ตอนที่ 30 ทายาราวกับข่มขืน

ต๭นที่ 30 ทายาราวกับข่มขืน เดิมที่ผิวด้านหลังที่ขาวใส่ระเอียดอ่อน ตอนนี้ดันมีรอยแผลสีแดงเพิ่มขึ้น ดูแล้วน่าตกใจและแสบตาอย่างมาก ธัชชัยหยุดชั่วคราว ค่อยเอายาครีมที่อยู่บนมือทาแผล วัจสาตอนนี้รู้สึกได้แค่ความเย็นนิดๆ กำจัดอาการปวดแสบและร้อน เมื่อกี้ ในใจวัจสาอึดอัด ผู้ชายคนนี้ตอนนี้ทายาให้ตัวเองจริงๆด้วย แต่การกะระทำเมื่อกี้ต้องถูกเขาหัวเราะเยาะแน่ๆเลย！แล้วยังจะพูดราวกับขอความชอบธรรม...... ตายแล้ว ต้องถูกผู้ชายคนนี้หัวเราะเยาะตายแน่ๆ ปลายนิ้วของผู้ชายแตกต่างอย่างสิ้นเชิงกับความนุ่มนวลของผู้หญิง มีความหนักแน่น แต่ตอนลงมือทาแผลอ่อนโยนมาก “ทายาให้เธอมันน่ากลัวขนาดนั้นหรอ？ทำหน้าอย่างกับให้คนอื่นนึกว่าฉันข่มขืนเธอ”น้ำเสียงธัชชัยพูดอย่างจริงจัง แต่น้ำเสียงต่ำและกลมกล่อม น่าหลงใหลราวกับเหล้าองุ่น วัจสาถูกเขาพูดจนอยากจะขุดหลุมซ่อนตัว ทำไมตัวเองต้องทำเรื่องแบบนั้น อย่างกับว่าคนที่ไม่ยอมปล่อยคือตัวเอง！ ตอนที่กำลังคิดเหลวไหลอยู่ ทันใดนั้นมีชุดนอนซาตินวางอยู่บนไหล่ วัจสารีบเอามือทั้งสองดึงแน่น แล้วไม่ได้เปิดโปงอีก “คะ ใครจะไปคิดอย่างงั้น ฉันก็แค่รู้สึกชายหญิงไม่ควรจะใกล้ชิดกัน เรื่องนี้ให้คนมืออาชีพจัดการให้ไม่ดีกว่าเหรอ？” วัจสาพยายามให้กระทำของตัวเองดูให้เรียบร้อย “เธอพูดถึงคุณหมอภาคิน？ฉันไม่อยากให้ผู้ชายคนอื่นมองเห็นร่างกายของเธอ นี่ถือว่าเป็นเหตุผล？”เสียงธัชชัยเย็นลงและครอบงำอย่างทันที วัจสาเกือบถูกสำลักตายด้วยน้ำลายของตัวเอง น้ำเสียงของผู้ชายคนนี้พูดอย่างกับว่าตัวเองเป็นของของเขา เขาก็เพียงแค่เป็นลุงน้อยของตัวเอง ไม่อยากให้ผู้ชายคนอื่นมองเห็นร่างกายของเธอ แล้วเขาละ？เคยเห็นมาก่อนและยิ่งทำไปมากกว่านี้ ตอนนี้กลับพูดออกมาดีซะขนาดนี้ ถ้าวัจสาเป็นคนนอกต้องเชื่อแน่ๆ ธัชชัยลุกขึ้นทันที ถอยไปที่ประตู เตือนด้วยเสียงแข็งว่า“ครีมนี้ใช้งานได้ดีมาก ตราบใดที่คุณให้ความสนใจมัน ถูกกดลงไปและโดยทั่วไปจะไม่เกิดฟอง รอจนกว่าจะดีขึ้นแล้วเช็ดขี้ผึ้ง ก็จะหายเป็นปกติ” ปัง เสียงประตูปิดลง วัจสานั้งอยู่บนเตียงนานจนใจไม่สงบ เขาทำอย่างนี้หมายความว่ายังไง？ ป้าอ้อยที่อยู่ห้องรับแขกได้ยินเสียงขอความช่วยเหลือของวัจสาเมื่อกี้ ในใจรู้สึกว่าทั้งสองคนนี้ต้องแกล้งกันไปมาแน่ๆ ถ้าเกิดเรื่องเหมือนครั้งที่แล้วก็แย่สิ อารมณ์ของธัชชัยมันก็หุนหันพลันแล่นไปหน่อย อย่าไปพูดถึงเอาใจใส่ดูแลผู้หญิงเลย ป้าอยู่ข้างล่างมองดู ถ้าเกิดอะไรขึ้นตัวเองจะไปรีบวิ่งขึ้นไป แต่นึกไม่ถึงว่า ผ่านไปสิบกว่านาที ธัชชัยก็ลงมา เสื้อผ้าบนตัวก็เปลี่ยนไป ป้าอ้อยมองข้างหลังเขา ไม่เห็นวัจสา ก็ตกใจ อย่าบอกนะว่าคุณธัชชัยตีคุณวัจสาไปแล้ว？ ธัชชัยเห็นป้าอ้อยแบบนี้ ก็รู้ว่าป้าเขาคิดอะไรอยู่ บิดกระดุมแขนเสื้อไปด้วยแล้วพูดไปด้วย “ป้าอ้อยครับ เดี๋ยวป้าอ้อยตุ๋นซุปขาหมูให้วัจสาดื่มนะครับ หลังเธอโดนลวก อาหารช่วงนี้ระวังหน่อยนะครับ “โดนลวก？ เกิดอะไรขึ้น？” ป้าอ้อยถามอย่างเป็นห่วง “สาหัดไหมค่ะ？ ต้องเรียกคุณหมอภาคินไปดูอาการไหมค่ะ？” “ไม่ต้องครับ ผมทายาให้เธอเรียบร้อยแล้วครับ ป้าขึ้นไปดูเธอได้ครับ” หยุดชั่วคราวแล้วพูดว่า “ผู้หญิงบ้าคนนั้น คิดจะเอาร่างกายเล็กๆของตัวเองไปขวางหม้อดิน เธอเลยโดนลวก” ป้าอ้อยรู้สึกว่าคุณธัชชัยเปลี่ยนไป ตอนที่เขาพูดประโยคนี้ ทั้งที่โกรธมาก แต่แสดงความอ่อนโยนและความห่วงใยออกมานิดๆ ดูแล้วคุณวัจสาทำการกระทำนี้ถูกแล้ว หวังว่าทั้งสองคนรีบๆอยู่ด้วยกัน ธัชชัยพูดเสร็จ ก็ไม่รู้ไปชั้นหนึ่งทำอะไร ป้าอ้อยคิดจะตุ๋นซุปขาหมูให้วัจสา เดิมทีกลางคืนก็จะดื่มซุปนี้พอดี อย่างนี้ประหยัดเวลาไปเยอะเลย วัจสากำลังใจลอยอยู่ชั้นบน รู้สึกเย็นของด้านหลัง ทำให้ด้านหลังที่ปวดแสบปวดร้อนของเธอได้สบายขึ้นเยอะ สายตาเขวี้ยงไปเห็นครีมสีขาวหลอดนั้นวางไว้อยู่บนโต๊ะ ตัวเองเมื่อกี้พูดอย่างงั้นออกมา แล้วยังไปแก้เสื้อผ้าเอง......ต้องถูกผู้ชายคนนั้นหัวเราะตายแน่ แต่เขาทายาให้ตัวเอง ถือว่าเสียมรรยาทไหม？หลังจากนี้ไปไม่สามารถทำตามความตั้งใจของเขาอีก ยังจะขวางซุปหม้อดินอะไรให้เขา ยังไม่ใช่กังวลว่าแผลบนไหล่ซ้ายของเขาจะฉีกอีกครั้ง？ วัจสาได้แค่ใช้ข้ออ้างนี้มาเกลี้ยกล่อมตัวเอง แล้วชายคนนั้นยังหลงรักตัวเองซะขนาดนี้ คงคิดว่าตัวเองต้องสนใจเขาแน่ๆ ถึงได้พูดอย่ามาหลงรักฉันคำพูดแบบนี้ออกมา ใครจะไปชอบเขาละ！ ป้าอ้อยตุ๋นซุปประมาณชั่วโมงกว่า ก็ถือซุปขาหมูขึ้นข้างบน เตรียมให้วัจสาดื่ม วัจสาอยู่บนเตียงเดิมที่จะง่วงนอน เมื่อได้ยินคนเคาะประตู ก็สะดุ้งตื่นทันที กลัวธัชชัยจะกลับมาอีก “ใครค่ะ？” “เป็นป้าเอง คุณวัจสา”คือเสียงของป้าอ้อย วัจสาค่อยพูดว่า “เชิญเข้าค่ะ” ป้าอ้อยถือซุปขาหมูมาตรงหน้าวัจสา “คุณวัจสา บนหลังคุณยังเจ็บไหม ？มาดื่มซุปขาหมูเถอะ บํารุงผิวพรรณ” วัจสาส่ายศีรษะ “ทายาเสร็จก็ไม่เจ็บแล้วค่ะ ขอบคุณป้าอ้อยที่เป็นห่วงค่ะ”น่าจะเป็นธัชชัยบอกป้าอ้อยเรื่องแผลลวกที่บนหลังมั้ง แต่ไม่รู้ว่าเขาจะพูดโม้ยังไงอีก！ ที่จริงเธอไม่ค่อยอยากอาหาร แต่ได้ยินว่าสามารถบำรุงผิว ก็ฝืนตัวเองดื่มไม่กี่คำ ถ้าไม่ทิ้งรอยแผลเป็นไว้จะดีที่สุด ด้วยความหวังดีของป้าอ้อย เธอรับแล้ว เรื่องที่ป้าอ้อยทำเป็นไม่เห็นก็ไม่มีอะไรน่าตำหนิแล้ว ถึงอย่างไรป้าอ้อยก็แค่ลูกจ้างทำงานที่ตระกูลศรีทอง อย่าไปมีอะไรมากกับธัชชัยนั้นแหละดีที่สุด ร่างกายที่เบาบางของวัจสาถูกห่อด้วยชุดนอนใหม่ทำให้ดูตัวเล็กอ่อนแอกว่าเดิม ป้าอ้อยยากที่จะจินตนาการ ถ้าไม่ใช่รัก แล้วจะมีเหตุผลขวางน้ำซุปที่เดือดแทนคุณธัชชัยทำไม “คุณวัจสา ซุปขาหมูนี้คือคุณธัชชัยเรียกป้าตุ๋นให้คุณกิน ที่จริงเขาก็เป็นห่วงคุณวัจสา จริงสิ เขายังบอกป้าระวังเรื่องการกิน อย่าทำกับข้าวที่ทำให้แผลอักเสบ” ป้าอ้อยพูดอย่างยิ้มแย้ม สร้างภาพลักษณ์ที่ดีให้กับธัชชัยอย่างเงียบๆ แต่ในสายตาของวัจสา ธัชชัยนี้ไม่ได้มีเจตนาดีแน่ๆ เขาจะพูดดีแบบนี้กับป้าอ้อย？คงต้องใช้คำพูดแบบดูถูกว่าเพื่อช่วยเขาตัวเองมีความต่ำต้อยยังไง！ เห็นวัจสาไม่พูด ป้าอ้อยนึกว่าเธอฟังเข้าหู แล้วเกิดอารมณ์คึกคักอยากพูดยิ่งขึ้น “คุณวัจสา คุณก็รู้ ที่จริงคุณธัชชัยเป็นคนหน้าเย็น แต่ใจร้อน เหมือนกับคุณวรพล เป็นคนที่มีความคุณธรรมอย่างมาก เขาจะเป็นสามีที่ดี คุณต้องเชื่อเขา ” “เขาจะเป็นสามีที่ดีมันเกี่ยวอะไรกับหนูค่ะ？” น้ำเสียงของป้าอ้อยพูดอย่างกับว่าธัชชัยคือสามีของเธอ “ป้าอ้อย ถ้าป้าเข้าข้างธัชชัย