ตอนที่116 ตื่นตระหนก

ต๭นที่116 ตื่นตระหนก อย่างแรกพวกเด็กๆ พยาบาลแขวนขวดยาแบบใสๆ อย่างชำนาญ แล้วพวกเขาจะต้องมัดหลังมือไว้ ส้มไม่กล้ามองแล้วเธอก็ปืดตาไว้ พยาบาลดูแล้วดูอีกที่มือของส้ม ก็พบเส้นเลือดอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็ค่อยๆหย่อนลง เพ็ญอยู่ข้างๆพยาบาลตลอด รู้สึกว่าพยาบาลคนนี้แปลกๆ “ขอโทษนะ คุณเป็นพยาบาลใหม่เหรอ” เหมือนคนที่เพิ่งเข้ามาใหม่ เทคนิคในการปักหมุนนั้นค่อนข้างมีทักษะ มือที่ถือเทปสั่นเบาๆ จากนั้น พยาบาลกระซิบว่า “ฉันเพิ่งย้ายมาจากแผนกอื่น และไม่ใช่พยาบาลคนใหม่” “จริงเหรอ”พยาบาลมือสั่นหนีไม่พ้นจากสายตาของเพ็ญ มีอะไรผิดกับสัญชาตญาณ ยังคงติดตามพยาบาล มองเธอทุกย่างก้าวมีรสนิยมที่ผิดธรรมชาติ มันเป็นจุดเปลี่ยนของอ้อย เหมือนการแช่ แต่มือพยาบาลสั่นยิ่งขึ้นเมื่อต้องใช้ เพ็ญสงสัยมาก “พยาบาล คุณไม่สบายใช่ไหม งั้น ขอเปลี่ยนพยาบาลที่จะมาเจาะ ป้าเหมียว คุณช่วยไปเรียกหัวหน้าพยาบาลให้หน่อย” “ได้ๆ ภรรยา ”ป้าเหมียวไปที่ประตูทันที พยาบาลคนนั้นไม่ได้พูดอะไร แล้วเจาะเข็มต่อที่มือของอ้อยเลย “พยาบาล ฉันบอกให้คุณไม่ต้องผูก ฉันดุเธอแล้วเหมือนไม่สบาย ไม่ก็ ไปพักผ่อนที่เตียงฉันก่อนก็ได้”เพ็ญเกรงใจที่จะให้คำแนะนำ ตาของมองจ้องไว้ที่พยาบาลตลอดไม่ขาด “ไม่ต้อง ฉันไม่เป็นไร ขอบคุณ”พยาบาลกระซิม มือสั่นๆและยังคงจะเจาะเข็มให้อ้อยต่อ เร่งที่จะหาเส้นเลือด ทั้งวันก็ยังไม่ได้เจาะเข้า ในขณะนี้ เสียงเท้าที่เดินนอกประตู เพ็ญได้ยิน พยาบาลก็ได้ยิน ในที่สุดเธอก็เลิกเจาะมืออ้อย “โอเค ฉันเจาะไม่เข้า งั้นก็เรียกพยาบาลคนอื่นมา”เมื่อพูดเสร็จ ยกขาของฉันวิ่งไปที่ประตู แล้วพยาบาลก็ผ่านมาพอดี พวกเธอสวมผ้าปิดปาก ดังนั้นพยาบาลที่วิ่งเข้าไปไม่ได้สังเกตอะไรเลย แต่เดินตรงไปที่เด็กๆ “เกิดอะไรขึ้น ป้าคนนี้บอกว่าไม่สามารถเจาะได้ ใช่ไหม” “ใช่” ในใจของอ้อยก็มีความสงสัย แต่ฉันก้คิดไม่ออกเลย พยาบาลที่เข้าารับเข็มอีกครั้ง เงยหน้าขึ้นแล้วมองไปที่ขวดแช่ยา และสุดดมเข้าไปในปากเธอ “แปลกจัง” “ทำไมเหรอ” “ขวดน้ำเกลือนี้ดูเหมือนว่าจไม่ใช่ของโรงพยาบาลเรา” “อา......