ตอนที่69ตกหลุมพลาง

ต๭นที่69ตกหลุมพลาง “องค์หญิงท่านอ๋องเรียกท่านไปทานเข้าเย็นด้วยกันเพคะ“สีเอ๋อที่เห็นเฟยเอ๋อกำลังนั่งมองถ้วยน้ำชาอย่างเหม่อลอยเดินเข้ามาพูดกับนางเบาๆ “ห้ะ？“พอได้สตินางก็หันกลับมามองสี่เอ๋อ：”ข้าไม่หิวไปบอกเขาว่าวันนี้ข้าไม่กิน！“ “เป็นไปได้อย่างไรเพคะ？“สี่เอ๋อตะลึง：”ช่วงนี้ดูองค์หญิงกินเยอะมาก！ทำไมอยู่ดีๆถึงบอกไม่หิวขึ้นมาละเพคะ？“ เฟยเอ๋อพยายามพูดกล่อมนางได้ยินสี่เอ๋อพูดแบบนั้นนางก็หลุดยิ้มออกมาแล้วหันไปมองสี่เอ๋อ：“ข้าก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรแม้ว่าจะเห็นปลาตัวใหญ่เนื้อเยอะๆน่ากินขนาดนั้นแต่ตอนนี้แค่คิดถึงของพวกนั้นเท่านั้นแหละกลับรู้สึกทนไม่ได้！คิดว่าอาจจะเป็นเพราะช่วงนี้ได้กินของดีเกินไปก็เลยรู้สึกเบื่อ！“ “ใช่หรอเพคะ？“สี่เอ๋อเบิกตากว้างพอเห็นสีหน้าของนางดูไม่เหมือนคนที่กำลังโกหกนางก็ได้แค่เดินออกมาเพื่อไปรายงานโหลวเหยนหมิง หลังจากนั้นเฟยเอ๋อก็นั่งเหม่ออยู่คนเดียวในห้องครุ่นคิดเรื่องที่โหลวฮ่าวเยว่พูดเมื่อวาน “รูปวาด？เหล้า？แสงเทียน？“เฟยเอ๋อขมวดคิ้วแน่นรู้สึกว่าเรื่องพวกนี้มันมีแค่อยู่ในละครหรือว่าโลกนี้จะมีเรื่องแบบนี้ที่ต้องใช้เหล้าราดลงไปแล้วจุดเทียนส่งดูถึงเห็นรอยน้ำหมึกจริงๆ？ “ทำไมเจ้าไม่ออกไปกินข้าว？“ประตูที่ถูกเปิดออกและปิดลงในทันทีโหลวเหยนหมิงก้เดินเข้ามาในทันที เฟยเอ๋อหันกลับไปมองเขาแวบนึงแล้วฉีกยิ้มออกมา：“อยู่ดีๆข้าก็รู้สึกไม่อยากกินเพคะ！“ “เจ้าไม่สบายหรอ？หรือว่าเป็นอะไร？“โหลวเหยนหมิงยิ้มๆแล้วยกมือขึ้นมาลูบที่ไหล่ของนาง：”ต้องการเรียกหมอมาดูอาการมั้ย？“ “ไม่เป็นไรเพคะ！“เฟยเอ๋อไม่รู้จะยิ้มให้เขายังไงก็เลยเงยหน้ามองเขา：”ข้าก็แค่ไม่กินข้าวมื้อเดียวท่านต้องทำเป็นเรื่องใหญ่ขนาดนั้นเลยหรอ？อีกอย่างข้าไม่ใช่ที่อ่อนแอซะหน่อยที่ไม่กินข้าวแค่มื้อเดียวก็จะป่วยได้？“ “ข้าก็แค่เป็นห่วงเจ้าก็เท่านั้นเอง？“โหลวเหยนหมิงหัวเราะแล้วก็เบี่ยงตัวนั่งลงข้างๆนางเหมือนกับรู้ว่านางกำลังมีเรื่องท่ไม่สบายใจอยู่แล้วเอามือขึ้นมาบีบจมูกของนางเบาๆ：”คิดอะไรถึงได้เหม่อขนาดนี้？“ “ห้ะ？