ตอนที่ 84 เธอกอดผมแล้ว

ต๭นที่ 84 เธอกอดผมแล้ว รถยนต์ยี่ห้อเฟอร์รารี่สีดำที่เป็นของธัชชัยโลดแล่นบนถนนอันมืดสลัว แสงสว่างในตอนกลางคืนอันเลือนรางสาดกระทบบนใบหน้าด้านข้างของผู้ชายที่อยู่บนรถยนต์ ยิ่งสาดส่องก็ยิ่งเห็นได้ชัดเจน หลังจากที่บรีโทรศัพท์เสร็จก็เตรียมใจโดนตำหนิแล้ว ด้วยนิสัยของผู้ชายคนนั้น เขาไม่ถูกฆ่าตายก็ถือว่าเป็นบุญคุณมากแล้ว ตัวเองก็รู้ดีอยู่แก่ใจ แต่ทำไมยังกล้าที่จะเสี่ยงเพื่อผู้หญิงคนนี้อยู่อีก? บรีหันหน้ามองผู้หญิงคนนี้ สุดท้ายก็เข้าใจแล้วว่าเป็นเพราะเหตุผลอะไร เธอสวยจริงๆ สวยจนเย้ายวนใจคน และทำให้ใจคนหลุมหลง ขนาดเธอยืนนิ่งๆอยู่ที่นั่นกลับเป็นเหมือนภาพวาดที่วิจิตรงดงามภาพหนึ่งเลย เกิดเสียง"ปัง"ดังขึ้น ธัชชัยถีบประตูออก เมื่อบรีเห็นก็ชะงักทันที แต่สิ่งที่ตัวเองทำได้ตอนนี้ก็คือตัวเองรับผิดชอบในสิ่งที่ตัวเองได้ทำลงไป กนิษฐาที่นอนพิงบนเตียงก็ตะเกียกตะกายยืนขึ้น และร้องเรียกด้วยเสียงหวานว่า : "ธัชชัย คุณมาแล้ว!" ในน้ำเสียงยังแฝงด้วยความรู้สึกอาลัยอาวรณ์และชื่นชม ถ้าหากผู้ชายทั่วไปฟังจะต้องชื่นใจมากแน่ แต่น่าเสียดายธัชชัยไม่ใช่ผู้ชายทั่วไป อย่าเพิ่งพูดว่ากนิษฐาเป็นผู้หญิงของพี่ใหญ่ เพราะเธอไม่เพียงเกือบจะฆ่าชีวิตของพี่ชาย แต่ยังไม่ได้รับโทษตามกฎหมายสิบข้อที่อภัยโทษให้ ดังนั้นเธอเลยถูกธัชชัยทรมานหลายครั้งแล้ว เขาแทบจะไม่หันหน้ามามองกนิษฐาแม้แต่แวบเดียว แต่ก้าวเท้ากว้างๆเดินตรงไปหาบรี และดึงคอเสื้อของเขาไว้ และบนมือก็กำจนเห็นเส้นเลือดเขียว "บรี คุณปัญญาอ่อนหรอ? ทำไมถึงกล้าโทรศัพท์เบอร์บ้านของฉัน!" กนิษฐาลากโซ่เหล็ก และไม่รู้ว่าเธอลงมาจากเตียงตอนไหน จู่ๆก็เข้ามาโอบกอดเอวของธัชชัย "อย่าโทษเขาเลย เป็นฉันที่บีบคั้นเขาเอง ถ้าหากคุณจะโกรธก็ลงที่ฉันเถอะ!" เมื่อกนิษฐาพูดจบ ก็พูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนว่า "ธัชชัย ถ้าหากคุณกอดฉัน ฉันจะบอกคุณว่าใครคือผู้อยู่เบื้องหลัง ตกลงไหมค่ะ?" ร่างกายที่อ้อนชอนอ่อนแอ่นของผู้หญิงแนบติดกับแผ่นหลังของธัชชัย เดิมที่เป็นภาพวาดที่สวยงดงาม แต่ธัชชัยกลับรู้สึกอยากทุบตีคน เพราะรู้สึกว่าผู้หญิงที่อยู่ข้างหลัง มันช่างน่าสะอิดสะเอียน ถ้าหากธัชชัยทุบตีผู้หญิง ตอนนี้กนิษฐาคงกลายเป็นหมูแผ่นแล้ว! สำหรับผู้หญิงแล้ว เขาก็รู้สึกสงสาร เพราะในสายตาของเขาแล้ว ผู้หญิงมีไว้เพื่อให้ผู้ชายรักและทะนุถนอม แต่ไม่รวมกับกนิษฐานางแพศยาร้อยเล่มเกวียนคนนี้! เธอเป็นคนจิตใจดำ หรือเรียกได้ว่าเป็นผู้หญิงที่ร้ายกาจที่สุดก็ได้ ต่อให้รูปลักษณ์ภายนอกของเธอจะดูน่าสงสารขนาดไหน ทำให้คนรู้สึกสงสารขนาดไหน แต่สำหรับธัชชัยแล้ว เธอเป็นคนโหดเหี้ยมและอำมหิต และยังเป็นผู้หญิงที่สามารถเสแสร้งเป็นผู้หญิงในบทบาทไหนก็ได้ด้วย เธอคือปีศาจงูพิษ หากถูกกัดแล้วก็จะไม่มีทางรักษา! เป็นผู้หญิงที่มีพิษร้ายกาจมาก! ตอนนี้ธัชชัยอยู่ในสภาพโกรธเดือดดาล เขาอยากบีบคอผู้หญิงที่อยู่ข้างหลังเขาให้ตาย! แต่เพราะสักวัน เขาจะต้องพาเธอไปพบกับพี่ใหญ่และให้เธอโคกหัวยอมรับ ตอนนี้เลยยังไม่สามารถลงมือได้! กอดเธอหรอ? ผู้หญิงคนนี้กล้าพูดออกมาได้ ตอนนี้เขาพยายามอดทนไม่บีบคอเธอให้ตายได้แล้ว แต่เมื่อมองมือของผู้หญิงที่กอดตัวเองอยู่นั้นก็เห็นเป็นเลือดสดของพี่ใหญ่แปดเปื้อนเต็มไปหมด จนทำให้เขายิ่งรู้สึกโมโห คิ้วเรียวเข้มเริ่มบ่งบอกว่าจะมีเรื่องใหญ่เกิดขึ้น เพียงแค่รอให้ถึงเวลาก็พร้อมที่จะระเบิดออกมา แววตาของผู้ชายเย็นชากว่าน้ำแข็งเสียอีก จนทำให้บรีสะดุ้งตกใจ ผู้หญิงเริ่มร้องไห้และพูดด้วยน้ำเสียงต่ำ พร้อมบ่นพึมพำว่า : "ธัชชัย ฉันรู้ว่าคุณไม่ให้อภัยฉัน...แต่ตอนนั้นฉันไม่รู้จริงๆว่าเขาคือพี่ชายของคุณ..ในใจของคุณตอนนี้ฉันคงเป็นผู้หญิงเลวใช่ไหมล่ะ...ถึงแม้ว่าทั้งชีวิตนี้คุณจะไม่ให้อภัยฉัน...แต่ฉันชอบคุณ ฉันรักคุณจริงๆ และไม่มีอะไรที่จะสามารถขีดขวางไม่ให้ฉันรักคุณได้! ธัชชัย!" ทุกประโยคล้วนพูดออกมาจากใจ แต่พอธัชชัยได้ยินกลับรู้สึกสะอิดสะเอียน ตอนนี้เขาอยากฆ่ากนิษฐาคนที่อยู่ข้างหลังมาก ร่างกายของกนิษฐาไม่ได้คลายออกจากตัวธัชชัย ซึ่งความรู้สึกเช่นนี้มันดีมากสำหรับเธอ ต่อให้เป็นเหมือนเมื่อก่อนที่นานมาแล้ว เธอก็จะโอบกอดเขาไว้อย่างแน่นแบบนี้ โดยไม่หวาดกลัวการเผชิญหน้ากับเขา "รักหรอ? คุณสมควรพูดคำๆนี้ด้วยหรอ? คนอย่างคุณไม่คู่ควรกับคำว่ารักหรอก หยุดความคิดโง่ๆของคุณซะ!" แต่ไม่นานคิ้วที่แหลมคมเหมือนมีดก็คลายออก และค่อยๆคลายมือที่ดึงคอเสื้อของบรีด้วย เมื่อบรีเห็นแววตาของผู้ชายที่อยู่เบื้องหน้าก็รู้สึกหวาดกลัวขึ้นทันที ผู้ชายคนนี้...