ตอนที่ 105 เธอเป็นของเขา

ต๭นที่ 105 เธอเป็นของเขา คำพูดกระทบกระเทียบและใส่ร้ายป้ายสีเหล่านี้ ไม่ว่าจะแรงหรือนิดน้อยวัจสาก็ได้ยินหมดแล้วเธอก็ไม่ได้คิดว่าจะเอาเรื่องอะไร แต่ว่าเธอนั้นเป็นหญิงสาวที่อายุเพิ่งจะ20ต้นๆ หน้ายังอ่อนเยาว์ ยังไม่กล้ามากพอที่จะเผชิญหน้าต่อหน้าผู้คน เธอยังมีความสามารถไม่พอที่จะโต้แย้งอะไรต่อหน้าคนอื่นๆได้ เหมือนว่าข่าวของเธอจะปลิวไปอย่างรวดเร็ว จนตอนนี้มีคนเอากล้องมือถือมาถ่ายแล้ว วัจสาก็เพียงแค่คิดอยากจะพาวรพลไปส่งถึงบ้านเร็วๆก็เท่านั้น ไม่อยากให้เขาได้มาพบเจอกับเรื่องอะไรแบบนี้ อิทธิพลของคำพูดที่รุนแรงมักจะน่ากลัวเสมอ เธอช่วยเขาพันผ้าพันคอให้วรพลใหม่โดยพันรอบคอและห่อใบหน้าของเขาอย่างแผ่วเบา เหลือให้เห็นเพียงดวงตาสีดำคู่นึงเท่านั้น วรพล หมอภาคินเคยบอกไว้นี่ว่าคุณตากลมไม่ได้ ทำไมถึงยังทำออกมา? คุณรอฉันอยู่ที่รถก่อนนะเดี๋ยวตอนเย็นกลับไปผิวอักเสบขึ้นมาจะทำยังไงดี? วัจสานึกถึงคำเตือนของหมอภาคินทำให้รู้สึกกังวลใจมากๆ “ขอบคุณภรรยาที่เป็นห่วง” เสียงของวรพลนั้นแหบและทุ้มมาก ประโยคเหล่านี้มีแค่วรพลและวัจสาได้ยินเท่านั้น วรพลนั้นก็ยื่นมือไปจับแก้มอันบอบบางของวัจสา วัจสาก็ไม่ได้ปฏิเสธอะไร ก็ปล่อยให้เขาจับพวงแก้มของเธออย่างแผ่วเบา วรพลเอามือมาลูบที่ปลายเส้นผมของวัจสา วรพลเขาก็ชอบทำแบบนี้ ทุกครั้งที่เจอก็จะทำแบบนี้ ฉากเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว ตอนนี้ก็กลับกลายเป็นภาพของภรรยาที่นั่งอยู่บนพื้นจัดปกเสื้อให้สามีอย่างอดทน เธอนั่งอยู่ที่รถเข็นของสามีดูราวกับแสดงความรักโดยไม่มีคนอื่นๆอยู่รอบกาย มีบางคนในกลุ่มพูดด้วยความประหลาดใจว่า” ฉันจำได้แล้ว มิน่าล่ะผู้หญิงคนนี้ดูคุ้นๆมาก เธอคือวัจสาที่อยู่สาขาการออกแบบปีที่ 4” ดังนั้นในกลุ่มคนพวกนั้นก็เริ่มคึกคัก ทุกคนแทบจะทั้งหมดก็รู้แล้วหญิงสาวผู้นั้นเป็นวัจสาที่อยู่สาขาการออกแบบปีที่4 ซ้ำยังแต่งงานกับคนพิการที่ถูกไฟไหม้คลอกไปทั้งตัว ชั่วพริบตาเดียววัจสาก็กลายเป็นบุคคลที่คนพูดถึงกันทั้งมหาลัย หรือนี่อาจจะเป็นผลที่ธัชชัยต้องการ ที่ให้คนทั้งมหาลัยรู้ว่าวัจสาคือผู้หญิงของเขา เพื่อที่ให้คนบางคนไม่นึกถึง สำหรับเหตุผลว่าทำไมถึงเป็นแบบนั้น มีเพียงแค่เขาเท่านั้นที่รู้ วัจสาไม่ได้สนใจว่าใครจะคิดยังไงเธอก็ยังจัดปกเสื้อแทนวรพลให้เรียบร้อยต่อไป ไม่มีการเคอะเขินสักนิดเดียวและยิ่งเพิ่มความเข้าใจต่อผู้อื่นมากยิ่งขึ้น เธอเอาผ้ามาปิดไว้ตรงหน้าขาของวรพล และสางผมที่ปกหน้าของเขาให้ขึ้นไป “วรพล พวกเรากลับบ้านกันก่อนดีไหม？