ก็ควรหาผู้หญิงที่ดีๆที่มีฐานะใกล้เคียงกันกับเขา ให้เขาไปเป็นสามีที่ดีของเขาไป” ป้าอ้อยฟังเสร็จ เธอเกือบลืมไป คุณธัชชัยใช้ชื่อของวรพลหาคู่ เพราะฉะนั้นตอนนี้ยังไม่รู้ว่าสามีของตัวเองจริงๆคือคุณธัชชัย ที่จริงเธอเข้าใจความหมายของคุณธัชชัย หลังจากคุณวรพลประสบอุบัติเหตุ ไม่ว่าใครก็ตามเขาจะระมัดระวังเป็นพิเศษ ขนาดเธอกับคุณภูษิตตอนแรกก็ถูกอยู่ในช่วงสังเกตหนึ่งเดือน สำหรับสมัครใจแต่งงานเข้าตระกูลศรีทอง แต่งงานกับคนพิการที่ไม่สามารถดูแลตัวเองได้อย่างวัจสา ตอนแรกพวกเขาก็ใช่เจตนาร้าย ไม่รู้ว่าเธอเป็นคนของอีกฝ่ายส่งสืบสวนข่าวสารรึเปล่า คนทางนั้นล้วนรอวรพลเสียชีวิต แต่ป้าอ้อยค่อยๆเห็นชัดเจนว่า ตอนที่มนายุพาคนมาตรวจสุขภาพให้วรพลนั้น เธอทำท่าที่จะสู้ตายเพื่อปกป้องวรพลทำให้ป้าอ้อยรู้สึกซาบซึ้งใจอย่างลึกซึ้ง มีคนเลวที่ไหนเพื่อไปสายลับแล้วบุกไปข้างหน้าโดยไม่ห่วงความปลอดภัยของตัวเอง？ถ้าไม่ใช้ธัชชัยกลับมาทันในตอนนั้น วัจสาอาจจะกราบเป็นผีใต้ดาบ เมื่อนึกขึ้นมาก็ยังกลัวอยู่ แล้วคนที่แต่งงานกับวัจสาแท้ๆ และเรื่องความจริงทั้งหมดนี้ รอให้ธัชชัยไปพูดกับภรรยาด้วยตัวเองดีกว่า ในจิตสำนึกป้าอ้อยก็เริ่มชอบวัจสา แค่หวังว่าทั้งสองจะมีจุดจบที่ดี แต่ต้องรอวรพลพ้นจากอันตรายก่อน คุณวัจสาก็ต้องจำเป็นทนทุกข์ไปก่อน ถือว่าเป็นเรื่องดีโดยเยอะ “คุณวัจสา คุณรู้สึกว่าธัชชัยเป็นยังไง？ ในทางด้านนิสัย”ป้าอ้อยคิดว่า ถ้าได้ความคิดเห็นของธัชชัยจากปากของวัจสา บางทีอาจจะสามารถสร้างโอกาสให้พวกเขาได้พัฒนาต่อไป วัจสาคนซุปขาหมู ไม่เข้าใจว่าทำไมเรื่องราวที่ป้าอ้อยพูดมักจะวนอยู่กับธัชชัย เธอเป็นภรรยาของวรพล ป้าอ้อยไม่ใช่ควรจะพูดเรื่องเกี่ยวกับวรพลให้เธอฟังเหรอ？ “เขาเหรอ ครอบงำ เอาแต่ใจตัวเอง หนูไม่รู้สึกอะไร”วัจสาพูดความรู้สึกของตัวเองออกมาโดยตรง และไม่มีอะไรที่จะปกปิดความรัก “แต่ว่า ถ้าคุณวัจสาในใจคิดอย่างงี้ แล้วทำไมยังต้องขวางหม้อดินที่เดือดจัดแทนคุณธัชชัยละ” ป้าอ้อยหัวเราะว่า หน้าวัจสาก็เริ่มแดงทันที เธอก็รู้ธัชชัยต้องพูดกับป้าอ้อย “เขาพูดกับป้าแบบนี้？！” ป้าอ้อยพยักหน้า “ที่จริงคุณธัชชัยรู้สึกไม่ได้ซาบซึ้งสะขนาดไหน” ป้าพยายามพูดไปทางที่ดี วัจสาก็จะพบเห็นข้อดีของธัชชัย ยังจะซาบซึ้งบ้าอะไร นี่มันโอ้อวดชัดๆ ยังให้คนอื่นเข้าใจผิด อย่างกับว่าเธอพี่สะใภ้คนนี้ที่ช่วยขวางลุงน้อยเพราะสนใจเขาอย่างกระหาย！ “ป้าอ้อยอย่าไปฟังเขาพูด ที่จริงคือหนูไม่ระวังไปชนหม้อดินนั้นเองต่างหาก แล้วไม่ใช่ตั้งใจที่จะขวางแทนเขา”วัจสาอธิบายรีบอย่างเร่งร้อน แต่ไม่ค่อยจะได้ผล ป้าอ้อยทำหน้ายิ้มแต่ไม่พูด วัจสาจนปัญญา วางถ้วยซุปบนมือ แล้วเปลี่ยนเรื่อง “ตอนที่ขึ้นบันไดเมื่อกี้ ป้าอ้อยก็เห็นธัชชัยเขาเสียมารยาทกับหนูยังไง พวกคุณจะไม่สั่งสอนเขาอย่างนี้จะดีเหรอ？ ทั้งที่วรพลนอนอยู่บนเตียง ” ถ้าป้าอ้อชอบธัชชัย ก็ชอบวรพลด้วยเป็นเรื่องธรรมดา ท่าจากมุมมองของเขา ป้าอ้อยอย่างน้อยก็ต้องช่วยเหลือนิดหน่อย ให้ธัชชัยไม่อวดดีอย่างนี้？ แต่ป้าอ้อยฟังคำใบ้ของเธอไม่ออก ยังทำหน้ายิ้มอย่างเมตตา “พวกเธออยู่ร่วมกันได้ ก็เป็นความหวังดีที่สุดของคุณวรพล” วัจสาทำตาโต ป้าอ้อยตอนนี้เข้าข้างอย่างผิดปกติจริงๆ เธอเข้ารู้รพลหวังว่าตัวเองกับธัชชัยอยู่ร่วมกันได้ แต่ทุกครั้งเป็นเขาที่ไม่ให้เคารพเธอก่อน จนถึงขั้นใช้ร่างกายและคำพูดมาเหลาะแหละเธอ ทายาบนหลังให้พี่สะใภ้ของตัวเอง ยังพูดว่าไม่ให้ผู้ชายมองเห็นร่างกายของเธอ พูดสะน่าฟัง ในภานะตัวเองเป็นลุงน้อยไม่รู้เหรอว่าควรจะต้องหลีกเหลี่ยงบ้าง？ “ป้าอ้อยค่ะ ป้าฟังไม่เข้าใจเหรอ ธัชชัยเป็นคนเหลาะแหละหนูก่อนค่ะ สิ่งที่เขาทำมันเกินความสัมพันธ์ระหว่างลุงน้อยกับพี่สะใภ้ไปแล้ว ป้าอย่าไปเข้าข้างเขาอีก อย่างนี้จะมีค่ากับวรพลยังไง？” วัจสาก็ไม่อยากจะพูดอย่างน่าเกลียด ถ้าเธอไม่ทำแบบนี้ ป้าอ้อยฟังไม่ออกสิ่งที่เธออยากแสดงออกมา เห็นป้าอ้อยไม่พูด วัจสาก็พูดมาว่า “ถ้าป้าไม่สั่งสอนเขา หนูจะไปบอกคุณภูษิต ถ้าคุณภูษิตก็ไม่สั่งสอนเขา หนูจะไปหาวรพลโดยตรง” วัจสาก็ไม่อยากจะรบกวนการพักฟื้นของวรพล สองสามวันก่อนได้เจอวรพลที่ห้องรักษายังทำให้หัวใจเธออัดแน่น อาการหนักถึงขนาดนี้ ยังต้องกังวลเกี่ยวกับสิ่งที่ยุ่งเหยิงเหล่านี้อีกเหรอ？