ตอนที่ 45 หายไปทันที

ต๭นที่ 45 หายไปทันที ฉวยโอกาสที่นภนต์ออกไปนั้น เพ็ญนีติ์รีบเก็บของแล้วออกจากโรงพยาบาล เธอใจไม่นิ่งมาก เครียดจนไม่อยากเจอใครเลย แต่เธอต้องเจอจำรูญ เธอรู้ว่าจำรูญอาจจะไม่พูดถึงเรื่องเงินและไม่เอาเลขบัญชีให้เธอ ไม่สามารถคืนเงินได้ เธอเลยเอาถุงแล้วไปถอนเงินที่ธนาคาร เธอถอนไปห้าหมื่นหยวนอย่างไม่สนใจชีวิต แต่กลับรู้ว่านภนต์นั้นได้โอนให้เธอเพิ่มมาสองหมื่นหยวน ในใจเธออุ่นขึ้นมา ก็ถือว่าเป็นการให้เธอยืมแล้วกัน อนาคตเธอจะคืนเขาแน่นอน ร่างกายเธอแบบนี้จะหางานที่เหมาะสมมันยากมาก และเธอก็กดเงินออกไปแล้วทั้งหมด ก่อนเธอจะลอ็คบัญชีไปเลย แบบนี้แล้วนภนต์จะได้ไม่ต้องโอนมาให้เธออีก เธอหายใจอย่างแรงแล้วแบกเงินนั้นไปถึงหอจำรูญ ดีที่สุดให้ญาณิท์ก็อยู่ด้วย แบบนี้แล้ว เธอจะได้จบกับจำรูญไปอย่างสุดสักที เคาะประตูแล้วพลางได้ยินเสียงจำรูญดังขึ้นมา“เข้ามา” เธอดันประตูเข้าไป ห้องตรงหน้าสะอาดจวด มีแต่จำรูญที่กำลังเก็บของ เหมือนว่าเตรียมตัวจะออกจากที่นี่ ทำให้เธอก็โล่งใจขึ้นมา ยังดีที่มาได้ทันเวลา เมื่อเงยหน้ามองแล้วเห็นเป็นเธอ เขาพลางเดินเข้ามา ร่างเงาสูงใหญ่นั้นบังตัวเองได้ทั้งคน “เพ็ญนีติ์ ทำไมเอาถุงมาด้วย?”เขามองถุงในตัวเธอที่ไม่ค่อยเข้าตาเท่าไหร่ แล้วถามขึ้นมา เธอวางมือ “ซ่า”ทีหนึ่งหล่นลงพื้น เธอแบกไม่ไหวแล้เหมือนกัน “ห้าหมื่นหยวน คือเธอนะจำรูญ เราไม่ติดอะไรกันแล้ว”พูดจบเธอหันแล้วเดินไป “เพ็ญนีติ์... ”มือข้างหนึ่งกดลงที่ไหล่เธอ เหมือนว่าอยากรั้งเธอให้อยู่ “ปล่อยมือนะ ไม่อยากนั้นฉันฟ้ององเธอลวนลามฉันแน่”เธอไม่ได้เกรงใจอีก เสียงนั้นดังแหลมจนไปถึงหน้าระเบียง จากนั้นก็มีสายตาหนุ่มสองคนจ้องมาที่ตัวเขาทันที เขาเลยต้องปล่อยมือ แต่กลับพูดขึ้นอย่างไม่ท้อ“เพ็ญ ฉันอยากคุยกับเธอ” เธอยิ้มเบาๆโดยหันหลังไว้“ไม่จำเป็นแล้วมั้ง หรือว่านายจะบอกระหว่างนายกับญาณินท์มีเรื่องรักโรแมนติกมากแค่ไหน?งั้นก็ไม่จำเป็นหรอก เพราะว่าก่อนจะเข้าห้องนี้นายเป็นเจ้าหนี้ฉัน และตอนนี้นายไม่ใช่อะไรอีก”พูดจบเธอพลางสะบัดมือเขาออก จากนั้นก็เดินออกมาจากโลกเขาอย่างก้าวยาวๆ เธอลอ็คตัวเองไว้ที่ห้องสมุด แล้วตั้งใจศึกษาเตรียมตัวสอบ เพราะใบนั้นมันจะเป็นใบที่คอยให้เธอได้กินเงินเดือน ฉะนั้นแล้วเธอต้องเอาใบจบมาในมือได้อย่างตั้งใจแน่นอน