เหมือนยมบาลจากนรก... ธัชชัยหันหลังไปกระทบกับคางที่อ่อนนิ่มของกนิษฐา และได้สบตากับเธอตรงๆ เขานิ่งเงียบ และใช้ปลายมือเช็ดคราบเลือดและฝุ่นบนใบหน้าของกนิษฐา โดยไม่รีบร้อนถามว่าผู้อยู่เบื้องหลังคือใคร "เจ้าเด็กน่าสงสาร คุณดูสิ คุณสกปรกถึงขนาดนี้เชียว? ผมจำไม่ได้แล้วว่าเมื่อก่อนชอบผู้หญิงแบบไหนที่สุด? อ่อ ผมชอบคนสะอาดสะอาน และตามร่างกายมีกลิ่นน้ำหอมเหมือนเจ้าหญิง ..." การกระทำของธัชชัยอ่อนโยนและสุภาพเรียบร้อยมาก แม้แต่สายตาที่มองกนิษฐาก็ยังอ่อนโยนเหมือนดั่งน้ำเลย ทั้งสองคนเหมือนตกอยู่ในภวังค์แห่งความรัก โดยที่ทั้งสองสบตากันอย่างลึกซึ้ง จนทั้งสองฝ่ายแทบจะครอบครองฝ่ายตรงข้ามกันแล้ว กนิษฐารู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ ตอนนี้พวกเราได้กลับมาเหมือนเมื่อก่อนแล้ว เมื่อก่อนที่ยังไม่มีอะไรเกิดขึ้น เธอไม่เชื่อว่าทุกอย่างคือความฝัน เธอเลยจ้องมองดวงตาของธัชชัยอย่างไม่คาดสายตา และพยายามหาแววตาที่มีความรู้สึกที่เธอต้องการทีละนิดทีละน้อยออกมา แต่น่าเสียดายดวงตาของธัชชัยลึกเกินไปจนเธอมองไม่ออก "เจ้าหญิงบอกข้ามาเถิด คนที่บงการคุณคือใคร?" ธัชชัยเสแสร้งต่อไปไม่ไหวแล้ว เพราะเขารู้สึกว่าสะอิดสะเอียนผู้หญิงคนนี้ตั้งแต่แรกพบแล้ว ดังนั้นหลังจากพูดน้าวโน้มใจไม่กี่ประโยคก็อดใจไม่ไหวที่อยากจะรู้ว่าคนที่อยู่เบื้องหลังคนนั้นคือใคร มือทั้งสองข้างของผู้หญิงล้วนแปดเปื้อนไปด้วยคราบเลือด แค่คิดก็รู้สึกขยะแขยง แล้วจะให้ใกล้ชิดเธออีกได้ยังไง? และอย่าพูดว่าให้ลงทุนลงแรงเกลี้ยกลอมเธอด้วย เธอต้องการแค่การเปลี่ยนแปลงเล็กๆน้อยๆเท่านั้นก็จะสามารถมองเห็นความจริงใจของผู้ชายได้ แต่น่าเสียดายเพราะความอ่อนโยนที่ผู้ชายคนนี้มอบมาให้เธอนั้นเป็นการเสแสร้งแกล้งทำออกมา เพื่อแค่ต้องการข้อมูลของคนนั้น จู่ๆกนิษฐาก็ดึงสติกลับมาได้ แต่ถ้าหากนานกว่านี้หน่อย บางทีกนิษฐานอาจจะบอกชื่อของคนนั้นออกมาก็ได้ ผู้ชายคนนี้ช่างมีเสน่ห์ที่ทำให้คนเคลิบเคลิ้มจนเข้าใจผิดเก่งจริงๆ ภายใต้กลอุบายของเขาไม่มีใครจะไม่หลงรักเขา ทุกครั้งที่ได้รับการสบตาจากเขา กนิษฐามักจะรู้สึกว่าตัวเองเหมือนกับดอกทานตะวันที่ได้รับแสงอาทิตย์ ผู้ชายคนนี้ช่างมีเสน่ห์เย้ายวนคนมากในเวลานี้ ต่อให้ในดวงตาจะแฝงแววตาเคียดแค้นที่หนาแน่น แต่ก็ไม่สามารถทำให้กนิษฐาหยุดจินตนาการถึงเขาได้! ความปราณนาของเธอก็คือสามารถอยู่ด้วยกันกับเขา จากนั้นก็ก้าวเท้าเข้างานวิวาห์ที่แสนหวานกับเขา เธอคงจะสวมชุดแต่งงานสีขาวบริสุทธิ์ ส่วนเขาก็สวมชุดสูทหล่อเท่เหมือนเจ้าชาย และพวกเขาก็ยังมีลูกแสนน่ารักที่ล้อมรอบพร้อมร้องเรียกเขาว่า "พ่อ" อย่างไม่หยุดหย่อน.... เพียงแค่นึกถึงภาพเหล่านี้ก็ทำให้กนิษฐาตกอยู่ในภวังค์แล้ว แต่ความจริงที่โหดร้ายได้ทำลายความฝันของเธอแตกกระจุยหมดแล้ว