข้า?”เฟยเอ๋อจับริมฝีปากทำอะไรไม่ถูก ได้แต่เข้าไปพิงที่ผนังเย็นๆ แล้วพอหันหลังกลับมาเบาๆ ท้องเริ่มมีเพิ่มอาการปวดอย่างรุนแรง ลำคอที่ดูอ่อนหวานนั้น เริ่มมีเลือดพุ่งออกมาจากปากกระจายเต็มพื้น “อา....”เฟยเอ๋อพยายามที่จะลืมตามองดูเลือดแดงสดที่เปรอะเปื้อนเสื้อผ้าเพราะไม่ทันได้ระวัง“มีแต่เลือดแต่ก็ดูสวยดีนะ...” อาการปวดในร่างกายเริ่มเพิ่มความรุนแรงขึ้น ในท้องเหมือนมีหนอนเป็นหมื่นตัวกำลังกัดไปทั่วท้อง ปวดจนเฟยเอ๋ออยากร้องตะโกนเสียงดัง แต่นางก็ต้องสู้ทนเพราะตรงนี้ไม่ใช่โลกของนาง ไม่อนุญาตให้นางร้องไห้ ไม่อนุญาตให้นางอ่อนแอ เพราะไม่มีใครเจ็บแทนนางได้...... โหลวเหยนหมิงยืนอยู่ด้านหน้าประตูคุกใต้ดินระยะห่างเจ็ดถึงแปดเมตร มองไปข้างในห้องขัง มองผู้หญิงคนนั้น เสื้อผ้าธรรมดาดูเหมือนว่าเสื้อผ้าจะขาดหลุดลุ่ยแขนตามร่างกาย เลือดสดๆแดงกระจายตามเสื้อผ้า ผมยาวกระเซอะกระเซิง ดวงตามีน้ำตาคลอ แต่ทว่าบนพื้นนั้นไม่มีล่องลอยการเปียกชื้นที่เกิดจากน้ำตาเลย แต่จะมีเฉพาะคราบเลือดเท่านั้น คล้ายกับว่านางจะกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกจากตาตลอดเวลา โหลวเหยนหมิงขมวดคิ้ว มองดูนางอาเจียนออกมาอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ทำเอาหมอบลงกับพื้น แรงกำลังที่จะคลานก็ไม่มีเหลือแล้ว เฟยเอ๋อดูเหมือนว่าได้ยิงเสียงฝีเท้า ค่อยๆยกศีรษะขึ้นมองอย่างช้าๆ พระเจ้าคงจะสงสารนาง ยังดีได้เห็นคนที่นางไม่รู้ว่าจะรับเขาหรือต้องเกลียดเขาก่อนตาย มองดูโหลวเหยนหมิงเดินมาจนถึงด้านหน้าของประตูคุก เรียกหัวหน้าเรือนจำมาเปิดประตู มองดูตรงนั้นอย่างเงียบๆ เหมือนมองฃนางอยู่ เฟยเอ๋อหัวเราะออกมาด้วยความโล่งใจ ริมฝีปากที่หัวเราะเต็มไปด้วยเ น้ำตาไหลรินตาม นั่นคือเสียงหัวเราะ ไม่ใช่จงใจทำให้น้ำตาไหล โหลวเหยนหมิงเดินเข้าไปข้างใน มองไปนางที่หมอบอยู่เลือด ไม่รู้ว่านางกำลังร้องไห้ให้หรือหัวเราะ แต่ว่าเป็นภาพที่ไม่น่ามองเลยจริงๆ เขาเกือบลืมไปเลยว่าเขาลงมาที่คุกใต้ดินนั้นมีจุดประสงค์อะไร “อา......โหลวเหยนหมิง...”เฟยเอ๋อกัดฟันทันที เงยศีรษะขึ้นมองดูสีหน้านิ่งๆของโหลวเหยนหมิง“ถ้าเจ้าคิดที่จะมาที่นี่เพื่อเยาะเย้ยข้าละก็ แนะนำว่าไม่ต้องหลอก ข้าใกล้จะตายแล้วล่ะ อีกแป๊บเดียงเองเจ้าก็สมหวังล้าอา..อา..” ทันใดนั้น ความอบอุ่นก็เกิดขึ้นที่ไหล่ ริมฝีปากเปื้อนเลือดของเฟยเอ๋อนั้นตะลึงขึ้น ก็ต้องผวาเงยหน้าขึ้นมองด้วยความตกตะลึง ทันใดนั้นโหลวเหยนหมิงก็ประคองไหล่ของนางเอาไว้