ตอนที่ 23 บาดเจ็บอย่างนี้แล้วยังจะเอาเปรียบ

ต๭นที่ 23 บาดเจ็บอย่างนี้แล้วยังจะเอาเปรียบ “เดี๋ยวผมค่อยทำแผลครับ” ธัชชัยส่ายศรีษะ “ที่สำคัญที่สุดคือพี่ไม่เป็นอะไร” เห็นน้ำตาบนใบหน้าวัจสา วรพลขอโทษว่า “ขอโทษนะ......วัจสา สภาพของผมตอนนี้......คงทำให้รู้สึกเธอกลัวสินะ” วัจสาส่ายศรีษะอย่างรวดเร็ว “น้องไม่กลัวนานแล้ว......พี่พักผ่อนร่างกายให้สบายใจเถอะ ไม่ต้องกลัว พวกเราจะปกป้องพี่เองค่ะ！” วัจสาเห็นวรพลในสภาพแบบนี้ แอบตัดสินใจว่า ต้องปกป้องเขาให้ได้ มนายุพวกนั้นมันช่างน่ารังเกลียดชะมัด！ ต้องไม่ให้พวกนั้นเข้าใกล้วรพลเด็ดขาด！ ธัชชัยรู้สึกทั้งตกใจและลึกซึ่ง ผู้หญิงคนนี้ เหมือนจริงใจที่จะปกป้องพี่ชาย ไม่งั้นคงไม่เกือบโดน มนายุฟันไปเมื่อกี้ แต่พอนึก เธออาจจะแค่ปกป้องทรัพย์สินของตระกูลศรีทอง เพื่อไม่ให้ตกไปอยู่ในมือของคนอื่น ทันใดนั้นหัวใจก็เย็นลง “เธอพาธัชชัยไปทำแผลก่อนได้ไหม？คุณหมอภาคินอยู่ไหม？ วันนี้เขาติดธุระออกไปแล้ว ไม่งั้น...... กลับมารึยัง......” สุดท้ายวรพลยิ่งพูดยิ่งไม่มีแรง ลำคอแหบแห้งอย่างมาก และเขาไม่อยากให้วัจสาอยู่กับเขาในสภาพนี้นานเกินไป คงเป็นเพราะเขาน้อยใจ ถึงวัจลาเป็นห่วงบาดแผลของธัชชัยเช่นกัน ถ้าเจ้าตัวไม่ยอมไป ตัวเองก็ทำอะไรไม่ได้ “คุณหมอภาคินยังไม่กลับมาครับ ผมไปเรียกคุณหมอภูวิศมาครับ” เมื่อธัชชัยรอแพทย์ประจำบ้านมาถึง แน่ใจว่าวรพลไม่เป็นไรอะไรแล้วถึงยอมไปทำแผล เพื่อความสะดวก เลยไปห้องแต่งงานของพวกเขา แน่นอน วัจสาไม่รู้ว่าที่นี่ยังเป็นห้องแต่งงานของธัชชัยเหมือนกัน เพียงแค่ไม่จำเป็นต้องใส่ใจเรื่องพวกนี้ ทำแผลให้เขาเสร็จก่อนแล้วค่อยว่ากัน คุณหมอภูวิศนั่งบนเก้าอี้ เอาอุปกรณ์ออกมา “ท่านธัชชัย รบกวนถอดเสื้อด้วยครับ” ธัชชัยค่อยๆถอดเสื้อสูท เสื้อเชิร์ตสีขาวด้านในเปื้อนเลือดเรียบร้อยแล้ว วัจสาเห็นแล้วใจสั่น เมื่อถอดเสื้อเชิร์ตเสร็จ ร่างกายที่กระชับแข็งแกร่งและฮอร์โมนได้แสดงออกมาต่อหน้าพวกเขาสองคน ร่างกายสีบรอนซ์ปะปนด้วยสีแดงที่บาดตา นี่เป็นความงามอีกแบบหนึ่ง วัจสารู้สึกถูกดึงดูดเล็กน้อย และก็รู้สึกเขินอาย คุณหมอภูวิศเริ่มล้างแผลให้ธัชชัยก่อน มีดทหารมันแหลมคมอยู่แล้ว แถมมนายุยังลงมือแรงขนาดนี้ มีดแทงเข้าไปในเนื้อธัชชัยไม่กี่เซนติเมตร ตอนที่ถอยออกไปนั้นก็ยังโดนมีดขีดลงไป เลยกลายเป็นรอยเลือดที่ยาวถึงสิบเซนติเมตร เห็นแล้วสยดสยอง วัจสาเห็นริมฝีปากที่ขาวซีดของธัชชัย