ตอนที่77ทะเบียนสมรสโดนแย่งไป

ต๭นที่77ทะเบียนสมรสโดนแย่งไป “ถึงเวลาแล้วให้ฉันได้มอบสิ่งนี้เป็นของขวัญให้กับน้องสะใภ้ในการเจอกันครั้งแรกวัจสาแต่งเข้ามาตั้งนานฉันยังไม่เคยเจอสักครั้ง”วรพลพูดจบก็สั่งให้หมอภาคินปรับเตียงให้สูงขึ้นเพื่อเขาจะได้นั่งได้สะดวก ภาคินส่งต่อให้พ่อบ้านภูษิตเป็นคนไปหยิบทะเบียนสมรส เขารีบหยิบกล่องผ้าสีแดงและเดินไปที่ห้องพยาบาลชั้นสองในกล่องมีภาพถ่ายงานแต่งงานของวัจสาและธัชชัยอยู่ ห้องพยาบาลเปิดออกวัจสารีบมุ่งไปที่ประตูพบกับหมอภาคิน“หมอภาคินคะขอฉันเข้าไปพบวรพลเถอะนะขอแค่แป๊บเดียวเท่านั้นแป๊บเดียวจริงๆฉันสัญญาว่าจะไม่พูดอะไรไม่ทำอะไรขอแค่เข้าไปนั่งเป็นเพื่อนเขาซักพัก”... หมอภาคินแสดงสีหน้าลำบากใจวัจสารู้สึกหวั่นใจไม่นะยังไงครั้งนี้ก็จะต้องพบวรพลให้ได้ใครก็มาขวางไม่ได้ถ้ายังคิดจะขวางมีทางเดียวคือ... “ฉันเป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายของวรพลเป็นผู้มีสิทธิ์คนแรกในการดูแลเขาฉันจึงมีสิทธิ์ที่จะเข้าไปพบเขาถ้าพวกคุณยังยืนยันที่จะขัดขวางฉันคงต้องใช้วิธีทางกฎหมายมาจัดการเรื่องนี้” วัจสาพูดด้วยความหนักแน่นถ้าเธอทำตามที่พูดจริงๆหมอภาคินกับพ่อบ้านภูสิตคงทำอะไรไม่ได้แต่เรื่องนี้ก็จะกลายเป็นเรื่องวุ่นวายในทันที จริงๆแล้ววัจสาประหม่ามากเห็นได้จากการกำแขนตัวเองแน่นในใจของสาวน้อยคนนี้รู้สึกหวาดกลัวมากเธอไม่อยากที่จะให้เรื่องบานปลายขนาดนี้แต่นี่ก็เป็นข้อบ่งชี้ได้ว่าเธออยากเข้าไปพบวรพลมากแค่ไหน หมอภาคินยังคงยิ้ม“คุณนายครับคุณชายใหญ่ให้มาเชิญเข้าไปพอดีแถมยังมีของขวัญเตรียมไว้ให้เนื่องในโอกาสที่จะได้พบกันอีกด้วย” ของขวัญที่ว่าของหมอภาคินก็คือกล่องผ้าที่อยู่ในมือของพ่อบ้านภูษิตข้างในมีรูปงานแต่งงานของวัจสาและธัชชัย มีของขวัญหรือไม่มีวัจสาก็ไม่ได้สนใจ“วรพลยอมให้ฉันเข้าไปพบแล้วเหรอคะ?” วัจสารู้สึกดีใจที่ความพยายามอย่างไม่ลดละของตัวเองได้ผลถ้าไม่ดึงดันที่จะรออยู่ตรงนี้ วรพลคงไม่ให้พบแน่ๆ วัจสาเตรียมเดินเข้าไปอย่างเริงร่าหมอภาคินหยุดไว้แล้วพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า“คุณนายครับใส่ชุดป้องกันเชื้อโรคก่อนเข้าไปดีกว่านะครับ” วัจสานึกได้จริงด้วยลืมไปเลยเกือบทำอันตรายต่อวรพลแล้วสิ ในขณะที่วัจสากำลังจะเปลี่ยนชุด ก็มีเงาร่างใหญ่ที่ดูคุ้นตาเดินขึ้นมาที่ชั้นสองอย่างรวดเร็ว เสียงสบถที่ดังออกมาบาดเข้าไปในแก้วหูของคนที่อยู่ในเหตุการณ์“พวกแกกล้าดียังไง?