พวกเขาคงไม่มีทางเป็นแบบนั้นได้ ทำไมนะหรอ? เพราะเธอเคยทำร้ายพี่ชายของเขาจนเกือบตาย แล้วเขาจะมาอยู่กับผู้หญิงร้ายกาจอย่างเธอได้ยังไงกัน? ตอนนี้เขาคงเกลียดตัวเองมากแน่ จู่ๆกนิษฐาก็ยิ้มแย้มออกมาเหมือนดั่งเจ้าหญิงที่สูงส่ง คราบเลือดและฝุ่นบนใบหน้าเธอไม่สามารถบดบังออร่าความงดงามของเธอได้เลย "ธัชชัย การต่อรองของคุณถือว่ายังไม่คุ้ม อีกอย่างคุณทำได้ไม่ได้มาตาราฐานด้วย แถมตอนนี้ก็ยังไม่กอดฉันอีก? แล้วจะได้รับข้อมูลเรื่องคนๆนั้นได้ยังไงกันล่ะ?" รอยยิ้มของกนิษฐาเหมือนของบริสุทธิ์ไร้พิษภัย จนทำให้คนนึกไม่ถึงว่าเธอจะเป็นปีศาจงูพิษได้ ดวงตาของธัชชัยฉายแววตาดั้งเดิม จากนั้นมือที่หนาก็จับแขนทั้งสองข้างของกนิษฐาไว้ แล้วดึงเธอเข้ามาในอ้อมอก และกอดเธอไว้อย่างแน่นจนแทบหายใจลำบาก เขาพูดว่า : "ไม่รู้ว่ากอดแบบนี้แล้ว กนิษฐาสาวสวยจะพอใจหรือยัง?" ธัชชัยไม่เคยสนใจเลยว่าผู้หญิงคนนี้จะรู้สึกยังไงบ้าง เขาแค่ต้องการทราบเรื่องของผู้อยู่เบื้องหลังเท่านั้น และตอนนี้ก็ไม่มีเวลาว่างมานั่งเสียเวลากับเธอด้วย ความอดทนของเขาเองก็เริ่มจะถึงขีดจำกัดแล้ว และถ้าหากผู้หญิงคนนี้ยังไม่พูดอีก เขาก็จะฆ่าให้ตายด้วยมือของเขาเอง" ในดวงตาของธัชชัย นอกจากแก้แค้น ก็มีแต่แก้แค้น! กนิษฐาทำเสียงออดอ้อน "คนๆนั้นคือใครกันน๊า? คนๆนั้น...ไม่ใช่ฉันหรอกหรอ?" ทุกถ้อยคำพูดเหมือนกับนกน้อยที่ส่งเสียงร้องอันไพเราะ ธัชชัยขมวดคิ้วขึ้น ในที่สุดขอบเขตความอดทนก็ได้พังถลายลง เขาคว้าจับผมยาวของกนิษฐาไว้ แล้วดึงไปข้างหลัง "กนิษฐา คุณโกหกผมหรอ? รีบบอกมาว่าคนๆนั่นคือใคร! ไม่อย่างนั้นกูจะฆ่ามึงให้ตาย!" "ฮ่าฮ่า ฉันบอกแล้วว่าคนๆนั้นก็คือฉัน คุณไม่เชื่อหรอ? หรือว่าทำใจฆ่าฉันไม่ลงกันแน่!" ตอนนี้กนิษฐาไม่สามารถบอกเขาได้ เพราะถ้าบอกเขาไปก็คงเหมือนกันส่งเขาไปทางตายสถานเดียว ดังนั้นให้เขาฆ่าฉันให้ตายไปเลยเสียดีกว่า เพื่อแลกกับชีวิตที่ดีของเขา "กนิษฐา คุณคิดว่าไม่มีคุณแล้วผมจะสืบไม่ได้หรอว่าคนๆนั้นคือใคร? คุณนึกว่าถ้าไม่พูดผมจะไม่กล้าทำอะไรคุณหรอ?" ธัชชัยบีบคอของกนิษฐาด้วยมือข้างเดียว และยกเธอขึ้นเหนือพื้นดิน จู่ๆระบบหายใจก็ขัดข้อง และบนหน้าของเธอก็แดงก่ำ เธอทำได้เพียงส่งเสียงร้องด้วยความเจ็บปวด โดยแทบจะลืมตะเกียกตะกายเพื่อช่วยตัวเอง ดวงตาทั้งสองดวงที่เลือนราง เห็นเพียงหน้าตาที่หล่อเหลาของผู้ชายเบื้องหน้า ต่อให้เธอต้องตายก็ต้องปกป้องเขาให้ได้...เธอยิ้มแย้ม และไม่พูดอะไร