นภต์เหมือนเจอกำแพงแล้วถอยไป เขาไม่ได้ปรากฏตัวอีก นี่ก็ทำให้เธอรู้สึกโล่งได้เยอะเหมือนกัน เธอจบการสอบอย่างสบายใจ และเริ่มเตรียมเก็บของออกจากมหาลัย ลมขอซัมเมอร์นั้นพักปลายเสื้อเธอเบาๆ ความร้อนอุ่นเติมเต็มใจไปแล้ว อาจจะถูก และอาจจะผิด แต่ก้าวนี้เธอไม่มีหนทางให้ถอยแล้ว ห้องพักที่เล็กนั้นถูกเปลี่ยนไปทุกอย่าง แม้แต่เบอร์โทรก็เหมือนกัน เธอได้ตัดขาดไปกันทุกคน ความรู้สึกที่ไม่มีคนมาก่อกวนนั้นมันเป็นความรู้สึกที่แปลกใหม่ แต่เด็กในท้องพึ่งสองเดือน ยังเหลืออีกเจ็ดเดือนที่ยาวนานถึงจะคลอดลงมาได้ เธอไม่อยากเป็นแม่ที่นั่งกินว่างเปล่า ถ้าสามารถหางานได้เธอก็จะหาเลย แต่ที่ไหนจะรับคนทำงานพาร์ททามห่ะ งานที่ทำโอก็ทำไม่ได้ งานที่ใช่แรงเยอะก็ทำได้ หาไปครึ่งเดือนเพ็ญนีติ์ก็ช่างเหนื่อยใจแล้ว และในนั้นเธอก็มาเจอร้านให้คนต้องท้องโดยเฉพาะ เป็นร้านที่เล็กๆ แต่ของในร้านขายไปไม่น้อย เหลือแต่ไม่กี่ชุด และค่าที่โอนให้ขายต่อนั้นเป็นสองหมื่นพอดี คิดไปมาแล้วเธอตัดสินใจเลย ถึงแม้จะคลอดแล้วภายในสองปีนั้นก็ทำงานไม่ได้ ถ้ามีร้านเล็กๆแบบนี้ร้านหนึ่ง เธอก็สามารถหาคนช่วยคนหนึ่ง แบบนี้แล้วเธอสามารถเลี้ยงลูกไปด้วยและหาเงินไปด้วย ถึงแม้ร้านจะไม่ได้อยู่ที่กลางเมืองดรัล แต่การใช้บริการแถวนั้นก็ไม่น้อยเหมือนกัน อีกทั้งกับคนเช่าพักแถวนั้นเยอะมาก เพียงแค่มีร้านของที่ราคาถูกเปิดไว้ก็ไม่ขาดทุนแน่นอน เธอค่อยๆคิดพิจารณาไว้ แต่บอกกับการแนะนำของเจ้าของร้าน เพ็ญนีติ์เองก็เริ่มเข้าชินได้แล้ว เธอไม่เคยรู้ว่ากำไรของเสื้อผ้านั้นมันดีแบบนี้ เพียงแค่นำเข้ามาเยอะก็จะคุ้มสุดๆ แต่เธอไม่มีเงิน เมื่อขายได้แล้วก็เก็บเงินนั้นไปนำเข้ามา ใช้เวลาไปเดือนหนึ่งเต็มเธอถึงมีสินค้าที่เต็มขึ้นมาได้บ้าง ท้องเธอก็เริ่มนูนจนดูชัดแล้ว เธอพักกินที่ร้านตัวเองเลย ตัวคนเดียวก็ไม่เห็นเป็นอะไรเลยจริงนิ ทุกวัน นอกจากยุ่งแล้วเธอก็ไม่รู้ว่าตัวเองถูกคนลืมไปถึงไหนแล้ว หรือว่าเธอลืมผู้คนที่เคยรู้จักไป เมื่อเผชิญกับคนไม่รู้จักทุกวันแล้ว เธอกลับมีแรงที่จะทำต่อไป และเก็บเงินไว้ แบบนี้แล้วพอลูกออกมาเธอจะได้ไม่ต้องเครียดเรื่องค่าใช้จ่าย ถึงแม้เธอจะให้สิ่งที่ดีที่สุดให้ลูกได้ แต่เธอจะไม่ให้เขาต้องลำบากแน่นอน เมื่อผ่านซัมเมอร์นี้ไปได้ อากาศก็เริ่มเย็นลงบ้างแล้ว ท้องเธอพลางโตขึ้นมาเรื่อยๆ บางทีเธอจะไปใช้โทรศัพท์สาธารณะในการโทรหาปัทมา นี่ก็ถือเป็นการติดต่อโลกภายนอกเธอเพียงแบบเดียว เธอตื่นเช้าตรู่ทุกวัน เมื่อเปิดประตูร้านออก เธอจะยืนตรงหน้าประตูเหมือนเป็นแบบให้ งานยิ่งดีขึ้นมาเรื่อยๆ เธอสวมชุดหนึ่ง ชุดนั้นก็จะถูกขายออกไปทันที คนท้องที่เข้ามาซื้อก็ชอบคุยกับเธอเหมือนกัน ทั้งเฟรนลี่ และชุดที่ใส่นั้นก็เป็นชุดท้องของเธอเอง “ปุริม จอดรถนะ คุณดูชุดคนท้องสีชุมพูนั้นสิ ฉันอยากได้มาก”เสียงหญิงสาวที่ฟังดูอ่อนหวานนัก ดังขึ้นมา ทำให้ปุริมต้องอึ้ง แล้วหันมองไปนอกกระจก ปุริมที่สวมชุดดำแมนๆนั้นกำลังเดินเข้ามาหญิงที่สวมชุดคนท้องไว้เดินมาในร้านเล็กๆ... เธอคิดว่าทั้งชีวิตนี้เธอจะไม่ได้เจอเขาอีก แต่ตอนนี้ นอกประตูเป็นปุริม และข้างๆเขายังมีหญิงคนหนึ่งที่ท้องได้ประมาณห้าหกเดือน ทั้งสองคนควงแขนเดินเข้ามาอย่างรักกันมาก เห็นเขาที่ควงแขนหญิงคนนั้นไว้อย่างระวัง ประคองไว้อย่างตั้งใจนั้น เพ็ญกวาดตามองทันที ยังดีที่มีลูกค้าคนหนึ่งเรียกเธอไว้ก่อน“คุณค้า ชุดนี้ขายยังไงค้า?” เพ็ญนีติ์รับรู้แล้วรีบหันไปมอง เธอพุ่งไปหาหญิงคนนั้น แล้วพุดขึ้นมาเบาๆ “ชุดนี้ฉันไม่เอาเงินค่ะ ส่งให้คุณเลย แต่ว่าคุณต้องช่วยฉันออกไปคุยให้ชายหญิงสองคนนั้นออกไปได้นะ ถ้าพวกเขาถามราคาขึ้นมา คุณก็บอกว่าชุดละพันหยวนนะ” หญิงสาวอึ้ง แล้วขมวดคิ้วยิ้ม“ได้สิ งั้นฉันไปแล้วนะ”ส่งชุดให้เธอชุดหนึ่ง ก็เป็นราคาส่งคละกันไป หญิงนั้นรีบตกลงอย่างไม่ลังเล เพ็ญนีติ์รีบหายตัวไปในห้องน้ำทันที เด็กคนนี้เขาไม่ยอมรับเอง ถึงแม้เธอบอกว่าเป็นลูกเขา เขาก็ไม่ยอมรับหรอก เธอวางมือลงที่ท้อง และตอนนี้ ยังไงเธอก็ต้องรักษาเด็กคนนี้ไว้ได้ ลูกเป็นของเธอ เป็นของเธอเพียงคนเดียว ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเขา เธอเห็นคนท้องนั้นคุยกับปุริมและหญิงข้างเขาไปพลางบอกราคาไปด้วย แต่ไม่คิดว่าปุริมกลับไม่สนใจ แล้วยังซื้อไปชุดหนึ่งโดยให้ราคาเป็นพันหยวนด้วย ช่างสุดๆเลยนะ เพียงเป็นเพราะหญิงที่เขาชอบ ไม่ว่าของนั้นจะดีหรือไม่ เพียงแค่คนนั้นชอบเขาพลางจะซื้อให้ทันที บางทีการที่เป็นหญิงของเขาก็ช่างดีเหมือนกันนะ แต่ว่าเขาไม่มีวันให้รักกับหญิงคนไหนหรอก แต่กลับไม่รู้ว่าเขาได้รักหญิงคนนั้นที่ท้องเพราะเขาหรือเปล่า?