ตอนที่58หึงหวง

ต๭นที่58หึงหวง “อะไรนะ？“เฟยเอ๋อที่กำลังยืนมองดอกฝ้ายด้านนอกอยู่ข้างหน้าต่างได้ยินสี่เอ๋อพูดแบบนั้นก็ร้องขึ้นมาเบาๆ：”เมื่อวานโหลวเหยนหมิงค้างที่รั้วอวิ๋นเก๋อทั้งคืนเลยหรอ？“ “เพคะ！“สี๋เอ๋อพูดอย่างระมัดระวังแล้วมองไปที่สีหน้าของเฟยเอ๋อ：”สี่เอ๋อเพียงแค่ได้ยินสาวใช้ในวังเขารือกันเพคะ“ เฟยเอ๋อขมวดคิ้วขึ้นมาก่อนหน้าแล้วแล้วจึงยิ้มออกมาอย่างจำใจแล้วจ้องไปที่สี่เอ๋อแล้วพูดขึ้น：“เอาเรื่องแบบนี้มาพูดให้ข้าฟังทำไมเล่า？ข้าไม่ได้สนใจเลยสักนิด！“ “แต่ว่าองค์หญิง........“สี่เอ๋ออ้ำอ้ำอึ้งอึ้งที่จะพูดออกมา “มีอะไร！“เฟยเอ๋อชักสีหน้าใส่เฟยเอ๋อในใจอยู่ดีๆก็รู้สึกไม่ค่อยประสบอารมณ์เท่าไหร่ “แต่เมื่อกี้ก็เห็นกันอยู่ว่าองค์หญิงก็รู้สึกอึ้งแล้วก็ดูเหมือนจะไม่ค่อยพอใจสักเท่าไหร่“สี่เอ๋อพูดขึ้นมาอย่างระมัดระวัง：”เหมือนว่าท่านใส่ใจนะเพคะ！“ “ข้าหรอ！“เฟยเอ๋อมองนางเขม่งแต่ก็พบว่าตัวเองก็ไม่สามารถแก้ตัวอะไรได้ ก็ใช่ที่จริงนางก็รู้สึกไม่โอเคอยู่เล็กน้อย！เฟยเอ๋อเม้มปากแล้วค้อนไปที่สี่เอ๋อทีนึงแล้วก็หันกลับมามองดอกฝ้ายต่อแต่รอบนี้กลับไม่สวยงามเหมือนตะกี้แล้ว ที่จริงแล้วนางก็สนใจมากถ้าเกิดว่าโหลวเหยนหมิงไม่ได้เข้ามาก่อกวนนางไม่ได้มาพูดว่า‘ในชาตินี้จะรักเจ้าแค่คนเดียว’ถ้าไม่อยู่ดีๆก็มาทำดีกับนางและเข้าใจนางทุกอย่างนางก็คงไม่ใส่ใจเขาถึงขนาดนี้หรอก！ แต่ว่าเขากลับ..กลับทำให้ตอนที่นางเริ่มรู้สึกสนใจเขาดันไปหารั้วอวิ๋นซะงั้น..... นี่หรือที่เขาเรียกกันว่าความริษยา？แต่นางไม่ได้อยากเป็นแบบนี้！เฟยเอ๋อบิดนิ้วของตัวเองแน่นและมองดอกฝ้ายด้านนอกอย่างไม่เข้าตา：“ชิ！นี่จะคิดอะไรมาก！ข้าก็ไม่ใช่ว่าไม่เคยอยู่ในโลกภายนอกผู้ชายข้าก็เคยเจอมาหมดละคำพูดดีๆก็ได้ยินมาหมดแล้วทำไมเรื่องแค่นี้ข้าจะต้องใส่ใจด้วย！“ “ชายาที่น่ารักของข้าไปอารมณ์ไม่ดีมาจากไหนกันรึ？“ อยู่ดีดีด้านหลังก็มีเสียงของโหลวเหยนหมิงดังขึ้น เฟยเอ๋อหันควับแล้วก็หมดอารมณ์ที่จะหันกลับทันทีผู้ชายสมควรตายพึ่งจะลุกออกมาจากเตียงของเมียน้อยแล้วยังกล้ามาเจอข้าอีก？ “มีอะไรหรือ？“โหลวเหยนหมิงเดินเข้ามาหานางแล้วโอบนางไว้：”หรือเป็นเพราะเรื่องเซียงหวิ๋นเลยไม่พอใจ？“ “ข้าไม่ใช่คนที่คิดเล็กคิดน้อยอะไรแบบนั้น！“เฟยเอ๋อขยับตัวออกมาอย่างไม่สบายแต่ก็ทำไม่ได้แล้วหันเพื่อที่จะดันคอของเขาออก：”ไอ้คนนิสัยไม่ดี！