ตอนที่ 152 ฟางเส้นสุดท้าย

ต๭นที่ 152 ฟางเส้นสุดท้าย ธัชชัยไปถึงโรงพยาบาลตอนได้เวลาอาหารเที่ยงพอดี คนป่วยที่อยู่บนเตียงหันมาหาธัชชัยกับป้าอ้อยโดยสัญชาตญาณ พอหันมาเห็นเข้าก็ถามขึ้นมาอย่างผิดหวัง “กนิษฐา ไม่ได้มาด้วยหรอ?” ไม่รอให้ธัชชัยได้ตอบอะไร เขาก็พูดขึ้นเองอีก ”แต่ว่าก็ดีแล้วหล่ะ ฉันที่เป็นแบบนี้ไม่ควรที่จะได้เจอเธอหรอก เดี๋ยวเธอจะตกใจเอา“ อาทิตย์กว่าแล้วที่เขาไม่ได้เจอกนิษฐา นั่นทำให้เขาหงุดหงิดใจ แล้วก็เศร้าสร้อยกับปมด้อยของตัวเอง ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าตอนนี้หัวใจของวรพลสั่นไหว ป้าอ้อยเห็นเขามาตั้งแต่เด็กๆ แน่นอนว่าเธอก็ดูออกว่าเขากำลังเศร้า เธอจึงเอ่ยขึ้น “คุณชายใหญ่คะ คุณกนิษฐาอยู่ในช่วงเป็นรอบเดือนน่ะค่ะ เธอก็เลยไม่ค่อยมีแรง แล้วก็ไม่ค่อยเจริญอาหารด้วย ไม่ใช่ว่าเธอตั้งใจจะไม่มานะคะ ” ป้าอ้อยโกหกเล็กน้อยเท่านั้น เพราะแท้จริงกนิษฐาตอนนี้ถูกธัชชัยขังเอาไว้อยู่ที่ห้องใต้ดิน ป้าอ้อยจะรู้รอบเดือนของเธอได้ยังไง? เพียงแต่มิ้นคนที่มาทำเสียงเลียนแบบกนิษฐาตอนนี้เป็นช่วงนั้นของเดือนของเธอจริงๆ เหตุเพราะเธอมาขอผ้าอนามันจากป้าอ้อย ดังนั้นเธอจึงใช้มันเป็นข้ออ้างเพื่อปลอบใจวรพล แน่นอนหล่ะว่าเมื่อวรพลได้ยินเรื่องเกี่ยวกับร่างกายของกนิษฐาเข้า เขาก็ตื่นตระหนกขึ้นมาทันที “อะไรนะ? ช่วงรอบเดือน? ไม่แปลกใจเลยที่วันนี้คุยแล้วเธอจะดูเสียงเหนื่อยๆ คุยไม่กี่ประโยคก็วางแล้วน่ะ” เห็นได้ชัดว่าเขาไม่คิดว่ามันเป็นข้ออ้าง แล้วก็เริ่มที่จะเป็นห่วงเธอ “แล้วตอนนี้เธอเป็นยังไงแล้วบ้าง?ปวดท้องมั้ย? ป้าอ้อย ฉันวานป้าหน่อยๆนะ ฐาเธอบอบบางมาตั้งแต่ยังเด็ก คุณช่วยดูแลเธอหน่อยนะ ช่วงนี้ก็ให้เอาอาหารอะไรที่มีธาตุเหล็กมาทำซุป ท้องของเธอจะได้อุ่นๆและเลือด….” “แค่กๆๆ” ธัชชัยอดไม่ได้ที่จะไอขึ้นมาเพื่อขัดจังหวะการพูดจ้อของพี่ชายเขา “เอาล่ะวรพล ไปกันเถอะ ผมฟังนี่ขนลุกไปหมดแล้วนะเนี่ย ผู้หญิงคนนั้นเนี่ยนะบอบบาง? พี่นี่ดูแลเขาอย่างกับดูแลแม่อย่างไงอย่างงั้นแหล่ะ!” วรพลรู้สึกกระดากอายขึ้นมาหน่อยอย่างไม่รู้ตัว เขาชะงักลงครู่หนึ่งก่อนจะเอาเรื่องของธัชชัยพูดขึ้นมาบ้าง “ใช่ไหมหล่ะ? ถ้าจะบอกว่าขนลุกเนี่ย ควรจะเป็นตอนที่แกออกจากบ้านไปตีสามกว่าที่ฝนตกเพื่อที่จะซื้อผ้าอนามัยให้วัจสาไม่ใช่หรอ? เห็นได้ชัดว่าแกน่ะห่วงเมียแก แกล้งทำเป็นหน้าตึงทั้งวี่ทั้งวันให้ใครดูหล่ะ? คุณชายรองเปลี่ยนไปเป็นคนเลอะเลือนตั้งแต่เมื่อไหร่กัน? ” รอยยิ้มที่อบอุ่นปรากฎขึ้น นั่นทำให้สองชายน้อนกลับไปนึกถึงช่วงชีวิตที่ไร้ซึ่งความกังวลเมื่อครึ่งปีก่อน พวกเขาต่างหัวเราะหยอกล้อเรื่องในอดีตของกันและกัน ธัชชัยไม่ได้ดูเขินอายอะไร ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าป้าอ้อยคงจะรายงานทุกๆเรื่องของเขากับผู้หญิงคนนั้น คงไม่ต้องอธิบายอะไรด้วยตัวเองแล้ว เจ้าพี่ชายคนนี้คงรู้เรื่องลึกตื้นหนาบางของเขาทั้งหมดแล้ว “พอพูดขึ้นมาแล้ว คราวที่แล้ววัจสาโทรมาคุยกับฉันเรื่องหย่า พวกแกมีอะไรกันรึเปล่า? หรือว่าทะเลาะกันอีกแล้ว?” อยู่ดีๆวรพลก็เปลี่ยนมาเป็นโหมดจริงจัง แล้วก็ถามด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม ธัชชัยขมวดคิ้ว ใช่สิ คราวที่แล้วผู้หญิงคนนั้นคุยโทรศัพทฺกับพี่ชายเขานี่ เขาถามว่าเธอคุยเรื่องอะไร แต่เธอไม่ยอมตอบ! ที่แท้ก็พูดเรื่องนี้นี่เอง? ดูเหมือนกับว่าเธออยากโดนตีก้นนะ ไม่ได้จัดการเธอตั้งหลายวัน ดูเหมือนจะกล้าขึ้นเยอะนะ? “ที่ฉันไม่ได้บอกวัจสาว่าที่แท้จริงแกคือสามีของเธอ เพราะว่าฉันอยากมอบโอกาสนี้ให้แก เรื่องแบบนี้แกบอกเธอเองน่าจะดีกว่า” วรพลไม่ได้พูดยาวๆแบบนี้มานาน แต่ว่าตอนนี้อาการเขาก็ดีขึ้นมาแล้ว ไม่ได้อ่อนแอเหมือนกับตอนที่คุยโทรศัพท์กับวัจสาตอนนั้นอีกแล้ว เขาหยุดครู่นึงแล้วพูดต่อว่า “ที่จริงถ้าแกไม่ได้รักเธอจริงล่ะก็ ก็ปล่อยเธอไปเถอะ ตอนแรกเพราะฉันผิดเอง ไม่ควรยัดเยียดผู้หญิงให้แก วัจสาเป็นผู้หญิงที่ดี แต่ถ้าแกไม่ได้รู้สึกอะไรกับเธอจริงๆ ฉันก็ไม่บังคับ” ปล่อยเธอไปงั้นเหรอ? จะเป็นไปได้ยังไง? ในพจนานุกรมของธัชชัยไม่เคยมีคำๆนี้ แต่ว่าธัชชัยก็ไม่ได้ตอบพี่ชายเขาในทันที ได้แต่หันไปหยิบซุปทะเลจากมือป้าอ้อย วางช้อนลงไปแล้วยื่นให้วรพล “ฉันไม่กิน แกนี่ชอบหลีกเลี่ยงคำถามฉันแบบนี้อยู่เรื่อย! ครั้งนี้ฉันไม่ยอมปล่อยแน่!” วรพลรู้ดีว่าธัชชัยพยายามจะเปลี่ยนหัวข้อการสนทนาอีกแล้ว เมื่อก่อนเขาเอาแต่เชื่อคำพูดของธัชชัย ยอมให้เขาเปลี่ยนเรื่องอยู่เรื่อย น่าเสียใจจริงๆ ธัชชัยถอนหายใจพลางตอบอย่างเสียไม่ได้ว่า “พี่ชายที่แสนดีของผม กลายเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านความรักไปตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?” ธัชชัยยกช้อนตักซุปเข้าปาก พลางมองหน้าวรพล แล้วก็ถามกลับด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น “พี่ ถ้ากนิษฐาไม่ได้รักพี่ พี่จะยอมปล่อยเธอไปไหม?” ธัชชัยถามด้วยเสียงเรียบ เพราะว่าเขารู้ว่าตอนนี้กนิษฐาสำคัญกับพี่ชายเขายังไง ก็เลยไม่กล้าถามแบบจริงจัง ไม่อย่างนั้นเขาต้องรู้อะไรแน่ๆ พี่ชายเขาก็ไม่ใช่คนโง่อะไร แต่ว่าร่างกายของวรพลสั่นเล็กน้อย ถึงแม้ว่าแผลของเขาจะสามารถซ่อนสีหน้าของเขาได้ แต่ว่ามือถือในเขาถืออยู่ในมือกลับซ่อนไว้ไม่ได้ โทรศัพท์ในมือเขานั้นสั่นไม่หยุด เขาไม่เคยคิดเลยว่าถ้าเกิดว่าไม่มีกนิษฐาแล้ว เขาจะอยู่บนโลกนี้ต่อไปเพื่ออะไร ตายไปตั้งแต่แรกคงยังจะดีซะกว่า ธัชชัยที่กำลังรอคอยคำตอบอยู่ พอเห็นท่าทางไม่ชอบใจของวรพล เขาเลยเอื้อมมือไปสัมผัสที่ร่างผอมๆของวรพล มือเท้าเย็นไปหมด แถมยังสั่นเล็กน้อย ปฏิกิริยาของเขาแบบนี้ แทนคำตอบของธัชชัยได้ดีที่สุดเลย ทั้งชีวิตนี้ ขอเพียงแค่กนิษฐามีชีวิตอยู่ วรพลก็จะมีชีวิตอยู่เช่นกัน แต่ถ้าเธอตาย เขาก็คงอยู่ต่อไม่ได้ ทั้งชีวิตนี้ คงไม่มีทางหลุดพ้นจากกนิษฐาคนนี้ได้แน่นอน