ถึงกล้าปล่อยให้ผู้หญิงคนนี้เข้าไปพบพี่ชายของฉัน?” ธัชชัยปรากฏตัวขึ้นในสายตาของทุกคนพร้อมกับคำพูดที่ทำให้ทุกคนกลัวจนตัวสั่น มันไม่ง่ายเลยที่วัจสาจะมีโอกาสได้พบกับวรพลซักที ไอ้ผู้ชายคนนี้ก็ดันเข้ามาขัดขวางอีก “เรื่องนี้พี่ชายของนายอนุญาตแล้วนายไม่เกี่ยว” พ่อบ้านภูษิตเห็นสองคนนี้เริ่มเถียงกันเห็นท่าจะไม่ดีกลัวว่าจะมีผลกระทบต่อความสัมพันธ์ของทั้งสองจึงรีบพูดขึ้นมาว่า“คุณชายรองเรื่องที่คุณนายพูดเป็นเรื่องจริงคุณชายใหญ่เป็นคนบอกหมอภาคินเองว่าอยากพบคุณนายแถมยังให้ผมเอาของขวัญมาให้ด้วย”... พ่อบ้านยังไม่ทันพูดจบกล่องในมือก็ถูกธัชชัยแย่งไปพอเขาเปิดดูก็เป็นอย่างที่คาดไว้แล้วสีหน้าก็เปลี่ยนทันที ในกล่องมีทะเบียนสมรสสีแดงอยู่สองใบเสียดายที่จากจุดที่วัจสายืนอยู่มองไม่เห็นว่าข้างในมีอะไรมอง เห็นก็แต่หน้าตาที่ฉุนเฉียวของธัชชัยเท่านั้น “ของขวัญนี้เธอยังไม่สมควรได้รับ”ธัชชัยทำเสียงดุแล้วปิดกล่องอย่างแรงดัง“ปัง” วัจสาคิดว่าข้างในมีแก้วแหวนเงินทองราคาแพงเธอไม่สนใจของพวกนี้แค่คิดว่านี่คือของขวัญที่“สามี”ของเธอเป็นคนให้ถึงจะไม่รับไว้แต่ยังไงก็ต้องเป็นคนคืนด้วยตัวเองกับมือ “ของขวัญนี้วรพลเป็นคนให้ฉันฉันควรได้รับหรือไม่ก็ใช่ว่านายจะมาตัดสินได้นายธัชชัยนายอย่ามาเผด็จการ” พูดจบก็อยากที่จะแย่งกล่องที่อยู่ในมือของธัชชัยแต่จะแย่งของจากมือของธัชชัยไม่ใช่เรื่องง่ายเลยโดยเฉพาะเวลาที่เขากำลังโมโหขนาดนี้ ธัชชัยพูดด้วยน้ำเสียงเย้ยหยันว่า“วัจสาในที่สุดเธอก็ทนไม่ไหวเปิดเผยตัวตนที่แท้จริงแต่งเข้าตระกูลศรีทองก็เพื่อเงิน”ธัชชัยไม่ได้บอกว่าข้างในคืออะไรเขาอยากที่จะให้เธอเข้าใจผิดคิดว่าข้างในคือสิ่งของมีค่าราคาแพงต่อไปจะได้ไม่มาแอบแย่งเอาไป คำพูดของเขาทำร้ายจิตใจของวัจสาคำพูดเหยียดหยามแบบนี้เขาคงคิดมานานแล้วสิ ซ้ำตอนนี้ยังพูดต่อหน้าคนตั้งมากมายไม่ว่าอย่างไรก็ตามในสายตาของเขาเธอก็ยังเป็นผู้หญิงแบบนั้นอยู่ดีวัจสาตั้งสติงั้นก็ไม่ต้องหาอะไรมาแก้ตัวให้เสียเวลาให้ทุกคนคิดว่าเธอเป็นผู้หญิงไม่ดีต่อไปเถอะ “ใช่แล้วฉันเข้ามาในบ้านนี้ก็เพื่อหวังทรัพย์สมบัตรฉันก็เคยพูดแล้วไงว่าฉันเป็นผู้หญิงพวกบูชาเงินทอง”พูดจบตาก็เริ่มร้อนแต่ยังไงก็จะไม่ยอมให้ธัชชัยเห็นความอ่อนแอของตัวเอง เธอล้มเลิกที่จะแย่งกล่องนั้นมาเพราะรู้ว่าการแย่งของมาไม่สำคัญเท่าโอกาสที่จะได้เข้าไปพบวรพล “ฉันไม่เถียงกับนายแล้วตอนนี้ฉันต้องการแค่เข้าไปพบพี่ชายของนายถ้าเสียดายของมีค่าพวกนี้นายก็เก็บเอาไว้เองเถอะ”วัจสาเดินกลับไปที่ห้องพยาบาลหมอภาคินเพิ่งเดินออกมาคาดว่าประตูน่าจะยังปิดไม่สนิท แต่ธัชชัยว่องไวกว่าเธอมากรีบวิ่งมาขวางที่ประตูวัจสาชนไปที่อกที่แข็งอย่างกับเหล็กของชายหนุ่มเกือบที่จะร้องไห้ออกมา ธัชชัยมองไปที่วัจสาที่กำลังลูบไปที่หน้าผากของตัวเองพูดขึ้นมาว่า“ใครว่าพี่ชายของฉันตอนนี้พบเธอได้?” “ทำไมถึงไม่ได้หละ?