ตอนที่93

ต๭นที่93 “ท่านหมอองค์หญิงเป็นยังไงบ้าง？”สี่เอ๋อเอาผ้าเช็ดตัวเฟยเอ๋อที่นอนซมอยู่บนเตียง โดยหน้าตาไม่เหมือนไม่รู้สึกอะไรอย่างเบาๆ แล้วหันไปถามท่านหมออย่างเป็นกังวล “ไม่มีอาการน่าเป็นห่วงแล้วละ” หมอหลวงเอามือของเฟยเอ๋อวางลงแล้วหันไปเก็บของใส่กล่องยา：“เป็นเพราะนางตั้งครรว์แต่กลับไม่ดูแลตัวเองให้ดีเลย ได้รับผลกระทบเล็กน้อยทำให้จิตใจปั่นป่วนพักผ่อนให้มากๆ ทำจิตใจให้สงบก็จะดีขึ้นเอง！” “อ๋อ”สี่เอ๋อถอนหายใจอย่างโล่งอกแล้วเดินออกไปส่งท่านหมอพอกลับมาก็เห็นเฟยเอ๋อลุกขึ้นนั่งเรียบร้อยแล้ว “องค์หญิง！”สี่เอ๋อรีบเดินเข้ามามองสีหน้าของนางอย่างระมัดระวัง：“ท่านหมอบอกแล้วว่าท่านไม่แนไรมาก ให้ท่านพักผ่อนเยอะ ๆ นะเพคะ！” “สี่เอ๋อ....ข้านี่มันช่างโง่มากเลยใช่มั้ย...”เฟยเอ่อกัดปากแน่นเงยหน้าขึ้นมามองสี่เอ๋อด้วยสายตาที่น่าสงสาร：“ข้าคงน่าโง่มาเลยใช่มั้ย？ขนาดรู้ว่าตัวเองบริสุทธิ์ยังไม่สามารถแก้ต่างให้ตัวเองได้เลย...” “องค์หญิง...”สี่เอ๋อมองนางด้วยความเจ็บปวดแล้วเดินมานั่งลงตรงข้างเตียง แล้วกุมมือเฟยเอ๋อเอาไว้โดยไม่รู้ว่าจะปลอบนางอย่างไรดี “ข้าก็รู้ทั้งรู้ว่าตัวเองไม่สามารถแบกรับอะไรได้มาก รู้ทั้งรู้ว่าไม่ควรไปรักคนอย่างเขา รู้ทั้งรู้ว่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นไม่ด้เกี่ยวอะไรกับข้าเลย รู้ทั้งรู้ว่าสามารถจะอธิบายให้เขาฟังได้ แต่พอได้เห็นเขาเสียใจและโกรธอย่างแรง ข้ากลับรู้สึกกลัวขึ้นมา！” “องค์หญิงเรื่องนี้ สี่เอ๋อก็พอมองออกอยู่บ้างท่านอ๋องอาจจะเป็นคนที่ความรู้สึกค่อนข้างรุนแรงถึงได้เข้าใจ ท่านผิดรอให้องค์หญิงได้พักผ่อนสักคืน ถ้าพรุ่งนี้ท่านอาการดีขึ้นแล้ว ค่อยไปดูท่านอ่องก็ได้เพคะบางทีอารมณ์โกรธของท่านอ๋อง อาจจะหายไปแล้ว ก็ได้อาจจะเป็นเหมือนครั้งก่อน ก็ได้ที่ท่านอ๋องกลัวจะเสียหน้าเลยไม่มาหาท่านนะเพคะ！”สี่เอ๋อพูดแล้วยิ้มเบาๆกุมมือไว้ แล้วก็ลูบที่หลังมือนางเบาๆ “อืม！”เฟยเอ๋องอปากแล้วตอบรับไปเบาๆ ที่จริงแล้วนางทรมานใจมากอยากที่จะอ้วกออกมาให้หมด อยากนอนหลับก็ไม่สามารถหลับได้ แต่สีเอ๋อก็ประคองให้นางนอนลงดี ๆ แล้วพยายามบังคับตัวเองให้หลับตาเพื่อจะได้พักผ่อนให้เต็มที่สักคืน “ท่านอ๋อง...”