ทันใดนั้นขอบตาเปียกชื้น ลำคอคลุมเครือ ในที่สุด คุณหมอภูวิศได้เสร็จสิ้นกับการพัดแผลขั้นตอนสุดท้าย แล้วเตือนธัชชัยว่า “กี่วันนี้ท่านธัชชัยอย่าพึ่งลงน้ำครับ เพื่อไม่ให้บาดแผลโดนน้ำ เวลาอาบน้ำก็เหมือนกัน ถ้ามาสะดวกสามารถเรียกคนมาช่วย ผมขอตัวไปดูท่าวรพลก่อนครับ” ธัชชัยตอบอย่างเบาๆว่า “ไปเลยครับ” เพื่อไม่ให้รอบแผลออกเหงื่อ คุณหมอภูวิศเลยสั่งให้วัจสาปรับอุณหภูมิแอร์ให้ลดลง เธอมองร่างเปลือยกายด้านบนของธัชชัย กลัวเขาจะหนาว เลยไปเอาผ้าที่อยู่ข้างๆให้เขาคลุม ผู้หญิงคลุมผ้าอย่างอ่อนโยน กลัวจะไปโดนบาดแผลของเขา เห็นความระมัดระวังของผู้หญิง ธัชชัยเงยหน้าขึ้นมองวัจสา ก็รู้สึกตกใจ ตาเธอน้ำตาคลอ แต่ก็ไม่ยอมร้องด้วยความดื้อรั้น เพราะเป็นห่วงเราเองเหรอ...... ในเวลานี้วัจสาไม่ได้แยกเขี้ยวเผยกรงเล็บราวปกติ แต่เป็นคนที่อ่อนโยนและมีเสน่ห์ ลูกกระเดือกของธัชชัยขึ้นลงไปมา อารมณ์ที่แตกต่างกันทำให้บรรยากาศโดยรอบๆได้อบอุ่นขึ้น ดังนั้นอารมณ์ทางเพศของเขาก็ขึ้น เขารู้สึกถึงร่างกายที่แน่นอย่างแรง “วัจสา เธอกลัวใช่ไหม？กลัวว่าฉันจะตายไปอย่างนี้？” น้ำเสียงของธัชชัยทั้งต่ำและดึงดูดใจ สายตาที่มองไปทางวัจสาอย่างชั่วร้ายนิดหน่อย แต่ดวกตาสว่างราวกับดวงดาว วัจสาขมวดคิ้วที่บอบบางขึ้นมาเล็กน้อย เม้มริมฝีปากแดง พูดว่า “ถ้าไม่ใช้นาย ฉันอาจไม่มีชีวิตแล้ว ขอบใจนะธัชชัย” ความกลัวนั้นยังคงอยู่ แล้วดูบาดแผลของธัชชัย ถ้ามีดตอนนั้นฟันมาที่ตัววัจสา เธออาจจะไม่มีชีวิต รู้สึกซาบซึ้งใจจริงๆ ความรู้สึกนี้ราวกับว่าคนที่จมน้ำจับฟางแล้วรอดชีวิต รู้สึกอ่อนโยนและไม่น่าเชื่อ แต่นั่นคือสิ่งที่น่าเชื่อถือที่สุด ธัชชัยหัวเราะเล่นๆ เขาไม่คิดว่าผู้หญิงคนนี้จะมาขอบคุณเขา แล้วตอนที่เห็นมีดฟันลงมานั้น ร่างกายได้ทำการสะท้อนที่ธรรมดาที่สุด เขาไม่อยากให้ผู้หญิงคนนี้ตายต่อหน้าตัวเอง “งั้นเหรอ？แล้วเธอจะตอบแทนฉันอย่างไร？ ควรจะมีการตอบแทนด้วยการปฏิบัติจริง？” ตอนที่ธัชชัยพูด จุดที่นั้งอยู่นั้น อยู่ตรงหน้าหน้าอกของวัจสาพอดี อาจเป็นเพราะอารมณ์ผันผวน ตอนนี้หน้าอกที่รูปร่างสวยงามก็หายใจเข้าออกอยู่ตลอด ธัชชัยจู่ๆอยากจะลองเอามือไปสัมผัส อาจเป็นเพราะสายตาของธัชชัยรุ่มร้อนเกินไป วัจสาที่ได้รับบทเรียนรู้หลังจากเผชิญกับเรื่องแบบนั้น รีบถอยหลังไปหนึ่งก้าวทันที รักษาระยะห่างที่เธอคิดว่าปลอดภัย “ฉันจะไปปรึกษากับวรพล หาภรรยาที่ดีให้กับนาย！”