เขาตอบรับคำแล้ว”วัจสาเถียงเสียงดัง“ฉันเป็นภรรยาของวรพลมีสิทธิ์ที่จะเข้าไปพบใช่ว่านายบอกว่าไม่ได้ก็คือไม่ได้แบบนี้เค้าเรียกว่าคุมขังชัดๆ” ธัชชัยเลิกคิ้วไม่กี่ชั่วโมงมานี้ผู้หญิงคนนี้ยังอยู่ภายใต้ร่างกายของเขาแต่มาตอนนี้กลับมาเผยให้เห็นกรงเล็บดูเหมือนว่าเขายังทำหน้าที่ได้ไม่ดีพอเธอถึงยังมีแรงมาต่อล้อต่อเถียงกับเขา เห็นท่าทางที่เกรี้ยวกราดของวัจสาแบบนี้ธัชชัยก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มแล้วจ้องมองไปที่วัจสา “โทษทีนะฉันบอกไม่ได้ก็คือไม่ได้ตอนนี้ฉันเป็นหัวหน้าครอบครัวฉันให้ไปขวาเธอก็ห้ามไปซ้าย” วัจสาโกรธมากคิดอยู่นานกว่าจะกัดฟันพูดออกมาว่า“นายธัชชัยนายมันไอ้พวกชอบเผด็จการ” เธอไม่อยากที่จะเถียงกับผู้ชายคนนี้อีกต่อไปยังไงก็เถียงไม่ชนะอยู่ดี เวลายังมีอีกเยอะตอนนี้ที่สำคัญคือในที่สุดวรพลก็ยอมพบเธอแล้ว รออีกแค่นิดหน่อยคงไม่เป็นไร เธอไม่เชื่อหรอกว่าผู้ชายคนนี้จะเฝ้าประตูได้ทั้งวันทั้งคืนรอตอนที่เขาไม่อยู่วัจสาจะรีบให้พ่อบ้านภูษิตพาเธอไปที่ห้องพยาบาลทันทีเพราะฉะนั้นตอนนี้ไม่รีบร้อนอะไร ธัชชัยกลับเข้าห้องหอเปิดกล่องออกดูหยิบกระดาษสีแดงสองใบขึ้นมา นี่คือทะเบียนสมรสของเขาและวัจสาพื้นเป็นสีแดงดูอ่อนหวาน ส่วนรูปถ่ายเป็นรูปรวมดูแล้วไร้ซึ่งชีวิตชีวา มีรอยยิ้มจางๆบนใบหน้าของผู้หญิงแต่ในเวลาเดียวกันเธอดูสับสนดูเขินอายแต่ดูหนักแน่นพ่อบ้านภูษิตเคยบอกว่าเธอถูกบังคับให้แต่งเข้าตระกูลศรีทองโดยไม่รู้มาก่อนไม่รู้ว่านี่เป็นเรื่องจริงหรือไม่แต่ใจของธัชชัยรู้สึกอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก เขาดูอยู่ซักพักหนึ่งก็ปิดทะเบียนสมรสเปิดตู้นิรภัยเอากล่องนั่นใส่เข้าไปแล้วล็อก พอไปที่ห้องพยาบาลวรพลก็อาละวาดเสียงดังตะโกนออกไปว่า“ธัชชัยทำไมต้องมาห้ามไม่ให้ฉันพบกับวัจสา?แกจะปลอมเป็นฉันไปตลอดชีวิตหรือไง?” ธัชชัยถามกลับแบบเย็นชาว่า“ทำไมพี่ถึงอยากพบวัจสา?แค่อยากจะบอกความจริงงั้นเหรอบอกว่าสิ่งที่เราสองคนทำเป็นเรื่องที่ถูกต้องแล้วอย่างงั้นเหรอ?แค่นี้จริงๆ?พี่ชายของฉัน” “จริงๆแล้วก็เป็นเรื่องที่ควรบอกตั้งนานแล้วไม่ใช่เหรอ?แกปลอมตัวเป็นพี่เพื่อขู่วัจสาธัชชัยพี่ไม่เข้าใจแกจริงๆผู้หญิงดีๆขนาดนี้จะปล่อยให้หลุดมือไปหรือไง?