ตอนที่48ใครเป็นใคร

ต๭นที่48ใครเป็นใคร “อา.....ท่านอ๋อง....ท่านอ๋อง...”รั่วอวี๋นร้องให้อยู่ในอ้อมแขนของโหลเหยนหมิง ถ้าเป้นคนที่ไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นก็จะใจอ่อนเพราะเสียวงร้องไห้ของนาง เฟยเอ๋อมองดูหนึ่งหญิงหนึ่งชายอยู่ที่ประตู แล้วก็หัวเราะอย่างเย็นชา เงยศีรษะขึ้นมองสี่เอ๋อที่ยืนอยู่ข้างเตียงนอนกับใบหน้าเต็มไปด้วยความไม่พอใจของสี่เอ๋อ ทันใดนั้นรู้สึกว่าตำหนักนี้ยังสนุกอยู่ ยังมีแม่หญิงคนหนึ่งที่สามารถทำให้ตังเองโมโหได้ ชีวิตนี้ก็จะไม่น่าเบื่อ และยังมีคนที่ดูแลเอาใจใสนางดีอย่างเช่นสี่เอ๋อด้วย แล้วการดำเนินชีวิตก็ไม่น่าจะลำบาก “เกิดอะไรขึ้น?” ผ่านมาตั้งนาน เมื่อเห็นรั่วอวี๋นร้องไห้จะหยุดแล้ว โหลวเหยนหมิงมองผู้หญิงที่ในอ้อมแขนของเขา ผลักนางออกจากอ้อมแขนเบาๆ แล้วเดินเข้าห้องไปมองไปที่เฟยเอ๋อที่กำลังจะกลับไปนอนต่อ ได้ยินโหลวเหยนหมิงถาม เฟยเอ๋อก็ออกห่างโดยไม่สนใจ แต่ว่าในใจนั้นมีเสียงหนึ่งที่บอกกับนางว่า ถึงแม้เขาเคยพูดออกอยากได้คำอภัยของตัวเอง งั้นก็ให้เขาเข้าใจสถานการณ์ที่แท้จริง เองนางต้องอธิบาย ทำไมถึงโง่ทำไมไม่พูดอะไรเลย นี่ก็ทำไห้รั่วอวี๋นได้สมหวังแล้วไม่ใช่หรือ? “ท่านอ๋อง...”รั่วอวี๋นร้องให้อีกแล้วก็พุ่งเข้ามา ผลักสี่เอ๋อที่ยืนข้างเตียงแล้วใช้ศีรษะค้อนต่ำลงพิงให้โหลวเหยนหมิงกอดไว้ในอ้อมแขน“ท่านอ๋อง ท่านพี่พระชายาดูเหมือนว่าจะเข้าใจผิดในตัวข้า！ค้อนต่ำลงผิดที่ไปดื่มเหล้ายาพิษของนางยังไม่ได้พูดอะไรกับพี่สาวเลย นางก็เข้าใจรั่วอวี๋นผิดซะแล้ว....อา...” อะไรนี่！เฟยเอ๋อหมุนตัวกลับ รู้สึกว่าศีรษะร้อนเหมือนไฟเผา เฟยเอ๋อกัดฟันไม่ส่งเสียงร้องออกมา ดวงตาเย็นชาแล้วเงยหน้ามองโหลวเหยนหมิงที่ถูกรั่วอวี๋นพึ่งพาอยู่ ได้กอดตัวเองนอนทั้งคืน พอรุ่งเช้าตื่นขึ้นมาก็ไม่เห็นเขาแล้วตอนนี้ได้เจอหน้าอีกแล้ว จะทะเลาะกันรึ? “อธิบายสิ”โหลวเหยนหมิงพูดออกมาสองคำ บนใบหน้าไม่มีการแสดงอะไรจากนั้นก็กลับไปปลอบผู้หญิงที่ร้องให้ในอ้อมแขน ไม่สนใจสีหน้าที่เฟยเอ๋อแสดงออกมาความโกรธ มองนางอย่างนิ่งๆ “อธิบายอะไร?”เฟยเอ๋อยังไม่หายโกรธและแสดงออกมาด้วยสายตาที่นาง จะให้นางอธิบายว่านางได้รังแกนางสนมของเขายังไงหรือ?หรือจะให้นางอธิบายเรื่องเหล้าผสมยาพิษเรื่องนั้นรึ?“ในใจเจ้านั้นเข้าใจทุกเรื่อง จะให้ข้ามาอธิบายอีกทำไม?”เฟยเอ๋อแสดงอาการให้โหลเหยนหมิงกับรั่วอวี๋น โหลวเหยนหมิงเกี่ยวริมฝีปากมองไปที่ดวงตาของเฟยเอ๋อ ทั้งก้มลงมองหญิงที่ร้องไห้ในอ้อมแขนของเขา จากนั้นมือค่อยๆขยับเลื่อนขึ้นจนถึงเอวของรั่วอวี๋น ทำให้นางต้องเงยศีรษะขึ้นมองตัวเอง ในใจของรั่วอวี๋นดีใจมากขึ้น ท่านอ๋องเชื่อนางแล้ว ท่านอ๋องรักนาง！รีบเงยศีรษะขึ้น แล้วเอาน้ำตาที่กำลังคลอให้โหลเหยียนหมิงดู“ท่านอ๋อง..” “ทำไมถึงมาหนักเยียนเฟย?”โหลวเหยนหมิงหัวเราะมองไปที่รั่วอวี๋น แต่ว่าความหมายหัวเราะของเขาไม่แสดงออก ทำให้คนอื่นไม่เข้าใจความหมายจริงของเขา “เออ...ข้า...”