“เฟยเอ๋อชะงักไปแล้วเงยหน้าขึ้นมาเห็นใบหน้ายิ้มๆของโหลวเหยนหมิงก็เลยยิ้มออกไปให้เขาอย่างจำใจ：”ไม่มีอะไรเพคะ！แค่กำลังคิดอะไรเรื่อยเปื่อยไม่ได้สำคัญอะไรขนาดนั้นหรอก！ท่านต่างหากละมีเรื่องอะไรทำไมถึงดูอารมณ์แบบนี้？“ “วันนี้เข้าวังแล้วได้ปรึกษาเรื่องบางอย่างกับฮ่องเต้มีงานบางอย่างที่ดูเหมือนจะไปด้วยดีก็เท่านั้น！“โหลวเหยนหมิงยิ้มแล้วอยู่ดีๆก็เอามือมาลูบที่ท้องของนางเบาๆตั้งใจทำเพื่อให้ดูเหมือนมีอะไรแล้วก็พลันหัวเราะขึ้น：”เฟยเอ๋อข้าพยายามทุกวันนี่เจ้าคิดว่าในนี้จะมีเจ้าตัวน้อยแล้วหรือยัง？“ เฟยเอ๋อหน้าแดงขึ้นมาทันทีแล้วรีบจับแขนเขาไว้ทันทีลุกขึ้นยืนแล้วถอยหลังออกแล้วชักสีหน้าใส่เขา：“คนนิสัยไม่ดี！ข้าอายุไม่เท่าไหร่เองจะมีลูกได้ยัง！“ ฉูเฟยเอ๋อที่ตอนนี้อายุยังไม่ถึงสิบเจ็ดด้วยซ้ำจะมีลูกเร็วขนาดนั้นได้อย่างไร？เฟยเอ๋อมองไปที่สายตาจิกๆของโหลวเหยนหมิงแล้วก็คิดว่านางเองไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้เลย โหลวเหยนหมิงเบี่ยงสายตาออกแล้วเปลี่ยนเป็นสายตาที่ดูมีเลศนัยเข้ามาแทนเงยหน้าขึ้นแล้วเดินเข้าไปอุ้มเฟยเอ๋อขึ้นทันที：“ไม่เป็นไรวันนี้มาทำต่อมันต้องได้ในสักวัน！“ “เฮ้ยย！“หน้าเฟยเอ๋อก็ยิ่งแดงขึ้นเรื่อยๆรีบเอามือขึ้นมาดันหน้าอกโหลวเหยนหมิงทันที：”ท่านช่างน่าเกียจนัก！ทำไมอยู่ดีดีถึงอยากจะมีลูกละ！ข้ายังอายุน้อยๆอยู่นะยังไม่อยากมีลูกแล้วท้องก็จะหย่อนยาน...“ ยังพูดไม่ทันจะจบโหลวเหยนหมิงก็ประกบปากกับนางเรียบร้อยแล้วดอบกอดนางอยากอดรัดแน่นไม่ยอมให้นางดิ้นไปไหนได้ “อือ...“พอเห็นโหลวเหยนหมิงรีบร้อนแบบนี้เฟยเอ๋อก้พยายามอิ้นสุดแรงกล้าไม่ยอมให้เขาได้จูบ：”รอก่อนเห้นเจ้าพูดเรื่องนี้ขึ้นมาแล้วทำไมรั้วอวิ๋นจนถึงตอนนี้ก็ยังไม่มีลูก？ข้าได้ยินนางบอกว่านางอยู่ที่นี่มาเกือบสามปีแล้ว！“ โหลวเหยนหมิงชะงักไปแล้วหันหน้ามามองนางที่ดูสงสัย：“เจ้าอยากให้นางมีลูกหรอ？“ “แน่นอน...“เฟยเอ๋อกัดปากแน่น：”ว่าไม่อยาก...“ผู้หญิงที่กำลังมีความรักแบบนี้ก็คงเห็นแก่ตัวเหมือนกันหมด？เฟยเอ๋อคิดในใจ “เด็กโง่！