ถ้าต่อไปพี่ไม่อยู่แล้ว”... “ใช่สิพี่ก็คิดแต่ว่าจะไม่อยู่แล้วต้องรีบบอกความจริงให้วัจสารู้พี่จะได้ไปอย่างสบายใจงั้นเหรอ?ไม่มีทางวรพลฉันไม่ปล่อยให้เป็นอย่างงั้นแน่”ธัชชัยพูดอย่างเย็นชาด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “วัจสาเป็นภรรยาแกมีสิทธิ์ที่จะรู้เรื่องทั้งหมดไม่สำคัญว่าพี่จะคิดยังไง” วรพลพูดด้วยความร้อนใจทำให้อาการไอกำเริบขึ้นมาอีก ธัชชัยไม่ยอมลดละ“พี่ห่วงตัวเองก่อนเถอะตั้งแต่ที่หล่อนเลือกแต่งเข้ามาในตระกูลศรีทองนี่ก็คือชะตาของหล่อนต้องตกอยู่ในเงื้อมือของฉันเท่านั้น” วรพลรับไม่ได้กับความคิดของน้องชายคนนี้เขารู้ว่าน้องชายของเขาเป็นคนฉลาดมองเห็นสิ่งต่างๆได้ทะลุปรุโปร่งแต่ตอนนี้กลับชัดเจนเกินกว่าจะเป็นเรื่องดี “แกก็รู้ดีว่าวัจสาไม่มีพิษไม่มีภัยอะไรแถมยังเป็นผู้หญิงที่ดีเธอจะเป็นภรรยาและแม่ที่ดีแน่นอน” วรพลยังยืนกรานที่จะให้ธัชชัยเชื่อฟังคำพูดของเขาไม่งั้นความลำบากต้องไปตกอยู่ที่วัจสาแน่นอน วรพลไม่ยอมลดละเหมือนกับที่ธัชชัยไม่ยอมลดละที่จะรักษาชีวิตของวรพลไว้ “เธอเป็นคนยังไงพี่ไม่มีทางรู้ชัดได้ฉันก็เหมือนกันแต่ถ้าพี่คิดจะจบชีวิตตัวเองฉันต้องไปลงที่วัจสาแน่นอนถ้าไม่อยากให้วัจสาต้องมาลำบากก็รักษาตัวเองให้ดีให้ความร่วมมือกับการรักษา”ธัชชัยพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นให้รู้ว่าสิ่งที่เขาพูดนั้นเขาทำจริงแน่นอน วรพลอึ้งในคำพูดของธัชชัยไม่รู้จะทำยังไงต่อเลยเงียบไปและค่อยๆหลับตาลง ทำไมทุกคนถึงอยากให้เขามีชีวิตต่อไปนะ?มีชีวิตมันดีตรงไหน?ให้ร่างกายที่ป่วยแบบนี้มีชีวิตไปเรื่อยๆจนแก่หรือไง? วัจสาที่อยู่ที่ห้องรับแขกชั้นหนึ่งตั้งใจฟังความเคลื่อนไหวเธอเฝ้ารอให้ธัชชัยออกไปข้างนอกเธอจะได้ไปที่ห้องพยาบาลเพื่อไปหาวรพล ทันใดนั้นเสียงฝีเท้าก็ดังขึ้นวัจสาย่องเบากลับไปนั่งอย่างรวดเร็วเปิดตำราเรียนออกมาอ่านทำตัวเหมือนปกติ แต่ใครจะมีกะจิตกะใจอ่านหนังสือ?สับสนวุ่นวายใจไปหมดแค่คิดเรื่องเมื่อคืนของเขาสองคนใจของวัจสาก็เต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ ความสัมพันธ์ของคนสองคนไปถึงจุดที่ใกล้ชิดกันได้ขนาดนี้...ทุกครั้งที่เห็นหน้า...ทุกคำพูดที่ออกมา...ล้วนทำให้วัจสารู้สึกอ่อนไหวได้ทั้งนั้น แค่คิดถึงผู้ชายคนนี้ขึ้นมาเธอก็ควบคุมความเร่าร้อนในใจของตัวเองไม่ได้ รู้ดีว่าไม่ควรทำแบบนี้เพราะเหตุนี้เธอถึงอยากที่จะพบวรพลเพื่อเตือนตัวเองไม่ให้ตามใจตัวเองแบบนี้ต่อไป