อาจจะรัก ไม่อยากงนั้นหลังปู่เสียชีวิตแล้วเขาจะลำบากตัวเองเพื่อลูกอีกคนไดไง? ไม่หรอก จริงๆนั้นเขาชองหญิงแนวหวานๆ เธอสายหัว เธอไม่มีอะไรกับเขาแล้วเมื่อเห็นหญิงคนนั้นเข้าไปนั่งบนรถอย่างได้ใจ เธอถึงเดินออกมาจากห้องน้ำ หญิงท้องนั้นรีบยื่นเงินให้เธอ“คุณคะ พันหยวนค่ะ พอดีเลย” เธอรีบเงินมานิ่งๆ คิดไปสักพักแล้วถึงตอบออกมา“ขอบใจนะ คุณลองเถอะ ลองแล้วก็เอาไปเลย ถ้าไม่เหมาะก็เปลี่ยนชุดอื่น เพียงแค่เป็นของร้านนี้ก็ตามใจคุณได้เลย” หญิงคนนั้นดีใจจนรีบไปเลือก แล้วพูดขึ้นมาด้วย“คุณรู้จักชายคนนั้นใช่ไหมค้า?หล่อจริงๆ” หัวใจเธอเต้นแรงขึ้นมา ลูกในท้องเธอยังเป็นของเขาเลย แต่ถึงแม้พวกเขาจะเจอกันก็เป็นแค่คนผ่าน งั้นก็ไม่เจอเลยดีกว่า เธอตั้งใจไม่ดูหนังสือพิมพ์ ตั้งใจไม่ดูข่าว ถึงแม้ดูทีวีก็เพียงดูละคร เพราะในทีวีมีแต่ข่าวเกี่ยวกับปุริม เธอไม่อยากรู้ข่าวอะไรของเขา เลือกไปแล้วก็เลือกไปเลย เธอไม่หันกลับไปแน่นอนอีก เมื่อดูว่าท้องยิ่งอยู่ยิ่งโต เธอก็เดินไม่ค่อยสะดวก เลยไปหาแม่บ้านมาคนหนึ่ง พอเธอคลอดแล้วก็ดูแลเธอด้วย และช่วยเธอดูแลร้านด้วย เงินเธอตอนนี้ก็พอจะดูแลลูกได้แล้วเหมือนกัน เธอเตรียมทุกอย่างไว้แล้ว เพียงรอลูกออกมาอย่างเดียว แต่ในใจนั้นกลับยิ่งตื่นเต้นขึ้นมาเรื่อยๆ “แม่ ฉันเพ็ญนีติ์เอง”เธอกลัวคลอดแล้วจะไปใช้โทรศัพท์สาธารณะไม่ได้ เธอเลยโทรไปก่อน “เพ็ญนีติ์ แม่คิดถึงลูกแล้ว ตอนปีใหม่เธอก็ไม่มาหาแม่ เธอเป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมไม่ยอมมาหาแม่เลย?”ไม่เจอกันมาเจ็ดแปดเดือนแล้ว ความสงสัยปัทมาก็เริ่มหนักมากขึ้น “แม่คะ อีกสองเดือนค่ะ ถึงตอนนั้นแล้วหนูจะไปหานะ”ถึงแม้ไม่ใช่แม่แท้ๆ แต่ก็เป็นคนเดียวที่เธอรักสุดๆบนโลกนี้ เธอรู้ว่าบนทะเลียนบ้านปัทมาได้เขียนชื่อเธอไว้ “ดีสิ พอถึงตอนนั้น แม่อยากแต่งงานกับอาแล้ว เพ็ญ เรื่องนี้แม่ต้องขอบคุณลูกนะ” ปัทมาได้ตามความปรารถนาแล้ว หลายปีนี้เธอเฝ้ารออย่างเป็นบ้า ตอนนี้ได้ผลสักทีแล้ว เธอมีความสุขแทนเขาในใจอย่างพูดไม่ถูก แล้วตัวเองหล่ะ? เธอวางมือไปที่ท้อง แล้วกัดฟันไว้แน่น ในเมื่อเลือกแล้วก็ต้องไม่เสียใจ เธอก็จะเหมือนปัทมาที่ดูแลลูกจนโตด้วยตัวเอง เธอมีความสุขกว่าปัทมาอยู่แล้ว เพราะว่านี่เป็นลูกของเธอแท้ๆ