“มองหน้าที่เหมือนจะอึดอัดใจของนางแล้วเขาก็ยิ้มออกมาแล้วก้มลงจูบที่ปากของนางอีกครั้งแล้วถึงพูดขึ้น：”เมื่อสามปีก่อนรั้วอวิ๋นเป็นลูกสาวคนโตของชิงโหลาหลี่ที่ใหญ่ที่สุดในแคว้นโหลงโฉงแต่แค่ผู้หญิงคนไหนที่ได้เข้าไปอยู่ที่นั่นก็ต้องดื่มยาที่ไม่สามารถท้องได้ตลอดชีวิตถึงแม้ว่านางจะเป็นลูกก็ตามข้าจึงไม่สามารถช่วยอะไรนางได้แล้วรับนางมาอยู่ด้วย“ “ไม่ใช่มั้ง....“เฟยเอ๋อชะงักไปน่าสงสารขนาดนั้นเลยหรอ？ โหลวเหยนหมิงก็พยักหน้ารับแล้วใบหน้าก็ยังมีรอยยิ้มอยู่ไม่มีสีหน้าอื่น “แล้วนางรู้มั้ยเพคะ？“เฟยเอ๋อขมวดคิ้วแน่นอยู่ดีๆก็รู้สึกว่านางน่าสงสารขึ้นมา “นางน่าจะไม่รู้“โหลวเหยนหมิงหยักคิ้วคิดที่นางพยายามจนสุดความสามารถอดทนขนาดนั้นก้แค่ต้องการท้องลูกของเขาพยายามจะขึ้นมาอยู่ในตำแหน่งของพระชายาเพราะนางไม่ได้รู้ว่าตอนนั้นที่นางเข้าไปอยู่ในชิงโหลวนางได้ดื่มอะไรไป “น่าสงสารนัก...“เฟยเอ๋อขมวดคิ้วแล้วก็ถอนหายใจออกมาอย่างไม่ตั้งใจ โหลวเหยนหมิงชะงักไปแล้วมองเข้าไปในดวงตาของนาง：“เจ้าไม่เกลียดนางหรอ？“ “ข้าไม่เคยเกลียดนางซะหน่อย“เฟยเอ๋อชักสีหน้าใส่เขา：”การยื้อแย่งของผู้หญิงกับผู้หญิงก็เป็นแค่เกมส์เกมส์นึงก็แค่นั้นและยิ่งเป็นตอนที่ผู้หญิงสองคนมาเจอผู้ชายที่ชอบคนเดียวกันความสัมพันธ์ของพวกนางสองคนมีไม่ทางลงรอยกันแน่！ข้ามีอะไรที่ต้องเกลียดนางนางก็แค่เพราะ....เพราะสนใจท่านแค่นั้น...“เฟยเอ๋อทำปากจู๋พูดออกมาอย่างมีเหตุมีผล “อย่างงั้นก็แสดงว่าเจ้ารักข้ามากใช่หรือไม่？“โหลวเหยนหมิงยิ้มแบบร้ายๆ “ข้าเคยพูดหรอ？“เฟยเอ๋อทำเป็นนิ่งๆแล้วมองเข้าไปในดวงตาของเขาอย่างยั่วยุ “เคยพูดไม่เคยพูดลองดูก้รู้แล้ว！“โหลวเหยนหมิงยิ้มออกมาแล้วยกมือขึ้นมาจับที่ศีรษะด้านหลังของนางแล้วก้จะจุบลงไป “เกียจข้ายังไม่เคยพูดเลย....อือ...“ หลังจากนั้นไม่นาน... “งั้นก็...วันนี้ขอแค่แปปเดียวได้มั้ย？ข้า....ข้าช่วงนี้ไม่รู้ว่าเป็นอะไรเหนื่อยไปทั้งตัวแปลกๆ...“ “ดูสถานการณ์ก่อน...“ “เรื่องแบบนี้จะมาตามสถานการณ์ได้อย่างไร！ไม่ได้เรามากำหนดเวลากันพอถึงเวลาก็หยุดทุกอย่าง....อื้มมอ้า...！“ “ทำไมช่วงนี้เจ้ามีเรื่องเยอะจัง...？“ “ข้ายังไม่.....อ้ะ......“