ตอนที่ 168 ฉันต้องการหย่า

ต๭นที่ 168 ฉันต้องการหย่า วัจสารู้สึกเศร้าใจ แม้แต่ตัวเธอเองเธอยังดูแลให้ดีไม่ได้เลย แล้วจะรับประกันความปลอดภัยให้กับเจ้าตัวเล็กในท้องยังไง? เมื่อถึงเวลาที่ต้องไปตรวจร่างกายที่โรงพยาบาล จากนั้นก็อยู่เดือน ไม่มีงานทำก็ไม่มีรายได้ และนั่นก็หมายความว่าเธอจะเลี้ยงลูกไม่ได้ วัจสารู้สึกว่าทักษะในการเอาชีวิตรอดของเธอมันอ่อนแอเกินไป ปัญหาและอุปสรรคมากมายทำให้วัจสาถอนหายใจออกมาไม่หยุด และก็ไม่รู้ว่าควรจะต้องทำยังไงให้ผ่านพ้นปัญหาอุปสรรคเหล่านี้ไปได้ อนาคตที่ไม่มั่นคง จะสามารถเลี้ยงดูลูกน้อยให้เติบโตอย่างแข็งแรงได้ยังไง? มันยากกว่าที่เธอคิดไว้มากจริงๆ เธอเบียดตัวอยู่ท่ามกลางฝูงชนอยู่เป็นเวลาเกือบครึ่งชั่วโมง ก่อนที่วัจสาจะสามารถขึ้นบัสประจำทางของโรงพยาบาลเขตทหารได้สำเร็จ เธอยกมือขึ้นลูบหน้าท้องตัวเอง ไม่เป็นไร ค่อยเป็นค่อยไป ทุกอย่างจะดีขึ้นเอง ตอนนี้เธอทำได้เพียงแค่ปลอบตัวเองและเจ้าตัวน้อยในท้องแบบนั้น เนื่องจากการจราจรที่ติดขัด ทำให้วัจสาไปถึงโรงพยาบาลก็เป็นเวลาเก้าโมงเข้าไปแล้ว พยาบาลที่เข้าเวรอยู่ก็ได้บอกกับวัจสาว่า วันนี้ธัชชัยได้มารับวรพลกลับบ้านไปตั้งแต่เช้าแล้ว อาจจะกลับมารับการบำบัดอีกทีในช่วงเย็นๆ ธัชชัยรับวรพลกลับบ้านงั้นเหรอ? วัจสาคิดไม่ถึงในจุดนี้เลย เพราะร่างกายของวรพลไม่ค่อยจะแข็งแรงเท่าไหร่ ปกติแล้วจะไม่พาเขาไปไหนมาไหนแบบนี้ หรือเพราะต้องการจะไปหากนิษฐา แต่ว่าธัชชัยจับตัวกนิษฐาไปแล้วไม่ใช่เหรอ? แล้วคราวนี้ธัชชัยไปเสกกนิษฐาอีกคนมาจากไหนกันล่ะ? ผู้ชายคนนี้ทำยังไงต่อไปกับสิ่งที่เองโกหกออกไปกันนะ? วัจสาส่ายหน้า นี่ไม่ใช่เวลามาห่วงเรื่องนั้น ตอนนี้ควรไปตามหาวรพลให้เจอก่อน จากนั้นก็คุยเรื่องขอหย่าต่อหน้าเขา จะรอพึ่งธัชชัยมันไม่ได้ผลอะไรหรอก เมื่อรู้แล้วว่าวรพลกลับไปที่บ้าน ถ้างั้นวัจสาก็แค่ตามไปที่บ้านก็จบ เพราะอย่างไงซะเธอก็ไม่อยากจะเสียเวลารออยู่ที่นี่ตลอดทั้งบ่ายหรอกนะ อีกมุมหนึ่ง คุยเรื่องหย่าในโรงพยาบาลไม่น่าจะเหมาะสมสักเท่าไหร่ คุยที่บ้านศรีทองยังดีกว่าอีก และในอีกมุมหนึ่ง จริงๆแล้ววัจสาเองก็รู้สึกสงสัยเหมือนกัน ว่าธัชชัยจะสามารถหาคนที่รูปร่างหน้าตาเหมือนกนิษฐามาให้พี่ชายตัวเองได้เหมือนมากแค่ไหนกันเชียว แต่การมุ่งหน้าตรงไปที่บ้านศรีทองถือเป็นสิ่งที่ถูกต้องแล้ว เพราะว่าวรพลจะอยู่รักษาอาการต่อที่บ้าน ไปกลับไปที่โรงพยาบาลเขตทหารอีกแล้ว ทำไมเธอถึงต้องมาตัดสินใจเรื่องบ้าคลั่งแบบนี้ล่ะ จริงๆเธอมองออกได้ตั้งแต่แวบแรกแล้ว ในบ้านศรีทองมีผู้หญิงที่เขารักที่สุดอย่างกนิษฐาอยู่ แถมเขายังกลัวว่าธัชชัยจะทำอะไรผู้หญิงที่เขารัก ปกป้องผู้หญิงคนนั้น สำคัญกว่าการบำบัดรักษาตัวเองซะอีก เรื่องนี้แม้แต่ธัชชัยเองก็นึกไม่ถึง เขาคิดว่าเพียงแค่วรพลได้เจอกับกนิษฐาก็จะยอมกลับไปรักษาต่อที่โรงพยาบาลอย่างง่ายดาย แต่ใครจะไปรู้ว่าเขาจะมีท่าทีที่ไม่ยอมกลับโรงพยาบาลแบบนี้ “พี่ครับ พี่คิดว่าสิ่งที่พี่ทำอยู่เนี่ยมันจะเอานางมารร้ายอย่างยัยนั่นอยู่งั้นเหรอ? เวลายังเหลืออีกตั้งเยอะแยะไม่ใช่เหรอครับ? รอจนร่างกายแข็งแรงดีแล้วอยากจะทำอะไรก็ได้เต็มที่ ให้เธอนอนจนไม่กล้าลุกขึ้นนั่งเลยก็ยังได้!” ในเวลาที่ธัชชัยกำลังพูดโน้มน้าววรพล เขามักจะใช้ความอดทนและพยายามอย่างมาก เพราะเขามักจะนึกไปถึงช่วงวัยเด็กที่พี่ชายคอยเป็นห่วงดูแลเขามาตลอด หากไม่มีเขา ก็คงไม่มีธัชชัยในวันนี้ เมื่อฟังที่ธัชชัยพูดแล้ว วรพลก็พูดขึ้นมาอย่างเกรงใจด้วยน้ำเสียงเบาๆว่า “กนิษฐายังหลับอยู่ นายอย่าเสียงดัง!” “หืม? พี่อยากไปนอนกับเธอเหรอครับ?” ธัชชัยพูดหยอกล้อ “ธัชชัย! พูดบ้าอะไรเนี่ย?” แม้จะเป็นการตำหนิ แต่ธัชชัยก็รู้ดี พี่ชายของเขาค่อนข้างจริงจังจริงจังและปรารถนาอยากจะมีกนิษฐาอยู่ในแพลนอนาคตของเขา เพียงแค่มีเธอ ชีวิตของวรพลถึงจะเปล่งประกาย และนี่ก็เป็นเรื่องที่ทำให้ธัชชัยรู้สึกหนักใจ หากเขายอมเต็มใจออกมาจากผู้หญิงคนนั้นก็คงจะดีไม่น้อย “คุณชายสองครับ ฟังป้าสักหน่อยจะได้มั้ยครับ จริงๆแล้วการตัดสินใจของคุณชายใหญ่แบบนี้ก็ดีแล้วนะครับ สิ่งแรกเลยก็คือพวกเราสามารถนอนพักที่บ้านศรีทองได้ในคืนนี้ ตอนเช้าค่อยกลับไปรับการรักษาที่โรงพยาบาล แม่ว่าอาจจะเหนื่อยหน่อย แต่มันก็สามารถเพิ่มปริมาณการออกกำลังของคุณชายใหญ่ได้ดีเลยนะครับ ให้เขาได้สูดอากาศบริสุทธิ์บ้าง” แม้ว่าคุณหมอภาคินจะตกลงยินยอมกับคำร้องขอของวรพล แต่เขากลับลืมคำนึงไปว่าผู้หญิงอย่างกนิษฐานั้นดื้อขนาดไหน และไม่ได้คำนึงถึงความอยากในการต้องเกลี้ยกล่อมกนิษฐาให้สงบเสงี่ยมมันยากแค่ไหน เขาคำนึงถึงเพียงแค่สุขภาพร่างกายของวรพลเท่านั้น “คุณหมอภาคินครับ อย่าล้อเล่นสิครับ” ธัชชัยหรี่ตาลง หันไปส่งสัญญาณเตือนให้กับคุณหมอภาคิน “พอเถอะน่า ธัชชัย หยุดจ้องคุณหมอภาคินได้แล้ว......ฉันไม่ได้บอกให้เขาทำแบบนี้ แต่เป็นเพราะว่าเราต่างก็คิดว่าแบบนี้มันโอเคแล้ว......” เพราะรีบร้อนเกินไป วรพลจึงเริ่มไออย่างรุนแรง ธัชชัยรีบลุกขึ้นมา รีบหยิบผ้าห่มมาคลุมตัววรพลอย่างแน่นหนา “คุณชายสองครับ วางใจเถอะครับ ผมประเมินการณ์เอาไว้แล้ว” คุณหมอภาคินพยายามพูดปลอบธัชชัย เขาเพียงแต่มองไปที่คุณหมอด้วยสายตานิ่งๆ นี่เรียกว่าประเมินการณ์มาแล้วเหรอ? แต่ผมไม่ได้ประเมินการณ์เอาไว้ก่อนไง! นางมารร้ายคนนั้นฤทธิ์เยอะแค่ไหน คนนอกอย่างพวกคุณไม่รู้หรอก! แต่ในขนาดที่สถานการณ์ตรงนี้ยังไม่คลี่คลาย นอกประตูก็มีเสียงของหนึ่งที่คุ้นเคยดังเข้ามา “ธัชชัย......” เสียงใสๆ พร้อมคำเรียกสั้นๆ นั้น แค่ได้ยินก็รู้แล้วว่าหลุดออกมาจากปากของผู้หญิงคนนั้น หันไปก็เจอเพียงแค่ร่างที่สวมอยู่ในชุดออกกำลังกายปรากฏอยู่ตรงหน้า ความกระฉับกระเฉงและมีชีวิตชีวานั้น ทำให้ผู้คนที่มองเห็นสายตาเปล่งประกาย บวกกับใบหน้าที่งดงามนั้น ยิ่งทำให้ละสายตาออกไปไม่ได้เลย วัจสาวิ่งหน้าตั้งเข้ามา จึงมีท่าทีเหนื่อยหอบ แล้วเธอก็เดินตรงเข้ามายังวรพลที่นั่งบนรถเข็น