ตอนที่62ความรักความเมตตา

ต๭นที่62ความรักความเมตตา รถม้ากำลังเคลื่อนไปเรื่อยๆเฟยเอ๋อนั่งอยู่ในรถมาก็ชะเง้อออกไปมองโหลวเหยนหมิงที่ควบม้าอยู่ด้านนอก “องค์หญิงสี่เอ๋อไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าท่านจะมีความสุขได้ถึงขนาดนี้！เมื่อก่อนได้ยินแต่คนเขาว่ากันเจอเรื่องร้ายแล้วก็จะเจอเรื่องดีเป็นแบบนี้เองใช่มั้ยเพคะ？”สี่เอ๋อทั้งยิ้มแล้วพูดพลางมองเฟยเอ๋อ เฟยเอ๋อปล่อยมือจากผ้าม่านแล้วมองสี่เอ๋อด้วยใบหน้าที่แดงขึ้นแล้วมองนางอย่างไม่คล้อยตาม：“เด็กบ้าเจ้าเห็นข้ามีความสุขตอนไหนหรอ？” “องค์หญิงก็ยังไม่ยอบรับอยู่ดี！”สี่เอ๋อปิดปากเอาไว้：“ท่านอ๋องตอนนี้ก็ดูทำดีกับท่านขนาดนี้ไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้ว！เมื่อก่อนท่านออกจะรักท่านอ๋องต่อมาท่านก็บอกว่าท่านจำเรื่องราวก่อนๆไม่ได้แล้วแล้วก็มีแต่บีบบังคับท่านอ๋องแต่ว่าตอนนี้...สี่เอ๋อคิดว่าความรู้สึกเก่าๆของท่านเริ่มกลับมาแล้วและยิ่งมากกว่าแต่ก่อนด้วยซ้ำ！ฮึฮึ！” “เด็กบ้าข้าเป็นแบบนั้นซะที่ไหน！”พอหน้าเริ่มแดงเฟยเอ๋อก็เอามือปัดมือของสี่เอ๋อ “ไอ้ย๊า！”สี่เอ๋อรีบเอามือออกอย่างรวดเร็วหัวเราะแล้วพูดขึ้น：“องค์หญิงหรือท่านไม่สังเกตุตัวเองว่าตลอดทางที่นั่งมาท่านเอาแต่เปิดผ้าม่านออกไปมองท่านอ๋องอยู่เป็นสิบๆครั้งแล้วนะเพคะ？” “ตอนไหนกัน？”เฟยเอ๋อทำเป็นนิ่ง “แน่นอนเพคะ！”สี่เอ๋อยิ้มหยีๆ：“องค์หยิงตอนนี้ท่านกับท่านอ๋องความสัมพันธ์กำลังไปได้ด้วยดีจริงๆนะเพคะยังไงท่านก็ต้องได้อยู่ด้วยกันเพคะสี่เอ๋อชอบรอยยิ้มของท่านเวลาท่านมีความสุขเพคะ！” เฟยเอ๋อยิ้มพยายามกลั้นยิ้มแล้วก็พลันก้มหน้าลงแล้วก็มองไปที่ลายปักดอกไม้บนรองเท้าตัวเองแล้วก็กุมมือตัวเองไว้พยายามครุ่นคิดในคำพูดของสี่เอ๋อว่าตอนนี้ตกหลุมรักโหลวเหยนหมิงจริงๆแล้วหรอ？ถูกแล้วและไม่ว่าจะเป็นตอนไหนก็ตามนางก็อยากที่จะเจอเขาขอแค่ได้เห็นหน้าเขานางก็หลุดยิ้มออกมาอย่างไม่รู้สาเหตุแล้วเวลาที่ได้มองเขาก็จะรู้สึกถึงความปลอดภัยแล้วรู้สึกว่าได้รับการปกป้องจากเขา แบบนี้เรียกว่าหลงรักแล้วใช่มั้ย？เฟยเอ๋อเปิดม่านไปส่องดูเขาอีกครั้งสี่เอ๋อก็เอาแต่แอบหัวเราะนางเบาๆแล้วนางก็มองไปยังผู้ชายที่กำลังควบม้าอย่างมีเสน่ห์และดูเป็นคนที่มีความฉลาดปราดเปรื่องและกล้าหาญอย่างยิ่ง เขาที่จริงเป็นผู้ชายที่สามารถทำให้ผู้หญิงเทใจให้เขาจนหมดได้เลยและเป็นคนที่ผู้ชายในแคว้นนี้ต้องอิจฉาเขาเลยทีเดียวแต่ว่า...เฟยเอ๋อขมวดคิ้วแล้วมองหลังของเขาในใจก็เริ่มคิดถึงวันแรกๆที่มาถึงยุคโหลงโฉง ความโกรธแค้นของเขาคำพูดเย็นชาที่ไร้หัวใจของเขาและทุกอย่างที่เขากลั่นแกล้งนางสารพัดเฟยเอ๋อขมวดคิ้วแน่นที่จริงเรื่องราวเหล่านี้ก็ไม่ได้ทรมานอะไรขนาดนั้น？ที่จริงเขาก็อาจจะมีความป่าเถื่อนอยู่บ้างแต่ก็เป็นเพราะความแค้นที่ฝังอยู่ในจิตใจของเขาก็เท่านั้นแต่เขากลับใช้กลเล่เพทุบายของผู้ชายมาเล่นงานนางแทนไม่ได้ทำร้ายอะไรนางซะหน่อย ผู้ชายแบบนี้รักได้แน่นอน！