…”เพ็ญร้องขึ้นมา ฉันรีบวิ่งไปที่ส้ม รีบดึงเข็มที่เจาะไว้ออกมา “แม่ มีอะไรหรือเปล่า” “เจ็บไหม” “ไม่เจ็บ”ส้มรู้ว่าทำไม แปลกใจและจ้องเพ็ญไว้ ขวดที่ฉีดจะถูกส่งไปยังพยาบาล “เอาไปทดสอบว่ายานี้คือยาอะไร นอกจากนี้ ไปหาดูว่าพยาบาลคนเมื่อกี้ไปไหนแล้ว ยังหาเจอหรือเปล่า” มีความโกลาหลในวอร์ด ในไม่ช้า พยาบาลในแผนกทั้งหมดรู้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ พยาบาลที่ฉีดอ้อยกับส้มอยู่ในแผนกนี้ ไม่รู้ว่ามาจากไหน และของเหลวอยู่ในการทดสอบหลังจากนั้นทุกคนตกใจมาก ของเหลวเป็นพิษ โชคดีที่อ้อยกินข้าวไปมีไม่มากนัก แต่ว่า หากไม่ได้รับการรักษาในเวลาที่เหมาะสมก็จะทำให้เลือดข้น เด็กๆได้เพิ่มการฉีดอีกครั้ง แต่เพิ่มส่วนผสมเพื่อเจือจางและรักษาของเหลวพิษ เพ็ญนั่งอยู่บนเตียง เพื่อไม่ให้อ้อยและส้มเกิดความตื่นตระหนก เธอไม่ได้เอ่ยสิ่งเหล่านี้ต่อหน้าลุกๆ แต่ว่า เหมือนหัวใจถูกระงับ เต็มไปด้วยความกังวล ตกลงว่าพยาบาลคนนั้นใครส่งเขามา? ใครเป็นห่วงเรื่องที่ทำให้เธอกับลูกตาย ในเวลานี้ เธอรีบไปที่ประตูวอร์ด ทั้งสองด้านของประตู เป็นบอดี้การ์ดชายสองคน ตามจริงแล้ว ปุริมรู้ว่าเธออยู่ในอันตราย ดังนั้น เขาจึงขอให้เธอพาลูกๆกลับไปที่บ้านพัก แต่เธอ ก็ปฏิเสธอย่างไม่เต็มใจกลับไป ทุกอย่างที่เพิ่งเกิดขึ้น หากไม่ใช่พยาบาลปลอมนั่นก็คือเท้าเปล่า ถ้าหากไม่ใช่การค้นพบในเวลาที่เหมาะสม ฉันกลัวว่าผลที่ตามมาจะเป็นไปไม่ได้ ถ้างั้น ปุริมเกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์คืออะไร? ถือโทรศัพท์มือถือแล้ววิ่งออกจากวอร์ด ด้านหลังพวกเธอ บอดี้การ์ดสองคนมองหน้ากัน หนึ่งในนั้นตามมากับเพ็ญ วิ่งไปทางบันได เธอต้องการความแข็งแกร่งทางร่ายกายเพื่อไม่ให้เกิดความเมื่อยล้าในร่างกายของเธอ เอาโทรศัพท์โทรไปยังหมายเลขของปุริม และเธอกำลังรอการเชื่อมต่อของเขา “คือใครหรอ”แม้ว่าเป็นเพียงแค่ทางไมโครโฟน เธอยังรู้สึกถึงลมหายใจของปุริม “ถ้าฉันรู้ฉันจะไม่ให้เธอกลับไปที่วิลล่า ตอนนี้แช่ให้เสร็จและพาเด็กๆกลับไป”เสียงชายที่เย็นชา เห็นได้ชัดว่า เขาโกรธเล็กน้อย โกรธการไม่เชื่อฟังของเธอเกือบจะฆ่าอ้อยกัับส้ม เพ็ญแก้ตัวไม่ได้ ครั้งนี้เป็นสิ่งที่เธอทำผิด “คุณพูดว่า อุบัติเหตุทางรถยนต์เกิดขึ้นจริง ใช่หรือเป่ล่า” “คุณรู้สึกว่าป้าเหมียวจำเป็นต้องโกหกคุณหรือไม่” “ไม่ใช่เขา คือคุณ” เธอรีบออกไป เธอพูดออกมาจนหมดไส้หมดพุง “งั้นก็ ฉันจะบอกคุณว่า ใช่ มีอุบัติเหตุทางรถยนต์ รถถูกทำลาย ฉันเป็นหายนะแต่ฉันก็หนีไปได้ยาก” “นั่นเป็นเพราะคุณไม่บาดเจ็บหรือเปล่า”เมื่อคืนนี้ สิ่งที่เธอเห็นนั้นสุขภาพดีต่อปุริม นอกจากนี้ เขายังมีน้ำพุร้อนหรือไม่ก็หมายความว่าเขาไม่มีอะไรเลยเหรอ “ในกลางคืน รอคุณกลับไปที่วิลล่าแล้วค่อยพูด”เมื่อเขาพูดเสร็จ โทรศัพท์มือถือของปุริมถูกวางสาย เสียงกรีดร้อง แต่เธอไม่ได้เอาโทรศัพท์ออกจากหุของเธอ เธอฟังเพียงเสียง หัวใจของฉันมีคลื่นเล็กๆ วิลล่า เธอต้องการกลับบ้านจริงๆ อย่างน้อย ที่นั่นก็ปลอดภัยกว่า เข้าใจมากขึ้น นอกจากนี้ยังเป็นที่เข้าใจแต่พวกที่ต้องการทำร้ายเขาและเธอและพวกเด็กๆ เมื่อกี้ มีช่องโหว่ที่จะป้องกัน เธอไม่ใช่เพื่อตัวเอง แต่สำหรับเด็กด้วย ด้านบนหลังคา ลมกำลังพัดและขนลอยอยู่ในอากาศ ด้วยความเจ็บป่วยเล็กน้อที่แก้ม เธอไม่สามารถคิดได้ว่าใครที่อกหัวเพื่อให้เด็กตาย ความ ผิดพลาดของผู้ใหญ่ไม่ใช่เรื่องใหญ่ และมันก็ไม่ยากเกินไปสำหรับเด็กที่จะฆ่า คือใคร? ตกลงคือใคร? ฉันไม่รู้ว่าฉันยืนอยู่ราวๆไหน เมื่อรู้สึกว่าขาค่อยๆมีความชา มีผู้หญิงที่อ่อนแออยู่ข้างหลังเธอ “ป้าเหมียว พวกเราลงไปชั้นล่างกันเถอะ” ความกังวลในเสียงเล็กๆทำให้เธอหันไปรอบๆอย่างช้าๆ “อ้อย ทำไมลูกถึงมา” “แม่ คุณไม่ต้องการพวกเรา ใช่ไหม”ด้วยเสียงร้องไห้ที่มาจากเสียงอันหนักแน่น เห็นได้ว่าอ้อยยิ่งกังวลและยิ่งกลัวมากขึ้น เพ็ญหัวเราะ ในที่สุดเธอก็เข้าใจความหมายของอ้อย อ้อยก้าวขาใหญ่ๆและข้างอ้อยคือส้ม ขั้นตอนนี้พิสุจน์ให้เห็นหัวใจของเธอ เธอไม่ต้องการที่จะออกจากเด็กๆ ฉันยิ่งไม่มีวันที่ไม่คิดถึง ฉันก้มลงและอุ้มอ้อยขึ้นมา “แม่มาแล้ว แม่จะอยู่ข้างพวกเธอเสมอ”ฉันเหลือบไปดูบอดี้การ์ดที่ห่างจากเด็กไปสองก้าว เธอรู้สึกว่าพวกเขาเป็นปัญหาใหญ่จริงๆ ใครจะนึกถึงโลกนี้ไม่ได้ เขาก็ไม่ได้ เพราะว่า เขามีลูกที่เขารักมาก เธอรักพวกเขา “แม่ ฉันจะกอดด้วย” ส้มกระพริบด้วยตาโต ปล่อยให้เธอกอด “โอเคๆ กอดพร้อมกัน ขึ้นมาเลย” มือข้างละคน สามารถกอดเธอ เธอก็ปล่อยเด็กสองคนลง เธอไม่มีกำลังแขนที่เหมือนปุริม เพราะเธอเป็นผู้หญิง “ไปกันเถอะ กลับไปเก็บของ แล้วกลับบ้าน” “จริงเหรอ พวกเราจะออกจากโรงพยาบาลแล้วเหรอ” “โอ้ ใช่ คุณพ่อเขาพูดเมื่อเรากลับที่ห้องพัก เขาจะกลับมา”เขาพูดอย่างนั้น บอกว่ารอเขาที่ห้องพักกลางคืนค่อยคุยกัน และเธอก็บอกว่าจะกลับมาตอนนี้เลย “พ่อจะกลับมาแล้ว” “ใช่”ตอนนี้เด็กๆยิมจนหน้าบานกันเลย มีบางสิ่งที่เธอกลืนเข้าไปในท้องได้ ตามจริงแล้ว แม้ว่าเธอจะไม่เข้าใจ ถ้ามีอุบัติเหตุทางรถยนต์ ถ้าเกิดอะไรขึ้นจริงๆ ดั้งนั้น เรื่องของพนินี คุณปุริมจะอธิบายยังไง ตอนที่เก็บของ เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของโรงพยาบาลปรากฏตัว ข้อมูลวิดีโอทั้งหมดที่ได้รับจากเจ้าหน้าที่การตรวจสอบของทางออกทั้งหมดของโรงพยาบาลจะถูกคัดลอกและส่งให้กับเธอ ชายคนนั้นหายตัวไปจากบันไดอย่างรวดเร็วหลังจากที่เธอได้ออกจากวอร์ดของเธอ เพราะเธอสวมหน้ากาก ดังนั้น เธอหันกลับมาทางวิดีโอทั้งหมด แต่ไม่มีพยาบาลปลอมเลยสักคน “กรุณาแจ้งฉันเมื่อคุณพบเห็นคนผิดปกติ” “ได้ เราจะบอกให้คุณผู้หญิงเป็นคนแรก” “ขอบคุณ”เมื่อพาเด็กๆกลับไป ผู้คุ้มกันก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก ไม่เช่นนั้น หากสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านั้นถูกทำลาย พวกเธอไม่สามารถกินและเดินได้ และไม่มีวิธีที่จะอธิบายให้กับปุริม เมื่อกลับถึงวิลล่า ต้องแช่น้ำเกลืออีก พวกเด็กๆเป็นหวัด บวกกับสารพิษ แม้ว่าจะไม่ร้ายแรง แต่ ก็ประหมาดไม่ได้เด็ดขาด อย่างไรก็ตาม เด็กๆมีความสุขมาก ไม่ว่าจะอะไร โรงพยาบาลก็ไม่ดีเท่าที่บ้าน ฉันหยิบหนังสือพิมพ์บนโต๊ะ พาดหัวของหน้าแรกคือหุ้นของบริษัททัดธนกรุ๊ปจำกัดได้เพิ่มขึ้นอีกครั้ง มันกลับกลายเป็นว่า ไม่กี่วันก่อนหน้านี้ได้ลดลงไปที่หุบเขาเหตุผลก็คือ เพราะปุริมเกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์ กลับกลายเป็นว่า อุบัติเหตุทางรถยนต์ไม่ได้แจ้งให้เธอทราบ แต่คนอื่นรู้แล้ว ดังนั้น หนังสือพิมพ์สองสามวันก่อนลบข่าวเกี่ยวกับข่าวของบริษัททัดธนกรุ๊ปจำกัดก่อนที่เธอจะมาเห็น ไม่แปลกใจที่เธอไม่รู้อะไรเลย แต่ว่า ครั้งนี้รู้สึกแปลกหน่อย เธอรู้ว่าเหตุผลี่ปุริมพาเธอเข้ามาในบ้านพักและพาเธอมารู้จักกับอ้อยและส้ม เพื่อชี้แจงความสัมพันธ์กับจงรักษ์ด้วยวิธีนี้หุ้นของบริษัททัดธนกรุ๊ปจำกัดก็เพิ่มขึ้น แต่คราวนี้ รู้สึกข้อนข้างแปลก เข้าแกล้งบาดเจ็บเพื่อให้หุ้นตกด้วยความสมัครใจของเธอ นี่ มันแปลกจริงๆ มันสายไปแล้ว เด็กๆหาวกันและไม่สามารถรอให้ปุริมกลับมา บางที เขาก็จะไม่กลับมา ฉันนั่งไว้ที่โซฟา ในระหว่างการทำสมาธิ แส่งไฟที่ส่องมาจากด้านนอกประตู คือปุริมกลับมาแล้ว ในที่สุดคุณสามารภเห็นอนาคตที่สดใส ประตูเปิด อากาศบริสุทธิ์เข้ามาในคืนฤดูร้อนหลังฝนตก พร้อมกับปุริมที่เดินเข้ามา เธอเห็นเธอนั่งอยู่บนโซฟา เธอเดินเข้ามาช้าๆ และหยุดที่ตรงหน้าเธอ “ขึ้นไปข้างบนเถอะ”เมื่อพูดเสร็จ เขาหันกลับมาและเดินไปที่บันได ข้อนข้างแปลกใจในตัวเพ็ญ เมื่อมองไปที่ด้านหลังเขาก็ไม่รู้ว่าเขากำลังจำทะอะไร อย่างไรก็ตาม เขาได้ส่งสัญญาณที่ชัดเจนว่า ให้เธอขึ้นไปที่ชั้นบน