อย่ามาแตะต้องตัวข้า！พึ่งจะออกมาจาห้องของหญิงอื่นแล้วมาหาข้ามันไม่เกินไปหน่อยหรอ！ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้นะ！“ โหลวเหยนหมิงนิ่งไปแล้วหัวเราะออกมาเสียงดังแล้วก้มลงมามองสีหน้าของเฟยเอ๋อที่เห็นได้ชัดว่ากำลังหึงเขาแล้วก็พูดขึ้น：“เจ้าหึงข้าหรือ？“ เฟยเอ๋อพยายามเอามือดันคอของเขาออกแล้วหันไปจ้องเขม่งโหลวเหยนหมิงที่ใบหน้ายิ้มแย้มและรู้สึกว่าตัวเองกำลังโดนหัวเราะเยาะแล้วจึงทุบไปที่หน้าอกของเขาเบาๆ：“ท่านคิดไปเองแล้วข้ายังไม่ได้มีใจให้ใครซะหน่อยทำไมข้าต้องหึงด้วยปล่อยข้านะไอ้คนเลว！“ มือที่โอบเอวของนางไม่ใช่แค่ไม่ยอมปล่อยแต่กลับยิ่งแน่นขึ้นเรื่อยๆจนนางไม่สามารถขยับออกจากตัวเขาได้ได้แค่เพียงส่งสายตาแข็งกร้าวต่อต้านเขาแทนคาดไม่ถึงว่าสี่เอ๋อตัวดีไม่รู่ว่าออกไปตั้งแต่ตอนไหน？นางคงตั้งใจให้โหลวเหยนหมิงได้จังหวะหาเรื่องตัวเองเป็นแน่？ “ช่างเป็นแรงหึงที่มากมายจริงๆ！“โหลวเหยนหมิงยังคงหัวเราะอยู่ “พ่อรูปงาม！ข้าบอกว่าไม่ได้หึงก็แปลว่าไม่ได้หึง！ข้าไม่ได้มีเวลาว่างมาคิดกับเรื่องไม่เป็นเรื่องแบบนี้หรอก！ข้าแค่ไม่ชอบกลิ่นที่ท่านไปติดมาจากตัวหญิงอื่นแล้วเอาเข้ามาในห้องของข้าก็เท่านั้นเอง！“เฟยเอ๋อพยายามตะโกนอธิบายแต่ในสายตาของนางก็บ่งบอกถึงความไม่ค่อยมั่นใจสักเท่าไหร่ โหลวเหยนหมิงยิ้มที่มุมปากแล้วเอามือขึ้นมาลูปที่หน้านุ่มๆของนาง“เมื่อวานรั้วอวิ๋นเป็นลมล้มสลบไปข้าก็เลยอุ้มนางไปส่งที่ตำหนักหลังจากนั้นข้าก็นั่งเฝ้านางทั้งคืนไม่ได้ไปไหนเรื่องอะไรก็ไม่ได้เกิดขึ้นทั้งนั้น！เจ้าหึงจนใส่ร้ายกันเกินไปหน่อยม้าง？“ เฟยเอ๋อชะงักไปแล้วก็สงบนิ่งลงอยู่ในอ้อมแขนของเขาอย่างไม่กระดุกกระดิกไฟหึงที่ลุกโชกโชนเมื่อก็ก็พลันหายไปจนหมดแล้วก็จ้องโหลวเหยนหมิงอย่างนิ่งๆ “ข้าทำไมต้องฟังท่านอธิบายด้วย？ข้าไม่ได้หึงก็คือไม่ได้หึง！“เฟยเอ๋อก้มหน้าพูดอย่างไม่ยินยอมแต่ในใจของนางกำลังบอกว่านางสนใจเขามากขนาดไหนพอได้ยินคำอธิบายของเขาคาดไม่ถึงว่าจะมีผลกับนางขนาดนี้ “ผู้หญิงปากไม่ตรงกับใจ！“โหลวเหยนหมิงหัวเราะออกมาเห็นนางหยุดโมโหแล้วจึงปล่อยนางออก “ชิ！“พอโดนเขาปล่อยเฟยเอ๋อก็ผละออกทันทีแล้วผลักเขาไปทีนึงแล้วหันหลังเพื่อจะหนี：”ไม่มีอะไรต้องอธิบายนั้งทั้งคืนก็หมายถึงค้างคืนอยู่ดี！