ตอนที่ 166 พวกคุณรู้จักกัน

ต๭นที่ 166 พวกคุณรู้จักกัน แต่หากจะบอกว่าเธอคือราชินี ถ้าอย่างนั้นธัชชัยก็คือราชา จะให้เขาไปรับใช้ใครโดยการ เสิร์ฟน้ำเสิร์ฟชา คิดว่าเขาจะยอมทำงั้นเหรอ? แต่ถึงกระนั้นจะบอกว่าไม่ยอมก็ไม่ได้ เพราะยังมีตัวละครอีกตัวที่สูงศักดิ์มากว่าเขาอยู่อีกคนนึง เมื่อกนิษฐาเห็นว่าธัชชัยไม่มีท่าทีแยแสอะไร เธอจึงละสายตาจากเขา หันไปเผชิญหน้ากับวรพลที่นั่งอยู่บนรถเข็นแล้วพูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อน “วรพล เขาหิวน้ำอ่ะ” คำพูดที่เรียกว่าสิ่งหนึ่งย่อมข่มอีกสิ่งหนึ่ง มันก็ต้องทำกันแบบนี้แหละ เพราะว่าธัชชัยไม่ยินยอมให้คนที่ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้อย่างพี่ชายของเขาต้องไปเทน้ำมาเสิร์ฟให้ใครเด็ดขาด และหากเป็นแบบนั้น เป้าหมายของกนิษฐาถือว่าทำได้สำเร็จแล้ว เธอต้องการจะดื่มน้ำที่เขาเป็นคนเทเสิร์ฟให้เท่านั้น! เป็นผู้ชายคนไหนก็คงจะไม่ชอบผู้หญิงที่มีแผนการในใจแบบนี้หรอก ทั้งๆที่รูปร่างหน้าตาก็ออกจะดี แต่จิตใจกลับดุร้ายอำมหิตเหมือนงูพิษ ผู้หญิงประเภทนี้ ใครจะไปชอบได้ลงกัน? เพียงแต่ว่าพี่ชายที่ซื่อบื้อของเขาคนนี้กลับไม่รู้ถึงนิสัยที่แท้จริงของเธอ เขาหลงเธอจนหัวปักหัวปำ ยิ่งหากเป็นเหมือนตอนนี้ ตอนที่กนิษฐาทำตัวออดอ้อนนิดหน่อย วรพลก็อ่อนระทวยไปทั้งตัวแล้ว “ธัชชัย รีบเข็นพี่ออกไปเร็ว พี่จะไปเททำมาให้กนิษฐา!” “เดี๋ยวผมไปเองดีกว่าครับ พี่อยู่คุยกับพี่สะใภ้ตรงนี้แหละ พวกพี่ไม่ได้เจอกันตั้งนานแล้วหนิครับ” เธอบีบคั้นให้ผู้ชายคนนี้ไปเทน้ำมาให้ได้สำเร็จ แต่คิดเหรอว่าการที่กนิษฐากล้าบังคับให้เขาไปเทน้ำมาให้ แล้วเขาจะไม่คิดจะแก้แค้นงั้นเหรอ? คำว่าพี่สะใภ้ที่เขาพูดออกมาต่อหน้าวรพลนั้นเต็มไปด้วยความเริงร่า แต่ผู้หญิงคนนั้นกลับฟังอย่างบาดหู ใบหน้าที่แสนอ่อนหวานนั้นก็ดุดันขึ้นมาในทันใด พูดไล่หลังธัชชัยไปด้วยเสียงแผ่วเบา “อย่าลืมซะล่ะ ว่าพี่สะใภ้ของนายมันเป็นแค่กะหรี่! ถ้ายังปากไม่ดีแบบนี้อีก ฉันจะสั่งให้พี่ชายนายถอนฟันนายออกมาให้หมดปากเลยคอยดู!” เมื่อวรพลเห็นว่ากนิษฐาโกรธ ก็รีบเดินเข้าไปโอ๋ “กนิษฐา อย่าไปอะไรกับเขามากเลย ผมให้ท้ายเขามากไปเอง” ปกป้องน้องชายของตัวเอง แล้วก็หันไปโอ๋กนิษฐา แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจกับคำว่ากะหรี่ที่ด่าออกมาสักเท่าไหร่ “จริงสิ กนิษฐา ได้ยินว่าเธออยู่ในช่วงประจำเดือนมา ตอนนี้อาการเป็นยังไงบ้าง?” ในหัวและในใจของวรพลนั้นมีแต่กนิษฐาเต็มไปหมด ช่วงประจำเดือน? กนิษฐาชะงักไปเล็กน้อย ธัชชัยนี่ก็จริงๆเลย เพียงเพื่อแค่ต้องการจะปิดบังพี่ชายตัว ถึงขั้นต้องขุดเอาข้ออ้างแบบนี้ขึ้นมาใช้เลยเหรอ แต่กนิษฐาก็ขี้เกียจจะต่อล้อต่อเถียงอะไรกับเขา คำโกหกเพียงแค่นี้ก็ช่วยๆร่วมมือกับเขาไป มันไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไรมากอยู่แล้ว เธอไม่อยากมีปัญหาอะไรอีก ไม่ใช่เพราะเธอกลัว เพียงแต่ว่าเธอจะรู้สึกทรมานทุกครั้งที่ไม่ได้เห็นธัชชัย ต่อให้ต้องถูกธัชชัยด่าว่าหรือทุบตีทำร้ายเธอก็เต็มใจจะอยู่ข้างๆเขา ที่ไหนที่มีเขาอยู่ ที่นั่นเปรียบเหมือนดั่งสวรรค์ แต่ที่ใดที่ไม่มีเขาอยู่ ต่อให้หรูหราแค่ไหนก็เปรียบเหมือนนรก “อื้ม ไม่ค่อยสบายตัวเลย ไม่งั้นก็คงไม่อยากดื่มน้ำผสมน้ำผึ้งหรอก” กนิษฐามุดตัวเองเข้าไปใต้ผ้าห่ม พลางพูดออกมา “วรพล คุณอย่าให้ท้ายน้องชายมากเกินไปนะ เขาดุฉันตลอดเวลา คุณต้องบอกต้องเตือนเขาบ้างนะคะ” เมื่อธัชชัยไม่อยู่ เธอก็ไม่จำเป็นจะต้องโชว์เนื้อหนังของเธอให้ชายอื่นได้เห็น วรพลไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำว่าในใจของกนิษฐานั้นมองเขาเป็นเพียงแค่ผู้ชายคนอื่นเท่านั้น “ธัชชัยจะให้เกียรติเธอแน่นอน แต่เธอก็ต้องทำดีกับเขาเหมือนกัน เพราะเขาต้องมาคอยกังวลกับเรื่องอุบัติเหตุของผมในครั้งนี้มาโดยตลอด” วรพลสายตาเปล่งประกาย “โถ่ว ถ้าคุณบอกฉันเร็วกว่านี้ว่าธัชชัยเป็นน้องชายของคุณ มันก็คงจะดี......” กนิษฐาพูดคำนี้ออกมาด้วยความรู้สึกจากใจจริง ดวงตาคู่สวยของเธอหมองลงมาในทันใด หากเธอรู้ว่าวรพลเป็นพี่ชายของธัชชัยล่ะก็ ยังไงเธอก็ไม่มีทางที่จะรับทำภารกิจนี้เด็ดขาด แถมเธอยังทำมันได้อย่างจริงจังขนาดนี้ เกี่ยวกับเรื่องนี้เธอหมดหนทางจะย้อนกลับไปได้แล้ว แต่ทุกอย่างมันสายเกินไปแล้ว จะแก้ไขยังไงก็คงไม่ทันแล้ว เพราะยังไงซะธัชชัยก็ไม่มีวันให้อภัยเขาอีกแล้ว ไม่ว่าเธอจะชดใช้ยังไง ก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงความจริงที่เธอทำร้ายคนที่ธัชชัยรักได้เลย “เป็นอะไร? ทำไมถึงพูดแบบนั้นล่ะ? พวกเธอเคยรู้จักกันมาก่อนเหรอ?” วรพลเป็นคนฉลาด เขาพอจะเดาอะไรบางอย่างออกได้จากคำพูดของเธอ เพียงแต่บางครั้งเขาก็หน้ามืดตามัวจนเกินไป “ไม่รู้จักอยู่แล้วสิครับ” คนที่ตอบคำนั้นออกมาคือธัชชัยที่กำลังเดินยกน้ำเข้ามาในห้อง แถมยังแฝงไปด้วยความรู้สึกโกรธนิดๆ สายตาจ้องเขม็งไปยังกนิษฐาที่นอนอยู่บนเตียง เหมือนกำลังส่งสัญญาณเตือนเธออยู่ และเธอก็หลบสายตาลง ทำเหมือนไม่เห็นไม่รู้ไม่ชี้ไม่สนใจ ในมือของชายหนุ่มนั้นถือแก้วน้ำเปล่าที่ผสมน้ำผึ้งเอาไว้ เดิมทีแล้วนี่มันเป็นหน้าที่ของป้าอ้อย แต่เขาก็ลงมือทำมันเองกับมือ อย่างน้อยๆก็เพื่อไว้หน้าเธอ จริงๆแล้วในตอนนี้ทั้งคู่ได้ทำตามเงื่อนไขข้อตกลงของอีกฝ่ายสำเร็จแล้วอย่างเงียบๆ เธอบังคับเขา เขาก็เริ่มนับแล้ว นับว่าเป็นหนึ่งในฉันทามติของพวกเขาทั้งคู่ กนิษฐารับแก้วน้ำมาด้วยท่าทีน่าทะนุถนอม แถมยังรีบยกขึ้นมาจิบ แต่ธัชชัยและกนิษฐาก็มีความชอบบางอย่างที่เหมือนๆกัน เธอไม่ชอบของหวานเหมือนกัน ที่บอกให้ใส่น้ำผึ้งเพิ่มเข้าไปก็เพื่อแกล้งธัชชัย ก็เพื่อให้ธัชชัยได้แสดง “ความจริงใจ” ของเขาออกมาเท่านั้น “ฉันรู้สึกว่ามันยังไม่ค่อยหวานเลยอ่ะ นายว่าเพิ่มน้ำผึ้งอีกหน่อยจะดีกว่ามั้ย?” กนิษฐายิ้ม แล้วก็ทำท่าทีเขินอาย ธัชชัยทำได้แค่ใช้สายตาเย็นชามองไปที่เธอ พูดขึ้นเรียบๆว่า “ถ้าหวานเกินไปมันจะไม่ดีต่อสุขภาพฟันนะ” กนิษฐายืนกรานที่จะส่งแก้วไปให้เขา “ก็ฉันชอบหวานกว่านี้ นายจะทำไม?” “เดี๋ยวดิฉันไปทำให้แทนก็ได้ค่ะ คุณกนิษฐา” ขณะนั้นเองป้าอ้อยที่ยืนดูอยู่ตรงประตูทนเห็นภาพที่คุณชายสองถูกบีบบังคับขู่เข็ญแบบนั้นต่อไปไม่ได้ เธอรู้ดีว่าเขาไม่เคยต้องมาทำงานอะไรแบบนี้มาก่อน เธอไม่คิดว่าอยู่ๆป้าอ้อยจะโผล่ออกมา ขัดจังหวะความคิดที่อยากจะกดขี่ธัชชัยของกนิษฐา มันทำให้เธอรู้สึกไม่พอใจและจ้องป้าอ้อยตาเขม็ง ป้าอ้อยไม่มีทางถอยออกไปแน่นอน เธอรับแก้วในมือของเธอมาถือไว้ ก่อนจะรีบเดินออกจากห้องไป รอจนเมื่อเติมน้ำผึ้งเสร็จกลับมา กนิษฐาเพียงแค่นั่งมองป้าอ้อยด้วยสายตาเยือกเย็น และไม่ยอมรับแก้วน้ำจากป้าอ้อย “หวานเกินไป ไม่อยากดื่ม” ป้าอ้อยชะงักไปเล็กน้อย เธอยังไม่ได้ชิมเลย ก็รู้สึกหวานแล้ว? ทำไมไม่มีเหตุผลแบบนี้?