ที่นี่ลมแรงมาก มีอะไรค่อยกลับไปคุยกันที่บ้านนะ” วัจสาอ่อนโยนมาก แสดงถึงความอบอุ่น อบอุ่นมากจนธัชชัยอิจฉา ทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงอ่อนโยนแค่กับพี่ชายของเขานะ เขาตอบรับ “โอเค รบกวนคุณช่วยเข็นรถให้ฉันหน่อย” วัจสาเดินไปข้างหลัง จับตรงที่จับรถเข็น เข็นรถเข็นออกไปอย่างช้าๆ คนดูโดยรอบมองผู้หญิงกับผู้ชายคู่นี้ตลอดทาง จนกระทั่งพวกเขาหายไปในรถลีมูซีน เกือบทุกคนที่ถกเถียงกัน แต่มีแค่คนคนนึงที่ยื่นเงียบๆนิ่งๆ ไม่มีถ้อยคำใดๆ นั่นก็คือปรมะ เขาเห็นผู้ชายที่โดนไฟคลอกบนหนังสือพิมพ์กับก็เอามาเปรียบเทียบกับคนที่เขาได้เจอ ก็พบว่าเป็นเรื่องที่แปลกประหลาดเรื่องนึง เขาเรียนวิชาชีววิทยา และยังเรียนในระดับปริญญาโทอีกด้วย ในสถานการณ์นี้นั้นไม่สามารถอธิบายได้ ว่าทำไมผิวหนังของวรพลที่ถูกไฟคลอกนั้นอยู่ดีๆก็ดีขึ้นกว่าเมื่อก่อน มันยากเกินที่จะอธิบายจริงๆ ในหนังสือก็พูดถึง ผิวหนังที่ไหม้นั้นแผลลามไปได้อีก ปรมะจ้องมองไปที่ล้อรถเข็นของวรพลที่ขยับไปมา เมื่อสักครู่นี้วรพลได้ยื่นมืออ้อมไปแตะปลายผมของวัจสา ดูเขาแล้วดูคล่องแคล่วขึ้นมาก และมากกว่าคนทั่วไปเลยด้วยซ้ำ ตามเหตุและผลแล้ว การที่มือถูกไฟคลอกขนาดนี้ ไม่สามารถทำอะไรได้ ไม่ต้องพูดความคล่องแคล่วด้วยซ้ำ สิ่งที่สำคัญที่สุดคือปรมะมองไปที่ดวงตาลึกๆของวรพล ก็ให้เกิดความรู้สึกที่คุ้นๆ สายตาที่หลักแหลมและมุ่งมั่นที่เข้าใจยาก เวลาที่มองวัจสานั้น ตาของเขานั้นแลมีอำนาจมาก ก็ดูเหมือนวัจสาเป็นคนคนเดียว เพราะไม่ว่าใครหน้าไหนก็ไม่คิดอยากจะเข้าใกล้เขากันซักเท่าไหร่ คนที่มีความปรารถนาอันแรงกล้านี้ในแววตา ที่ปรมะเคยพบเจอมีแค่คนเดียวเท่านั้น นั่นก็คือธัชชัย คนที่นั่งบนรถเข็นนั้นคงหนีไม่พ้นที่จะมีอะไรเกี่ยวข้องกับธัชชัยเป็นแน่ พวกเขาเป็นพี่น้องกัน เขาทั้งสองก็อาจจะมีสิ่งๆหนึ่งที่เหมือนกัน แต่ว่าถ้าหากคนๆนึงที่ถูกไฟคลอกร้ายแรงนั้น คิดว่าไม่กี่เดือนก็กลับมาเป็นปกติได้ ไม่มีทางแน่นอน ปรมะก็คอตกและอ่านคำอธิบายบนหน้าหนังสือพิมพ์ที่อยู่ในมือนั้นอย่างละเอียด รูปภาพที่อยู่ในนั้นน่าจะถูกแอบถ่ายมา มันไม่ชัดเจนพอ แต่ทว่าถึงจะเป็นแบบนี้ วรพลที่นั่งอยู่บนรถเข็นก็ดูดีกว่าคนที่อยู่ในหนังสือพิมพ์ ตามปกติแล้ว วรพลดูผอมลงและก็ดูไม่เหมือนคนปกติทั่วไป ยิ่งนานวันยิ่งดูแข็งแรง นี่คือเรื่องแปลกที่เกิดขึ้น “ปรมะ คุณเห็นรึยังหล่ะ? วัจสาเธอมีสามีแล้ว และพวกเขาก็ดีต่อกันมากๆด้วย คุณไม่ต้องไปรบกวนอะไรเขาแล้วนะ ปล่อยเขาไป และก็ปล่อยใจตัวเองด้วย โอเคไหม?” ที่จริงแล้วแวววัยก็อยู่ในกลุ่มนั้นมาตลอด แต่ว่าเธอก็ไม่อาจทำแบบที่วัจสาทำแบบนั้นได้ เธอกลัวสายตาที่ดูถูกหรือสนใจมาทางเราในทางที่ไม่ดี แต่วัจสาก็ไม่สนใจว่าคนอื่นจะมองเธอยังไงเลยสักนิดเดียว เธอมีความกล้าที่จะอยู่ข้างวรพล แล้วเธอก็ยังดูแลเรื่องเสื้อผ้าทุกอย่าง สำหรับวัจสาแล้วในตอนนั้นคนอื่นเธอไม่สนใจเลย ไม่แปลกใจเลยที่ทำให้ธัชชัยถึงได้ดูเป็นห่วงพี่สะใภ้ของเขาขนาดนี้ เหมือนเอาใจแลกใจกัน คุณดีกับฉัน ฉันก็ดีกับคุณเหมือนกัน ไม่ว่าจะคนดีหรือเลว ก็เป็นคนจิตใจเดียวกัน วัจสาที่ใจดีและกล้าหาญนั้นคุ้มที่จะได้รับความดูแลและใส่ใจ แวววัยยังคงอยู่ในจุดๆนี้ ถ้าหากเธอไม่กล้าหาญขึ้นหล่ะก็ เธอก็จะไม่สามารถเป็นแบบวัจสาได้ ปรมะก็ไม่ตอบคำถามของแวววัย เขาถามขึ้น “แวววัย คุณเคยเจอวรพลมาก่อนมั้ย?” แวววัยตื่นตัวขึ้นมาทันที “คุณจะทำอะไรหน่ะ? คุณคงจะไม่ใช่เรียกร้องความสนใจจากเขาหรอกนะ? ไม่ว่าวัจสาจะพูดหรือคิดทำอะไรมันเป็นเพราะเธอเลือกแล้ว คุณอย่าไปก่อกวนชีวิตเธออีกเลย!แล้วยังจะเรื่องพี่น้องตระกูลศรีทองอีก เด็กนักเรียนอย่างคุณเทียบไม่ติดหรอก ฉันถามคุณหน่อย ตอนคุณอยู่บ้านตระกูลศรีทองไม่เคยเจอวรพลหรอ? แวววัยถูกเขาตะคอกไปว่า “เวลานั้น วรพลรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาล ฉันจะไปเห็นได้ไงหล่ะ!” เขาก็ตะคอกกลับไปทันทีว่า “จะเห็นหรือไม่เห็น เมื่อกี้คุณก็เห็นแล้วนิ?” มิน่าหล่ะยังทำเป็นโกหกอีก?! คุณพูดว่าไม่เคยเห็น อยู่ในโรงพยาบาลตลอดงั้นหรอ?” ปรมะพูดตอกกลับคำพูดของแวววัยต่อ “ปรมะ คุณอย่าคิดมากเกินไป และเรื่องๆนี้ก็ไม่ได้เกี่ยวข้องกับคุณ ฉันแค่ไม่อยากคุณไปทำลายชีวิตของวัจสา อย่างน้อยตอนนี้เขาก็มีความสุขดี และฉันเคยไปบ้านตระกูลศรีทองหนึ่งครั้ง เห็นอะไรบ้างไหมหล่ะ？ แวววัยไม่เข้าใจจริงๆว่าทำไมปรมะถึงถามคำถามที่แปลกๆแบบนั้น ในทางกลับกันปรมะก็หมกมุ่นครุ่นคิดเรื่องของตัวเองและไม่มีทางที่จะเลิกคิดได้ เวลาเดียวกัน ในรถลีมูซีน ที่ภายในกว้าง ขนาดที่วัจสาและวรพลนั่งแล้วก็ยังมีพื้นที่เหลืออีกมากมาย “วัจสา มีลูกให้ฉันสักคนนะ” เสียงแหบห้าวของวรพลได้ยินถึงหูของวัจสา ทำให้เธอตกใจมาก มีลูกกันหรอ? ตัวฉันเองยังไม่เคยคิดเลย แต่จะตอบยังไงดีหล่ะ？ การที่เป็นภรรยาของเขา ก็ไม่ควรปฏิเสธการมีทายาทสืบทอด ซ้ำยังเป็นความหวังที่นับว่าเล็กน้อยของวรพล แต่ว่าฉันจะรับได้ไหม？ที่ตัวเองไม่มีความสุข เธอคิดกับเขาเพียงแค่พี่ชายคนนึงที่อยากดูแลด้วยหัวใจก็เท่านั้น ไม่ได้มีความรู้สึกถึงเรื่องนั้น ก็เหมือนที่ปรมะพูด ความเมตตาและความเห็นอกเห็นใจมีหลายอย่าง แต่สำหรับเรื่องการมีลูกแล้ว มันยังไกลตัวเกินไป ตอนนี้วัจสาอายุแค่22ปี เธอยังอยากเรียนต่อ เรียนปริญญาโท ไปเรียนต่างประเทศ เรียนในสิ่งที่ชอบและทำในสิ่งที่ชอบและมีคุณค่าเพื่อเลี้ยงดูตัวเอง สิ่งที่อยากจะทำเธอคิดไว้มากมาย เกินกว่าจะมีแพรนสำหรับการมีลูก เมื่อรอนานแล้วแต่วัจสาไม่ได้ตอบอะไรกลับมาสักที วรพลก็ไม่พอใจเล็กน้อย เขาพูดว่า“คุณไม่อยากมีลูกให้ฉันอย่างนั้นหรอ？” เสียงโทนต่ำที่เต็มไปด้วยความหมาย วัจสาตกใจและรีบตอบกลับไปว่า “ไม่ใช่ ฉันไม่ได้คิดอย่างนั้นเลย คือฉันรู้สึกว่ามันยังเร็วเกินไป ฉันไม่เคยคิดเรื่องนี้ไว้เลย และก็ยังเรียนอยู่ด้วย รอฉันเรียนจบแล้วเราค่อยมาคุยกันโอเคไหม？” รอเธอจบมหาวิทยาลัย หนึ่งปีนั้นเวลามันนานแสนนาน วรพลพูดอยู่ แต่มือก็เริ่มอยู่ไม่สุข ทั้งเนื้อทั้งตัวของวัจสานั้นเกือบจะถูกความรักอย่างทะนุถนอม พลังชีวิตที่เป็นเด็กสาววัยรุ่นทั้งมีความยืดหยุ่นและอ่อนนุ่ม วัจสาก็อยากจะหนีแต่เพราะด้วยความที่ว่าเธอเป็นภรรยาของเขา แต่ก็ไม่ให้ความสนิทสนมกับสามีได้เลย เธอคิดว่าตอนนี้ไม่เหมาะที่จะคุยเรื่องนี้ เรื่องของธัชชัยน่าจะเป็นเรื่องที่กังวลเป็นที่สุด วรพล ตอนนี้สิ่งที่คุณควรทำก็คือรักษาตัวให้ดีๆ ธัชชัยก็จัดการติดต่อให้คุณรักษาที่Massachusetts General Hospitalแล้วไม่ใช่หรอ? คุณก็แค่ยอมไปหน่อยได้มั้ย จะได้หายเร็วๆ ถ้าวรพลยอมตกลงก็ดีมากๆเลย วรพลก็เงียบไปชั่วขณะ ผ่านไปสักครูเขาก็มองไปที่วัจสาและกักขังเธอไม่ให้ไปไหน วัจสา ครั้งที่แล้วได้ยินมาว่าคุณโดนธัชชัยขังไว้ที่ชั้นสาม มันไม่สมควรเลยจริงๆ คุณยังโกรธอยู่หรือเปล่า？ ทันใดนั้นวรพลก็จำเรื่องราวได้ เลยถามความคิดเห็นของเธอ และขณะนั้นเธอก็โกรธมากๆ วัจสาก็รู้ว่าเขาอยากจะหนีปัญหาของตัวเองอันนี้ให้ได้ หลังจากนั้นเขาก็หงุดหงิดและส่ายหัว ”ถึงแม้ว่าจะโกรธ แต่ก็สามารถอธิบายได้นะ เขาแค่ต้องการไม่ให้เกิดอันตรายขึ้นก็เท่านั้น เลยต้องทำแบบนี้ ฉันรู้ว่าเขาก็ทำใจลำบากเช่นกัน” ในดวงตาของวรพลก็มีแสงแวววับเล็กน้อย เขาไม่คิดเลยว่าผู้หญิงคนนี้จะเข้าใจความรู้สึกได้ --โปรดติดตามตอนต่อไป 02/11/2019--