“ ชั่วพริบตาโหลวเหยนหมิงก็หันขวับมาล็อกที่เอวของนางแล้วดึงกลับมาทันทีเฟยเอ๋อแหกปากร้องลั่นโดยที่ไม่เข้าใจว่ากำลังเกิดอะไรขึ้นแต่ก็โดนโหลวเหยนหมิงจับขึงไว้กับผนังเรียบร้อยแล้วร่างกายก็ถูกเขากักไว้เรียบร้อยและยิ่งไปกว่านั้นเขายังก้มลงมาหายใจใส่ขอบปากของนางเบาๆ “ท่าน...“เฟยเอ๋อหน้าเริ่มแดงขึ้นจ้องมองเข้าไปในดวงตาของโหลวเหยนหมิงที่ตอนนี้เต็มไปด้วยความรุ้มร้อน：”ท่านจะทำอะไร？“ “ถ้าหากว่าพระชายาในใจยังไม่ค่อยสบายใจข้าสามารถอยู่ค้างคืนกับเจ้าได้ทั้งคืน“โหลวเหยนหมิงยิ้มเสร็จก็จูบนางเบาๆ：”เจ้าว่าเยื่องไร？“ “ข้าไม่ได้ต้องการซะหน่อย！“เฟยเอ๋อเริ่มหน้าแดงทั้งหน้าพยายามดิ้นออกจากการกักคุมของเขา：”คนสารเลว！โหลวเหยนหมิง！ท่านปล่อยข้านะ！“ “ข้าไม่ปล่อย！“โหลวเหยนหมิงยิ้มออกมาทันทีแล้วเอามือโอบที่เอวของนางเพื่อให้แนบชิดติดกับตัวของเขามากขึ้น：”เพื่อความสบายใจของเจ้าข้าสามารถอยู่ค้างคืนกับเจ้าได้ทั้งกลางคืนและทั้งกลางวัน！“ “ข้าไม่ต้องการ！ท่านมันคนผีทะเล！“เฟยเอ๋อร้องออกมาอย่างยินยอมแต่ทำยังไงก็สลัดออกจากเขาไม่หลุดและยิ่งขยับตัวมากเท่าไหร่ร่างของเขาบางส่วนก็ค่อยๆ.... โอว้พระเจ้า！ข้าใกล้จะระเบิดแล้ว！！！เฟยเอ๋อหน้าแดงจนจะร้องไห้ออกมาแต่ไม่ใช่เพราะความรู้สึกกลัวหรือความเจ็บปวดแต่ก็รู้สึกหน้าแดงจะร้องไห้ขึ้นมาอย่างไม่รู้สาเหตุ！ “อ้า！“โหลวเหยนหมิงก้มลงมองนางแล้วยิ้มแล้วก็ใช้จังหวะที่นางเผลออุ้มนางขึ้นมาแล้วก็เอานางไปนอนลงที่เตียงทันทีแล้วก็ข่มนางลงไปทันที “ไม่ได้ไม่ได้！“เฟยเอ๋อตะโกนออกมาอย่างสุดชีวิตรอบก่อนเป็นเพราะฤทธิ์ของเหล้าเขาถึงได้โอกาสแต่ตอนนี้ไม่ได้.... “ตอนนี้มันตอนกลางวันแสกๆนะ！“เห็นท่าทีว่าโหลวเหยนหมิงจะไม่ปล่อยแล้วยิ่งจะพยายามถอดเสื้อผ้าของนางออกนางจึงพูดขึ้น：”ตอนนี้มันกลางวันนะไอ้คนหื่นกาม！ทำไมถึงได้.....“ พูดยังไม่ทันจบโหลวเหยนหมิงก็ขย่มนางลงไปอย่างนุ่มนวลแล้วปิดปากนางอย่างสนิทเพื่อไม่ให้ตะโกนร้องอย่างไร้สาระออกมา！ “อื้อ...ท่านมันคนนิสัยไม่ดี！อ้ะ...“เสียงร้องเจ็บปวดดังขึ้น “นี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกซะหน่อยเจ้าจะตะโกนไปทำไม？มันก็ไม่ได้เจ็บมากซะหน่อย！“เขาพูดขึ้นด้วยเสียงปราม “ก็ข้ายังไม่ชินตะโกนนิดหน่อยจะเป็นไรไป？อืม...อ้ะ...“ “ได้เจ้าตะโกนไปเถอะ....ข้าชอบฟังมากเลยละ！“