เฟยเอ๋อหลุดยิ้มออกมาทันทีแล้วก็มองหลังของเขาด้วยความลุ่มหลงอยู่เล็กน้อยตกลงนางหลงรักเขาแล้วและเป็นครั้งแรกที่นางไปหลงรักคนอื่นไม่ใช่แค่ชอบธรรมดาแต่เป็นความรักที่มีต่อผู้ชายคนนึงจริงๆอย่างเทใจให้เขาไปจนหมดแล้ว！ “เฟยเอ๋อ？”โหลวเหยนหมิงที่ลงจากม้าแล้วเดินเข้ามาหานางที่โผล่หน้าออกมายิ้มอย่างเหม่อลอย “อ้ะ？ห้ะ？”พอได้สติก็หันไปหาโหลวเหยนหมิงแล้วพูดขึ้น：“ถึงแล้วหรอ？” “ใช่！ถึงที่หมายเรียบร้อยแล้ว！”โหลวเหยนหมิงหัวเราะออกมาแล้วยื่นมือออกไปพื่อรอรับนางลงจากรถมาแล้ว การอ้าแขนรอรับแบบนี้ถึงแม้ว่าจะเป็นวิญญาณที่มาจากยุคปัจจุบันก็เขินจนหน้าแดงได้ยิ่งไปกว่านั้นก็คือตอนนี้นางก็ได้ยอบรับว่าตัวเองได้หลงโหลวเหยนหมิงเรียบร้อยแล้วหน้าเฟยเอ๋อก็เริ่มแดงขึ้นด้วยความเขินนางก็เลยดันแขนของโหลวเหยนหมิงออกแล้วพูดขอบคุณเบาๆ เขาก็วางมือลงแล้วก้มมองเฟยเอ๋อที่ดูก็รู้ว่ากำลังเขินอยู่เขาเลยหัวเราะออกมาแล้วหันไปบอกคนขับรถม้าและสี่เอ๋อว่าสามารถเดินเที่ยวชมได้หรือว่าจะรออยู่ด้านนอกก็ได้ “เจ้าแน่ใจว่าจะไม่เข้าไปในวัด？”โหลวเหยนหมิงจับไหล่ของนางแล้วก้มลงมาถาม “ช่างเถอะข้าไม่เข้าไปหรอก！”เฟยเอ๋อยิ้มให้กับเขาแล้วหันไปมองถนนที่คนกำลังเดินพลุกพล่านแล้วสายตาไปสะดุดที่ร้านเครื่องประดับในใจรู้สึกตื่นเต้นก็เลยรีบดึงแขนโหลวเหยนหมิงไปทางนั้นทันที “พ่อค้าอันนี้ราคาเท่าไหร่？”เฟยเอ๋อย่อลงแล้วถามแบบยิ้มแล้วยกปิ่นปักผมขึ้นมาข้างบนเป็นรูปนกยูงมองดูแล้วสวยงามมาก “แปดตำลึง！”พ่อค้าเห็นชุดที่เฟยเอ๋อสวมแล้วรีบเข้ามาบอกราคาทันที โหลวเหยนหมิงก้มหน้าลงมามองของที่อยู่ในมือของนางแล้วยิ้มออกมาแล้วก้มลงไปพยุงนางลุกขึ้น：“ในตำหนักมีเครื่องประดับมากมายเจ้าหันมาชอบของที่ขายตามท้องถนนตั้งแต่เมื่อไหร่？” “ก็อันนี้มันสวยสะดุดตานี่นา！”เฟยเอ๋อเบะปากแล้วยิ้มออกมา：“ข้ารู้ว่าเครื่องประดับในตำหนักล้วนแต่ทำมาจากวัสดุแพงๆทั้งนั้นแต่ฝีมือกลับไม่ค่อยละเอียดอ่อนแถมยังบีบศีรษะอีกท่านไม่เห็นว่าข้าไม่ใส่เลยหรอ？” โหลวเหยนหมิงยิ้มอ่อนแล้วพยักหน้าตาม：“ชอบก็ซื้อเอา！” “จริงหรอ？”เฟยเอ๋อยิ้มออกมาทันทีแล้วหันไปหยิบปิ่นหยกที่สวยมากมาอีกอันนึง：“งั้นอันนี้ข้าก็เอาตอนแรกก็ไม่อยากให้ท่านต้องซื้อให้หรอกแต่เห็นถึงความใจกว้างของท่านข้าเอาสองอันไม่เกินไปใช่มั้ย？” “ไม่เลย！”พอมองเห็นรอยยิ้มที่ใบหน้าของเฟยเอ๋อหัวใจของโหลวเหยนหมิงก็พองโตขึ้นมาทันทีแล้วหันไปโยนเงินให้พ่อค้าหมื่นตำลึงแล้วก็โอบเฟยเอ๋อแล้วเดินออกไป “โอ้พระเจ้า...หมื่นตำลึง....”พ่อค้าเบิกตากว้างแล้วมองเงินที่อยู่ในมือ เฟยเอ๋อยิ้มร่าแล้วหันไปมองโหลวเหยนหมิง：“เหยนหมิงท่านช่างเป็นคนดีจริงๆ！” โหลวเหยนหมิงสะดุ้งพร้อมทั้งหยุดเดินทันทีแล้วก้มหน้าลงมามองรอยยิ้มที่ใบหน้าของนางแล้วถามขึ้น：“เจ้าเรียกข้าว่าอย่างไรนะ？” “เหยนหมิง！”เฟยเอ๋อเรียกเขาอย่างสนิทสนมใบหน้าเต็มไปด้วยความสดใสและมีความสุข มองเห็นแบบนี้ความรู้สึกของเขาก็ผ่อนคลายลงแล้วก็พลันยิ้มออกมาพร้อมนาง