รั้วอวิ๋นได้ยินว่าโหลวเหยนหมิงหลังจากที่กลับมาจากวังหลวง ก็เอาแต่หมกอยู่ในห้องดื่มเหล้าทั้งคืนโดยไม่ออกไปไหนเลย จึงเดินเข้ามาภายในเหยนหมิงโหลวด้วยตัวเอง นางผลักประตูออกแล้วเดินเข้าไป โหลวเหยนหมิงที่มือกำลังถือถ้วยเหล้าอยู่ จึงหยุดชะงักไปแล้วกวาดสายตามามองรั้วอวิ๋นที่ยืนอยู่หน้าประตู แต่ก็ไม่ได้ไล่นางไปแล้ว ก็หันกลับมาดื่มเหล้าต่ออย่างไม่สนใจอะไร เขาดื่มมาทั้งคืนแต่กลับยังมีสติหลงเหลืออยู่ภาพที่ซีอวิ๋นยืนพิงฮ่องเต้ยังคงชัดเจนอยู่บนหน้าของเขา สายตาของเฟยเอ๋อและเรื่องราวที่ถูกปิดบังเอาไว้มานานก็ยังคงติดตาอยู่ “ท่านอ๋องท่านดื่มไปเยอะมากแล้วนะเพคะ！”รั้วอวิ๋นมองเขาอย่างเป็นห่วงแล้ว เดินขึ้นมากุมมือของโหลวเหยนหมิงเบาๆ “ออกไป！”โหลวเหยนหมิงพูดออกมาอย่างไม่เงยหน้าขึ้นมามองแล้ว เอามือผลักนางไปอีกด้านนึงแล้วก็ยกแก้วเหล้าขึ้นมากินต่อ “ท่านอ๋อง！”รั้วอวิ๋นยืนขึ้นแล้วมองเขาด้วยความคับแค้นใจ：“ท่านป็นอะไรไป？ทำไมอยู่ดีดีถึงได้อารมณ์ฉุนเฉียวแบบนี้เพคะ？โมโหก็โมโหไปแต่ท่านดื่มเหล้าเข้าไปเยอะขนาดนี้ มันทำร้ายร่างกายท่านเองนะเพคะท่านอ๋อง....มีเรื่องอะไรพูดกับรั้วอวิ๋นได้นะเพคะอย่าเป็นแบบนี้เลยเพคะ....” โหลวเหยนหมิงไม่ได้ใส่ใจฟังสิ่งที่นางพูดเลยสักนิด รั้วอวิ๋นกัดปากแน่นแล้วมองใบหน้าเย็นชาของโหลวเหยนหมิง ในใจก็รู้สึกเจ็บปวดรวดร้าวอย่างมาก：“เป็นพระชายาที่ทำให้ท่านโมโหแบบนี้ใช่มั้ยเพคะ？” เห็นว่าเขาก็ยังไม่ฟังนางอยู่ ขนาดแก้วเหล้าก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะวางลง รั้วอวิ๋นก็ยิ่งขมวดคิ้วมากกว่าเดิม：“หรือว่าเป็นเรื่องทำงานของท่าน？หรือว่าท่าน...” “ท่านอ๋อง！”แล้วก็ได้มองเห็นสายตาที่เย็นชาที่เขาเงยหน้าขึ้นมามองอีกครั้ง รั้วอวิ๋นเดินเข้ามาอย่างไม่ยอม แล้วเอามือที่นุ่มๆราวกับไม่มีกระดูกของนางมาโอบที่ไหล่ของเขาเบาๆ：“ท่านอ๋องถึงแม้ว่าท่านจะไม่อยากระบายกับรั้วอวิ๋น งั้นข้าก็จะไม่ถามอะไร เพคะแต่ท่านตอนนี้ไปเยอะจนกลายเป็นแบบนี้แล้ว พระชายากลับไม่มาดูแลท่านเลย ช่างเป็นคนที่ไม่รู้จักห่วงคนอื่นเอาซะเลย！” “หุบปาก！”โหลวเหยนหมิงจ้องนางอย่างเขม่นทันที แล้วเหลือบไปมองนางแวบนึง “เพคะ...”รั้วอวิ๋นก้มหน้าลงอย่างไม่พอใจ แล้วเอามือทั้งสองข้างพยายามโอบไหล่ของเขาไว้ แล้วก็ค่อยเลื่อนไปคล้องคอของเขาลงไปยังหน้าอกแล้วลูบไปมา：“ท่านอ๋อง...” มือที่ถือแก้วเหล้าอยู่ก็เริ่มกำแน่นแล้วก็พลันหันมาดึงรั้วอวิ๋นเข้าไปในอ้อมอกของเขาทันที “อ้ะ....”รั้วอวิ๋นก้มลงแล้วร้องออกมาเบาๆแล้ว เสียงก็หายไปพร้อมกับการประกบปากของโหลวเหยนทันที โหลวเหยนหมิงจูบนางอย่างบ้าคลั่งและรุนแรง เรื่องของซีอวิ๋นถึงแม้จะดึงดันไปต่อแต่ยังไง นางก็กลายเป็นผู้หญิงของฮ่องเต้ไปแล้ว แต่ผู้หญฺงที่สมควรได้รับบทเรียนอย่างฉูเฟยเอ๋อ ทั้งที่รู้อยู่แล้วว่า ซีอวิ๋นยังมีชีวิตอยู่กลับมาหลอกลวงปั่นหัวเขาแล้ว ยังเอารูปนางไปเผาทิ้งอีกคนที่มีจิตใจอิจฉาริษยารุนแรงอย่างนั้น และยิ่งเป็นคนที่อำมหิตขนาดนั้นทำไมเขากลับสนใจนางขนาดนี้？ จิตใจที่เคียดแค้นของเขา กลับกลายทำให้จูบยิ่งเร่าร้อนรุนแรงขึ้น เขาจึงระบายความโกรธลงไปที่ร่างกายของนางอย่างรุนแรง แล้วเสียงครวญครางของนางก็ค่อยดังขึ้นพร้อมกับเอามือนิ่มๆของนางไปโอบเข้าที่คอของโหลวเหยนหมิงอย่างแนบแน่นและความต้องการที่มากขึ้นเรื่อยโดยที่นางไม่รู้เลยว่า โหลวเหยนหมิงได้จินตนาการผู้หญิงอีกคนขึ้นมาแทนร่างกายนาง เพื่อระบายความโกรธที่เขามีอยู่อย่างสาสม โหลวเหยนหมิงพึ่งจะแก้เงื่อนออกจากเสื้อของนางข้างนอก ก็มีเสียงของคนหายใจอย่างหอบดังขึ้น โหลวเหยนหมิงจึงหยุดชะงักไปแล้วพลันหันออกไปมองเงาที่ยืนอยู่ตรงหน้าประตูทันที เฟยเอ๋อยืนอยู่ที่หน้าประตูฟ้าพึ่งจะสว่างนางก็รีบวิ่งมาที่นี่ เพื่ออยากจะมาดูว่าโหลวเหยนหมิงใจเย็นลงหรือยัง แต่พอยืนอยู่ด้านนอกก็ได้ยินเสียงครวญครางอย่างกะเสียงหลอนๆออกไปถึงข้างนอก “ท่านอ๋อง...”พอรั้วอวิ๋นหันไปมองหน้าประตู แล้วรู้ว่าเป็นใครก๊รีบเอามือมาคล้องคอของเขา เพื่อสนองความต้องการของตนต่อ พอเห็นว่าเฟยเอ๋อที่ยืนอยู่หน้าประตูกำลังจะออกไป โหลวเหยนหมิงก็ผละออกจากร่างของรั้วอวิ๋นทันที แล้วรีบเปิดประตูออกไป แล้วดึงเฟยเอ๋อเข้ามาในห้องทันที “เอ้ะ...”เฟยเอ๋อตกใจยังไม่ทัน จะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ก็ถูกโหลวเหยนหมิงดึงเข้ามา แล้วขึงร่างนางไว้กับกำแพงทันทีหลังที่ชนเข้ากำแพงของนางก็รู้สึกเจ็บปวดอย่างมากเงยหน้าขึ้นมาแต่กลับถูกแววตาของเขากลืนกินเข้าไป “ท่าน....”ความอึ้งตะลึงได้เข้ามาแทนที่ความเจ็บปวดทันทีเฟยเอ๋อเบิกตากว้างแล้วมองโหลวเหยนหมิงแล้วกลิ่นเหล้าก็ตลบอบอวลไปทั้งตัวเขาจนนางเกือบจะเป็นลม “ฟ้าพึ่งจะสว่างเจ้ามาทำอะไรที่นี่？”โหลวเหยนหมิงหลีกตาแล้วพูดขึ้นจ้องมองผู้หญิงที่ทำให้เขาต้องกลุ้มใจมาทั้งคืนทั้งรักทั้งเกลียดและความรู้สึกที่อยากจะโอบกอดนางเอาไว้ตลอดชีวิต แต่ก็อยากที่จะเอามีมากรีดให้เลือดของนางค่อยๆไหลออกมา “ข้า...ข้าได้ยินว่าท่านดื่มเหล้ามาทั้งคืนเลยว่าจะมาดู...ใครจะไปคิด..ว่าจะได้ยินเสียงอะไรก็ไม่รู้!”พูดเสร็จนางก็เบี่ยงสายตาไปที่รั้วอวิ๋นที่นั่งอยู่บนโต๊ะโดยที่เงื่อนเสื้อของนางยังหลุดอยู่และรั้วอวิ๋นก็มองกลับมาที่เฟยเอ๋อด้วยสายตาที่เยือกเย็น “ได้ยินเสียงอะไรหรือ？”โหลวเหยนหมิงพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาและยั่วโมโห