ตอนที่ 24 ให้เธอเช็ดตัวมันยากขนาดนั้นเหรอ

ต๭นที่ 24 ให้เธอเช็ดตัวมันยากขนาดนั้นเหรอ วัจสาส่ายศีรษะ เหมือนว่าต้องการที่จะเอาความคิดที่ยุ่งเหยิงเหล่านี้ออกไปจากหัว แต่มีแขกอีกคนที่ไม่ได้รับเชิญมา เมื่อกี้ธัชชัยยังเรียกเธอเช็ดตัวให้เขา เหมือนได้ยินมาว่าเขามีนิสัยเรื่องความสะอาด ถ้ากี่วันนี้ไม่อาบน้ำคงจะเอาชีวิตเขาแน่เลย...... ว่าแต่เรื่องพวกนี้เกี่ยวอะไรกับเธอล่ะ？ไม่งั้นก็เรียกคุณภูษิตขึ้นไปเช็ดตัวให้เขาก็พอ......ไม่ใช่！ทำไมเราต้องเป็นห่วงเขา เขาอยากเช็ดก็ให้เขาเรียกเองสิ ไม่สนแล้ว！ แต่พวกเรื่องล้อเลียนที่ธัชชัยทำกับเรา ช่างไม่เข้าใจจริง ทั้งที่มีความสัมพันธ์ที่ดีกับวรพล แต่มักจะล้อเลียนกับภรรยาของเขาเช่นนี้ แบบนี้มันไม่สมเหตุสมผล อย่าบอกนะว่าเขาเป็นโรคจิต วัจสาคิด ถ้าเขาอยากได้ผู้หญิง ข้างนอกก็มีหลายแบบ ถึงธัชชัยจะเป็นคนจน เพียงแค่ใบหน้าที่น่าหลงใหลใบนี้ ก็มีผู้หญิงหลายคนยินยอม เช่น คุณหนูตระกูลเดิมขุนทดอะไรนั้น......แย่งกันอย่ากับสงครามชิงนาง ในช่วงที่วัจสาคิดเหลวไหลอยู่ ธัชชัยใส่ชุดลำลองจากชั้นบนลงมา เหมือนทำท่าจะออกไปข้างนอก แต่บาดแผลของเขาจะทำยังไง？ วัจสาพยักปาก พอมองไป ใช่ว่าธัชชัยเป็นผู้ชายที่มีเสน่ห์ หน้าตาเขาลุ่มลึกมาก ตาพีชสีลึก มีความหล่อที่แตกต่างกับผู้ชายใบหน้าขาวนวลเหล่านั้น แต่เขานิสัยบ้าระห่ำ รวมไปด้วยร่างกายที่แข็งแกร่ง นอกจากนี้ยังมีความผึ่งผายระหว่างคิ้ว ซึ่งทำให้คนไม่สามารถเพิกเฉยการมีอยู่ของเขา ตอนแรกวัจสาอยากไปถามเขาว่าจะไปไหน บาดแผลเป็นยังไงบ้าง แต่สุดท้ายก็เงียบไป เธอไม่อยากเอาความหวังดีของตัวเองไว้ต่อหน้าเขาแล้วให้เขาเหยียบ เมื่อธัชชัยเดินผ่านข้างวัจสาแล้วพูดว่า “อยู่ในบ้าน วางใจเถอะครับ คนข้างนอกฉันจัดเตรียมเรียบร้อยแล้ว ครั้งนี้จะไม่ให้เกิดอะไรขึ้นอีก” ไม่รู้ว่าทำไม หลังจากธัชชัยพูดประโยดนี้เสร็จ หัวใจของวัจสาก็เริ่มสงบลง ทั้งที่เธอตอนนี้ยังโกรธกับการกระทำที่ไร้มรรยาทและเหลาะแหละของเขาที่ทำกับตัวเอง ในใจก็รู้สึกวุ่นวายมาก ภาพหลังที่สูงหล่อราวกับก้อนหินที่ถูกโยนลงในใจเธอ ระลอกคลื่นอย่างทีละชั้น “คุณธัชชัยครับ จับเขาได้แล้วครับ แต่ก็ยังไม่ยอมสารภาพออกมาครับ” กลุ่มผู้ชายชุดดำหลีกทางเป็นทางให้ธัชชัยที่มีกลิ่นอายความเย็นชาไปทั้งตัว ที่นี่เป็นท่าเรือที่หันหน้าไปทางทะเล ตอนกลางคืนมืด ลมทะเลที่ระยะไกลพัดมา ทำให้ค่ำคืนนี้น่ากลัวยิ่งกว่าเดิม ผู้ชายที่มีรอยสักเสือขาวที่ไหล่ถูกผู้ชายกล้ามเนื้อที่สูงโตสี่คนบีบบังคับถึงริมท่าเรือ นอกรั้วเป็นทะเล ข้างล่างเต็มไปด้วยโขดหิน ถ้าตกลงไปก็ตายแน่ คลื่นทะเลที่ตีพัดกำแพงโขดหิน ฟังแล้วทำให้คนรู้สึกหวาดระแวง “เคร้งๆๆ” เสียงของมีดกับรั้วที่ตีกัน ประกายไฟถูกเปล่งแสงออกมาในความมืด ราวกับสัญญาณที่มาจากนรก “ไม่ยอมสารภาพ？ได้ยินมาว่ามีฉลามอยู่ที่ทะเลนี้ ถ้าตกลงไปต้องตายแน่นอน”ผู้ชายกล้ามเนื้ออีกคนพูด ตอนนี้บนหน้าผู้ชายที่มีรอยสักเสือขาวแสดงความตื่นตระหนกออกมาเล็กน้อย “ผมไม่รู้จริงๆ ผมไม่รู้ว่ากนิษฐาตายยังไง......” “ฮึๆๆ”เสียงหัวเหราะเบาๆที่เย็นชาดังขึ้น สายตาที่ดุร้าย ผู้ชายชุดดำที่ปลดปล่อยกลิ่นอายราวกับนรกซาตานเดินมาทางผู้ชายที่มีรอยสักเสือขาว บนมือเล่นมีดที่แหลมคมใบหนึ่ง ผู้ชายที่มีรอยสักเสือขาวเห็นคนที่อยู่ข้างหน้า ในที่สุดก็เริ่มไม่สงบ ได้ยินว่าเป็นลูกคนที่สองของตระกูลศรีทอง เป็นคนที่เหี้ยม ไม่เพียงมีฐานะในวงการเศรษฐกิจและธุรกิจ แล้วยังมีนิสัยรุนแรง ฝีมือโหดเหี้ยม ใครตกอยู่ในกำมือเขา ไม่ตายก็บาดเจ็บหนัก ผู้ชายที่มีรอยสักเสือขาวเริ่มเสียใจภายหลัง ทำไมตอนนั้นเขาไม่รีบเอาเงินแล้วออกจากเมืองSไป！ ธัชชัยยกมือโบก ให้ผู้ชายกล้ามเนื้อถอยตัวไปอยู่ข้างหลัง “งั้น ผมถามนายอีกที กนิษฐาตายยังไง？” เสียงเย็นชาอย่างกับอยู่ในถ้ำน้ำแข็ง ผู้ชายที่มีรอยสักเสือขาวกัดฟัน ก็ยังตอบว่าไม่รู้ ธัชชัยเดินไปข้างหน้าเขาด้วยสีหน้าเหรอ นิ้วมือที่เรียวลากคอเสื้อเขา ยิ้มว่า “งั้นเหรอ ดูเหมือนว่าจำเป็นต้องช่วยนายนึกภาพสถานการณ์ในตอนนั้นอีกที” ธัชชัยพูดไปด้วย แล้วเอามีดปาดเสื้อผ้าเขาไปด้วย หัวมีดที่แหลมคมปาดทีหนึ่ง เสื้อผ้าเขาก็ทะลุเป็นรูใหญ่ทันที ผู้ชายที่มีรอยสักเสือขาวหัวใจจู่ๆก็ใจเต้นอย่างรวดเร็ว หน้าอกหายใจขึ้นลงอย่างแรง และเขาเริ่มควบคุมตัวเองไม่ได้ ขาของเขามีอาการสั่น เขารู้ว่าผู้ชายที่เหมือนปีศาจตรงหน้านี้ไม่ว่าอะไรเขากล้าทำหมด “คุณธัชชัย......ผมไม่รู้เรื่องอะไรเลยจริงๆ......ผมเห็นกนิษฐาตอนถูกรถชนตาย.....อย่างอื่นไม่รู้เรื่องอะไรเลย......คุณถามผมก็เปล่าประโยชน์” ธัชชัยกดผู้ชายที่มีรอยสักเสือขาวไว้ที่พื้น แรงชนข้างหลังทำให้เขาอาเจียนเลือดออกมา มีดเลื่อนไปที่ตำแหน่งหน้าท้อง “เห็นกับตาและแน่ใจว่ากนิษฐาตายแล้วใช่ไหม？ ” ในดวกตาของผู้ชายที่มีรอยสักเสือขาวเต็มไปด้วยความกลัว รูม่านตาหดลงไม่หยุด ความสัมผัสที่หนามเย็นของมีดใบนั้นตอนนี้อยู่ที่หน้าท้องของเขา ราวกับว่าถ้าเขาพูดอะไรผิด ธัชชัยจะเขามีดแทงลงไป...... “ครับ......” “นายโกหก” “อากกกกกก！” ธัชชัยและผู้ชายที่มีรอยสักเสือขาวพูดพร้อมกัน แต่เป็นการที่เจ็บปวดแล้วตกใจอย่างหนึ่ง ผู้ชายที่มีรอยสักเสือขาวเปิดตามองธัชชัยเอามีดค่อยๆแทงเข้าร่างกาย ประมาณครึ่งเซนติเมตร เลือดค่อยๆย้อมเสื้อผ้าของเขา เนื้อประมาณฝามือจู่ๆก็หายไปในชั่วพริบตาเดียว “อาก......ผมพูด ผมพูด ขอร้องคุณอย่าตัดอีกเลย” ผู้ชายที่มีรอยสักเสือขาวรีบขอร้องทันที ถ้าเขาไม่ยอมสารภาพเขาอาจจะต้องตายจริงๆ เขานึกไม่ถึงว่าความตายจะใกล้ตัวเองมากขนาดนี้ มีดของธัชชัยตอนนี้ยังอยู่ตรงที่หน้าท้องเขาอยู่ แต่ไม่ได้ขยับแล้ว “พูดเลย” “ที่จริงกนิษฐยังไม่ตาย ยังไม่ตาย เพียงแค่แกล้งตายเท่านั้น” ผู้ชายที่มีรอยสักเสือขาวทนความเจ็บแล้วพูด หน้าท้องเขาตอนนี้เจ็บจนหายใจไม่ออกแล้ว “ดีมาก แกล้งตายใช่ไหม？ นี่เป็นข่าวดีจริงๆ” ธัชชัยพูดเสร็จ เขาก็ถอนออกจากผู้ชายที่มีรอยสักเสือขาว เขาสั่งผู้ชายกล้ามใหญ่ว่า “ทิ้งลงทะเล” “ธัชชัย！ แกไม่รักษาความพูดของแก！” ธัชชัยเดินไปไม่หยุด “ผมไม่เคยพูดว่าจะปล่อยคุณ” ธัชชัยกลับไปถึงตระกูลศรีทอง ก็ค่ำแล้ว วัจสาและคุณหมอภาคินพึ่งไปส่งศัลยแพทย์สองคน เมื่อเห็นธัชชัยอยู่ที่หน้าประตู วัจสาอ่าปาก แต่ก็ไม่ได้กล่าวทักทาย เขาเข้าไปแล้ว ป้าอ้อยถามเขากินอาหารว่างไหม วัจสาตามเข้ามาในใจแขวะว่า จะดีกับผู้ชายคนนี้ทำไม ทำดีกับเขายังไงเขาก็ไม่ซาบซึ้งหรอก เธอเดินไปข้างๆธัชชัย เตรียมขึ้นไปดูอาการของวรพล ถึงจะเข้าไปไม่ได้ หากฟังคุณหมอภาคินพูด ยังไงก็ไม่เลว “อา！คุณธัชชัย เสื้อคุณแดงหมดแล้ว บาดแผลเริ่มแตกอีกแล้วใช่ไหม？ ทำไมไม่ระมักระมังค่ะ？ ” ป้าอ้อยพูดอย่างเสียงดัง วัจสาตกใจจนหยุดเดิน เมื่อกลับหันกลับมามอง สังเกตว่าเสื้อเขาเปียก ชุดลำลองสีดำที่พึ่งถอดเมื่อกี้ เหลือเพียงแค่เสื้อเชิ้ตตัวเดียว เลือดสีแดงที่บาดแผลบนไหล่ซ้าย ดูแล้วก็เจ็บมาก วัจสาจู่ๆก็รู้สึกไม่สบายใจ ทำไมผู้ชายคนนี้มักไม่ชอบรักษาร่างกายตัวเอง “ไม่เป็นไรครับ แค่แผลแตกนิดนึงเท่านั้น ผมขึ้นไปก่อนนะ” ธัชชัยพูดเสร็จเดินขึ้นไปทางบันใด เดินแล้วก็หยุด “จริงสิ วัจสา เช็ดตัวให้ฉันด้วย” เมื่อกี้พึ่งออกไปข้างนอก ทำให้ร่างกายสกปรกมากขึ้น ถ้าเขาไม่ได้อาบน้ำ เขาคงหลับไม่ได้แน่ๆ เช็ดตัว？ทำไมผู้ชายคนนี้ยังไม่ยกเลิกความคิดบ้าๆนี้อีก？