วัจสาเห็นอารมณ์ทางเพศภายในดวงตาเขา อย่าบอกนะว่าผู้ชายคนนี้จะเกิดความบ้าระห่ำเป็นบางครั้ง หาภรรยาให้เขาน่าจะเป็นความตอบแทนที่ดีที่สุด ดวงตาของธัชชัยจู่ๆมืดลง อยากจะแคะหัวสมองของผู้หญิงคนนี้จริงๆ ดูว่าเป็นโครงสร้างยังไง ถึงได้คิดความคิดโง่ๆนี้ออกมา ถ้าเธอรู้ว่านี่เป็นการหาภรรยาคนอื่นให้กับสามีตัวเอง ไม่รู้ว่าปฏิกิริยาจะเป็นอย่างไร ？ เขาเอาแขนที่ไม่มีแผลอุ้มวัจสา แล้วกดตัวไว้บนโซฟา วัจสาถูกบังคับอยู่ที่ระหว่างแขนของเขา แม้แต่การหายใจของกันและกันก็สามารถรู้สึกได้อย่างชัดเจน ธัชชัยกำลังจะเริ่มตัดสินใจลองเอามือไปสัมผัส！ มองรอยยิ้มที่ชั่วร้ายและรูปหล่อของผู้ชาย จังหวะหัวใจของวัจสาเต้นจนควบคุมมันไม่ได้ มือทั้งคู่ดันอกของธัชชัย ดิ้นรนอย่างต่อเนื่อง น่าเสียดาย ความขัดแย้งเล็ก ๆ เหล่านี้จะเป็นการจุดประกายอารมณ์บางอย่างเท่านั้น “ธัชชัย！ นายต้องการทำอะไร？ คิดจะใช้ไม้เดิมอีกใช่ไหม......” เสียงวัจสาสุดท้ายออกเสียงด้วยความตกใจ เธอนึกไม่ถึงว่าผู้ชายคนนี้จะเอามือไปวางที่หน้าอกของเธอ “บอกว่ามีตอบแทนไม่ใช่เหรอ？ ตอบแทนของฉันคืออันนี้ ” ธัชชัยหายใจพูด ความสัมผัสดีกว่าอย่างที่คิดเลย วัจสาเพียงแค่รู้สึกอับอายมากอย่างกะทันหัน ผู้ชายคนนี้ พอกันที！ “ธัชชัย！นายยังมีมโนธรรมไหม ？เมื่อกี้พึ่งไปเยี่ยมพี่ชายของนายเสร็จ ตอนนี้เขายังอยู่บนเตียง นายยังจะเหลาะแหละภรรยาของเขาอย่างนี้เหรอ？！ หมายความว่ายังไงของนาย？！” วัจสาตื่นเต้นมากจนใบหน้าของเธอเป็นสีแดง ราวกับแอปเปิ้ลสีแดง ธัชชัยกลืนน้ำลายหนึ่งคำ “นี่ไม่ใช่ความสัมผัสระหว่างชายหญิง？ พี่ผมไม่ใส่ใจพวกนี้เหรอ” วัจสาเป็นภรรยาของตัวเอง พี่ชายจะไปใส่ใจอะไร？ ความไร้ยางอายของเขาทำให้วัจสาพูดอะไรไม่ออก ไม่รู้ว่าโครงสร้างแนวคิดของผู้ชายคนนี้สร้างมาด้วยอะไร อย่างไรก็ตามเธอและเขามีเหตุผลแต่เคลียร์กันไม่ได้ ไม่พูดดีกว่า ปล่อยให้เขารับบทเรียน แขนเธอไม่ค่อยมีแรง เอาส่วนหัวที่แข็งที่สุดทำให้หน้าของธัชชัยเป็นแผลดีไหม？ เธอทั้งชนทั้งตีใบหน้าหล่อของธัชชัย นี่คือการแก้แค้นของเธอ！ เมื่อคิดออก หัวของวัจสาก็ไปชนทางปลายจมูกของธัชชัย ปลายจมูกโด่งๆ！ ธัชชัยนึกไม่ถึงว่าแมวน้อยตัวนี้จะโจมตีตัวเองทั้งที่ปกติก็ได้แค่ขู่ เขาแค่อึ้งแล้วรีบถอยตัวออกทันที วัจสาเห็นว่าไม่ได้ชนหน้าเขา ยกเท้าถีบไปที่หน้าท้องที่ไม่เป็นแผลไป ธัชชัยเจ็บ ร่างกายหล่นลงที่ข้างเธอ เมื่อวัจสาคืนอิสระ รีบลุกขึ้นจากโซฟาแล้ววิ่งหนีไปทางประตูนอก ธัชชัยตัวร้อนไม่มีที่จะระบายออกมา เขาลืมความสัมผัสนั้นไม่ได้ ตะโกนอย่างเย็นชา “ยายบ้า เธอยังไม่ได้เช็ดตัวให้ฉันเลย！” เช็ดอะไรบ้าของมัน วัจสาด่าในใจ แล้วรีบวิ่งไปชั้นหนึ่ง เธอวิ่งไปพึ่งนึกได้ว่า คุณหมอภูวิศเคยพูดว่า บาดแผลของธัชชัยห้ามโดนน้ำสามวัน ก็หมายความว่าเขาไม่สามารถอาบน้ำเองได้ จำเป็นต้องให้คนเช็ดตัวให้เขา ฮึ ใครให้เขาทำให้เราโกรธ ให้เขาเหม็นตายละดีแล้ว！ วัจสาลงไปถึงห้องรับแขกเห็นว่า ที่บ้านมีแขกอยู่สองคน คุณหมอภาคินกำลังคุยกับพวกเขาเรื่องอะไรอยู่ คุณหมอภูวิศที่ทำแผลให้ธัชชัยเมื่อกี่ก็อยู่ด้วย คุณหมอภูวิศเห็นวัจสาที่ทำหน้าตกใจ ก็ถามว่า “คุณวัจสาเป็นอะไรครับ？ ยังรู้สึกกลัวกับเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อกี้เหรอครับ？ ให้ผมออกยากล่อมประสาทไหมครับ？” วัจสารีบโบกมือ เธอไม่ได้รู้สึกกลัวแต่รู้สึกโกรธ ชาพวกนี้ไม่มีผลต่อเธอ “น้องไม่เป็นไรค่ะ จริงสิ คุณหมอภาคินค่ะ สองคนนี้คือ......” คุณหมอภาคินยิ้มแล้วแนะนำผู้ชายวัยกลางสองคนที่สวมชุดอย่างเรียบร้อยให้เธอ “สองคนนี้คือหมอศัลยแพทย์ที่ชื่อดังครับ ชื่อคุณหมอเจ้าและกับคุณหมอฟัง พวกเขาประสบการณ์มากในการผ่าตัดด้านศัลยกรรมเช่นผิวหนังไหม้ และยังเป็นเพื่อนซี้ของผมครับ ดังนั้นผมจึงขอให้พวกเขามาดูอาการของคุณวรพล เพราะผมคนเดียวก็จะจนปัญญาแล้วครับ” วัจสาเข้าใจแล้วผงกหัวยิ้มว่า “รบกวนพวกคุณทั้งสองด้วยค่ะ” “คุณวัจสาเกรงใจไปแล้วครับ ” ทั้งสองคนพูดพร้อมกัน คุณหมอภาคินก็พูดต่อ “ถ้าไม่มีอะไร พวกเราขอตัวก่อนนะครับ” “ขึ้นไปเถอะครับ” ส่งพวกเขาขึ้นไปข้างบน วัจสาจึงถีงแอบถามป้าอ้อยที่กำลังเก็บของอยู่ “ป้าอ้อยค่ะ ร่างกายของวรพลทำไมถึงได้แย่ขนาดนี้ค่ะ？” เธอคิดว่าปกติป้าอ้อยก็คอยดูแลวรพลอยู่ ควรพอจะรู้เรื่องบ้างอยู่ ป้าอ้อยถอนหายใจ “สถาพของวรพลมันซับซ้อนมาก ถึงจะมีผู้เชี่ยวชาญมากขนาดไหนก็เปล่าประโยชน์ เพราะเขาไม่อยากมีชีวิตอยู่อีกต่อไป ถึงยารักษาดีแค่ไหนก็ไม่ได้ผล” วัจสาตกใจ ไม่อยากมีชีวิตอยู่อีกต่อไป？ แต่ธัชชัยยังอยู่นี่ เพื่อน้องชายเขาอยู่ต่อไปไม่ได้เหรอ？ ชื่อคนหนึ่งจู่ๆก็ปรากฏอยู่ในหัวเธอ “ป้าอ้อยค่ะ เป็นเพราะกนิษฐาใช่ไหมค่ะ？” ป้าอ้อยไม่ตอบ แต่ก็รู้คำตอบแล้ว ว่าแต่กนิษฐาเป็นใครกันแน่ ทำให้วรพลคิดถึงเธอได้ถึงขนาดนี้ ถ้ารักกนิษฐาถึงขนาดนี้จะมาแต่งงานกับฉันนี่หมายความว่ายังไง？เพียงแค่ให้ธัชชัยเชื่อว่าเขาเป็นผู้ชายปกติ？