เสียงคำพูดของรั่วอวี๋น“ข้าแค่คิดจะมาเยี่ยมเยือนพระชายา...อา！ทันใดนั้นรั่วอวี๋นเรียกร้อง นางแค่รู้สึกมือที่โหลวเหยนหมิงวางอยู่เอวใช้กำลังขึ้นมา ทำให้นางเจ็บขึ้น “ฮ่าวเยว่กับเซียงยวี่นเพิ่งมาวันนี้ ตอนที่เจ้านั่งอยู่ข้างข้านั้น นางรับใช้ของเจ้าหนีไปไหนแล้ว?”โหลวเหยนหมิงหัวเราะออกมาเบาๆ มองสายตาที่ระมัดระวังของรั่วอวี๋นอย่างจริงจัง “ท่านอ๋อง....ข้า...”รั่วอวี๋นกัดปากอย่างน้อยใจ ในใจเริ่มตื่นตระหนก “คนข้างกายข้า เสี่ยวฟางจื่อ รั่วอวี๋นเจ้ารู้จัก?” “รู้รู้จัก....” “วันนั้นเสี่ยวฟางจื่ออยู่ข้างบ่อน้ำสวนดอกไม้ มองเห็นเจ้ายื่นอยู่ข้างหลังเฟยเอ๋อ ในตอนนั้นเห็นมือถือ....”พูดถึงนี่ โหลวเหยนหมิงก็ไม่ได้พูดต่อ จากนั้นแค่หัวเราะมองรั่วอวี๋น “ท่านอ๋อง！”รั่วอวี๋นเรียกร้องด้วยเสียงประหลาดใจ สายตาของนางแสดงออกมาความกลัวที่ไม่เคยปรากฏ “รั่วอวี๋นเหนื่อยแล้ว?”โหลวเหยนหมิงปล่อยเอวของรั่วอวี๋น จากนั้นก็ให้นางออกไป“กลับไปที่อยู่ของเจ้าด้วย！” “ท่าน ท่านอ๋อง....”รั่วอวี๋นตัวสั่นกัดริมฝีปาก ตัวเองน้ำตาไหลมองโหลวเหยนหมิงด้วยความน้อยใจ “หลังจากนี้ปิดประตูคิดทบทวนถึงสามวัน！”โหลวเหยนหมิงเหล่ตามอง ทันใดนั้นใบหน้าจากที่เคยหัวเราะก็กลายเป็นเย็นชา สายตาที่แสดงออกถึงอันตราย “เพค่ะ......รั่วอวี๋นตอบกลับไปตอนนี้！”รั่วอวี๋นปิดปากหันหลังรีบวิ่งกลับไปจากตำหนักเยียนเฟย เฟยเอ๋อมองข้ามม่านไปดูด้วยสายตาเยือกเย็น ถึงแม้ว่าโหลเหยนหมิงเหมือนกับเข้าข้างนาง ช่วยนางพุดความจริง แต่เฟยเอ๋อรู้สึกได้ถึงโหลวเหยนหมิงไม่อยากให้รั่วอวี๋นได้รับโทษที่หนัก นี่เพียงแค่ให้ฉูเฟยเอ๋อดู เฟยเอ๋อช้อนริมฝีปาก ในใจเข้าใจดี แต่ไม่พูดออกมา เงยสายตามองไปที่โหลวเหยนหมิง“ถึงแม้ทั้งหมดนี่เจ้ารู้ดีอยู่ ทั้งที่ปล่อยให้ข้าดื่มเหล้ายาพิษนั่นอยู่ในคุกใต้ดินทั้งคืน แล้วจะพาข้าออกมาและช่วยข้า เพื่อนจะให้ข้ามาชมฉากนี้รึ?” มองเห็นสีตาของโหลวเหยนหมิง สี่เอ๋อรีบกราบตัวแล้วก็หมุนตัววิ่งออกไปยังค่อยๆปิดประตู โหลวเหยนหมิงมองที่เฟยเอ๋อ ทำอะไรไม่ถูก ได้แต่หัวเราะนั่งลงที่ข้างๆนางยกมือขึ้นลุบเบาๆที่ใบหน้าเล็กๆของเฟยเอ๋อ“เจ้าทำไมถึงคิดว่านี่เป็นฉากเรื่องเดียว?” “นึกไม่ถึงใช่ไหม?”เฟยเอ๋อหัวเราะ ยกมือขึ้นคิดที่จะเอามือของโหลวเหยนหมิงไปวางไว้ข้างๆ แต่ไม่คาดคิด โหลวเหยนหมิงรีบคว้าเอามือของนาง ดึงมากอดไว้ เฟยเอ๋อหมุนศีรษะทำให้ตัวเองต้องไปที่อ้อมกอดของเขา “มีเรื่องหนึ่งที่เจ้าพูดไม่ผิด ใครผิดใครถูก ในใจของข้าเข้าใจดีอยู่ ดังนั้นข้าจึงพูดว่าไม่ยุติธรรมกับเจ้า！เฟยเอ๋อ ต้องทำอย่างไร เจ้าจึงจะสนใจกับข้าอีกใหม่ จะให้อภัยข้าที่เคยทำไม่ดีกับเจ้า?”โหลวเหยนหมิงมอบให้ด้วยดวงตาที่รักใคร่ ถูกเฟยเอ๋อที่กำลังเงยหน้าขึ้นมาในอ้อมแขนของเขามองเห็น เฟยเอ๋อตกตะลึงอีกครั้ง มองเขาด้วยความสงสัย แล้วยกมือขึ้นทันที จับเอามือเย็นๆเล็กๆของนางวางไปที่หน้าผ่าของโหลวเหยนหมิง จากนั้นก็มาวางที่ตัวเอง เขาไม่ได้เป็นไข้ แต่ตัวเองนั่นแหละที่เป็นไข้