แต่วัจสาไม่ได้ตกลงและก็ไม่ได้ปฏิเสธ เธอคิดแล้วคิดอีก ไปหาคุณภูษิตเถอะ ผู้ชายด้วยกันทำเรื่องพวกนี้จะสะดวกกว่า คุณภูษิตไปที่ห้องบัญชีเพื่อจัดแยกบิด วัจสาจึงเดินไปห้องสมุดชั้นหนึ่ง แล้วเคาะประตู “เข้ามาเลยครับ” ว่าแล้วเป็นเสียงของคุณภูษิต เมื่อวัจสาเข้าไป คุณภูษิตตกใจ “คุณวัจสา มีอะไรครับ？หรือว่าเป็นคุณวรพลและคุณธัชชัยเป็นอะไรไปครับ？” เธอส่ายศีรษะ ที่จริงก็เป็นเรื่องเกี่ยวกับธัชชัย “บาดแผลธัชชัยแตกอีกแล้วค่ะ” แค่พูดประโยดนี้ออกมา คุณภูษิตปิดสมุดบัญชีแล้วลุกขึ้นจากเก้าอี้ว่า “ทำไมถึงเป็นแบบนี้ครับ？” “หนูก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ ลุงช่วยไปทำแผลและเช็ดตัวให้เขาเถอะค่ะ คุณหมอภูวิศว่าแผลห้ามโดนน้ำเด็ดขาด เลยต้องรบกวนลุงค่ะ” วัจสาพูดเพิ่ม ใครจะรู้ว่าหลังจากคุณภูษิตฟังประโยดนี้แล้วค่อยๆนั้งลงเปิดสมุดบัญชีแล้วเริ่มคำนวณต่อ ตอนแรกคุณภูษิตกับวรพลก็คิดอยู่เหมือนกัน ว่าวัจสาเป็นผู้หญิงที่ดี แต่ที่มีการกระทำที่คลุมเครืออย่างนี้ ถ้าให้พวกเขาดำเนินการต่อไป อาจมีความสัมพันธ์ก้าวหน้าไปอีก คุณภูษิตไม่โง่ที่จะไปทำลายมัน “ก็ให้คุณวัจสาช่วยทำแผลให้คุณธัชชัยก็แล้วกันครับ ลุงแก่แล้ว ตาไม่ค่อยดี กลัวทำไม่ดี และสมุดบัญชีลุงยังตรวจไม่เสร็จ ” วัจสาอึ้งจนตาโต นี่หมายความว่ายังไงค่ะคุณภูษิต？ “แต่ว่า......” วัจสาอยากจะพูด คำนวนบัญชีมันสำคัญกว่าการบาดเจ็บของธัชชัยเหรอ？ “คุณวัจสาอย่ามัวแต่พูดเลย รีบไปเถอะครับ ไม่งั้นบาดแผลของคุณธัชชัยอักเสบขึ้นมาก็แย่สิ แล้วรบกวนคุณเช็ดตัวให้เขาด้วยครับ” เมื่อคุณภูษิตพูดเสร็จ ก็ดูสมัดบัญชีอย่างตั้งใจ ดูท่าทางไม่ยอมไป วัจสามองคุณภูษิตอย่างหน้าทึ้ง พอได้สติก็ออกไปห้องรับแขก อย่างไรก็ตามยังมีบางคนที่เต็มใจที่จะช่วย ป้าอ้อยเก็บข้าวของที่ห้องรับแขก เงยหน้าก็เห็นวัจสายืนอยู่ข้างหน้าตัวเอง “คุณวัจสา คุณทำไมยังอยู่ตรงนี้ค่ะ ไม่ไปทำแผลให้คุณธัชชัยละค่ะ เลือดดูเหมือนไหลออกมาเยอะมาก เขาบาดเจ็บเพื่อพวกเรา” ป้าอ้อยพูดแล้วขอบตาก็เริ่มแดงขึ้นมา วัจสาตอนแรกจะพูดแต่กลับพูดออกมาไม่ได้ จริงสิ ธัชชัยเพื่อช่วยเราถึงโดนมีดแทงหนี่งที แต่เธอกลับทำแบบนี้ถือว่าเนรคุณไหม......ช่างมัน ก็แค่เช็ดหลังไม่ใช่เหรอ เช็ดก็ได้ วัจสาตัดสินใจเสร็จก็ขึ้นไป เมื่อเดินผ่านห้องแต่งงาน ธัชชัยเรียกเธอ “เข้ามาสิ” “ทำไมนายยังอยู่ห้องฉันกับพี่ชายนายอีก？” วัจสาไม่เข้าใจผู้ชายคนนี้ ชอบห้องนี้ถึงขนาดนี้เลยเหรอ